(Αρχείο Εχέδωρου)
Πως βλέπουν τα πράγματα Σλάβοι των Σκοπίων και Βούλγαροι
Ένα, σημερινό, δημοσίευμα του βουλγαρικού πρακτορείου ‘Φόκους’ που αναδημοσιεύει άρθρο της σκοπιανής ‘Νόβα Μακεντόνια’ του Дарко Яневски για την πρόταση του Βούλγαρου ευρωβουλευτή Ευγένι Κιρίλοφ, για την αναδιάταξη της ιστορίας Βουλγαρίας – Σκοπίων.
Η πρόταση του ευρωβουλευτή Ευγένι Κιρίλοφ για δημιουργία μιας βουλγαρο-σκοπιανής επιτροπής για την ανάγνωση της ιστορίας με καλή πίστη, ίσως προέρχεται από τη βουλγαρική εμπειρία πώς να θεσπιστεί μια ενιαία ιστορία και με την ελληνική εκδοχή, για το ζήτημα της Μακεδονίας.
Ας δούμε τους Βαλκανικούς Πολέμους
Η έκβαση των Βαλκανικών πολέμων ερμηνεύθηκε διαφορετικά από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.
Η πρόταση του Βούλγαρου ευρωβουλευτή Ευγένι Κιρίλοφ για το σχηματισμό μιας επιτροπής, της οποίας ο σκοπός ήταν να εναρμονίσει τις διαφορές μεταξύ της Βουλγαρίας και των Σκοπίων, σχετικά με ορισμένα ιστορικά ζητήματα του εκπαιδευτικού συστήματος, ακόμη και αν φαίνεται ότι γίνεται καλή τη πίστη, υπάρχει, ωστόσο, ένα ελάττωμα. Αυτό ισχύει για την Μακεδονία και την εμφάνισή της στο παρελθόν σε μια αμφιλεγόμενη περίοδο, όπως δήλωσε ο Κιρίλοφ, ο οποίος, κυρίως αναφέρεται για τη "Μακεδονία" (- Κράτος Σκοπίων) πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους, όταν είχε μια (γεωγραφική) ιστορία σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερη σε έκταση από ό, τι σήμερα.
Στη συνέχεια, μετά τη διαίρεση του 1912/1913, η ενιαία αυτή ιστορία έχει λάβει τρεις διαφορετικές εκδοχές (σερβική, βουλγαρική, ελληνική), οι οποίες ουσιαστικά στηρίζονται σε αυτήν την ημερομηνία.
Από την Βουλγαρο-Σκοπιανή Επιτροπή ( της οποίας η προεπιλεγμένη φόρμα φαίνεται ως μια παράλογη ιδέα) θα πρέπει να περιλαμβάνει και εξέταση των θεμάτων που αφορούν, στην προκείμενη περίπτωση, όσα είναι για την Ελλάδα και τη Σερβία.
Η Βουλγαρο-Ελληνική Συμφωνία
Στρώμνιτσα 1900
Αυτό σημαίνει ότι η πρόταση Κιρίλοφ δείχνει ότι το βουλγαρικό κράτος με τα ιστορικά στιγμιότυπα που αφορούν την Μακεδονία είναι πλέον σύμφωνο με τις άλλες γειτονικές χώρες.
Μας ενδιαφέρει το τι έχει γίνει προς την κατεύθυνση της Ελλάδας, ας πούμε για τους Βαλκανικούς πολέμους. Οι Έλληνες μέσα στην επικράτειά τους, κατέχουν το 51% του εδάφους της Μακεδονίας.
Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουν αναλάβει, επίσημα, επικράτεια της Μακεδονίας, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, όταν, δηλαδή, ήρθαν στη Θεσσαλονίκη, όπου την εποχή εκείνη αποτελούσαν πληθυσμιακή μειονότητα.
Σύμφωνα με την ελληνική Ιστορία, αυτή είναι μια πράξη επανάκτησης του παλιού ελληνικού εδάφους και η πράξη της ευθυγραμμίζεται για την αποκατάσταση μιας παλιάς ιστορικής αδικίας.
Αλλά σύμφωνα με την ιστορία του ανατολικού γείτονά μας (Βουλγαρία), την Μακεδονία την θεωρεί βουλγαρική γη.
Ο Παρβάνοφ (πρώην πρόεδρος Βουλγαρίας) δεν ήταν αυτός που είπε ότι η Μακεδονία είναι το πιο ρομαντικό μέρος της βουλγαρικής ιστορίας;
Αλλά, αυτός ο ρομαντισμός δεν ανήκει παρά στο 30 τοις εκατό της Μακεδονίας, καθώς, αυτό είναι το ποσοστό ανήκει στο κράτος των Σκοπίων.
Σύμφωνα με το Βούλγαρο στατιστικολόγο, Βασίλ Γκεοργκίεφ, το 1900 στην περιοχή της Μακεδονίας από τα 2,2 εκατομμύρια κατοίκους, υπήρχαν μόνον 228.702 Έλληνες, εκ των οποίων 214.329 ήταν χριστιανοί και υπόλοιποι ήταν μουσουλμάνοι. Αποτελούσαν, πράγματι, το 10%. Το έδαφος το οποίο στη συνέχεια «απελευθερώθηκε» ( τα εισαγωγικά στο πρωτότυπο κείμενο) είχε περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους.
Στο πλαίσιο αυτό, στα ελληνικά ποσοστά διπλασιάζεται αλλά και πάλι δεν είναι πειστικά.
Σήμερα στην ίδια περιοχή ζουν μόνο Έλληνες. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, πριν από την εξέταση της Βουλγαρο- Σκοπιανής Ιστορίας, είναι τι απέγινε ο υπόλοιπος πληθυσμός;
(μια καθαρά χαζή ερώτηση- απογραφή έγινε το 1904)
Πώς ο Κιρίλοφ και η βουλγαρική ιστορία -πριν η Βουλγαρία γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ρύθμισε τα ζητήματα αυτά και ζητεί να ρυθμιστούν τώρα;- τότε μάλλον συμφώνησαν επάνω στα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού ( που είχε αποτέλεσμα κατά τους πολέμους των δύο παγκοσμίων πολέμων, να καταγραφούν 100 εκατομμύρια θύματα), προσπάθησαν να επιλύσουν με βάση το ζήτημα ενός κοριτσιού από τις Σέρρες που έπεσε θύμα βιασμού από τους (Βουλγάρους) στρατιώτες και έτσι απελευθερώθηκε και στη συνέχεια απομακρύνθηκε το θέμα αυτό από την επικαιρότητα, το οποίο τελικά πέθανε; (καυστικό σχόλιο, τελείως ταπεινό)
Ή για παράδειγμα στην περίπτωση του Κιλκίς, την πόλη που γεννήθηκε ο Γκότσε Ντέλτσεφ; Η πόλη κάηκε το 1913 για να επιστρέψει στη αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας, όπως παρουσιάζει η ελληνική ιστορία ή έπρεπε να γίνει, ως πράξη επιθετικότητας «επειδή υπήρξε φυτώριο της βουλγαρικής ιδεολογίας», που ήταν μια βουλγαρική εκδοχή; Αλλά, για να αποφύγουμε τα διλλήματα με το Κουκούς που οι Έλληνες το λένε Κιλκίς, και λένε ότι, μάλιστα, ήτανε πάντοτε ελληνικό, τότε τι ζητούσαν να καταπολεμήσουν τους Βούλγαρους εκεί; (αυτό δηλώνει πράγματι άγνοια της ιστορίας- το μειράκιο που έγραψε το άρθρο στερείται ιστορικής γνώσης)
Επίσημα ο Βαλκανικός πόλεμος άρχισε όταν ο Βούλγαρος Σάβοβ εξήγγειλε Γενική Επίθεση κατά του ελληνικού στρατού στο έδαφος της Μακεδονίας, η οποία τώρα
ανήκει στην Ελλάδα.
Η Τσούφλειος Σχολή στη Γευγελή
Ένα συνολικό μνημείο
Αυτό σημαίνει ότι από την συγκρότηση οποιαδήποτε επιτροπής πρέπει να ακούσουμε την ιστορία μας, θα πρέπει να δούμε τι αναγνωρίζει η βουλγαρική επιστήμη και πως η Βουλγαρία το καλοκαίρι του 1913 είχε προβεί σε επίθεση κατά της Ελλάδας.
Αλλά αν είναι αυτή η λογική των Βουλγάρων ιστορικών και με αυτήν υπήρξε μείωση του «εδάφους τους» κατά 51% από τη Μακεδονία, τότε τι ζητά ο Κιρίλοφ με αυτούς που κατέχουν το 30%; (εννοεί τα Σκόπια).
Υπάρχει μια βουλγαρική ανησυχία για την Ιστορία της Βουλγαρίας, ωστόσο, δεν θέλει να διαταράξει τις σχέσεις καλής γειτονίας με την Ελλάδα, και ως προς τον γενικό εορτασμό των ιστορικών γεγονότων ως ώριμο γεγονός μεταξύ ισότιμων κρατών, όπως λέγουν, εντούτοις, ποτέ δεν θα τολμούσε ο Κιρίλοφ να θέσει θέμα, για ένα μνημείο του Γκότσε Ντέλτσεφ στο Κιλκίς, να το ανεγείρει με τη σύμφωνη γνώμη των συμμάχων τους – των Ελλήνων; (καθαρό παράδειγμα ελλείμματος ιστορικών τεκμηριώσεων)
Ή ακόμη γιατί δεν κάνουν μνημείο στη Μπάνιτσα (Βεύη Φλώρινας), που είναι ο τόπος που σκοτώθηκε ο Ντέλτσεφ;
Εμείς εδώ στα Σκόπια, δεν έχουμε καμία άποψη για όλα αυτά τα πράγματα, αλλά σίγουρα, κάθε 4 Φεβρουαρίου η βουλγαρική αντιπροσωπεία καταθέτει λουλούδια στον επαναστάτη από το Κουκούς και κάθε 4 Μαίου το ίδιο γίνεται και στην Μπάνιτσα.
Αυτό όμως είναι ένα μέρος της ιστορίας, σωστά; Για να μην αναφέρουμε το Μπασίλ Τσακαλάροβο…
… Για εμείς οι Σλάβοι που ζούνε στη Μακεδονία (Σκοπιανοί) δεν αμφισβητούμε ότι το 1913 οι Έλληνες έχουν κάνει εκατοντάδες εγκλήματα κατά του μη ελληνικού πληθυσμού αυτού του τμήματος της Μακεδονίας, όπως για παράδειγμα στη Φλώρινα ή άλλη μακεδονική πόλη της Ελλάδας, στην οποία μπήκαν ως απελευθερωτές; ( ο νοβινάρης σκοπιανός δεν ξέρει ότι οι παππούδες του πολέμησαν ως Βούλγαροι, υπό του βουλγαρικού συντάγματος;)
Βενιζέλος- Πάσιτς στο Βουκουρέστι - 1913
Ποια είναι η άποψη του Κιρίλοφ;
Ως χώρα, η Ελλάδα, που νίκησε στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βούλγαροι υπέγραψαν συμφωνία μαζί τους, το 1922 για την ανταλλαγή των πληθυσμών. Αυτή δεν αλλάζει τα γεγονότα των βαλκανικών πολέμων.
Η επίσημη Ιστορία της Βουλγαρίας θα πρέπει να διευκρινίσει: «Ο Βούλγαρος ήταν εισβολέας στη Μακεδονία ή όχι». Ήταν στα εδάφη τους που κατόπιν εκδιώχθηκαν επειδή κατείχαν μέρος της ελληνικής επικράτειας;
Η απάντησή τους θα μας δώσει ένα παράδειγμα – για το πώς οι Βούλγαροι τα βρήκαν με τους Έλληνες, πριν από την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με λίγα λόγια, που είναι το έγγραφο με το οποίο ο Κιρίλοφ έχει θεσπίσει ενιαία ιστορία με την Ελλάδα για το 51% του εδάφους της Μακεδονίας ή δεν το έχει κάνει;
Προβληματική και η συνθήκη Βουλγαρίας Σερβίας- Η Ελλάδα έπρεπε να κατέχει Μοναστήρι –Γευγελή- Στρώμνιτσα
Ακόμη και αν αφήσουμε τα εδάφη της χώρας μας (Σκόπια) τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Συγκεκριμένα, η σύμβαση της ένωσης μεταξύ της Βουλγαρίας και της Σερβίας, έχει συναφθεί πριν από τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, οι Βούλγαροι συμφώνησαν με τη Σερβία να δοθεί στην τελευταία η περιοχή του Κοσσυφοπεδίου (Παλαιά Σερβία) και να παραχωρήσουν την περιοχή του Αξιού (Μπανόβινα) βόρεια της γραμμής που διέρχεται Κρίβα Παλάνκα, Κουμάνοβο, Βέλες, Πρίλεπ και την περιοχή του Μοναστηρίου (Μπίτολα) και που καταλήγει στα χωριά Λιβαντίστε και Γκορέτσι της λίμνης της Οχρίδας καθώς και στο μοναστήρι Γκαβόστι (πρόκειται για τη μυστική συνθήκη φιλίας και συμμαχίας της Βουλγαρίας και της Σερβίας που υπογράφηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 1912).
Οπότε, αυτό δηλώνει ότι οι Βούλγαροι, ολόκληρη τη βόρεια επικράτεια της εν λόγω γραμμής την καταχωρούν στην σερβική πολιτιστική κληρονομιά, συμπεριλαμβανομένων της πόλης των Σκοπίων.
Αν είναι έτσι, οι Βούλγαροι παραδέχονται ότι τα εδάφη νότια της Γευγελής είναι ελληνικά και βόρεια του Βέλες-Πρίλε είναι σερβικά.
Τότε ανακύπτει πρόβλημα με την ιστορία της περιοχής μεταξύ Βέλες και Πρίλεπ, καθώς και στα σύνορα των Σκοπίων με την Ελλάδα. Από το Βέλες, μέχρι τα σύνορα (της Ελλάδας) είναι 105 χιλιόμετρα, αλλά από το Μοναστήρι, η απόσταση περιορίζεται στα 5 χιλιόμετρα.
Πως λοιπόν η επιτροπή που προτείνει ο Κιρίλοφ θα μπορούσε να ευθυγραμμιστεί μαζί τους με τις ιστορικές διαφορές που υπάρχουν στον συγκεκριμένο τομέα;
Το πρόβλημα της ελληνικότητας της Γευγελής
Ακόμη και έτσι να ήταν τα πράγματα-γράφει το σκοπιανό κείμενο- οι Βούλγαροι θα είχαν πρόβλημα με τους Έλληνες. Η συμφωνία του Σέρβου πρωθυπουργού Πάσιτς και του Έλληνα πρωθυπουργού Βενιζέλου του 1913, ( η συμφωνία μεταξύ των συνομιλητών έγινε σε βαγόνι στο σιδηροδρομικό σταθμό των Σκοπίων στις 3 Ιουλίου του 1913), που επιβεβαιώθηκε αργότερα στο Βουκουρέστι, οι Έλληνες δεν αναγνώριζαν το δικαίωμα των Σέρβων στο έδαφος της Γευγελής. Αλλά, μόνο αυτή η πόλη ήταν αμφιλεγόμενη, η παρεξήγηση, όμως αυτή επιλύθηκε σχετικά γρήγορα.
Στις 14 Ιουλίου του 1913 στο συνέδριο του Βουκουρεστίου όσον αφορά το ζήτημα της Γευγελής ο Πάστιτς είχε δηλώσει:
« Μεταξύ μας και της Ελλάδας για τη Γευγελή δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις»
Αυτό επιβεβαίωσε και ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης, Δημητράς Πανάς: « Μεταξύ των Σέρβων και ημών δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις».
Έτσι βγαίνει ότι από την πλευρά της Ελληνικής Μακεδονίας δεν υπάρχει κάποια απαίτηση ούτε από την βουλγαρική, ούτε από τη σερβική ιστορία.
Ένα γεγονός το οποίο δηλώνει ότι η πρόταση του Ευρωβουλευτή Κιρίλοφ που επιδιώκει να σχηματίσει μια επιτροπή για τη Μακεδονία, τα γεωγραφικά περιθώρια στενεύουν ακόμη περισσότερο.
Οι Βούλγαροι, λοιπόν, έχουν μια διαφορά με την Ελλάδα και τη Σερβία, που με τη σειρά τους απαιτείται η δημιουργία κάποιας επιτροπής…
Μέσα από τον κατάλογο μπορούμε αν προσθέσουμε ότι η Στρώμνιτσα (που απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό το 1913) σύμφωνα με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου ανήκει στη Βουλγαρία, αλλά αργότερα, παραχωρήθηκε στη Σερβία.
Αλλά και με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, ένα δέκα τοις εκατό της γεωγραφικής Μακεδονίας, όπως είναι η περιοχή του Πιρίν, δόθηκε στη Βουλγαρία.
Πάντως δεν πιστεύουμε ότι η ιδέα της κοινής επιτροπής για την ιστορία ήταν του Κιρίλοφ.
echedoros-a
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου