Η μπίζνα ολοκληρώθηκε. Το σχέδιο πέτυχε, η κυβέρνηση άλλαξε, το δημοψήφισμα δεν έγινε και οι εκλογές μεταφέρονται για κάπου στο μακρινό μέλλον….. και αν.
Επί μέρες παρακολουθούμε ένα ωραιότατο παιχνίδι: οι ΠΑΣΟΚοι να εξανίστανται ενάντια στον Παπανδρέου, αυτός να μην παραιτείται, ο Σαμαράς να θέλει να παραιτηθεί, ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη να το παίζουν «σοβαροί μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών».
Τελικά, οι άξιοι “ηγέτες του έθνους”, μετά από μέρες τσαλιμιών και επιχειρημάτων που θύμιζαν παιδιά νηπιαγωγείου («φύγε!», «όχι, εσύ φύγε!») κατάφεραν να παραμερίσουν τις «διαφορές» τους και να ενωθούν για το καλό του έθνους.
Πάνω από όλα όμως, ο σκοπός όλης αυτής της υπόθεσης ήταν ένας: τα αφεντικά μας άρχισαν να μην κάθονται καλά στις καρέκλες τους. Όλα τα υπολόγισαν ωραία και καλά, κάτι τους ξέφυγε: η ελληνική κοινωνία. Η οποία τον τελευταίο καιρό, αν και σαφώς δεν είναι σε προεπαναστατική κατάσταση, έχει αρχίσει να αντιδρά «περίεργα».
Τα κανάλια στα οποία περίμεναν ότι θα εκτονωθεί η οργή στερεύουν. Τα «αντιδραστικά» κόμματα δεν κερδίζουν κάτι από την δυσαρέσκεια του κόσμου. Και αργά αλλά σταθερά, έρχονται στην επιφάνεια νέες δυνάμεις, που αναφέρονται σε έννοιες που ο καπιταλισμός θα ήθελε να θάφτουν βαθιά στο υποσυνείδητο μας: λέξεις όπως αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ισότητα, πραγματική δημοκρατία, δικαιώματα, αντίσταση, ανυπακοή πετούν στον αέρα και βρίσκουν σιγά σιγά όλο και περισσότερους αποδέκτες.
Κάπου εκεί ήταν που κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Και αποφάσισαν να δώσουν μια κλοτσιά και να μας ξαναρίξουν στους καναπέδες μας, γιατί πολύ κεφάλι είχαμε αρχίσει να σηκώνουμε και δεν πρέπει. Έτσι, έφτιαξαν το νέου τύπου πραξικόπημα που όλοι παρακολουθήσαμε καθηλωμένοι στους ωρυόμενους τηλεοπτικούς μας δέκτες τις προηγούμενες ημέρες. Κατά το διάστημα αυτής της ανακατωσούρας όμως, στον υποψιασμένο παρατηρητή φάνηκε ο πραγματικός στόχος: ας ρίξει κάποιος μια ματιά στον λόγο του Παπανδρέου προχθές στην βουλή, όταν αναφερόταν σε γειτονιές, άμεση δημοκρατία και αλληλεγγύη.
Η στα ΜΜΕ, όπου η τηλετρομοκρατία επαναλαμβάνει συνεχώς τις «κρίσιμες στιγμές», την «εθνική ανάγκη», την «σωτηρία της πατρίδας» για να πείσει τα τρομοκρατημένα πλήθη. Ακόμα και ο νέος πρωθυπουργός φαίνεται να ταιριάζει στο σχέδιο περιορισμού των ανυπότακτων κομματιών της κοινωνίας: πολιτικά άφθαρτος, τεχνοκράτης, αυτός που ξέρει πως θα σώσει την χώρα χωρίς την διαφθορά και τα πάθη του παρελθόντος.
Από αύριο λοιπόν, μια νέα μέρα ξημερώνει για την χώρα: έφτασε η στιγμή που αναλαμβάνει μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει εγκριθεί από κανέναν, με πρωθυπουργό που κανένας δεν ψήφισε, με πρόγραμμα που ποτέ δεν ανακοινώθηκε στον λαό και με ανθρώπους που θα προχωρήσουν όπως τους λένε, χωρίς ποτέ να δώσουν λόγο. Η αρχή του τούνελ είναι η δανειακή σύμβασή. Το τέλος κανείς δεν το ξέρει, αν και υποψιάζομαι την χρεοκοπία.
Από την άλλη βέβαια, και η επίσημη αριστερά μια χαρά το πάει το θέμα. Το ΚΚΕ επί παραδείγματι, αφού έκανε την ωραία και σωστή του ανάλυση, άρχισε τα περι αγανακτισμένων και άλλων που επιτίθενται στο λαϊκό κίνημα, και κατέληξε να ζητάει εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί θεούς και δαίμονες, ότι θα ρίξει την κυβέρνηση και…… ζητάει εκλογές.
Ναι, τα δύο αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα αυτή την στιγμή, μπροστά στην νέα δικτατορία, στο ξεζούμισμα της κοινωνίας, στην ληστεία του πλούτου που θα έπρεπε να είναι κοινωνικός, απαντάνε με εκλογές. Ανίκανοι άνθρωποι, ανόητα μυαλά, που στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους βρίσκεται η επιθυμία να ανέβουν 3 μονάδες στις κάλπες και η ανάγκη να γκρινιάζουν, με απώτερο σκοπό ίσως να βασίζουν την προεκλογική τους στρατηγική στο μέλλον πάνω στο επιχείρημα «σας τα λέγαμε εμείς».
Ευτυχώς η δυστυχώς όμως, υπάρχει πολύς κόσμος που έχει συνειδητοποιήσει ότι το «συμβολικό», η «κοινοβουλευτική πάλη», η «διαμαρτυρία» και άλλες τέτοιες χαζές λέξεις που η αριστερά (κυρίως η κοινοβουλευτική) χρησιμοποιούσε για να κρύψει την ανεπάρκεια της και την απροθυμία της να αναλάβει πραγματικά δράση. Και οι δυνάμεις αυτές φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να κάνουν αίσθηση. Έχει έρθει πλέον η ώρα της κρίσεως: αυτοί που θέλουν να πολεμήσουν, και αυτοί που θέλουν να γκρινιάζουν. Το κίνημα υπάρχει. Ανοργάνωτο, ναι. Ασύντακτο, ναι. Χωρίς ξεκάθαρες προτάσεις, ναι.
Με μια βαθιά επιθυμία όμως να αλλάξει τα πράγματα, αυτή την φορά μία και καλή. Το πώς θα γίνει αυτό ακριβώς, κανείς δεν το ξέρει και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Ξέρω όμως, ότι ένα τέτοιο κίνημα, πρέπει στα σπλάχνα του να έχει τις αλλαγές που θέλει να δεί, έστω και σε γενικές έννοιες ακόμα. Πρέπει, από αύριο κιόλας, να αρχίσει να πολεμάει. Να μιλήσει στην κοινωνία, όχι ως ο φέροντας την απόλυτη αλήθεια και γραμμή για το μέλλον, αλλά ως ίσος προς ίσο, χτίζοντας σε βασικές ιδέες την δράση του και την ανάπτυξη του.
Οι ίδιες οι πράξεις του συστήματος μας δείχνουν ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσουμε και να συνεχίσουμε είναι χτυπώντας τους εκεί που θα τους πονέσει: κάνοντας το αντίθετο από αυτό που θέλουν να επιβάλλουν. Απαντώντας στην δικτατορία με πραγματική δημοκρατία. Στην εξαθλίωση με αξιοπρέπεια. Στον ατομισμό με συλλογικότητα. Στον ανταγωνισμό με αλληλεγγύη. Στην πειθαρχία με ανυπακοή. Στην παραίτηση με αντίσταση. Στην απελπισία με ελπίδα.
Τι θα φέρει το μέλλον, κανένας δεν μπορεί να το ξέρει ακριβώς. Τα πάντα δείχνουν όμως ότι μπαίνουμε σε μια φάση που θα αναπολούμε το 2011 ως «καλή χρονιά». Απελπιστικό; Ίσως, για αυτούς που δεν πιστεύουν ότι έχουν την δύναμη να αλλάξει κάτι. Για τους υπόλοιπους, φτάνοντας σιγά σιγά στην φάση που «δεν έχουν τίποτα να χάσουμε παρα μόνο τις αλυσίδες τους», το μήνυμα των καιρών είναι αισιόδοξο. Αρκεί να το δούμε και να το πιστέψουμε. Το πραγματικό παιχνίδι αρχίζει τώρα.
