Κενό
γράμμα παραμένουν οι εξαγγελίες περί ανάπτυξης, αν δε θέλομε να
κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ή να εθελοτυφλούμε. Από τον Ιούνιο
του 2010, θυμόμαστε τον τότε «υπουργό» Οικονομικών της πρώτης
Παπαδημοκρατίας, να προβλέπει θετικό πρόσημο στην ανάπτυξη, αρχής
γενόμενης από το Σεπτέμβριο του 2010.
Έκτοτε η
συνολική μείωση του εθνικού προϊόντος έχει υπερβεί το 25% και η έκφραση
"έρχεται η ανάπτυξη" αποτελεί πια το συντομότερο κρύο ανέκδοτο.
Το
κλείσιμο μονάδων παραγωγής τόσο κεντρικά όσο και περιφερειακά, αποτελούν
την πιο ισχυρή απόδειξη ότι η πολιτική λιτότητας και ύφεσης και η πολύ
μεγάλη μείωση των μισθών των εργαζομένων δεν συνετέλεσε –όπως ήταν
άλλωστε και το αναμενόμενο- στην αύξηση του επιχειρηματικού
ενδιαφέροντος και της απασχόλησης, αλλά έδωσε τη χαριστική βολή στην
παραγωγική βάση της χώρας με την επιτάχυνση της αποεπένδυσης που, ούτως ή
άλλως, παρατηρείται συστηματικά στην Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια.
Οι
εργαζόμενοι θέλουν τις επιχειρήσεις ανοιχτές και τους εργοδότες να
σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά συνεχίζουν (?) να ελπίζουν ότι
αυτό μπορεί να γίνεται με την κρατική αρωγή.
Το
κράτος μας όμως, το βλέπομε όλοι, έχει αλωθεί –με την ψήφο μας, μην
ξεχνάμε- από τους κατώτερους των περιστάσεων, τους διεφθαρμένους, τους
αργυρώνητους και τους αγύρτες του νεοφιλελευθερισμού
Είναι
πια σαφές ότι από αυτούς τους ολετήρες στο τιμόνι της Ελλάδας της
Δεύτερης Παπαδημοκρατίας, από αυτούς τους τρισάθλιους και τους
ψοφοδεείς της Τρόικας Εσωτερικού δεν έχομε να περιμένομε τίποτα!
Οι
περισσότεροι συμφωνούμε ότι θέλουμε μία αναπτυξιακή πολιτική προς όφελος
της κοινωνίας, αλλά τίποτα δεν μπορούμε να περιμένομε από το πτωχευμένο
και αλωμένο κράτος μας...
Η τόνωση
της οικονομίας με δημόσιους πόρους δεν αποτελεί επιλογή, όσο κανείς
δεν θέλει πια να δανείζει το πτωχό κράτος μας, όταν η φοροδιαφυγή και η
φοροαποφυγή παραμένουν προκλητικά στο απυρόβλητο ή όσο οι τερατώδεις
έμμεσοι φόροι μαζί με τους άμεσους φόρους των μονίμων υποζυγίων και των
έντιμων κορόιδων, πέφτουν στο πηγάδι της εξυπηρέτησης του ύποπτου και
ειδεχθούς δημόσιου χρέους.
Σήμερα
που το κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό μοντέλο πνέει τα λοίσθια, μόνο οι
εθνικοί εργολάβοι βρίσκονται στο προσκήνιο για να κάνουν επιλεκτική
χρήση του πλούτου τους. Ενός πλούτου, μην ξεχνάμε, που είτε είναι
αφορολόγητα αποθησαυρισμένος είτε έχει συσσωρευτεί από την ανέκαθεν
ανεξέλεγκτη απομύζηση κρατικών προμηθειών και την υπερτιμολόγηση
δημοσίων έργων.
Οι
υπόλοιποι, οι μικροαποταμιευτές, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την
εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης νέων επενδύσεων, κάθονται πάνω στα
αποθέματα του ρευστού πλούτου τους, κρυμμένου συχνά σε στρώματα και
συρτάρια, διστάζοντας να επενδύσουν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μπορεί να είναι η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης και το κακό επιχειρηματικό κλίμα που
μαζί με την έλλειψη τραπεζικής ρευστότητας και την εξοργιστική
γραφειοκρατία, συνιστούν ένα εκρηκτικό μίγμα αποτροπής δυνητικών
επενδύσεων, αλλά ακόμα σοβαρότερο είναι το έλλειμμα έντιμων ηγεσιών που
θα ήταν πρόθυμες να μπουν μπροστά για να εμπνεύσουν, να σχεδιάσουν και
να καθοδηγήσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
my-pillow-book
