Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση.Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, γενικού γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και...
ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι, πού θα βρεθούν τ’ απαραίτητα κεφάλαια, για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων», που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.
ΞΕΡΕΤΕ, όλων αυτών, που έκτοτε πιπιλάνε την καραμέλα: Ο ΑΝΤΡΕΑΣ, ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΦΑΓΑΜΕ … !«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα τσάρος της οικονομίας, στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια, ν’ αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες, από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς …».
«Δηλαδή, ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε, έτσι να δείξουμε στο λαό, ότι ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ ΧΡΗΜΑ. Ποιος ποτέ, θα μάθει, ότι αυτά
είναι ΔΑΝΕΙΚΑ …; Θα λέμε σε όλους τους τόνους, ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουΐσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από την συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος, όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολλάρια, που άλλο που δεν ήθελε, να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος, ήθελε να το χρησιμοποιήσει, για να ΕΞΑΓΟΡΑΣΕΙ στην κυριολεξία ΨΗΦΟΥΣ και ΟΠΑΔΟΥΣ, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει τη μισητή του, όπως είχε αποκαλύψει, Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή δε γνώριζε, ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία, υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκίστικη, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, ΑΞΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΤΩΤΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΕΡΕΙΣΜΑΤΑ και ένστικτα ΠΟΥ μπορεί να ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος επηρεασμένος από την σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της, ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στην βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική, ΕΙΧΕ ΔΙΔΑΧΘΕΙ από ειδικούς επικοινωνιολόγους, ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται, τί θέλει ν’ ακούσει ο ακροατής.
Ακόμη και αυτά που οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός, που είχε ως πρωταρχικό και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.
Η δημιουργία των μηχανισμώνΕννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του, να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις, που δύσκολα θα μπορούσαν να αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, ΤΗΝ ΠΑΣΟΚΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΜΠΕΔΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στην χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς, που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα, σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους, που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε, και σε μεγάλο βαθμό ΚΑΤΑΦΕΡΕ, ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ μία ΦΙΛΙΚΗ προς το ΠΑΣΟΚ ΜΕΣΑΙΑ τάξη, εσωστρεφή και ΕΧΘΡΙΚΗ προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που ΔΙΨΟΥΣΕ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ, αλλά ΗΘΕΛΕ να το ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΚΟΠΟ και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και ΔΑΠΑΝΩΝΤΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΩΣ στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η ΠΑΣΟΚΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, η οποία ήταν και σαφέστατου ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δις δολλάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δις δολλάρια κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί, χωρίς να γίνει στην χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΥΨΗ, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΞΕΦΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΧΑΝΕΤΑΙ.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΙ ΨΗΦΟΥΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ό,τι παραμένει στην Ευρώπη, οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ ΗΜΕΤΕΡΩΝ αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΜΑΦΙΟΖΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει την δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια ΦΑΥΛΗ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ» ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ και ακόμα πιο φαύλους ΒΑΡΟΝΟΥΣ των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στην δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ και σε ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΡΙΔΕΣ των ανθρώπων που δεσπόζουν στο ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς: τον Κοσκωτά, το Μαυράκη, το Σταματελάτο, την Αγρέξ, τα καλαμπόκια, την Προμέτ, τον Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων, είναι μερικά από τα 200 ξακουστά σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ.
Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία, για εκείνη την περίοδο, περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο «Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005» (εκδ. Παπαζήση), ο συγγραφέας ΠΡΟΕΒΛΕΠΕ την ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους ΠΡΑΙΤΩΡΙΑΝΟΥΣ της «Αλλαγής».
Την ώρα λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα, να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε, θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ΣΕ ΜΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΜΕΤΟΧΟΙ, κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας ΑΛΛΟΙ ΓΕΥΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.
Αριθμοί και γεγονότα:Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Επιπλέον, στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όμως, όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό εξάλλου, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια, η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της, αποτελεί αντίδοτο στην διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.
Και προφανώς, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ !Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους», την οποία κανείς δεν τολμά ν’ αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν σημείωμα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους», προβάλλοντας στοιχεία, που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργασίμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δις ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνεται, ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος αυτής …, και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δις ευρώ.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες, ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου !), πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία, όπως για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων !) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση …, επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δις ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δις ευρώ.
Επίσης, ΑΠΟ το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κων. Μητσοτάκη, έως και το 2009, ΠΡΟΣΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ περί τα 600.000 ΑΤΟΜΑ, με αποτέλεσμα το κόστος του δημοσίου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δις ευρώ, κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δις ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα, που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΜΕ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δις ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράφηκαν επίσης, μόνο στην Αθήνα … 180 ΔΗΘΕΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, οι οποίες κατέληξαν σε ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ και ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε ΑΠΩΛΕΙΕΣ δεκάδων χιλιάδων ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νίκου Θέμελη, υπουργού Εσωτερικών στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο
«Τον Βίο Τετελεύτηκα». Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει ΟΡΓΙΑ ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΩΝ και ΣΠΑΤΑΛΩΝ στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δις δραχμές την εποχή εκείνη…
Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη, αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει, ΕΤΗΣΙΩΣ, περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δις ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δις ευρώ.
Είναι λοιπόν, ηλίου φαεινότερο, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί που, ως φαίνεται, τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο συρφετός στην ελληνική, σοβιετικού τύπου, ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝΑ, για ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ Η ΧΩΡΑ. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση, θ’ αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.
Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο, του τί επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, ΝΟΜΙΖΟΥΝ, ΟΤΙ ΘΑ ΕΞΟΦΛΗΣΟΥΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΕΣ ΔΡΑΧΜΕΣ, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα, με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολλάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΨΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Δηλαδή, πέρα από την μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θ’ αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά, όσο κυλά ο χρόνος. Και το ερώτημα είναι: Τί μέλλει γενέσθαι στην μετά την μεγάλη ληστεία Ελλάδα;
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου* ~ europeanbusinessreview.blogspot.com Σημείωση: Τα κεφαλαία γράμματα έγιναν για τονισμό του κειμένου, ενώ τα κόκκινα γράμματα είναι σχόλια αναγνώστη και όχι του συγγραφέα.
*Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην πρόεδρος της
ΈΣΠΗΤ.
Παρακολουθήστε το δεύτερο πολύ ενδιαφέρον μέρος της συνέντευξης του καθηγητή Θόδωρου Κατσανέβα το οποίο αφορά στη λαθρομετανάστευση.
Το ζήτημα είναι τι γίνεται με τη θεραπεία; Απολύτως τίποτε.
Η έξοδος μας ξεκίνησε από την οδό Αθηνάς. Έρημη μολονότι περάσαμε σε ώρα που τα εμπορικά καταστήματα είναι ακόμη ανοικτά. Φυσικά τα περισσότερα είχαν ήδη κλείσει… Κι όμως ανάμεσα στο ακόμη ελληνικό κέντρο (Ερμού, Μοναστηράκι κτλ) και την περιοχή της Ομονοίας αποτελεί μια νεκρή ουδέτερη ζώνη, η οποία κι αυτή με το πέρασμα της ώρας μεταμορφώνεται. Όσο το φως δίνει τη θέση του στο σκοτάδι, η ανασφάλεια μεγαλώνει.
Μια γειτονιά όπου πλέον δεν υπάρχουν νόμοι. 10-10, 20-20 περπατούν στους δρόμους. Αν τους ζητήσεις να κάνουν στην άκρη, δε θα σε καταλάβουν, αν κορνάρεις, ίσως θα πρέπει να είσαι έτοιμος και για κάτι περισσότερο. Φροντίζεις απλά να κινείσαι προσεκτικά με μοναδική άμυνα τα πετάλια του αυτοκινήτου.
Οι γείτονές μας όπως είδατε και στην πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή κου Κατσανέβα μέσω του εθνικού τους αερομεταφορέα μεταφέρουν φουρνιές από Μαρόκο, Αλγερία, Σομαλία, Ιράκ, Πακιστάν και Αφγανιστάν στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί, εισέρχονται στην Ελλάδα με εμπορικές αμαξοστοιχίες με την υποχρέωση να εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα σε ένα μήνα. Από τη στιγμή όμως που αποβιβάζονται, χάνονται!
