γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Ξεσηκώνονταν, πάντα, οι «αφελείς, φτωχοί, ταλαίπωροι και αγαθοί».
Και προπάντων, «ονειροπόλοι».
Ποτέ οι «σώφρονες». Ποτέ οι λογικοί. Ποτέ οι «βολεμένοι».
Γι’ αυτό οι επαναστάτες προέρχονταν πάντα από τα χαμηλά
κοινωνικά στρώματα. Και ποτέ από την Ελίτ.
Η ελίτ κατ’ αρχήν περνάει καλά. Δεν έχει κανέναν λόγο να
ξεσηκωθεί.
Επίσης, η ελίτ είναι πάντα «υπερπληροφορημένη».
Και η «υπερπληροφόρηση» προκαλεί δέος («υπερφόρτωση που
καίει το σύστημα» - στην κυριολεξία).
Ο Επαναστάτης αντιθέτως δεν ήταν ποτέ υπερπληροφορημένος.
Γι’ αυτό και θαρραλέα «τολμά».
Αλλιώς, δεν θα τόλμαγε.
Δεν ξέρει ποτέ όλες τις «μικρές κρίσιμες λεπτομέρειες». Δεν
χρειάζεται να τις ξέρει. Δεν πρέπει να τις ξέρει.
Για να μπορεί να είναι Θανάσιμα και Προκλητικά Τολμηρός.
Ενίοτε, αν και το μεγαλύτερο τμήμα της ελιτ δεν έχει καμία
διάθεση για ξεσηκωμούς και ξεβολέματα, ένα άλλο τμήμα της φλερτάρει με την
ιδέα.
Άλλοτε, γιατί εποφθαλμιά μια Νέα Τάξη Πραγμάτων με
περισσότερα προνόμια γι’ αυτούς, εις βάρος όλων των άλλων. Συμπεριλαμβανομένων
και των υπολοίπων τμημάτων της Ελίτ.
Άλλοτε πάλι, πρόκειται για κάποιους «φερέλπιδες
νεοεισερχόμενους στην Ελίτ και κυρίως αυτοί που αναδεικνύονται μέσα από τον
χώρο της Διανόησης και της Πολιτικής που διαπνέονται από «εξεγερτικά ιδανικά».
Σ’ αυτούς κολλάει το είναι
«υπερπληροφορημένοι».
Πχ Αυτό σημαίνει πως, ακόμη και όταν κάποιος απ’ αυτούς τους
φερέλπιδες Διανοητές ή/και Πολιτικούς έχει επαναστατικές τάσεις, κάποιοι
φροντίζουν να τους ενημερώσουν (υπερ(παρα)πληροφορήσουν) για τις «δυνατότητες των ισχυρών».
Και είναι τόσο έντεχνο αυτό το «ψυχολογικό σεμινάριο» που
στο τέλος του ο «φρεσκομυούμενος» έχει παγώσει από την αίσθηση ανημπόριας
απέναντι στο «Σύστημα των Ισχυρών».
Ουσιαστικά, αυτή είναι η διαδικασία της «στρατολόγησης» του
νέου μέλους της Ελίτ.
Και η μύησή του είναι ένα κράμα «κινήτρων» (πλούτος και
ισχύς) εφόσον γίνει άξιο και καλό μέλος της νέας (ισχυρής) τάξης του,
«ανημπόριας αντίδρασης» (ο αφέντης σου δεν νικιέται, έχει απίστευτη υπεροπλία,
οπότε ξέχνα τις επαναστατικές σου τάσεις) και φόβου (Πρώτον, πάντα υπάρχουν
«άπλυτα» που θα βγουν στη φόρα, δεύτερον θα χάσει τα «προνόμιά» του, τρίτον
κινδυνεύει ακόμη και η σωματική ακεραιότητα του ιδίου και των οικείων του).
Γι’ αυτό και ποτέ οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν ήρθαν από τους
ισχυρούς και τις Ελίτ. Ούτε καν από τους νέους φερέλπιδες πολιτικούς, όσο
επαναστατικού λόγου κι αν είναι.
Οι Μεγάλες Λαϊκές Αντιδράσεις έγιναν πάντα από «μικρούς» και
«άσημους». Αυτούς που δεν τους πιάνουν οι «αισθητήρες του συστήματος».
Λόγω αλαζονείας του;
Λόγω του ότι είναι αδύνατον να παρακολουθούν επιστάμενα τους
πάντες;
Λόγω του ότι δεν θέλουν ν’ ασχοληθούν μαζί τους για να μην
τους δώσουν αξία και φήμη δημόσια;
Όλα αυτά μαζί κι ακόμη παραπάνω;
Μάλλον.
Μα κυρίως, διότι δεν πρόλαβαν να τους εντοπίσουν και να τους
αξιολογήσουν ως κίνδυνο αυτά τα Συστήματα Ανίχνευσης.
Γιατί για διάφορους λόγους δεν τους (απ)έδωσαν έγκαιρα την
δέουσα βαρύτητα.
Όχι γιατί δεν έχουν την ικανότητα ανάλυσης αλλά γιατί
χρειάζονται χρόνο.
Κι όταν η αντίδραση πχ ξεσπάει σε πολλές και ταχείες μικροεστίες
(άρα απρόβλεπτα και χωρίς απαιτήσεις μεγάλων οργανωτικών τεκταινομένων που
προκαλούν την προσοχή με το μέγεθός τους) και όχι σε μεγάλο συγκεντρωμένο μέγεθος
που δίνει το χρόνο ν’ αξιολογηθεί ως κίνδυνος και το ίδιο το οργανωτικό γεγονός
και οι ηγέτες του, τότε έχουμε μπροστά μας μια «τρύπα του συστήματος».
Όσο μια οργανωτική προσπάθεια εξελίσσεται και αναπτύσσεται
σε εύρος μάζας και χρόνου, τόσο οι αισθητήρες του συστήματος αξιολογούν ως
δυναμική και «άξια προσοχής (και «κατάλληλου χειρισμού»)» την προσπάθεια και
στοχοθετούν τους ηγέτες της ως «υποψήφιους για χειρισμό».
Χειρισμός σημαίνει «εξάλειψη πιθανού κινδύνου».
Αυτό με τη σειρά του σημαίνει είτε «απονεύρωση» είτε
«εξόντωση» είτε «απορρόφηση».
«Απορρόφηση» σημαίνει πως την κατάλληλη στιγμή, οι
«Στρατολογητές» θα τους προσεγγίσουν και θα τους «μυήσουν» στα μυστικά της
Κοινωνικής Ισχύος.
Θα έρθει το χρήμα και η έξοδος από την μιζέρια.
Θα έρθει η Ηδονή της Κοινωνικής Ισχύος.
Μετά απ’ αυτό το ευχάριστο σοκ ο «εθισμός» είναι ακαριαίος,
άμεσος και μόνιμος.
Το υποκείμενο της Μύησης δεν θέλει να χάσει αυτά τα πολύτιμα
που μόλις απέκτησε.
Η Ηδονή (μέσω της ευδαιμονίας) είναι το απόλυτο ναρκωτικό.
Μην το ξεχνάμε.
Θα κάνει τα πάντα λοιπόν, θα υπακούσει στις εντολές.
Όποιες κι αν είναι αυτές.
Πχ Θα του επιτραπεί – με κάποιο μέτρο – ο (νοθευμένος,
απονευρωμένος) «επαναστατικός λόγος» (για να συνεχίσει να έχει «πολιτική
παρουσία») πλην όμως, όταν έρχεται η ώρα των Πολιτειακών Αποφάσεων θα «στηρίζει/ψηφίζει
άλλα». Αυτά που θα του επιτάσσει ο «Ψυχοκοινωνικός Επικυρίαρχός» του.
Ταυτόχρονα, θα έχει πειστεί η λογική του με πλήθος
επιχειρημάτων (δήθεν μυστική πληροφόρηση και στοιχεία τα οποία αγνοούν οι
υπόλοιποι «κοινοί θνητοί») ότι κάθε αντίσταση στον «Αφέντη» είναι μάταιη.
Πχ μα που θα πάτε να κάνετε πόλεμο στα Ίμια; Ξέρετε για τι
εξοπλισμούς μιλάμε; Έχετε ιδέα τι σας περιμένει; Έλα κάτσε εδώ να σου πω
(λογική/γνώση), τώρα που είσαι «ένας από εμάς, τους Ισχυρούς» (ψυχολογία,
χάϊδεμα της ματαιοδοξίας, αίσθηση του ανήκειν στην Ανώτερη Τάξη) και βάλε κι
έναν όρκο απορρήτου (απειλή, υλιστική μα ενίοτε και Μυστικιστική) γιατί αυτά
είναι διαβαθμισμένες γνώσεις που δεν τις γνωρίζει ούτε πρέπει να τις μάθει η
Κοινή Γνώμη. Κι έτσι, «κλαδεύονται» ένας ένας όλοι οι Ισχυροί παράγοντες –
πιθανοί «κομβικοί κίνδυνοι» - του τόπου
– και του Status Quo
των ισχυρών. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Κι αν δεν σταθούν αρκετά αυτά τα δύο (πλούτος/ισχύ και –
τάχαμου – διαβαθμισμένη γνώση/λογική) καραδοκεί ο υπερτονισμός του ύστατου
όπλου: ο Φόβος, η Απειλή.
Ποιά ψυχοσύνθεση άραγε θα μπορούσε ν’ αντισταθεί σ’ αυτά;
Ο Ασκητής;
Ο Πιστός;
Ο Τρελός;
Ο Οργισμένος;
Ο Ηθικός;
Ο Αφιερωμένος;
Ο πεισματάρης ιδεολόγος;
Ο άτεγκτος ονειροπόλος;
Όλα αυτά μαζί κι άλλα πολλά ακόμη ψυχο-μυστικιστικά μη
χειραγωγίσιμα απ’ τον αντίπαλο χαρακτηριστικά;
Σίγουρα πάντως, όχι η Ψυχρή Λογική και η Σωφροσύνη. Εφόσον είναι η άλλη όψη της
αυτοσυντήρησης.
Όχι. Αυτό δεν ανήκει στα παραπάνω. Δεν μπορεί ν’ ανήκει και
δεν ανήκει.
Όποιος διακατέχεται απ’ αυτό το χαρακτηριστικό συνεχίζει να
φοβάται το «τι θα κάνουμε χωρίς τους Βάρβαρους»...Τι θα κάνουμε αν καταρρεύσει
η Τάξη Πραγμάτων που «μας θρέφει»;
Και στις χαμηλότερες κοινωνικές βαθμίδες, ο «μιμητής και
ομοιότυπός» του - συνεχίζει να λέει:
«καλύτερα να είσαι
νηστικός πάνω σ’ έναν τρύπιο καναπέ και δέκα φορές τη μέρα να στήνεσαι στα
τέσσερα για την δόση του βιασμού υποταγής σου παρά να διακινδυνεύσεις ακόμη κι
αυτά και να βρεθείς να κοιμάσαι εξαθλιωμένος στους δρόμους ή ακόμη και στο
βουνό κάτω από οβίδες και σφαίρες».
Όχι. Η Ψυχρή Λογική είναι συνώνυμο της Συντήρησης μιας
κατάστασης όσο δυσάρεστη κι αν είναι.
Είναι βόλεμα, φόβος, εφησυχασμός. Νάρκωση.
Και είναι βεβαίως κι
αυτοί που βρίσκονται στο «Μεταίχμιο»...αλλά άστους
αυτούς για μετά...
Προηγούνται οι πολλοί...
Οι «ήσυχοι»...οι «αφανείς»...
Αυτοί που οργίζονται σιωπηλά αλλά δεν εκδηλώνονται.
Αυτοί που αγωνιούν πλην όμως «κρατιούνται».
Αυτοί είναι ο πραγματικά επικίνδυνος «αστάθμητος
παράγοντας».
Πόσοι απ’ αυτούς είναι έτοιμοι να κάνουν την «εμφάνισή»
τους; Την «κίνησή» τους...
Πόσοι απ’ αυτούς εννοούν αυτή την «κίνηση» ως politically correct;
Και πόσοι την εννοούν ως «δυναμική»;
Η πρώτη θεωρείται απ’ το σύστημα ως ασφαλής και οιονεί
ελεγχόμενη.
Η δεύτερη απρόβλεπτη και εξαιρετικά επικίνδυνη.
Καθώς η έννοια «δυναμική» έχει ένα απίστευτα μεγάλο εύρος.
Μπορεί να είναι απλώς συμμετοχή σε μια διαδήλωση ή κατάληψη.
Ή κάποια άλλη ανώδυνη ακτιβιστική ενέργεια.
Μπορεί όμως να είναι και πολλά άλλα ιδιαζόντως επικίνδυνα.
Κι αν ο απρόβλεπτος αφανής πολίτης στρατολογηθεί από μια
εξτρεμιστική ομάδα;
Και ΟΚ, αυτό μπορεί και να θεωρηθεί από το σύστημα ως και
πάλι «οιονεί ελεγχόμενο». Πριν κάνει κάτι επικίνδυνο, ίσως και να προλάβει να
«κατευθυνθεί έντεχνα» προς «ελεγχόμενες εκτονώσεις» της οργής του (βλ. «που να εξυπηρετούν
το ίδιο το Σύστημα»).
Αν όμως το «κλικ» που γίνει μέσα του τον οδηγήσει είτε στο
να κάνει κάτι – ανεξέλεγκτα - μόνος του (πχ να πάρει το όπλο και να μπουκάρει
σε μια εφορία, μια ΔΕΗ ή μια πολιτική εκδήλωση) είτε στο να στήσει μια ομάδα
μόνος του;
Κι αν αμέσως μετά «βρει μιμητές»;
Κι αν το «πλήθος των Σιωπηλών Ήσυχων Ανθρώπων» κάνει το
ίδιο;
Αυτές οι «τρύπες του
συστήματος» είναι που ανησυχούν τους «Σχεδιαστές και Συντηρητές του»....
Εξ’ ου και όλη η προσπάθεια εντοπίζεται στο να ενθαρρύνεται
ο «αφανής» να εκδηλώνει την οργή του...με όσο γίνεται περισσότερους τρόπους...
Δημιουργικούς/ατομικούς ή ομαδικούς.
Ώστε να περάσει στο ενδιάμεσο στάδιο που λέγαμε
προηγουμένως:
Στο «Μεταίχμιο».
Να περάσει από το «σκοτάδι της αφάνειας» στο «Φως».
Αυτοί που θα ξεχωρίσουν θα γίνουν «αντικείμενο ερεύνης».
Θα μπουν σε μια «Διαδικασία Διαλογής».
Το σύστημα τους επιτηρεί και τους ελέγχει. Κι αναλόγως τους
«χειραγωγεί».
Αν χρειαστεί, θα τους «φθείρει».
Αν χρειαστεί, θα τους παρασύρει σε ανώδυνες – για το σύστημα
– διαδρομές δράσης.
Αν χρειαστεί, θα τους στρατολογήσει.
Αν χρειαστεί, θα τους δελεάσει/εξαγοράσει.
Αν χρειαστεί, θα τους απειλήσει. Φανερά ή συγκεκαλυμμένα.
Αν χρειαστεί, θα τους παρεμβάλει «εμπόδια/χρονοτριβές» ώστε
να τους καθυστερήσει σημαντικά στην κοινωνικοπολιτική (ή ατομικά δημιουργική) δράση
τους. Μέχρι να τους εξαντλήσει. Να τους κάνει ακίνδυνους. Να τους
«απονευρώσει», να τους «βγάλει εκτός πορείας».
Αν χρειαστεί, θα τους ανοίξει κάποιες οδούς προς πιο
«ελεγχόμενες κοινωνικοπολιτικές νόρμες δράσης».
Μπορεί, εντέλει, να τους χειραγωγεί, να παίζει με την
συνείδηση και την βούλησή τους ακόμη κι αν αυτοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.
Ακόμη κι αν αυτοί νομίζουν ότι δρουν ανεξάρτητα.
Κι αν χρειαστεί, θα τους κάνει ακόμη και delete....
Απ’ όλα έχει ο μπαξές...και το «καλάθι όπλων» του Συστήματος
βεβαίως....
(Εσύ που ανήκεις κατά
τη γνώμη σου; Σε ποιά κατηγορία από όλες τις παραπάνω;)
Αυτό που ενδόμυχα και κυρίως ανησυχεί το Σύστημα είναι μήπως φτάσει κάποια στιγμή που ο ταλαίπωρος
«Αφανής Μικρούλης» δεν αγωνιά πια για τις εξοντωτικές ποινές του Αφέντη
Συστήματος προς την ζωούλα του.
Αντιθέτως, αρχίσει να αδημονεί για το
πότε θα έρθουν επιτέλους οι χειρότερες των Ποινών, αυτές που θα του διαλύσουν
και τις τελευταίες «σταθερές» της μίζερης ζωούλας του.
Αυτές που λειτουργούν σαν άγκυρα και τον κρατούν δεμένο στην Μη-Δράση. Νοιώθει τότε πως έχει ανάγκη
αυτό το «τελειωτικό χτύπημα» του Συστήματος εναντίον του για ν’ απελευθερωθεί.
Να μην νοιώθει πλέον πως υπάρχει οτιδήποτε που τον κρατάει
υποχρεωμένο ν’ ανέχεται ότι κι αν του κάνει αυτός ο Σαδιστής Αφέντης.
Αδημονεί (αυτός ο Τσακισμένος Μικρούλης Πολίτης) να τον
καταστρέψει κοινωνικά το Σύστημα. Αδημονεί να τον συλλάβουν, να του
καταστρέψουν την οικογένεια, να τον σύρουν στα Δικαστήρια, να τον χώσουν Φυλακή
για να νοιώσει «ελεύθερο να εξαπολυθεί το
αγρίμι μέσα του». Να νοιώσει ελεύθερος να «χτυπήσει κι αυτός». Εξίσου αδίστακτα. Εξίσου αλύπητα.
Αυτό το συναίσθημα του «Μικρούλη Ευϋπόληπτου Πολίτη» είναι
που φοβάται το Σύστημα.
Το Μόνο που φοβάται...
Γιατί τότε είναι που διαλύονται όλες μα όλες οι «Σταθερές»
πάνω στις οποίες είναι χτισμένο το Σύστημα.
Αν δεν έχει ο Πολίτης κάτι να φοβάται, τότε είναι πραγματικά
επικίνδυνος.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να συγκρατήσει την οργή του.
Τότε είναι που αντεπιτίθεται. Λυσσασμένα.
Χωρίς να υπολογίζει ούτε καν την ζωή του.
Γιατί, εφόσον έχασε τη δουλειά του, την οικογένειά του, την
ελευθερία του, την αξιοπρέπειά του, την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή δική του
και των παιδιών του και ζει την απόλυτη εξαθλίωση, δεν έχει τίποτε άλλο να
φοβάται πλέον.
Τότε είναι που νοιώθει ότι παίρνει τη ζωή του στα χέρια του.
Και βεβαίως, την ίδια τη Δικαιοσύνη.
Τότε είναι που ο «Μικρούλης αυτός Πολίτης» ίσως κάνει (εν
πλήρη συνειδήσει) μια «πρώτη έκρηξη» μόνο και μόνο για να «δώσει ένα τέλος» σ’
αυτήν την «ρευστή κατάσταση».
Να προσφέρει δηλαδή την «αφορμή» στο Σύστημα να του δώσει το
τελειωτικό χτύπημα. Να υποχρεώσει το Σύστημα να τον κυνηγήσει. Να του ασκήσει
δίωξη, να τον συλλάβει, να τον καταστρέψει.
Για να πάψει ν’ «αγωνιά». Να κοπούν οι «άγκυρες/φυλακές» και
να «νοιώσει ελεύθερος» να «χτυπήσει κι αυτός». Να «αντιδράσει» επιτέλους
«δυναμικά».
Είναι περίεργη (sic!) η ψυχολογία αυτού του «Μικρούλη» σε φάσεις όπως η παραπάνω.
Είναι ικανή για κάθε είδους «μεταστροφή».
Όταν, εν μέσω τέτοιων
δραματικών κοινωνικοοικονομικών καταστάσεων, όπου ώρα την ώρα καταστρέφονται τα
πάντα, το Σύστημα αποφασίζει να «ασκήσει
μια συγκεκαλυμμένη απειλή» προς έναν τέτοιον άνθρωπο (Μικρούλη Πολίτη) του
«Μεταίχμιου» πρέπει να γνωρίζει ότι ίσως αυτό είναι η «μοιραία κίνηση» που θα
«μεταστρέψει την ψυχολογία» αυτού του Πολίτη «προς τις θανάσιμες παραπάνω
διαδρομές».
Τότε είναι που
«παίζει με τη φωτιά» το Σύστημα.
Κι ο Νοών Νοείτω...
Γιώργος Ανεστόπουλος
