Δρ Ο. Μποπεράτσι: Ο αληθινός «Ιντιάνα Τζόουνς» ανακαλύπτει χαμένα ελληνικά βασίλεια στη Βακτρία και την Ινδία

Ο δρ Όσμουντ Μποπεράτσι είναι καθηγητής των Πανεπιστημίων Σορβόννης και Μπέρκλεϊ, διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογίας «Ελληνισμός και Πολιτισμοί της Ανατολής» του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (CNRS-ENS).

 

Εδώ και δεκαετίες ερευνά τον ευρύτερο χώρο Ινδίας-Πακιστάν-Αφγανιστάν και οι ανακαλύψεις του για τον πραγματικά απέραντο και άγνωστο κόσμο των αρχαίων ελληνιστικών βασιλείων της περιοχής, διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι πραγματικά συγκλονιστικές.

 

Γιατί ο αληθινός «Ιντιάνα Τζόουνς» δεν πήγε τελικά στην Αίγυπτο και στην Συρία να ανακαλύψει… ανύπαρκτους «θησαυρούς των Σταυροφόρων», αλλά στην αρχαία Βακτρία και Ινδία όπου ανακάλυψε έναν απέραντο χαμένο ελληνικό κόσμο.

 

Ένας ολόκληρος χαμένος και άγνωστος ελληνικός κόσμος. Μία «άλλη αρχαία Ελλάδα», μία χερσαία «Ατλαντίδα», την οποία ανακαλύπτει ένας ξένος και με δέος και θαυμασμό αναγνωρίζει το μεγαλείο του ελληνισμού.

 

Ένα ανεκτίμητης αξίας χρυσό νόμισμα που «φωτογραφίζει» τη μάχη του μεγάλου στρατηλάτη με τον Πώρο και αποτελεί το πρώτο «πορτρέτο» του, βρέθηκε από τον δρα Όσμουντ Μποπεράτσι, που ερευνά περιοχές όπως το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, φέρνοντας στο φως ολόκληρα βασίλεια.

 

Οι αρχαίοι δεν είχαν φωτογραφίες, είχαν όμως τους δικούς τους τρόπους «απεικόνισης» σημαντικών ιστορικών γεγονότων. Ένα τέτοιο «ενσταντανέ σε μέταλλο», ίσως αποτελεί χρυσό νόμισμα με τη μάχη ανάμεσα στον Μέγα Αλέξανδρο και τον Πώρο, στις όχθες του ποταμού Υδάσπη.

 

Ανεκτίμητο από πολλές απόψεις είναι αυτό το μοναδικό σωζόμενο χρυσό νόμισμα με το «πορτρέτο» του Αλεξάνδρου, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της ζωής του μεγάλου στρατηλάτη. Το έχει εντοπίσει ο δρ Οσμουντ Μποπεράτσι (Osmund Bopearachchi).

 

Γεννημένος στη Σρι Λάνκα, με ακαδημαϊκές σπουδές στη Γαλλία και με πολύχρονες έρευνες σε βασίλεια της Βακτριανής και της Ινδίας, όπου κάποτε βασίλευσαν απόγονοι ή απόγονοι συμμάχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο «Ιντιάνα Τζόουνς» δρ Μποπεράτσι είναι καθηγητής των Πανεπιστημίων Σορβόννης και Μπέρκλεϊ, διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογίας «Ελληνισμός και Πολιτισμοί της Ανατολής» του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (CNRS-ENS).

 

Εννιά βιβλία, πολλά άρθρα και πολλές ομιλίες είναι το αποτέλεσμα της επιστημονικής δουλειάς του. Όμως, ταυτοχρόνως, αναζητά αρχαιολογικούς θησαυρούς και μάλιστα εν μέσω τεράστιων δυσκολιών.

 

Η παρουσία του σε ταραχώδεις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν τον συνδέει με την ανακάλυψη νομισμάτων, που φέρουν ονόματα άγνωστων έως πρότινος Ελληνο-ινδών βασιλιάδων, με τον εντοπισμό αρχαίων ελληνικών πόλεων, με τη μελέτη της ελληνικής επιρροής στα βασίλεια αυτά, καθώς και με την εξερεύνηση ενός θησαυρού νομισμάτων 4 τόνων και κοσμημάτων 250 κιλών, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί ποτέ.

 

Ο δρ Μποπεράτσι ήρθε πρόσφατα στην Ελλάδα για να εγκαινιάσει την έκθεση «Τα ελληνικά βασίλεια της Βακτρίας και της Ινδίας» στο Νομισματικό Μουσείο, που θα διαρκέσει έως τις 16 Ιουνίου 2014.

 

Όπως επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το χρυσό αναμνηστικό μετάλλιο, είναι σίγουρος ότι κόπηκε μετά τη Μάχη του Υδάσπη Ποταμού και την ήττα του Ινδού βασιλιά Πώρου.

 

Θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλα τέτοια μετάλλια με το ίδιο πορτρέτο, που διανεμήθηκαν μεταξύ των στρατηγών του. Λέει πως είναι το πρώτο πορτρέτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου που απεικονίζει τον Μακεδόνα βασιλιά να φέρει στην κεφαλή τη δορά ενός ελέφαντα (σύμβολο της Ινδίας), ενώ διακρίνονται η αιγίδα της Γοργόνας και το κέρατο του Διός Άμμωνος.

 

Ωστόσο, η γνησιότητά του έχει αμφισβητηθεί από ορισμένους ερευνητές, τέσσερις για την ακρίβεια, όπως αναφέρει ο ίδιος ο δρ Μποπεράτσι. Εκείνος, όμως, έχει στο πλευρό του σημαντικότατους ιστορικούς, όπως ο Αντριου Στιούαρτ και ο Φρανκ Χολτ, τα αποτελέσματα από όλες τις αναλύσεις του μετάλλου, φυσικά και τις γνώσεις του επί της νομισματικής.

 

«Στη Μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ., ο Αλέξανδρος είχε να αντιμετωπίσει έναν στρατό από 250.000 ελέφαντες, οι οποίοι έρχονταν κατά μέτωπο», εξηγεί. «Ο ίδιος δεν είχε ελέφαντες, παρά μόνο ιππικό.

 

Έκανε λοιπόν κάτι πολύ ευφυές: Ένα τμήμα του ιππικού επιτέθηκε στη μέση και άλλα δύο από τα πλάγια. Οι ελέφαντες μέσα στη σύγχυσή τους άρχισαν να κάνουν σαν τρελοί, πετώντας και ποδοπατώντας τους Ινδούς στρατιώτες. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ελέφαντες αν δεν είσαι ιδιοφυΐα και ο Αλέξανδρος ήταν».

 

Και αυτή είναι μία πολύ σημαντική δήλωση από έναν αρχαιολόγο-ιστορικό τέτοιου βεληνεκούς, διότι στις μέρες μας, δυστυχώς, έφθασε να ακουστεί ακόμα και το... ανήκουστο ότι ο Μ. Αλέξανδρος δεν σχεδίαζε ο ίδιος τις μάχες του...

 

Το νόμισμα εντοπίσθηκε το 1992 σε έναν σωρό νομισμάτων 4 τόνων, που αποτελούνταν από 550.000 νομίσματα (από τον 5ο αι. π.Χ. έως και τον 2ο αι. μ.Χ.), καθώς και από άλλα αντικείμενα, χρυσά, επίχρυσα, ασημένια.

 

Αυτός ο θησαυρός αναδύθηκε μέσα από ένα μεγάλο πηγάδι στο χωριό Mir Zakah του ανατολικού Αφγανιστάν. Αλλά 30.000 νομίσματα από το ίδιο πηγάδι είχαν ανελκυσθεί το 1947.

 

Κατέληξαν στο Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ, από όπου εκλάπησαν το 1993 με την καταστροφή του. Αρκετά «παράλληλα» νομίσματα βρίσκονται στο γιαπωνέζικο μουσείο «Μίχο» το οποίο δεν έχει πάντοτε ξεκάθαρη προέλευση των αποκτημάτων του.

 

Ο ερευνητής πήγε το 1944 στο παζάρι του Πεσαβάρ, στο Πακιστάν, όταν οι πρώτοι σάκοι με τα νομίσματα και τα άλλα αντικείμενα του θησαυρού θα κατέφθαναν. Βρέθηκε μπροστά σε μια «βροχή» από νομίσματα.

 

Υπό κατάσταση εξαιρετικής πίεσης, άρχισε να τα ταξινομεί σε ομάδες, ανάλογα με τις κοπές τους: ινδικά, ελληνικά, ινδο-ελληνικά, ινδό-σκυθικά, της δυναστείας των Κουσάν. Το χρυσό μετάλλιο βρέθηκε σε αυτόν τον θησαυρό και το δημοσίευσε. Σήμερα ανήκει σε συλλέκτη, ο οποίος σκοπεύει κάποια στιγμή να το δωρίσει σε μουσείο.

 

Ο δρ Μποπεράτσι έχει κι άλλα εκπληκτικά πράγματα να διηγηθεί. Μεταξύ αυτών, η ανακάλυψη αρχαίων ελληνικών πόλεων σε περιοχές του Πακιστάν, όπως εκείνη που εντοπίστηκε συμπτωματικά από τον ίδιο στο χωριό Σαράι Σαλέχ του Χαριπούρ.

 

«Βρισκόμουν στο παζάρι του Πεσαβάρ όταν έμαθα ότι βρέθηκε ένας θησαυρός στο Σαράι Σαλέχ.

 

Είχαν αρχίσει οι εκσκαφές για το χτίσιμο του τάφου ενός μουλά, όταν η μπουλντόζα χτύπησε κάτι μεταλλικό, ένα δοχείο μέσα στο οποίο βρίσκονταν 2.500 νομίσματα - τα περισσότερα από τα οποία κατάφερα να δημοσιεύσω. Μόλις πήγα στην περιοχή κατάλαβα ότι πρόκειται για ελληνο-ινδική πόλη.

 

Απευθύνθηκα άμεσα στους συναδέλφους μου στο πανεπιστήμιο του Πεσαβάρ και τους πρότεινα να ξεκινήσουν ανασκαφές, κάτι που έγινε.

 

Και πράγματι, βρέθηκε μια ελληνο-ινδική πόλη, που χρονολογείται μεταξύ 2ου αι. π.Χ. και 1ου αι. μ.Χ., με κεραμική και κτίρια παρόμοια με εκείνα που υπάρχουν στην πόλη Τάξιλα, η οποία ανασκάφτηκε τη δεκαετία του '30 από τον Σερ Τζον Μάρσαλ», αναφέρει.

 

Οι έρευνες μέσω νομισμάτων του δρ Μποπεράτσι τον έχουν οδηγήσει στην αποκάλυψη ονομάτων δεκάδων Ελλήνων βασιλιάδων, άγνωστων μέχρι πρόσφατα, που κυβέρνησαν έως τα τέλη του 1ου αι. π.Χ. στη Βακτρία και στην Ινδία, δηλαδή βόρεια και νότια του Ινδικού Καυκάσου (Αφγανιστάν και Πακιστάν).

 

Όπως εξήγησε ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «ερευνώντας τα νομίσματα, ανακύπτουν συνολικά 45 ηγεμόνες, όπως ο Λυσίας, ο Στράτων, ο Απολλόδωτος, ο Ιππόστρατος και ο Ηλιόδοτος, καθώς τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε αυτά».

 

Οι βασιλιάδες της Βακτρίας «έκοβαν» νομίσματα στην ελληνική γραφή, καθώς οι λαοί της περιοχής γνώριζαν και μιλούσαν ελληνικά.

 

Τα νομίσματα που κυκλοφόρησαν νότια του Ινδικού Καυκάσου έφεραν δίγλωσσες επιγραφές: Ελληνικά στην εμπρόσθια όψη και Πράκριτ, δηλαδή αρχαία ινδικά, στην οπίσθια, καθώς οι λαοί της περιοχής δεν μιλούσαν ελληνικά.

 

Ο ελληνικός πολιτισμός είχε τεράστια επίδραση στους λαούς της περιοχής (σημερινό Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν κλπ.).

 

«Ακόμα και όταν η ελληνική ισχύς στην Ινδία ήρθε στο τέλος της (περίπου το 20 μ.Χ.), το ελληνικό αλφάβητο χρησιμοποιήθηκε για ακόμα δύο αιώνες. Επιπλέον, από την ελληνική μυθολογία ο βουδισμός δανείστηκε θεούς, όπως ο Ηρακλής και ο Διόνυσος.

 

Οι Έλληνες είχαν τεράστια επίδραση στους λαού αυτούς, τόση που δεν μπορούμε να φανταστούμε», καταλήγει.

 

Για τη συγκεκριμένη μάχη υπάρχει και μια άλλη επετειακή κοπή, που έγινε στη Βαβυλώνα. Πρόκειται για τη σειρά «δεκάδραχμα του Πώρου» σε άργυρο.

 

Από αυτά τα δεκάδραχμα, ένα πωλήθηκε πριν από τρία χρόνια σε πλειστηριασμό.

 

«Θα πρέπει να παρήχθησαν σε μικρές οπωσδήποτε ποσότητες μεταξύ 326 και 324 π.Χ. - από τη μάχη στον Υδάσπη ποταμό έως την επιστροφή του εκστρατευτικού σώματος στη Βαβυλώνα», τονίζει ο κορυφαίος Έλληνας νομισματολόγος δρ Ιωάννης Τουράτσογλου στη μελέτη του «Συμβολή στην οικονομική ιστορία του βασιλείου της αρχαίας Μακεδονίας (6ος; 3ος αι. π.Χ.)».

 

Θεωρεί πως τα συγκεκριμένα νομίσματα συνιστούσαν «ειδικές αναμνηστικές εκδόσεις για τους παλαιοστρατιώτες της ινδικής εκστρατείας -αριστεία, τρόπον τινά- προς επιβράβευση εξαιρετικών υπηρεσιών στο πεδίο των μαχών».

 

Στη μία όψη του αργυρού τετράδραχμου παρουσιάζεται ο Αλέξανδρος έφιππος να κυνηγά εχθρούς στην πλάτη ενός ελέφαντα. Στην πίσω όψη, ο Αλέξανδρος απεικονίζεται και ως θεός και ως θνητός.

 

Φορά περικεφαλαία με φτερά, είναι ζωσμένος το σπαθί του και στο ένα χέρι κρατά δόρυ, ενώ στο άλλο τον κεραυνό του Δία. Είναι σαν να παρουσιάζεται σε δίπτυχο το πριν και το μετά τη μάχη.

 

(Πηγή)

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διαβάστε περισσότερα » »

Δήμος Κοζάνης: στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα! του Χρήστου Ι. Κολοβού

Πριν δυο μήνες έγραψα ένα άρθρο για την κατάσταση που επικρατεί με την έλλειψη χώρου στάθμευσης κάθε Σάββατο στη Λαϊκή αγορά της Κοζάνης, μετά το κλείσιμο της μεγάλης αλάνας δίπλα στο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Ρωτούσα αν ακούει κανείς απ’ το Δήμο, αν αντιλαμβάνεται την ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες, που περιφέρονται μάταια στην περιοχή αναζητώντας χώρο να αφήσουν το αυτοκίνητό τους. Και δεν είναι μόνο ταλαιπωρία, είναι και άσκοπη αυξημένη κατανάλωση καυσίμου και αυξημένη εκπομπή ρύπων.

Δυο μήνες μετά, εκ του αποτελέσματος ότι η αλάνα εξακολουθεί να παραμένει κλειστή, το συμπέρασμα είναι είτε ότι κανείς στο Δήμο δεν ακούει είτε ότι κανείς δεν είναι ικανός να λύσει ένα απλό πρόβλημα της καθημερινότητας των πολιτών.

Το επόμενο Σάββατο είναι του Λαζάρου, ακολουθεί η Μεγάλη Εβδομάδα και παραδοσιακά η κίνηση στη Λαϊκή είναι εξαιρετικά αυξημένη. Αν και πάλι η αλάνα παραμείνει κλειστή, το κομφούζιο που θα δημιουργηθεί στην πόλη θα είναι άνευ προηγουμένου, αφού τη Λαϊκή επισκέπτονται πολίτες απ’ όλο το Νομό.

Δυστυχώς φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια Δημοτική Αρχή που δεν καταλαβαίνει. Μια Δημοτική Αρχή που θεωρεί ότι ο ρόλος της εξαντλείται στο να κάνει χώρο στάθμευσης με φωτοβολταϊκά σκέπαστρα στα μπαΐρια της ΖΕΠ ή να στήνει ιστοσελίδα για την ενέργεια, σαν ο Δήμος να είναι ειδησεογραφικό πρακτορείο.

Μια Δημοτική Αρχή που τόσα χρόνια δεν κατάφερε να κάνει το 2^ο νεκροταφείο, που τόσο έχει ανάγκη η περιοχή. Μια Δημοτική Αρχή που δεν δίστασε ακόμα και «να βαφτίσει το κρέας ψάρι»: με την απόφαση 157/2008 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε «την κατασκευή κάθετων λωρίδων-διαβάσεων πεζών στον άξονα της οδού Ξενία με ειδικά υπερυψωμένα υλικά (γρανιτοκυβόλιθους), που αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη της ταχύτητας των αυτοκινήτων. Βάσει νομοθεσίας απαγορεύεται η τοποθέτηση σαμαριών στη συγκεκριμένη οδό». Αυτό λέει η απόφαση και, παρόλο που το ίδιο το Δ.Σ. λέει ότι απαγορεύεται απ’ τη νομοθεσία, ο Δήμος κατασκεύασε σαμάρια, βαφτίζοντας τα «διαβάσεις πεζών». Αλλά δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, αφού οι πολλοί οδοιπόροι στην οδό Ξενία εξακολουθούν να περπατούν κυρίως στο δρόμο, το πεζοδρόμιο είναι απ’ τη μια μεριά στενό κι απ' την άλλη πρακτικά ανύπαρκτο. Η νομοθεσία λέει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να προηγηθεί μελέτη εναλλακτικών λύσεων και μελέτη δεν έγινε ποτέ, αυτά είναι ψιλά γράμματα για το Δήμο, με τη νομοθεσία θα ασχολούνται τώρα; Απ’ το 2009 τα έχω πει φιλικά κατ’ επανάληψη στους Αντιδημάρχους Τεχνικών Υπηρεσιών, προτείνοντας και εναλλακτικές λύσεις, αλλά κανείς δεν έκανε κάτι: στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα. Όπως και με τη στάθμευση στη Λαϊκή.

(*)  Μηχανικός Μεταλλείων – Μεταλλουργός Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Διδάκτωρ Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Μέλος Περιφερειακής Επιτροπής Διαβούλευσης Περ.Δυτ.Μακεδονίας

www.kozani.net/xkolovos

xkolovos@hotmail.com

Διαβάστε περισσότερα » »

Αφιέρωμα στον ήρωα Δημήτρη Ίτσιο

Όλοι γνωρίζουμε για το έπος της Αλβανίας στα ηπειρωτικά βουνά της Πίνδου το 1940, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το ηρωικό και τραγικό τέλος παίχτηκε στα βουνά της Μακεδονίας τον Απρίλιο του 1941.

 

Ο ηρωικός στρατός της μικρής και πάντα ταλαιπώρου Ελλάδας είχε καταφέρει το ακατόρθωτο, είχε νικήσει και γελοιοποιήσει με τα λίγα μέσα που διέθετε, αλλά κυρίως με το κουράγιο του και την πίστη του στο δίκαιο αγώνα που έδινε για την ελευθερία της πατρίδος του, την πάνοπλη ιταλική στρατιά, που ωστόσο είχε κουραστεί να πολεμά σε ξένες χώρες για να ικανοποιήσει τις μωροφιλοδοξίες του ηγέτη της.

 

Τότε ήταν που ντροπιασμένες οι δυνάμεις του Άξονα έριξαν στη μάχη κατά της Ελλάδος τα γερμανικά στρατεύματα, που εισέβαλαν στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941 επιτιθέμενα στη Γραμμή Μεταξά που περιελάμβανε τα οχυρά Ρούπελ, Εχίνος, Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη.

 

Αν και εξασθενημένος ο ελληνικός στρατός δεν παραδόθηκε αμαχητί, αλλά μόνο όταν δεν είχε άλλη επιλογή. Ένα τέτοιο είναι και το παράδειγμα του γενναίου συντοπίτη μας λοχία Ίτσιου. 

 

Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε στα Κάτω Πορρόια του νομού Σερρών και ήταν διοικητής του Πολυβολείου 8, ενός από τα καίρια σημεία της άμυνας του ελληνικού στρατού, το οποίο βρισκόταν στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς του όρους Κερκίνη.

 

Όταν το επίλεκτο τάγμα της 6ης Ορεινής Γερμανικής Μεραρχίας επιτέθηκε στο λόχο του Ίτσιου, οι Έλληνες αντιστάθηκαν με τόσο σθένος που ο Γερμανός διοικητής Shoner αναγκάστηκε να αποσύρει βαρύ πυροβολικό από τη Βουλγαρία για ενίσχυση των στρατευμάτων του στο Μπέλες και επιπλέον σφυροκοπούσε αδιάκοπα από αέρος μέχρι να καταφέρει να κάμψει την αντίσταση των Ελλήνων, οι οποίοι υποχώρησαν συντεταγμένα προς τα όρη Κρούσσια.

 

Για να συμβεί αυτό έπρεπε τα εξωτερικά πολυβολεία 8 και 9 να σταματήσουν έστω και προσωρινά την προέλαση των Γερμανών προς τα Άνω Πορρόια γεγονός που εστέφθη με επιτυχία. 

 

Όταν πια δεν μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο και αφού το τάγμα που διοικούσε ο Ίτσιος είχε επιφέρει δεινά αλλά δυστυχώς όχι καίρια πλήγματα στον αντίπαλο και μην έχοντας πλέον πυρομαχικά, αφού είχε ξοδέψει 33.000 σφαίρες για να υπερασπίσει τα πάτρια εδάφη και τους συστρατιώτες του έναντι των Γερμανών εισβολέων, παραδόθηκε αποδεχόμενο την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου.

 

Ενώ όμως ο ελληνικός στρατός εκτός από το γενναίο του φρόνημα επέδειξε με τον τρόπο που παραδόθηκε και ευγένεια ψυχής, ο Γερμανός διοικητής, θιγμένος στον εγωισμό του που ένας απλός υπαξιωματικός τον είχε ντροπιάσει αποφάσισε να προβεί σε έγκλημα εκτελώντας το 35χρονο παλληκάρι κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης. 

 

Επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε το μήνυμα της αυτοθυσίας του Ίτσιου και των ανδρών του, που σαν άλλος Λεωνίδας με τους 300 του στις Θερμοπύλες, σαν άλλος Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, υπερασπίστηκαν με κάθε τίμημα το δικαίωμα σε μια ελεύθερη πατρίδα για αυτούς και τις επόμενες γενιές, αναρωτιόμαστε ποια είναι η σημερινή αντίληψη, αντιλαμβανόμενοι ότι η ιστορία αν και μέσα από διαφορετικούς διαύλους, κάνει κύκλους.

 

Η σημερινή κατάσταση μπορεί να μην έχει όπλα και σφαίρες, όμως η ελευθερία της πατρίδος και πάλι διακυβεύεται μέσα από μονεταριστικές αντιλήψεις και οικονομικά κανάλια με αντίπαλον δέος και πάλι αυτούς που πριν 70 περίπου χρόνια αιματοκύλησαν όλη την ανθρωπότητα.

 

Εναπόκειται πλέον σε εμάς να δείξουμε το δικό μας ψυχικό σθένος και να μην παραδινόμαστε αμαχητί στις παράλογες απαιτήσεις της οποιαδήποτε Τρόικας, αλλά να υψώσουμε συντεταγμένα και νόμιμα μέσα από τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους του ελληνικού λαού τη φωνή μας υπέρ των δίκαιων της πατρίδας μας. (lithosfotos.blogspot.gr) Χρήστος Α. Κατσαρός 

 

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διαβάστε περισσότερα » »