Γράφει ο Γιώργος
Ανεστόπουλος
«Μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η
Ελλάδα θα είναι είτε αγγλική, είτε ρωσική. Δεν πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα
είναι αγγλική»
Sir Edmund Lyons, πρέσβης στην Αθήνα, προς την
κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος, 1844
"Αν αποτύχει η
Δύση θ' αναλάβει η Ρωσία την Ελλάδα"...
δήλωση της Ρωσικής
Κυβέρνησης, 2013
Βαριά αυτή η πρόσφατη Ρωσική δήλωση...πλην όμως με πολλά ερωτηματικά. Εάν ήθελε
η Ρωσία θα είχε αναμειχθεί πλείστες όσες φορές στο παρελθόν. Παλαιότερο και
Νεότερο. πχ Αρκεί να κάλυπτε με δωρεάν αμυντικό εξοπλισμό το 40% των Ελληνικών
αναγκών. Πως θα μπορούσε οποιοσδήποτε Έλληνας Πολιτικός να αρνηθεί μια τέτοια
προσφορά; Ο εξοπλισμός όμως έχει ανάγκες συντήρησης, διατήρησης, στρατιωτικών
συμβούλων, παράπλευρων συνεργασιών, προμήθειες πυρομαχικών, αναβαθμίσεις, κλπ
κλπ Η Ελλάδα μέσα σε έξι μήνες θα είχε "δεθεί" ολοκληρωτικά στο
Ρωσικό Άρμα...Κι αυτό είναι ένα μόνον ελάχιστο παράδειγμα του πόσα
"διπλωματικά όπλα" έχει στο οπλοστάσιό της μια Υπερδύναμη όταν
"πραγματικά θέλει να βάλει πόδι σε μια περιοχή". Συνεπώς, μην τα
ρίχνουμε μόνον στην Ελλάδα που δεν κάνει το αποφασιστικό βήμα για
"δημιουργική τροποποίηση" των διεθνών της συνεργασιών. Κυρίως η
ευθύνη βρίσκεται πάντα στον "Μεγάλο" που "θέλει ή δεν
θέλει" κάτι τέτοιο.
Πάμε όμως να δούμε κάποιες από τις γλαφυρές λεπτομέρειες
αυτής της «περίεργης/παράδοξης» (sic!) διαχρονικής στάσης της Ρωσίας ως προς την Ελλάδα.
Η συστηματική και
περίεργη ιστορική «αδιαφορία» της Ρωσίας για την Ελλάδα
Το ερώτημα θα μπορούσε να
τεθεί κάπως έτσι:
«…Μα καλά, η Ρωσία έχει εδώ και αιώνες συμφέρον από
την ισχυροποίηση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Έχει επίσης πάγιο συμφέρον να
εντάξει την Ελλάδα στη δική της
γεωπολιτική σφαίρα επιρροής. Γιατί λοιπόν δεν εφαρμόζει μια ισχυρή
επικοινωνιακή πολιτική στην Ελλάδα;…»
Με εξαίρεση την σύντομη
περίοδο Καποδίστρια (που κι αυτή συζητιέται κατά πόσο «φιλορωσική ή
φιλοαγγλική» ήταν) και ίσως ίσως την Σταλινική νοσηρότητα που - πηγαίνοντας στο
άλλο άκρο της «ανάμειξης» - προκάλεσε τον Ελληνικό καταστροφικό εμφύλιο (συν
τους εντός Σοβιετικού εδάφους μαζικούς φονικούς διωγμούς των Ελλήνων), η
«γενική στάση» της Ρωσίας απέναντι στην Ελλάδα μπορεί να χαρακτηριστεί από μια
λέξη : «Παράδοξη». Ασχέτως εαν συχνά πυκνά υποκρίνεται ένα «άκρατο ενδιαφέρον».
Που στην πράξη – όπως θα φανεί παρακάτω – δεν είναι τίποτε άλλο από «μάλλον
αδιαφορία». Αν όχι τίποτα χειρότερο.
Η Σταλινική εμπειρία δυστυχώς
– μαζί με την Λενινιστική καθοριστική βοήθεια στους Τούρκους το ’22 ενάντια
στους Έλληνες - προσθέτει κι ένα άλλο πιθανά υποκρυπτόμενο άκρο. Μια «διάθεση
εξόντωσης του Ελληνισμού».
Ιδίως το ’22 είχε την ιστορική ευκαιρία να
«τελειώνει με τους Τούρκους μια και καλή». Παρ’ όλα αυτά, δεν «αξιοποίησε την
τότε γεωστρατηγική ευκαιρία». Μήπως λοιπόν το ’22 απέδειξε περίτρανα ότι κάθε
άλλο παρά την ενίσχυση του Ελληνικού στοιχείου επεδίωκε; Άλλωστε, όποιο
καθεστώς κι αν κυβέρνησε τη Ρωσία στο διάβα της ιστορίας, η Ρωσική Εξωτερική
Πολιτική (ως Υπερδύναμη) ίδια παρέμεινε. Κι αν όντως νοιάζονταν για την
Ελληνική ιστορική ισχυροποίηση έναντι της Τουρκίας, η «Κριμαία» (ελληνική
«συμμετοχή» στον πόλεμο των Δυτικών κατά των Μπολσεβίκων) θα έμοιαζε ως
«αδιάφορη παρωνυχίδα».
Άλλωστε, η Σοβιετική Ένωση πολεμούσε – μέσω
κυρίως της Σοβιετικής Αρμενίας – με την Τουρκία μέχρι το 1921 και κατακτούσε
Τουρκικά εδάφη. «Επωφελούμενη» βεβαίως από την Ελληνική Μικρασιατική
Εκστρατεία. «Τι συνέβη» λοιπόν ξαφνικά και «ανέκρουσε πρύμναν» κάνοντας «ξαφνική
ειρήνη» με την Τουρκία – στην «πιο δύσκολη φάση για τους Τούρκους» - προτιμώντας
να της «δώσει ακόμη και Αρμενικά/Σοβιετικά εδάφη» με την (Αντιαρμενική, δηλαδή
Αντισοβιετική) Συνθήκη του Καρς;
Τόσο πολύ «ανησυχία» είχε μην και συντρίψει η
Ελλάδα την Τουρκία; Από πότε η Ρωσική Αρκούδα «δέχεται τόσο εύκολα» να
αποχωρήσει από εδάφη που κατέκτησε και που δεν κινδύνευε να χάσει από την
διαλυμένη Τουρκία;
Άλλο ένα «παράδοξο» της
Ρωσικής Στάσης έναντι της Ελλάδας.
Και γιατί τάχα δεν έχει ασχοληθεί η Ελληνική
Διανόηση ως τώρα με αυτή την «παράδοξη ιστορική πτυχή» παρά τα «φορτώνουν» όλα
στην «ανοησία (τάχαμου) των Ελλήνων να συμμετάσχουν στην Κριμαϊκή Δυτική
εκστρατεία που (επίσης τάχαμου) τσάντισε τους Μπολσεβίκους και γι’ αυτό υποστήριξαν
την Τουρκία – και το θυμήθηκαν βεβαίως δύο χρόνια μετά!
Εάν μάλιστα αυτά τα «δεύτερα» προικιστούν με
«βαρύτητα κρυπτογραφικού κλειδιού» (πρέπει;) , τότε το πρώτο (η «Ρωσική
Αδιαφορία») λαμβάνει «ανησυχητικές διαστάσεις. Άραγε, η τότε «Σοβιετική Στάση»
ήταν «νοσηρές εξαιρέσεις» ένεκα κομμουνισμού; Ή μήπως εμπεριείχε και
εξωτερίκευε κάτι «βαθύτερο και σκοτεινότερο» όσον αφορά στις ιστορικές «Ρωσικές
οπτικές» περί Ελλάδας; Απευχόμεθα.
Πλην όμως είμαστε υποχρεωμένοι να θέτουμε
ακόμη και τέτοια «αιρετικά» πλην αρκούντως ανησυχητικά ερωτήματα.
Στις «εξαιρέσεις» θα πρέπει να
προστεθεί και το «Ρωσικό ενδιαφέρον» για την ανεξαρτησία της Ελλάδας κατά την
περίοδο της Τουρκικής κατοχής. Είναι και
αυτό ένα «κομβικό στοιχείο» του
«Ρωσικού Αινίγματος» που μάλλον μας παρέχει ένα ακόμη «κλειδί» της
«αποκρυπτογράφησής» του.
Σαν για κάποιο λόγο, η Ρωσία
ιστορικά όχι μόνο να μην επιθυμεί να φέρει την Ελλάδα στη δική της γεωπολιτική
σφαίρα, αλλά ούτε καν να επιθυμεί την ισχυροποίησή της έναντι της Τουρκίας [πχ
για λόγους ισορροπίας και αντιπερισπασμού της Τουρκίας από το «οιονεί Ρωσοτουρκικό
Μέτωπο» που έχει διαμορφωθεί μετά από δεκατρείς Ρωσοτουρκικούς πολέμους (τα
τελευταία τριακόσια χρόνια)].
Ποιο είναι το αποκορύφωμα
αυτού του Παράδοξου της Ρωσικής αδιαφορίας;
«…Ακόμη κι επί Σοβιετικής εποχής, επί
κοντά μισό αιώνα, αν και είχε τη δυνατότητα η Ρωσία να προκαλέσει έναν
σφοδρότατο, άκρως καταστροφικό και διαλυτικό πόλεμο εντός του ΝΑΤΟ
(ενδοσυμμαχικό) και μάλιστα στην πιο
ευαίσθητη περιοχή του, απλά «δεν το έπραξε»!!!»
«Επιεικώς περίεργο» εάν λάβει
κανείς υπόψη τον ιστορικά διακαή πόθο της Ρωσίας για κάθοδο στη Μεσόγειο και τη
Μ. Ανατολή όπως και την μόνιμη ανάγκη της για «σοβαρό φθοροποιό (διαρκές)
πλήγμα» κατά της Δύσης και της Συμμαχικής Δομής της.
“Heartland” και “Rimland”
Επιστρατεύοντας τη
Γεωπολιτική Θεωρία Mackinder περί «Κεντρικής Γης» (Heartland) και «Περιμέτρου» (Rimland), βρίσκει κάποια εξήγηση το «Ρωσοελληνικό Αίνιγμα».
Αν και ταυτόχρονα, γίνεται ακόμη πιο … «Παράδοξο».
Σύμφωνα μ’ αυτήν, ο κάτοχος
της «Heartland» (Ευρασία – χερσαίες δυνάμεις) εάν βρει «Ικανό
Πάτημα» και στην «Rimland» (Παράκτια περίμετρος –
θαλάσσιες δυνάμεις), τότε αυτομάτως θα έχει
την «απαραίτητη κρίσιμη δυναμική» για να επιβληθεί παγκοσμίως.
Ο Mackinder μάλιστα
είχε «εξειδικεύσει» ειδικά για την Ελλάδα ετούτο το Γεωπολιτικό Δόγμα, προκαλώντας
προφανώς “διεθνή ρίγη” με την «προφητεία» του :
«…η κατάκτησή της από μία ισχυρή χερσαία Δύναμη θα δώσει πιθανότατα σε
αυτή τη Δύναμη τη δυνατότητα του ελέγχου όλης της Παγκόσμιας Νήσου…»
Στηριζόμενος στο Δόγμα Mackinder ο Spykman
με το Δοκίμιο του «The Geography of Peace» το 1944, ουσιαστικά έθεσε τις θεωρητικές βάσεις της
αναγκαιότητας ενός ΝΑΤΟ και όρισε την «Γεωπολιτική του Υπόσταση και Δομή»,
εφόσον στην δική του θεωρητική σύλληψη στηρίχθηκε πέντε χρόνια αργότερα η
ίδρυσή του.
«Αναπόφευκτα», το 1952 έγινε πρόταση
στην Ελλάδα για είσοδό της στη σύγχρονη «Συμμαχία της Rimland» (Ουσιαστικά λοιπόν «σύρθηκε στο ΝΑΤΟ και της
«απαγορεύεται δια ροπάλου η έξοδος»). Την ίδια χρονιά ακολούθησε η Τουρκία
(προφανώς με τους ίδιους όρους «ροπάλου») και τρία χρόνια μετά, το «τόξο της Rimland/ΝΑΤΟ» συμπληρώθηκε με την ίδρυση της CENTO (Central
Treaty Organization)
και την είσοδο μέσω αυτής των Ιρακ, Ιραν και Πακιστάν.
Άρα, μια επιφανειακή εξήγηση
του «Ρωσικού Παράδοξου» είναι πως η
Ελλάδα ήταν πάντα η «Κόκκινη Γραμμή» του NATO – Rimland.
Τουτέστιν, οφείλουμε να
υποθέσουμε πως επί αιώνες υπάρχει εν ισχύ μια
Δυτική «προειδοποίηση» προς τη Ρωσία ότι :
«…οποιαδήποτε Ρωσική επέμβαση
στην Ελλάδα θα σημαίνει ολοκληρωτική πολεμική απάντηση της Δύσης…».
«Κανόνας» που «παραβιάστηκε»
από τη Ρωσία μόνο την «ρευστή περίοδο» 1945 – 49 ουσιαστικά όμως ως
«αντιπερισπασμός» και «διαπραγματευτικό χαρτί» για «διασφάλιση των
Κεντροευρωπαϊκών Σοβιετικών κατακτήσεων» από τις «Δυτικές Βλέψεις». (Ασχέτως
εάν οι εδώ ξενοκίνητοι συμμορίτες και το σλάβικο συνάφι τους πίστεψαν το Στάλιν και ενισχυμένοι από τα
Βαλκανικά καθεστώτα κόντεψαν να αυτονομήσουν την μισή Ελλάδα με την προδοσία
τους κατά της χώρας. Και βεβαίως ακύρωσαν στην πράξη την διεκδίκηση εδαφών και
αποζημιώσεων εκείνη την κρίσιμη περίοδο).
Από την άλλη όμως, για τους
ίδιους «κρίσιμους λόγους» θα μπορούσε να πει κανείς πως πιθανότατα θα άξιζε τον κόπο (για τους Ρώσους) η Ρωσική
επέμβαση, εφόσον (κατά τον Mackinder) η
Γεωπολιτική βαρύτητα της Ελλάδας είναι κατά γεωμετρική πρόοδο αντιστρόφως
ανάλογη του μεγέθους της.
Άλλωστε, ποιος μίλησε για «πολεμική επέμβαση»;
Ο σύγχρονος πόλεμος και «Διείσδυση» στα κράτη γίνεται ως επί το
πλείστον με κάθε άλλο παρά πολεμικούς τρόπους.
Ένας από τους βασικούς
πυλώνες μιας «εξωτερικής επέμβασης» είναι η «Γνωστική παρέμβαση» στην «τοπική (ιθαγενή)
κοινωνία». Η επιστάμενη πολιτιστική όσμωση. Τουτέστιν, «μελέτες», άρθρα,
συνέδρια, Επικοινωνία (ΜΜΕ) και πάνω απ’ όλα βιβλία «ευρείας κατανάλωσης».
Πως λέμε «Αγγλοσαξονοποίηση»
ή «Αμερικανοποίηση» μέσω μιας ευρείας πολιτιστικής/πολιτικοκοινωνικής
«χειραγώγησης»; Ε, ας φανταστούμε ένα «Ρωσικό αντίστοιχό» του στην Ελλάδα.
Είδε μήπως κανείς κάτι τέτοιο
όλες αυτές τις δεκαετίες; ΟΧΙ.
Παράπλευρες «επεμβατικές
ενέργειες» είναι οι πιο απαιτητικές κι εξειδικευμένες πολιτιστικές και
μορφωτικές δραστηριότητες των Πρεσβειών. Πχ στα πρότυπα του ιδρύματος Γκαίτε
και της Ελληνογερμανικής Αγωγής ή των τόσων και τόσων «αντίστοιχων
δραστηριοτήτων» δυτικών χωρών υπάρχει μήπως κάτι αντίστοιχο της Ρωσίας;
Η απάντηση είναι ένα βροντερό
ΟΧΙ.
Κι όσο για το ίδρυμα Πούσκιν
που θα σκέφτηκαν πολλοί, μάλλον «στοιχειωδώς υπολειτουργεί».
Πρόκειται άραγε περί μιας
δυσάρεστης πλην υπαρκτής πραγματικότητας που αρνείται να συνειδητοποιήσει (ή
μήπως «αγνοεί»;) το Φιλορωσικό τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας;
Ή μήπως λείπουν – εσκεμμένα;
- κάποιοι «κρίκοι γνώσης» που θα «αναδείκνυαν» στην Ελληνική Κοινή Γνώμη αυτό
το «Αίνιγμα»;
Μηδενική Ρωσική
Επικοινωνιακή Πολιτική στην Ελλάδα
Ακόμη και αν η επίσημη Ρωσική
Διπλωματία έχει σοβαρούς λόγους να κρατάει αποστάσεις από μια τέτοια εντατική πολιτική «Ρωσοελληνικής
Προσέγγισης», θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον οι Ρωσικές Πατριωτικές Δυνάμεις
να έχουν έρθει «με ζέση και πλήρως οργανωμένα» σε επαφή με τις αντίστοιχες
Ελληνικές επιχειρώντας να χτίσουν από τα κάτω και στην πράξη (και κυρίως
«ανεπίσημα») μια στιβαρή Ελληνορωσική Συμμαχία. Πιθανότατα στο μοτίβο μιας
Διεθνούς Ορθόδοξης Συμμαχίας ίσως.
(Να σημειωθεί εδώ ότι προ έτους,
διαπιστώνοντας ότι αυτοί δεν αποφασίζουν να «κινηθούν», τους προτάθηκε – στα
πλαίσια των «δικών μου πεδίων δράσης» και απευθείας στην Πρεσβεία τους - να
σταλεί ένας μικρός «συμβολικός πυρήνας» Ελλήνων στην Τσετσενία να εκπαιδευτεί,
οργανωθεί και να «υπηρετήσει στρατιωτικά» στο πλευρό του Ρωσικού Στρατού. Στην
πορεία θα ενισχύονταν και από άλλους Έλληνες με σκοπό να σχηματιστεί μια μικρή
«Συμβολική Φιλική Ορθόδοξη Δύναμη» (Αυτό για την ακρίβεια ήταν το δεύτερο
εγχείρημα. Το πρώτο ήταν δημόσιο μέσω άρθρου το 2008). Ο σχεδιασμός προέβλεπε
ότι στην πορεία θα έπρεπε να ενισχυθεί και από Σέρβους, Ρώσους και άλλους
Ορθόδοξους Εθελοντές. Εάν περπατούσε αυτό το «πρώτο σκέλος», στην πορεία των
πραγμάτων κι αφού θα αποκτούσε εμπειρία και επιχειρησιακή ικανότητα θα μπορούσαν
να εκμεταλλευθούν τα πράγματα στέλνοντας ένα τμήμα αυτής της δύναμης πχ να
μεταβεί στην Συρία, και να ενταχθεί στη
Δύναμη της Πολιτοφυλακής των Χριστιανών της Συρίας για την (συμβολική, ηθική
και επικοινωνιακή) ενίσχυσή τους σε διεθνές επίπεδο, τώρα αυτή την τόσο δύσκολη
στιγμή γι’ αυτούς, τώρα που τόσο πολύ χρειάζονται αυτή την διεθνή στήριξη στην
αμείλικτη σφαγή που υφίστανται. Απλά δεν έγινε τίποτα. Πως τα γνωρίζω αυτά;
Απλά επειδή εγώ τα πρότεινα και ένας από τους συμμετέχοντες του «πρώτου πυρήνα
της Τσετσενίας» θα ήμουν εγώ προσωπικά. Περιττό να πω ότι δεν ελήφθη ποτέ ούτε
καν απάντηση από τους Ρώσους, στο πρώτο εκείνο προτεινόμενο σκέλος του
σχεδιασμού. Κι αν δεν τους «έκαναν οι προτείνοντες» θα μπορούσαν κάλλιστα να
επιλέξουν και να στρατολογήσουν αυτοί όποιους θα ήθελαν. Αρκεί να το έκαναν. Απλά
όμως δεν το έκαναν. Αν και ο «ισχυρός» μπορεί να κάνει «κάτι τέτοια» όποια
στιγμή το θελήσει. Απλά «δεν το θέλησαν». Αυτά ως μια μικρή «ιστορική επίρρωση»
- από προσωπική εμπειρία - των όσων αναπτύσσονται σ’ αυτό το κείμενο.
Θα περίμενε επίσης κανείς να
δει κάποια πανίσχυρα Ρωσικά Media να
διεισδύουν αποφασιστικά στην Ελληνική αγορά ποντάροντας και αναδεικνύοντας
οποιαδήποτε σημεία δύνανται να συμβάλλουν στο χτίσιμο αυτής της Ελληνορωσικής Προσέγγισης.
Θα περίμενε να δει Ρωσικά
κοινωνικοπολιτικά Forum και Lobby με οικονομικές δραστηριότητες υψηλής στάθμης να
κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους στην Ελληνική Πολιτική, Οικονομία και
Κοινωνία αποφασισμένα να ενισχύσουν σε βάθος χρόνου τις όποιες Φιλορωσικές
τάσεις της Ελληνικής Κοινωνίας και Πολιτικής.
Ισχυρές ιστορικές φιλορωσικές
λαϊκές βάσεις στην Ελληνική κοινωνία υπάρχουν. Το «χτίσιμο» απομένει.
Βλέπει μήπως κανείς τίποτε
από τα παραπάνω;
Και πάλι η απάντηση είναι ένα
βροντερό ΟΧΙ.
Και κάτι ακόμη γι’ αυτούς που
βάλλουν κατά της Ελληνικής Πολιτικής/Διπλωματίας που ή δεν δίνουν τη δέουσα
σημασία στο Ρωσικό παράγοντα ή κάνουν μεν – κάποιοι απ’ αυτούς - κάποια
βηματάκια προς Ρωσία κι αίφνης κάνουν εκατό βήματα πίσω. Τουτέστιν, ο γνωστός
τέως Πρωθυπουργός που έκανε όντως βήματα προς τη Ρωσία και «αίφνης
αποκαθηλώθηκε», μήπως στην ουσία «κρεμάστηκε από τους ίδιους τους Ρώσους»;
(Μήπως τον χρησιμοποίησαν για να λάβουν – και πάλι – κάποια «γεωπολιτικά
ανταλλάγματα» από τους Δυτικούς προκειμένου να κάνουν πίσω και μόλις τα «πήραν»
απλά «τον/μας κρέμασαν» (για μια ιστορική φορά ακόμη));
Ο κυρίαρχος του Heartland δεν περιμένει ποτέ να πάρει την «πρωτοβουλία
προσέγγισης» ο υποψήφιος «μικρός Φίλος». Φροντίζει αυτός, ο «Ισχυρός
Μακιαβελικός (υποψήφιος) Δεσπότης», να κάνει – και δη «σθεναρά, επίμονα κι
αποφασιστικά) τις απαραίτητες κινήσεις προεργασίας και «διείσδυσης» που θα
χτίσουν (και θα «καθορίσουν» συνήθως) αυτή την «φιλική κατάσταση» στο εσωτερικό
της «Μικρής Χώρας». (Δεν περιγράφω κάτι «άγνωστο» ή «καινοφανές» στους κόλπους
της Μυστικής Διπλωματίας και της «Βαθείας Πολιτικής», έτσι;)
Είδε κανείς μήπως τίποτα εκ
των παραπάνω από μέρους της Ρωσίας;
Και πάλι η απάντηση είναι η
ίδια.
ΟΧΙ.
Αναπόφευκτα εδώ θυμόμαστε ένα
Ρωσικό φιλμάκι περί Βυζαντίου εκεί γύρω στο 2008, όπου η Ρωσική Πολιτεία
(Εκκλησία μάλλον αφού ο Τσάρος εξέλειπε πια – αν και κάτι «μυρίζεται» εδώ για
τα μελλοντικά εν Ρωσία τεκταινόμενα) προσπαθεί να τεκμηριώσει την «κληρονομικώ
δικαίω» διαδοχή της επί της (Ορθόδοξης) Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (και Οικουμενικού
Πατριαρχείου) πατώντας (κυρίως) στους γάμους των Τσάρων με Βυζαντινές
Πριγκίπισες όπως πχ η Σοφία Παλαιολογίνα του τελευταίου Οίκου των Παλαιολόγων
με τον Ιβάν Γ΄. Εξ’ ου μήπως και η «ανταγωνιστική απόσταση και στάση» του
Ρωσικού Πατριαρχείου ως προς το Οικουμενικό;
Θα μπορούσε άραγε να είναι αυτή η αιτία της
αινιγματικής «Ρωσικής Αδιαφορίας/παραδοξότητας»;
Μήπως είναι υπερβολικές οι
παραπάνω σκέψεις;
Θα χαρώ να διαβάσω τον
αντίλογο από τους Έλληνες Γεωπολιτικούς ειδικούς. Αυτό θα σημαίνει πως έπαψαν
επιτέλους «ειδήμονες», διπλωμάτες, ακαδημαϊκοί, στρατιωτικοί και πολιτικοί να
κρύβουν (από τον Ελληνικό Λαό) το «Ρωσικό Παράδοξο/Αίνιγμα» κάτω από το χαλί.
Ρωσία και 1821
Αναπόφευκτα, μετά τις
σημερινές διαπιστώσεις αναρωτιόμαστε για την «Ρωσική Στάση» στον Μεγάλο Αγώνα
του 21.
Η εικόνα που έχει μείνει στη
Λαϊκή Μνήμη είναι Ρώσοι πράκτορες να περιδιαβαίνουν την κατεχόμενη Ελλάδα και
να μοιράζουν εικόνες του Τσάρου διαδίδοντας το σύνθημα : «έρχεται ο Μόσκοβος να μας
σώσει».
Το «Ξανθόν Γένος» , δηλαδή, στο οποίο το Έθνος έμαθε (εντέχνως) να
εναποθέτει επί αιώνες τις αλυτρωτικές του ελπίδες.
Ποια ήταν όμως η «πραγματική
συμμετοχή» της Ρωσίας στα «εντός τεκταινόμενα» κατά την Επαναστατική Περίοδο;
Μελετώντας αηδιασμένοι τα
προδοτικά αίσχη των Μαυροκορδάτων, Κουντουριώτηδων και Κωλέττηδων κατά την
Επανάσταση μέσα από το βιβλίο του κου Θ.Δ. Παναγόπουλου «Τα Ψιλά Γράμματα της
Ιστορίας» διαβάζουμε στη σελίδα 346 :
«…Έλληνες επαναστάτες τσακισμένοι από τον Ιμπραήμ, τις
καταστροφές, την ανίκανη Ελληνική Διοίκηση, τον Εμφύλιο, τον Αγγλογαλλικό
ανταγωνισμό και τη ΡΩΣΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
ζήτησαν την Αγγλική προστασία…».
Η φράση «ΡΩΣΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ»
(όσο κι αν η «λιτότητά» της δείχνει τις αγωνιώδεις προσπάθειες του συγγραφέα να
υποβαθμίσει και να «κρύψει» το ζήτημα – όπως εν συνόλω πράττει η Ελληνική
Διανόηση για το συγκεκριμένο θέμα) σε πείθει
– σοκαριστικά - πως δεν βλέπεις φαντάσματα.
Ακόμη και τότε λοιπόν, εν
μέσω επανάστασης όπου τα πάντα κρίνονταν ώρα την ώρα στα πεδία των μαχών και
μάλιστα κόντρα στις επιθυμίες των μόνιμα φιλότουρκων δυτικών, όταν η Ελλάδα ως
«διεκδικούμενη» θα μπορούσε να ενταχθεί στην Γεωπολιτική σφαίρα του
οποιουδήποτε διεκδικητή, η Ρωσία ήταν «ουσιαστικά απούσα».
Η Ρωσία που στα Ορλωφικά (και
όχι μόνο!) στοίχισε ποταμούς Ελληνικού αίματος.
Που στήριξε τον Κατσώνη
συνδαυλίζοντας ξανά και ξανά Ελληνικές εξεγέρσεις.
Πλην όμως, «πότε»;
Εκ του αποτελέσματος
κρίνοντας, μόνο όταν η Ρωσία διεξήγαγε
πολέμους με την Τουρκία και είχε ανάγκη «Μετώπων Αντιπερισπασμού».
Αναντίρρητα, από τη Ρωσία εν
πολλοίς στηρίχτηκε κυρίως η Ελληνική Επανάσταση και χάρη σ’ αυτήν αναγνωρίστηκε
εν τέλει η Ελληνική Ανεξαρτησία.
Αλλά μέχρις εκεί.
Ο Έλληνας – επιτηδευμένα; -
έχει μείνει με την εικόνα της «εντόνου προπαγάνδας του Μόσκοβου» κατά την
Τουρκοκρατία. Την εικόνα του Τσάρου να παλεύει στα διαβούλια της Ιεράς
Συμμαχίας για την Ελληνική Ανεξαρτησία. Τελικά όμως – και καθώς φάνηκε στην
πορεία - άλλο αυτό (η ανεξαρτησία μιας «Μικρής Ελλάδας» από την Τουρκία) και
άλλο η κατά κράτος επικράτηση μιας «Ισχυρής Ελλάδας» έναντι της Τουρκίας.
Φαντάζομαι, τις ίδιες
«ανήσυχες σκέψεις» θα έκανε και ο μεγάλος εκπρόσωπος του Ρωσικού Κόμματος στην
Ελλάδα τα μετεπαναστατικά χρόνια, ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα Θ. Κολοκοτρώνης,
όταν έβλεπε την ελλιπή ανάμειξη της Ρωσίας στα εν Ελλάδι κοινωνικοπολιτικά
τεκταινόμενα (συγκρινόμενη με Αγγλία και Γαλλία), αλλά δεν είχε τα ιστορικά
στοιχεία που διαθέτουμε σήμερα για να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες και υποψίες
του.
Ή ήξερε – από πρώτο χέρι και
δη «πολλά περισσότερα» από εμάς τους κοινούς θνητούς - αλλά επέλεξε κι αυτός
όπως όλοι οι επόμενοι να «μην μιλάει» γι’ αυτό....
Ούτε καν επί Βιετνάμ
κι Αφγανιστάν!!!
Η Ρωσία, παρ’ ότι θα
μπορούσε, δεν στήριξε ποτέ την Ελλάδα αποφασιστικά έναντι της Τουρκίας. Ούτε
ακόμη κι επί Σοβιετικής Εποχής, που είχε ίσως το μέγιστο συμφέρον να το πράξει
προκειμένου να ξεκινήσει έναν καταστροφικό πόλεμο εντός του ΝΑΤΟ.
Ούτε καν την περίοδο της
Κορέας, του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν ή
των πολλών και διαφόρων «Κόκκινων Μετώπων» ανά την υφήλιο τις «κρίσιμες
δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου» που είχε
τρομερή ανάγκη από Μέτωπα Αντιπερισπασμού των Δυτικών.
Γιατί άραγε;
Μήπως είμαστε αναγκασμένοι εν
τέλει να υποθέσουμε πως μη νοιώθοντας ακόμη αρκετά ισχυρή για να τα βάλει με
όλη την Δύση κατεβαίνοντας αποφασιστικά προς το Νότο, προτιμά ένα «Νότιο Δίπολο
Ελλάδας-Τουρκίας» αντί για μια κατεστραμμένη Τουρκία και μια Πανίσχυρη Ελλάδα
που θα μονοπωλούσε το «Νότο της Rimland»;
Κι αν είναι έτσι… γιατί είναι έτσι;
Μήπως αυτό θα έπρεπε να
συνδυαστεί και με το ότι «εποφθαλμιά και το ρόλο του Διαδόχου του Βυζαντινού
Θρόνου» που λέγαμε πιο πριν και θέλει
(ιστορικό) χρόνο για να το «δέσει»; Πράγμα που θα της έδινε αυτομάτως
«δικαιώματα σε όλη την ιστορική έκταση του Βυζαντίου»....
Εάν δεχτούμε τα παραπάνω θα
πρέπει να συμπεράνουμε πως η Ρωσία είναι πεπεισμένη ότι η Ελλάδα έχει την
Δυναμική να συντρίψει την Τουρκία εάν δεχτεί μια αποφασιστική βοήθεια από έναν ισχυρό
Σύμμαχο.
Κάτι που όμως θα οδηγούσε ουσιαστικά σε μια
Ισχυρή Ελληνική Μονοκρατορία στην περιοχή που με τη σειρά της θα οδηγούσε
πιθανόν σε μια Νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Κάτι που προφανώς δεν συνάδει
με την Ρωσική Εξωτερική Πολιτική.
Θα μπορούσαν – επαναλαμβάνω –
να βάλουν σε σοβαρά εσωτερικά προβλήματα το ΝΑΤΟ κι όμως επί σειρά δεκαετιών
απέφυγαν να το πράξουν. Προτίμησαν να διατηρήσουν το status μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ως έχει. Ακόμη και «εις
βάρος τους» βραχυ-μεσοπρόθεσμα.
Για κάποιους λόγους,
προφανώς, προτιμούν μια ισχυρή Τουρκία παρά μια ισχυρή Ελλάδα.
Ή καλύτερα, θέλουν απέναντι
στην Τουρκία μια «αρκετά ισχυρή» Ελλάδα για να τη «φρενάρει» (και ….το
«αντίστροφο»).
Αλλά, «προφανώς» και πάλι,
«όχι αρκετά ισχυρή» για να ισοπεδώσει την Τουρκία.
Άλλωστε, όχι μόνο Ανατολική
Θράκη και Πόλη αλλά και ολόκληρη την Μικρά Ασία, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι
την εποφθαλμιούν – αιώνες τώρα – οι Ρώσοι για δική τους «Επαρχία»;
Γιατί να την προσφέρουν
λοιπόν στο «πιάτο» στον έτερο διεκδικητή – και δη «γνήσιο» - του Βυζαντινού
Θρόνου;
Μήπως άραγε θεωρούν ότι θα
είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο κατόπιν να καταλάβουν αυτά τα εδάφη εάν είναι στην
κατοχή των Ελλήνων απ’ότι στην κατοχή των Τούρκων; Τώρα έχουν το «χαρτί της
Ορθοδοξίας εναντίον του Ισλάμ». Τότε τι θα είχαν εάν είχαν να πολεμήσουν
εναντίον Ορθοδόξων; Τα «δικαιώματα διαδοχής» προς ποιόν θα «έκλιναν» στην
διεθνή Ορθόδοξη Κοινή Γνώμη;
Μήπως θεωρούν πως οι Τούρκοι
«περαστικοί είναι από την Μικρά Ασία», άρα θα είναι και πιο εύκολο να
«εξαλειφθούν» κάποια στιγμή στο μέλλον, αντιθέτως από τους «Μόνιμους (και
οιονεί αξερίζωτους ιστορικά) Έλληνες»;
Μήπως θεωρούν πως καλύτερα να
βάλουν την «κρίσιμη στιγμή» την Ελλάδα να «φθείρει πολεμικά» την Τουρκία ώστε
αυτή να πέσει κατόπιν ως «ώριμο φρούτο» στα χέρια της Ρωσίας;
Ότι θα πρέπει, για λόγους
συμφέροντος να υλοποιηθούν Γεωπολιτικές Αμυντικές Πολιτικές τύπου «Διεθνής
Ορθόδοξη Ταξιαρχία» και «Αντιτουρκική Διεθνής»;
Σαφώς και ναι.
Αλλά επ’ ουδενί – και στο
πνεύμα των «παραπάνω» σκέψεων - δεν πρέπει να περιμένουμε από Ρωσία να πάρει
παρόμοιες «Δυναμικές Πρωτοβουλίες».
Εμείς πρέπει να «κινηθούμε».
Παρεμπιπτόντως, η Ρωσία
προφανέστατα αδιαφορεί για το αν και κατά πόσο ανήκουμε σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Εάν ήθελε θα είχε διεκδικήσει
την Ελλάδα.
Προφανώς και πάλι, δεν
επιθυμεί μια τέτοια «Συμμαχία».
Καίγεται μόνο για ένα πράγμα.
Μην τυχόν και βρεθούμε την
«Κρίσιμη Ώρα» στο ίδιο «Συμμαχικό Μπλοκ» με την Τουρκία – και δη όχι καταναγκαστικά
τύπου ΝΑΤΟ αλλά «εν πλήρη αντιρωσική σύμπνοια».
Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει
πως θα ήθελε κιόλας να βρίσκεται (τουλάχιστον όχι ξεκάθαρα) στο πλευρό της μιας
από τις δύο χώρες όταν αυτές θα πολεμούν και να εισπράττει τα βέλη της «Δυτικής
Συμμαχίας» για την «ανάμειξή» της.
Εστιάζοντας στην
οριστική Τουρκική Συντριβή μη επαφιέμενοι στη Ρωσία
Το «Ρωσικό Αίνιγμα» σίγουρα
δεν είναι εύκολο να απαντηθεί.
Πόσω μάλλον όταν αυτοί που
«γνωρίζουν» φροντίζουν να μη μιλούν και να μη δημοσιεύουν τίποτα, λες, και
πρόκειται για το «Μυστικό του Ιερού Δισκοπότηρου».
Εμείς, μόνον ερωτήματα για
προβληματισμό μπορούμε να θέσουμε.
Αλλά ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν η σκέψη μας και τα
στοιχεία που δόθηκαν είναι άκρως ανεπαρκή, τουλάχιστον καλό είναι να μας
«μπαίνουν και κάποιες ιδέες» για τα «παιγνίδια» που παίζουν στην πλάτη μας οι
διάφοροι Ευγενείς Νεοκοτζαμπάσηδες της
Μυστικής Πολιτικής και Διπλωματίας.
Μέχρι να έρθει η ώρα να
λάβουν όλοι αυτοί τα … «Αργύριά» τους για τους κόπους τους και γι’ αυτούς των
προγόνων τους…
Συμπερασματικά, εάν δώσουμε
την δέουσα βαρύτητα στη Γεωπολιτική Θεωρία Mackinder τότε θα πρέπει να ξεχάσουμε όνειρα «Αμυντικής
Ανεξαρτησίας», «Ηρωϊκές εξόδους από το ΝΑΤΟ», «συμμαχίες με Ρωσία», κλπ κλπ.
Επειδή όμως ο «Τουρκικός
Κίνδυνος» είναι πάντα εκεί και θα παραμείνει εκεί ως «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω
από τα κεφάλια των παιδιών μας, εάν δεν «συντριβεί» καθοριστικά, οφείλουμε να
σκεπτόμαστε και να ενεργούμε μέσα στα πλαίσια ενός «ιδιόμορφου real politic»
αποσκοπώντας πάντα σ’ αυτήν ακριβώς την «οριστική
πια δραστική εξάλειψη του Τουρκικού κινδύνου».
Πρέπει η Ελλάδα να
ισχυροποιηθεί καθοριστικά – με ιλιγγιώδη δε ταχύτητα - μέσα στα πλαίσια του
ΝΑΤΟ και να διεξάγει τον πόλεμο με την Τουρκία ακριβώς μέσα στα ενδοσυμμαχικά
πλαίσια.
(Ας μην λησμονούμε το πόσο
ηλιθιωδώς βγήκαμε από το ΝΑΤΟ μετά την τουρκική εισβολή το ’74 για να ...
ξαναμπούμε έπειτα με δυσμενέστερους όρους – ένεκα Τουρκίας που «μας περίμενε
στη γωνία»....)
Ο πόλεμος άλλωστε θα φέρει
βίαια στην επιφάνεια ως κυρίαρχα τα Ισλαμικά - Παντουρανικά ηγεμονικά
«αντιδυτικά» χαρακτηριστικά της Τουρκίας ωθώντας την εκτός ΝΑΤΟ – συνεπώς και
αναπόφευκτα θα φέρει καθοριστικά δίπλα μας το ΝΑΤΟ σε τούτον τον πόλεμο.
Η Τουρκία θα επανέλθει στο
ΝΑΤΟ (ως διεκδικούμενη της Rimland) πλην
όμως αποδυναμωμένη και κυρίως «διαλυμένη» σε αδύναμα κρατίδια ώστε να είναι
«πιο ελέγξιμη».
Το Σήμερα: Ρωσία και
Αγωγοί Φυσικού Αερίου
Η Ρωσία μπορεί να έδωσε στην
Ελλάδα μεγαλύτερο αντίτιμο για τους αγωγούς
«φυσικού αερίου» από τις δυτικές (2 δις έναντι 1,5) αλλά εξακολουθεί να
μην είναι αρκετό για να ωθήσει την Ελλάδα, μια εγκλωβισμένη δυτική χώρα έξω από
το δυτικό δίχτυ. Αξιόλογο θα ήταν ένα τίμημα της τάξεως πχ των 10 δις. Κανείς
δεν θα μπορούσε να πει τίποτα τότε. Αυτή
θα ήταν επιθετική διπλωματική τακτική. Θα έδειχνε αποφασιστικότητα. Ενώ τώρα,
απλώς δημιουργεί ένα «μικρό αγκάθι» στους Δυτικούς για να «διαπραγματευθεί (προφανώς)
κάτι άλλο» «κάπου αλλού» (όπως ιστορικά έκανε πάντα). Όπως φαίνεται, και πάλι
επιδερμική είναι η «ανάμειξή» της στα Ελληνικά πράγματα.
Θα το ξαναπούμε: Εάν ήθελε
πραγματικά να μπει «γερά» στα ελληνικά πράγματα θα πρόσφερε πχ δωρεάν μια
τεράστια ποσότητα αμυντικού εξοπλισμού. Άρματα, πλοία, υποβρύχια, μαχητικά
αεροσκάφη, πυροβολικό, πυραύλους, κλπ και θα τα έφερνε κιόλας στην Ελλάδα «ετοιμοπόλεμα»
ώστε να μην υπάρξουν ξανά γελοία επιχειρήματα όπως με τα Αμερικάνικα άρματα
μάχης Abrams που δεν μπορούσε (τάχα) η Ελλάδα να καλύψει το κόστος
μεταφοράς (10 εκ δολάρια) από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ούτε και να τα
επισκευάσει/ανασκευάσει. Έτσι, θα την «έδενε» στην κυριολεξία στο δικό της
άρμα. Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια προσφορά λόγω ιλιγγιώδους
ύψους της. Και κατόπιν, αυτός ο εξοπλισμός θέλει στήριξη, συντήρηση, αναβάθμιση
και ανανέωση. Χώρια που μια τέτοια τεράστια προσφορά που θα μπορούσε ίσως να
καλύψει ακόμη και τις αμυντικές δαπάνες τριών ετών της χώρας να μπορούσε
ταυτόχρονα να τους φέρει ως αντάλλαγμα μια ναυτική βάση ακόμη και στο
Καστελόριζο. Γιατί δεν το «παλεύει» λοιπόν;
Γιατί έσωσε τον πρωθυπουργό,
τον Κ. Καραμανλή; Εμφανές. Δεν θέλει την Ελλάδα ισχυρή και «δικιά της». Αλλά
δεν την θέλει και γκρεμισμένη σε συντρίμμια. Την θέλει ως αντίπαλο δέος της
κοινής αντιπάλου μας Τουρκίας αλλά και για να «πιέζει τους Δυτικούς» με
τσιγκλίσματα και ενοχλήσεις όταν τα συμφέροντά της το απαιτούν. Και δεν την
θέλει φυσικά ως μια πολυτετμημένη απλή Δυτική αποικία. Και βεβαίως, ήθελε η
«τελευταία πράξη του Δράματος» να καλύψει τα ίχνη της. Να αφήσει στο «Ελληνικό κοινό»
μια αίσθηση του φιλέλληνα Ρώσου που αγωνιά για τον Έλληνα και τον προστατεύει.
Και το πέτυχε.
Θα μπορούσε να είναι αυτή –
και όχι η Τουρκία – που θα είχε αγοράσει τις Μαρίνες της χώρας. Ή τις μετοχές
όλων των ΜΜΕ της χώρας. Ή το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΤΕ, της ΔΕΗ ή ακόμη και
τον Ελληνικό Δορυφόρο που πρόσφατα κατέληξε σε Ισλαμικά κεφάλαια. Θα μπορούσε να
ιδρύσει μια πανίσχυρη εταιρεία παραγωγής και διανομής ενέργειας στη χώρα και με
επιθετική πολιτική τιμών να εγκλωβίσει την πλειοψηφία των νοικοκυριών και των
επιχειρήσεων στο ενεργειακό της άρμα. Θα μπορούσε να στήσει εργοστάσια
παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο και να έχει το δικαίωμα να φέρνει το δικό
της αέριο παραγωγής ενέργειας. Δηλαδή, θα μπορούσε να πάρει αυτά που ήθελε «από
την πίσω πόρτα». Γιατί δεν το έκανε; Γιατί δεν το κάνει;
Θα μπορούσε να γεμίσει τα
ελληνικά ΜΜΕ με – δωρεάν – ρωσικά σήριαλ. Στη θέση των διαφόρων τουρκικών. Ώστε
να χτίζει φιλορωσικές – αντί φιλοδυτικές και φιλοτουρκικές - θέσεις στην
ελληνική κοινωνία. Γιατί δεν το έκανε;
Θα μπορούσε να έχει βάλει
χοντρό χέρι στα μετοχικά πακέτα των ελληνικών τραπεζών.
Θα μπορούσε να κάνει ομολογουμένως
πολλά για να βάλει γερά το πόδι της στην Ελλάδα. Αν το ήθελε πραγματικά θα
μπορούσε να κάνει πολλά για την εξαγορά της εν τοις πράγμασι. Απλά δεν το
έκανε. Μήπως γιατί δεν ενδιαφέρεται πραγματικά γι’αυτό;
Αυτή τη στιγμή η Ρωσία χτίζει
μισθοφορικό στρατό. Μετατρέπει ένα μεγάλο μέρος του στρατού της σε μισθοφορικό.
Αφού οι Έλληνες βρίσκονται σε ένδεια θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει – για λόγους
τακτικής – ΚΑΙ Έλληνες σ’ αυτό το εγχείρημα. Θα μπορούσε αν ήθελε να
στρατολογήσει αρκετές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και να τους παρατάξει στην
Τσετσενία ή στην Αρμενία απέναντι στην Τουρκία. Θα μπορούσε να φέρει άνεργους
Έλληνες στη Ρωσία για δωρεάν σπουδές ή για εργασία. Και μάλιστα μέσα σε λίγους
μήνες – ένεκα της κρίσης που περνάει η χώρα. Με μισό εκατομμύριο Έλληνες, η εν
Ρωσία Ελληνική κοινότητα θα ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της φιλορωσικής
πολιτικής. Ένας πανίσχυρος υποστηρικτής. Απλά δεν το κάνει. Γιατί άραγε;
Αν τώρα τσαντίστηκαν αρκετά οι γεωπολιτικοί μας ειδήμονες και οι «Στρατηγιστές»
μας ώστε να ασχοληθούν επιτέλους με το «Ρωσικό Αίνιγμα», ο σκοπός του κειμένου
θα έχει επιτευχθεί....
Ειδεμή, ευτυχώς πλέον
υπάρχουν και οι απλοί σκεπτόμενοι πολίτες και τα blogs που καιρός είναι ν’ αρχίσουν να σκαλίζουν το θέμα....
Για να πάψουμε να ζούμε με
φαντάσματα....και να σταματήσουμε να βλέπουμε μεταφυσικούς σωτήρες εκεί που δεν
υπάρχουν...
ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ότι κάνουμε...όπως ανέκαθεν στην
ιστορία μας....
Γιώργος Ανεστόπουλος
aegeanhawk
