Η δουλειά μετά τις γιορτές κατέρρευσε ίσως και λόγω κακοκαιρίας αφού για ενάμιση μήνα όλα είναι άσπρα και οι θερμοκρασίες πλησίον του μηδενός και πιο κάτω... Οι υποχρεώσεις τρέχουν αυξημένες... Ζω το κάθε τι σαν να το κάνω τελευταία φορά γιατί δεν ξέρω πότε θα χάσουμε την δυνατότητα να κάνουμε πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα για χρόνια αφού η οικονομική αιμορραγία δεν σταματά...
Την ίδια ώρα συμπτώματα έντονης υπερκόπωσης με ταλαιπωρούν αφού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δουλεύω ενώ τα τελευταία 9 χρόνια δουλεύω κάθε μέρα... Ο γιατρός μου μού είπε «πρέπει να πάρεις αποφάσεις - να ξεκουράζεσαι δύο ημέρες την εβδομάδα!» χαμογέλασα πικρά σα να του έλεγα «πού να σου εξηγήσω ότι αυτό είναι αδύνατο, ιδίως τώρα...» Του απάντησα, «ελπίζω να καταρρεύσουμε να ...ξεκουραστούμε!». Σήκωσε απότομα το βλέμμα και με κοίταξε ξαφνιασμένος πάνω από τα γυαλιά του... Ούτε του είχε περάσει από το μυαλό...
Ευτυχώς που στην ορθοδοξία δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Μόλις πάει να με πάρει από κάτω έγκαιρα στρέφω την απελπισία μου σε ικεσία προς την Παναγία παρακαλώντας Την να βοηθήσει... Έτσι δεν καταθλίβομαι και μετατρέπω την κακή ενέργεια που πάει να με κυκλώσει σε προσευχή. Και τι προσευχή; 100% γνήσια...
Σήμερα το πρωί όμως θέλησα να κάνω κάτι παραπάνω. Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο χωριό. Όλα ήταν κάτασπρα από το χιόνι. Έστριψα και πήγα στο κοιμητήριο. Επί μισή ώρα έκανα βόλτες μέσα στους τάφους. Είδα τους δικούς μου ανθρώπους και θυμήθηκα όλα όσα ζήσαμε μαζί. Τον πατέρα μου που μας μεγάλωσε με έναν τρόπο μαγικό, ανατολίτικο και το μεγαλείο του, το ανακάλυψα αναδρομικά όταν έγινα κι εγώ πατέρας. Φίλους που μεγαλώσαμε μαζί και συνδέθηκαν κάποτε οι ζωές μας στην πιο αγνή ηλικία, την παιδική.
Την μεγαλύτερη συγκίνηση την έζησα στον τάφο των παππούδων μου από την μάνα μου. Πέθαναν πριν 3-4 χρόνια. Τους αγαπούσα πολύ για την απλότητά τους, την ταπεινότητά τους και την υπομονή τους. Τους κοιτούσα στις φωτογραφίες που ήταν στους τάφους τους, να χαμογελάνε με τα ρυτιδιασμένα τους πρόσωπα. Για μια στιγμή σα να έζησα για λίγα δευτερόλεπτα όλα όσα τράβηξαν από την ξενιτειά ως τις νέες πατρίδες τους. Από την Πόλη στην Πτολεμαΐδα, τα Καϊλάρια. Χαμογελούσαν σαν ήθελαν να μου πουν «μην φοβάσαι παιδί μου θα περάσετε κι εσείς τις δικές σας δοκιμασίες αλλά θα τα καταφέρετε!» Ζωή χωρίς δοκιμασίες εγκατάλειψη Θεού, λένε οι Πατέρες. Σκέφτηκα ότι το τέλος των δικών μας δοκιμασιών θα είναι η επιστροφή στην Πόλη ενώ γι' αυτούς ήταν το αντίστροφο κι αναθάρρησα διπλά. Πόσο κουράγιο μπορεί να σου δίδει μια τέτοια προοπτική!
Μ' έπιασαν τα κλάματα... Κλάματα χαράς κι αυτοπεποίθησης, παραδόξως...
Συνέχισα να γυρνάω στο κοιμητήριο διαπιστώνοντας πόσοι πολλοί άνθρωποι που τους θυμόμουνα να ζουν είχαν πεθάνει όλα αυτά τα χρόνια που λείπω... Θολά τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου. Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει την αίσθηση ότι κάποιοι νεκροί είναι πιο ζωντανοί εντός μας από τους ζωντανούς και το αντίστροφο. Για την Πίστη μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα : δεν υπάρχει Θάνατος!
Φεύγοντας, στην είσοδο του κοιμητηρίου κοντοστάθηκα... Άρχισα να λέω όσες προσευχές ήξερα απ' έξω υπέρ των κεκοιμημένων αδερφών ημών. «Καλή αντάμωση αδέρφια...» ευχήθηκα κι έφυγα με αναπτερωμένο το ηθικό να σηκώσω τον δικό μου Σταυρό...
Ευτυχώς που στην ορθοδοξία δεν υπάρχουν αδιέξοδα! Μόλις πάει να με πάρει από κάτω έγκαιρα στρέφω την απελπισία μου σε ικεσία προς την Παναγία παρακαλώντας Την να βοηθήσει... Έτσι δεν καταθλίβομαι και μετατρέπω την κακή ενέργεια που πάει να με κυκλώσει σε προσευχή. Και τι προσευχή; 100% γνήσια...
Σήμερα το πρωί όμως θέλησα να κάνω κάτι παραπάνω. Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο χωριό. Όλα ήταν κάτασπρα από το χιόνι. Έστριψα και πήγα στο κοιμητήριο. Επί μισή ώρα έκανα βόλτες μέσα στους τάφους. Είδα τους δικούς μου ανθρώπους και θυμήθηκα όλα όσα ζήσαμε μαζί. Τον πατέρα μου που μας μεγάλωσε με έναν τρόπο μαγικό, ανατολίτικο και το μεγαλείο του, το ανακάλυψα αναδρομικά όταν έγινα κι εγώ πατέρας. Φίλους που μεγαλώσαμε μαζί και συνδέθηκαν κάποτε οι ζωές μας στην πιο αγνή ηλικία, την παιδική.
Την μεγαλύτερη συγκίνηση την έζησα στον τάφο των παππούδων μου από την μάνα μου. Πέθαναν πριν 3-4 χρόνια. Τους αγαπούσα πολύ για την απλότητά τους, την ταπεινότητά τους και την υπομονή τους. Τους κοιτούσα στις φωτογραφίες που ήταν στους τάφους τους, να χαμογελάνε με τα ρυτιδιασμένα τους πρόσωπα. Για μια στιγμή σα να έζησα για λίγα δευτερόλεπτα όλα όσα τράβηξαν από την ξενιτειά ως τις νέες πατρίδες τους. Από την Πόλη στην Πτολεμαΐδα, τα Καϊλάρια. Χαμογελούσαν σαν ήθελαν να μου πουν «μην φοβάσαι παιδί μου θα περάσετε κι εσείς τις δικές σας δοκιμασίες αλλά θα τα καταφέρετε!» Ζωή χωρίς δοκιμασίες εγκατάλειψη Θεού, λένε οι Πατέρες. Σκέφτηκα ότι το τέλος των δικών μας δοκιμασιών θα είναι η επιστροφή στην Πόλη ενώ γι' αυτούς ήταν το αντίστροφο κι αναθάρρησα διπλά. Πόσο κουράγιο μπορεί να σου δίδει μια τέτοια προοπτική!
Μ' έπιασαν τα κλάματα... Κλάματα χαράς κι αυτοπεποίθησης, παραδόξως...
Συνέχισα να γυρνάω στο κοιμητήριο διαπιστώνοντας πόσοι πολλοί άνθρωποι που τους θυμόμουνα να ζουν είχαν πεθάνει όλα αυτά τα χρόνια που λείπω... Θολά τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου. Κάθε άνθρωπος έχει βιώσει την αίσθηση ότι κάποιοι νεκροί είναι πιο ζωντανοί εντός μας από τους ζωντανούς και το αντίστροφο. Για την Πίστη μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα : δεν υπάρχει Θάνατος!
Φεύγοντας, στην είσοδο του κοιμητηρίου κοντοστάθηκα... Άρχισα να λέω όσες προσευχές ήξερα απ' έξω υπέρ των κεκοιμημένων αδερφών ημών. «Καλή αντάμωση αδέρφια...» ευχήθηκα κι έφυγα με αναπτερωμένο το ηθικό να σηκώσω τον δικό μου Σταυρό...
kozan.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου