«Τολμάς να ζεις, ν’ αντικρίζεις το φως του ήλιου και να έρχεσαι στην Αγορά Ζωντανό μνημείο ντροπής και όνειδος της πατρίδας». Απο ένα λόγο που ακούσθηκε στην Αθήνα αιώνες πριν απο τον Διόδωρο Σικελιώτη
του Μιχάλη Χαραλαμπίδη* 
Ο Έλληνας Άνθρωπος βλέποντας και ακούγοντας την ομιλία μου το 1996 δεν θα την χαρακτήριζε ποτέ προφητεία. Προέβλεψα, προειδοποιούσα με μεγάλη αγωνία για τα Επερχόμενα – μόνο τα δευτερόλεπτα δεν πρόβλεψα – προτείνοντας ταυτόχρονα με πάθος μία άλλη πορεία που θα έκανε την Ελλάδα πρωταγωνιστή.
Θα την χαρακτήριζε Πολιτική με το ΄Π΄ κεφαλαίο. Πολιτική ως πρόλογο, ως πρόβλεψη, ως προέκταση όπως μας δίδαξαν οι προγονοί μας. Από εκεί πήραν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι την λέξη project – Πρότζεκτ – σχέδιο.
Ακόμη όμως και αυτό είναι περιοριστικό της ουσίας της ομιλίας μου. Δεν πρόκειται μόνο για μια πολιτική εκτίμηση της στιγμής. Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η επιβεβαίωση, η δικαίωση μιας θεωρίας, μιας αυτόχθονης Πολιτικής Επιστημονικής θεωρίας και μιας Πολιτικής στρατηγικής η οποία δικαιώθηκε ιστορικά και η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο εφόδιο για μια δημιουργική για την χώρα διαδρομή στον νέο ιστορικό κύκλο. Δεν νομίζω να υπήρξε ούτε να υπάρχει άλλη που να δικαιώθηκε και να είναι χρήσιμη σήμερα. Όποιος διαφωνεί μπορεί να έρθει στο Βήμα του Διαλόγου, στην Αγορά. Εγώ ήμουν πάντα εκεί. Δεν ήμουν σε σκούρα και σκοτεινά περιβάλλοντα.
Ποτέ δεν φίμωσα κανέναν. Αντιθέτως υπέστην και υφίσταμαι αυτήν την βαρβαρότητα των πολλών και πολύχρωμων ολοκληρωτισμών. Την διάχυτη αντιπνευματικότητα των «πολιτικών» και «μορφωτικών» πτωμάτων της μεταπολίτευσης.
Το πρώτο στάδιο της παρακμής, ο προάγγελος της χρεοκοπίας ήταν η κατάργηση της Δημοκρατίας. Η ιστορία και η πολιτική αλλά και οι νόμοι, γραπτοί και άγραπτοι, λένε ότι οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν, να εξοστρακισθούν. Όσοι δολοφόνησαν τα οράματα μας τιμωρούνται. Αυτός είναι ο δρόμος της κάθαρσης και της αναγέννησης.
Στους ενόχους λοιπόν θα θελα να αφιερώσω ένα λόγο που ακούσθηκε στην Αθήνα αιώνες πριν και συνάντησα στον Διόδωρο τον Σικελιώτη**.
«Τολμάς να ζεις, ν’ αντικρίζεις το φως του ήλιου και να έρχεσαι στην Αγορά Ζωντανό μνημείο ντροπής και όνειδος της πατρίδας». Εδώ παρ’ όλο το οξύγαλαν ακόμη τολμούν.
Στον λαό ειδικά τον κομματοποιημένο που από λαός έγινε πλήθος, αντί πολίτες έγιναν, τους έκαναν κρατίτες - αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποίησα από την δεκαετία του 80’ - θα αφιερώσω ένα άλλο κομμάτι του Διόδωρου. Αυτά τα λόγια δεν ειπώθηκαν στην Αθήνα αλλά στις Συρακούσες, στην Magna Grecia, την Μεγάλη Ελλάδα. Είναι το παρόν ως ιστορία.
«Αλλά (το πλήθος) είχε διαφθαρεί, με δωροδοκίες, εναντίον του κι’ έτσι είχε στερηθεί την ελευθερία της έκφρασης της γνώμης του, εναντίον του κακού».
Τι έχει ανάγκη η χώρα, τι έχουν ανάγκη οι Έλληνες στον νέο κύκλο. Την ανάκτηση της έννοιας, της λέξης ΠΑΡΡΗΣΙΑ. Αυτή απουσίασε και απουσιάζει. Είναι όμως μεγάλη η φόρτιση, η προωθητική της δύναμη για ένα αναγεννητικό μέλλον.
* Από την ομιλία του στην Νάουσα
** Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλιοθήκη Ιστορική, Εκδόσεις Κάκτος - Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου