Πρώην κορυφαίο στέλεχος της εταιρείας
που πάνε να κλείσουν, διευθύνει τη βιομηχανία σιδηρονικελίου των Σκοπίων
- Δικοί μας καρφώνουν τη ΛΑΡΚΟ στην Κομισιόν - Ποια συμφέροντα
περιμένουν στη γωνία για να αρπάξουν το ελληνικό νικέλιο
Το καμάρι του Μποδοσάκη, η μεταλλευτική/μεταλουργική βιομηχανία που επί
δεκαετίες συνέδεσε την επωνυμία της με τη βιομηχανική ανάπτυξη της
χώρας, η εταιρεία που φέρνει συνάλλαγμα 300 εκατ. ευρώ το χρόνο στην
Ελλάδα και βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας αγοράς
σιδηρονικελίου, παράγοντας προϊόν κορυφαίας ποιότητας, περιζήτητο από
τις γερμανικές χαλυβουργίες, βρίσκεται πλέον, ύστερα από διαδοχικά,
εγκληματικά σφάλματα ελληνικών κυβερνήσεων και του ΤΑΙΠΕΔ (και όχι με
ευθύνη της «τρόικας»!) στα πρόθυρα της διάλυσης.
Και ο Σαμαράς βρίσκεται πλέον προ του ορατού κινδύνου, να χρειασθεί να
«ευλογήσει» την αξιοποίηση του ελληνικού ορυκτού πλούτου από
ανταγωνιστική της ΛΑΡΚΟ βιομηχανία σιδηρονικελίου με έδρα στα Σκόπια!
Σύμφωνα με τη μυθοπλασία που δημιούργησε η κυβέρνηση, προκειμένου να
αποσείσει τις απολύτως ελληνικές ευθύνες για την υπόθεση της ΛΑΡΚΟ, που
λαμβάνει πλέον διαστάσεις σκανδάλου, η «τρόικα» ζήτησε, με το διαβόητο
πλέον ηλεκτρονικό μήνυμα, να κλείσει άμεσα η ΛΑΡΚΟ, να απολυθεί το
προσωπικό της και να πουληθούν τμηματικά τα περιουσιακά της στοιχεία
(εργοστάσιο και ορυχεία) σε διαφορετικούς επενδυτές. Όλα αυτά, δήθεν,
στο όνομα παράνομων κρατικών ενισχύσεων, ύψους 130 εκατ. ευρώ, που η
ΛΑΡΚΟ κατηγορείται ότι έχει λάβει από το Δημόσιο, με αποτέλεσμα, να μην
είναι δυνατή η αποκρατικοποίησή της ως ενιαία και λειτουργούσα εταιρεία,
αφού ο αγοραστής θα κληθεί να επιστρέψει στο κράτος τις παράνομες
ενισχύσεις. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ακόμη και από κυβερνητικά χείλη
ακούγεται το επιχείρημα ότι η ΛΑΡΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει τη
λειτουργία της, επειδή δεν είναι βιώσιμη!
Οι ελάχιστοι που γνωρίζουν καλά την υπόθεση, αλλά δυστυχώς δεν
ακούγονται, μέσα στον ορυμαγδό της κυβερνητικής προπαγάνδας, λένε ότι η
αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Τονίζουν δε, μετά λόγου γνώσεως, όπως
λένε, ότι ούτε η «τρόικα», ούτε η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της
Κομισιόν έχουν «πρεμούρα» να κλείσει η ΛΑΡΚΟ. Πλην, όμως, οι
χειριζόμενοι από την Αθήνα την υπόθεση δεν αφήνουν το παραμικρό
περιθώριο να υπάρξει διαφορετική, θετική εξέλιξη για τη ΛΑΡΚΟ, αφού όλες
οι ως τώρα κινήσεις των Αθηνών καθοδηγούν τα πράγματα προς μία και μόνη
κατεύθυνση: αυτή του «λουκέτου» και του -βολικού, για ορισμένα
συμφέροντα, εντός και εκτός Ελλάδας...- διαμοιρασμού των ιματίων της
μοναδικής αυτής -ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο- βιομηχανίας.
Η κρίση με τη ΛΑΡΚΟ παρουσιάζεται από τους γνωρίζοντες το θέμα σαν ένα
περίεργο χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου μιας από τις ελάχιστες βαριές
βιομηχανίες της χώρας:
Η διπλή, προ Μνημονίου, λεηλασία
Αρκετά χρόνια πριν φθάσουμε στα Μνημόνια, στα χρόνια της «δανεικής
ευφορίας», έγιναν οι πρώτες κινήσεις απίστευτης λεηλασίας του πλούτου
της ΛΑΡΚΟ: Μέχρι το 2008, όταν η τιμή του νικελίου βρισκόταν σε
επίπεδα-ρεκόρ, τέσσερις φορές πάνω από τα σημερινά, όταν η ΛΑΡΚΟ
λειτουργούσε σαν μηχανή παραγωγής κερδών, η εταιρεία του Μποδοσάκη
υπέστη διπλή, μεθοδευμένη ληστεία: Η ΔΕΗ, επί ημερών του Τ.
Αθανασόπουλου, έκρινε σκόπιμο να πάρει αυθαιρέτως το δικό της μερίδιο
από τα κέρδη της ΛΑΡΚΟ, «τσεκουρώνοντας» τη βιομηχανία με αυξήσεις στα
τιμολόγια υψηλής τάσης, που θα αποδεικνύονταν εξοντωτικές, με το πρώτο
χρηματιστηριακό «γύρισμα» της διεθνούς τιμής του νικελίου. Η δε διοίκηση
της ΛΑΡΚΟ, με τις ευλογίες, τότε, του υπουργείου Οικονομικών, και τις
συμβουλές της JP Morgan ξεπούλησε, μέσω προθεσμιακών συμβολαίων, την
παραγωγή νικελίου, σε τιμές πολύ χαμηλότερες από τις τρέχουσες, στο
όνομα, δήθεν, της αντιστάθμισης χρηματιστηριακών κινδύνων. Το αποτέλεσμα
ήταν να χαθεί μια σπάνια ευκαιρία να κρατήσει κεφάλαια η ΛΑΡΚΟ,
αξιοποιώντας την καλή περίοδο του οικονομικού κύκλου, ώστε να είναι σε
θέση να αντέξει σε κακές εποχές. Επιπλέον, η εταιρεία έμεινε με μια
τεράστια επιβάρυνση από τα τιμολόγια του ηλεκτρικού, που την καταδίκαζε
να λειτουργεί με διπλάσιο κόστος ρεύματος από τους διεθνείς
ανταγωνιστές.
Στη μετά το Μνημόνιο εποχή, και με τη ΛΑΡΚΟ να κλείνει τις χρήσεις 2010
και 2011 με κέρδη (παρά τα όσα ψευδώς ισχυρίζονται, περί του αντιθέτου,
κύκλοι της κυβέρνησης και του ΤΑΙΠΕΔ), η εταιρεία εντάχθηκε, κακώς, από
τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του Μνημονίου.
Κακώς, διότι υπήρχε ένα αχανές πλήθος ζωτικής σημασίας εκκρεμοτήτων, που
ουδείς στην κυβέρνηση και στο ΤΑΙΠΕΔ ήθελε/μπορούσε να διαχειριστεί
αποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα αυτών των ολέθριων χειρισμών ήταν να
δεσμευθεί η κυβέρνηση προς την «τρόικα» ότι θα πουληθεί η ΛΑΡΚΟ σε ένα
σοβαρό επενδυτή, αλλά να εμφανισθεί ανίκανη να εκπληρώσει αυτή τη
δέσμευση, προκαλώντας την οργή των «τροϊκανών».
Εμείς «καρφώσαμε» τη ΛΑΡΚΟ!
Σε μια προσπάθεια να «ρίξει την μπάλα στην εξέδρα» (κατά την πλέον
«ήπια» εκδοχή ερμηνείας...) το ΤΑΙΠΕΔ, επί ημερών Μητρόπουλου, διέπραξε
ένα σπάνιο ατόπημα, που εξέπληξε ακόμη και τα στελέχη της μόνιμης
αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Αθήνα, όταν το πληροφορήθηκαν. Έσπευσε
αυτοβούλως να καταγγείλει στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν
πιθανολογούμενες παράνομες κρατικές ενισχύσεις, που έλαβε, δήθεν, η
ΛΑΡΚΟ. Παράλληλα, από το ίδιο το ΤΑΙΠΕΔ, που υποτίθεται ότι όφειλε να
διαφημίζει τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ανέλαβε να πουλήσει,
άρχισαν να εκπορεύονται πλήθος ψευδών στοιχείων για τη δήθεν αρνητική
οικονομική κατάσταση της ΛΑΡΚΟ (έφθασαν στο σημείο να παρουσιάζουν την
εταιρεία ως ζημιογόνα, ενώ παρουσίαζε ελεγμένους από ορκωτούς ελεγκτές
ισολογισμούς με κέρδη και ενώ είχε καταφέρει να λειτουργεί με πολύ
μειωμένο κόστος παραγωγής και σε πλήρη δυναμικότητα!). Όταν η «τρόικα»
απαίτησε από το ΤΑΙΠΕΔ και την κυβέρνηση να παρουσιάσουν ένα σχέδιο,
μέσω του οποίου θα γινόταν η ιδιωτικοποίηση, χωρίς να χρειασθεί η
Κομισιόν να αρχίσει μια μακροχρόνια έρευνα για τις υποτιθέμενες
ενισχύσεις, η Αθήνα παρουσίασε το γνωστό πλάνο για «διαμελισμό» της
ΛΑΡΚΟ (ίδρυση «καλής» εταιρείας που θα πουληθεί και «κακής», η οποία θα
περιέλθει σε εκκαθάριση). Παρότι αυτό το σχέδιο επεξεργάσθηκαν
καλοπληρωμένοι οικονομικοί και νομικοί σύμβουλοι, έχει αποδειχθεί πλέον
ότι ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί: ουδείς σοβαρός επενδυτής θα ενδιαφερόταν
να αγοράσει την «καλή» ΛΑΡΚΟ, η οποία δεν θα είχε στο χαρτοφυλάκιό της
τα ορυχεία. Επιπλέον, η ΛΑΡΚΟ δεν μπορούσε να ενταχθεί στον ίδιο νόμο
που χρησιμοποιήθηκε για την Ολυμπιακή, όπως σχεδίαζαν οι «σοφοί», ενώ
υπήρχε και το τεράστιο ζήτημα των χρεών προς την «παλαιά ΛΑΡΚΟ»
(ελέγχεται από την Εθνική Τράπεζα), η οποία, το περασμένο καλοκαίρι,
προχώρησε σε κατάσχεση του εργοστασίου της Λάρυμνας!
Το διανοητικό κατασκεύασμα περί δήθεν παράνομων ενισχύσεων μεγάλου ύψους
προς τη ΛΑΡΚΟ, το οποίο δημιούργησε τα σημερινά, επικίνδυνα αδιέξοδα
είναι εντελώς σαθρό, όπως λένε όσοι γνωρίζουν, αλλά προκαλεί κατάπληξη
το γεγονός πως διαδοχικές, ελληνικές κυβερνήσεις δεν έκριναν καν σκόπιμο
να υπερασπισθούν την εταιρεία απέναντι σε αυτό το σαθρό
«κατηγορητήριο». Σε άλλες περιπτώσεις, όπως όταν κατηγορήθηκε για
ενισχύσεις η εταιρεία εκμετάλλευσης του χρυσού στη Χαλκιδική, οι
ελληνικές κυβερνήσεις πλήρωσαν τα ακριβότερα δικηγορικά γραφεία των
Βρυξελλών για να αντικρούσουν τις κατηγορίες, αλλά για τη ΛΑΡΚΟ δεν έχει
φθάσει ως τώρα στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού ούτε ένα.. φαξ, με
επιχειρήματα που θα ανατρέψουν το «κατηγορητήριο».
Για να γίνει αντιληπτό πόσο εξωπραγματικές είναι οι περισσότερες
περιπτώσεις κρατικών ενισχύσεων που έχουν καταγγελθεί, αρκεί να
αναφέρουμε ότι ακόμη και μια θετική απόφαση δικαστηρίου, που αφορούσε τα
εντελώς παράλογα φορολογικά πρόστιμα, που επέβαλε στη ΛΑΡΚΟ το Δημόσιο
επί ημερών Παπακωνσταντίνου, ερμηνεύθηκε από τους καλοθελητές του ΤΑΙΠΕΔ
σαν πιθανή κρατική ενίσχυση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ! Στην
πραγματικότητα, αυτά τα παράλογα πρόστιμα, σχεδόν 200 εκατ. ευρώ, το
πιθανότερο είναι ότι όχι μόνο θα ακυρωθούν από το δικαστήριο, αλλά αυτή η
αναμενόμενη θετική απόφαση θα ανοίξει το δρόμο για να επιστραφούν στη
ΛΑΡΚΟ περισσότερα από 60 εκατ. ευρώ από επιστροφές εξαγωγικού ΦΠΑ, τις
οποίες σήμερα το Δημόσιο παρακρατά, όσο διαρκεί η δικαστική αντιπαράθεση
με τη ΛΑΡΚΟ, με αποτέλεσμα η εταιρεία να «στραγγαλίζεται» οικονομικά
από τον ίδιο το βασικό της μέτοχο!
Πού κατατείνουν όλες αυτές οι απίστευτες γκάφες (αν πρόκειται για απλές
γκάφες...) κυβερνήσεων και ΤΑΙΠΕΔ; Στο κλείσιμο, με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο, της καθετοποιημένης και ισχυρής ΛΑΡΚΟ, με τεράστιες συνέπειες για
την οικονομία και τους εργαζομένους.
Και τα Σκόπια στο «παιχνίδι»...
Η «τρόικα», αγανακτισμένη πλέον από την αδυναμία (ή, μήπως, απροθυμία;)
της κυβέρνησης και του ΤΑΙΠΕΔ να υποδείξουν κάποια λύση, σε ένα πρόβλημα
που η ίδια η Αθήνα δημιούργησε, οδηγεί τις εξελίξεις προς την
εκκαθάριση της ΛΑΡΚΟ, με τμηματική πώληση των περιουσιακών της στοιχείων
σε διαφορετικούς αγοραστές. Αυτό θα σήμαινε ότι επικρατέστερος
ενδιαφερόμενος για το σημαντικότερο ορυχείο της ΛΑΡΚΟ θα ήταν,
πιθανότατα, η μοναδική στην Ευρώπη ανταγωνίστρια της ΛΑΡΚΟ, δηλαδή η
βιομηχανία σιδηρονικελίου των Σκοπίων, που διοικείται από Έλληνα, πρώην
κορυφαίο στέλεχος της ΛΑΡΚΟ και ελέγχεται από ολλανδική πολυεθνική. Οι
συνδικαλιστές της ΛΑΡΚΟ έχουν δημόσια καταγγείλει στο παρελθόν ότι
υπήρξε μυστική συνάντηση, στη Θεσσαλονίκη, κορυφαίου στελέχους του
ΤΑΙΠΕΔ, ενεργού και σήμερα, με τον Έλληνα μάνατζερ της συγκεκριμένης
βιομηχανίας, ουδείς όμως μπήκε στον κόπο να διαψεύσει, ή να διερευνήσει
τις καταγγελίες.
Η μόνη εθνικά συμφέρουσα λύση
Ποια θα μπορούσε να ήταν η λύση σε αυτόν τον γόρδιο δεσμό; «Εδώ που
φθάσαμε», λένε γνώστες του θέματος, «το μόνο που μπορεί να γίνει είναι
να κοπεί το σχοινί»! Πώς; Η κυβέρνηση οφείλει, έστω την ύστατη ώρα, να
αναγνωρίσει τα λάθη του παρελθόντος και να ζητήσει από την «τρόικα»:
α) να «παγώσουν» μέχρι νεοτέρας όλοι οι σχεδιασμοί αποκρατικοποίησης της ΛΑΡΚΟ,
β) να διευθετηθεί το συντομότερο, μέσα από την ήδη
προδιαγεγραμμένη διμερή διαπραγμάτευση ΛΑΡΚΟ-ΔΕΗ, το μείζον ζήτημα των
τιμολογίων ηλεκτρικής ενέργειας,
γ) να αναληφθεί μια σοβαρή πρωτοβουλία από την ίδια τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ για αναδιάρθρωση, σε συνεννόηση με τους εργαζομένους,
δ) να λυθεί δικαστικά το ζήτημα με τα παράλογα πρόστιμα,
που δημιουργούν «εικονικά» χρέη 200 εκατ. ευρώ στη ΛΑΡΚΟ και της στερούν
τις επιστροφές εξαγωγικού ΦΠΑ,
ε) να αναζητηθεί ένας σοβαρός διεθνής επενδυτής, που θα
επενδύσει σε μια ενιαία και λειτουργούσα ΛΑΡΚΟ τα κεφάλαια που
χρειάζονται για την ανάπτυξή της και θα μπορέσει, όταν θα ολοκληρωθεί,
ύστερα από χρόνια, η έρευνα της Κομισιόν για τις ενισχύσεις, να
επιστρέψει στο Δημόσιο τα μικρά, στην πραγματικότητα, ποσά παράνομων
ενισχύσεων, που στο τέλος της διαδικασίας θα βεβαιωθούν.
Όσο η κυβέρνηση επιμένει, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει στα χέρια
της ένα σοβαρό σχέδιο, και την ώρα που παραμένουν ανεπίλυτες τεράστιες
εκκρεμότητες, να λύσει σήμερα το ζήτημα της ΛΑΡΚΟ, η μόνη κατάληξη που
μπορεί να υπάρξει θα είναι το «λουκέτο». «Μικρό λουκέτο», αν τελικά
διασωθεί κάτι από τη σημερινή ΛΑΡΚΟ, ή «μεγάλο λουκέτο», αν η εταιρεία
διαλυθεί εντελώς, η παραγωγική της δραστηριότητα υποβαθμισθεί και ο
ορυκτός πλούτος εκποιηθεί. Άλλωστε, είναι σφόδρα πιθανό, μέσα από αυτές
τις διαδικασίες, να καταλήξουμε να κλείσουμε τη ΛΑΡΚΟ ακριβώς στη
χρονική στιγμή που θα κλείνει και ο κύκλος των χαμηλών διεθνών τιμών του
νικελίου.
Στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, λένε οι γνωρίζοντες, ο χρόνος είναι σύμμαχος
της κυβέρνησης, αρκεί να γίνουν οι σωστοί χειρισμοί για να κερδηθεί
αυτός ο χρόνος, όχι όμως για να σπαταληθεί, αλλά για να υλοποιηθεί ένα
σοβαρό σχέδιο διατήρησης των εξαιρετικά σημαντικών, για την εθνική
οικονομία, δραστηριοτήτων της ΛΑΡΚΟ.
triklopodia
