«Μαγνήτης» βιοποικιλότητας αποδεικνύεται η καλλιέργεια αγριαγκινάρας στην Ελλάδα, αφού στο χώρο όπου αναπτύσσεται φιλοξενεί ακόμη και πεταλούδες Αφρικής, που αναπαράγονται την άνοιξη πάνω στα φύλλα της.
Αυτό το γεγονός, μάλιστα, τράβηξε την προσοχή της ομάδας του National Geographic, που εντυπωσιάστηκε από το θέαμα, όπως λέει ο επικεφαλής του γνωστού περιοδικού στη χώρα μας Νίκος Μάργαρης.
Επειδή η αγριαγκινάρα είναι η ίδια ζιζάνιο, εξηγεί ο κ. Μάργαρης, όχι μόνο επιβιώνει χωρίς λιπάνσεις και αρδεύσεις, αλλά παράλληλα δείχνει να δημιουργεί στις καλλιέργειές τις ιδιαίτερα μεγάλη βιοποικιλότητα.
Πιο συγκεκριμένα, το λουλούδι της αγριαγκινάρας, προσελκύει μεγάλο αριθμό εντόμων, τα οποία το γονιμοποιούν, τρεφόμενα από το νέκταρ του.
Στη συνέχεια αυτά τα έντομα προσελκύουν μεγάλο αριθμό μεταναστευτικών πουλιών, τα οποία εγκαθίστανται στις καλλιέργειες, όπου και κατασκευάζουν τις φωλιές τους.
Στα θετικά της αγριαγκινάρας πρέπει να προστεθεί ότι δεν έχει ανάγκη αρδεύσεων, γεγονός που σημαίνει ότι προστατεύει τους υδατικούς πόρους, ενώ θεωρείται ένα από τα λίγα ενεργειακά φυτά που εγγυώνται θετικά για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Tο όραμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για την παραγωγή του «πράσινου ελληνικού πετρελαίου», με τη καλλιέργεια του ενεργειακού φυτού της αγριαγκινάρας, έχει μπει σε τροχιά παραγωγής από εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο της «πράσινης ενέργειας».
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», ο πυρετός του «πράσινου πετρελαίου» έχει κυριεύσει τον θεσσαλλικό κάμπο, όπου ήδη έχουν καλλιεργηθεί 17.000 στρέμματα.
Ο στρατηγικός στόχος είναι μέχρι και τον Οκτώβριο να έχουν καλλιεργηθεί 100.000 – 150.000 στρέμματα με αγριαγκινάρα.
Για την τριετία, ο στόχος που έχει τεθεί είναι η καλλιέργεια 300.000 στρεμμάτων που μαζί με άλλα γεωργικά υπολείμματα (άχυρο, πριονίδια κ.ά.) θα δώσουν την πρώτη ύλη για παραγωγή πράσινης ενέργειας.
Η εταιρεία που υλοποίησε την ιδέα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρέχει συμβόλαια για την καλλιέργεια της αγκινάρας για πάνω από 10 χρόνια.
Σε αντίθεση με άλλες καλλιέργειες, το εν λόγω ενεργειακό φυτό έχει πολύ μικρό κόστος παραγωγής.
Επίσης, η αγκινάρα εκμεταλλεύεται άριστα τις χειμερινές βροχές, δίνει υψηλές αποδόσεις χωρίς άρδευση.
Η απόδοση ξηρής ουσίας κυμαίνεται από 1.200 – 1.600 κιλά σε μη αρδευόμενα χωράφια, ενώ με 2 – 3αρδεύσεις από τα μέσα Απριλίου μέχρι το τέλος Μαΐου, οι αποδόσεις κυμαίνονται από 2.000 – 2.500 κιλά ξηρής ουσίας ανά στρέμμα, ενώ συχνά η στρεμματική απόδοση φτάνει και τα 3.000 κιλά.Με βάση την τιμή ζήτησης του προϊόντος από χώρες του εξωτερικού, τουλάχιστον 200 ευρώ ο τόνος, η αντικατάσταση χωραφιών που σήμερα καλλιεργούνται με σιτάρι, για παράδειγμα, με αγριαγκινάρα θα αποδώσει στον αγρότη ένα πρόσθετο ακαθάριστο κέρδος της τάξης των 80 έως 100 ευρώ το στρέμμα, ενώ η απόσβεση της μονάδας μετατροπής της βιομάζας σε πελλέτες μπορεί να γίνει σε λιγότερο από 5 χρόνια.
Αυτό το γεγονός, μάλιστα, τράβηξε την προσοχή της ομάδας του National Geographic, που εντυπωσιάστηκε από το θέαμα, όπως λέει ο επικεφαλής του γνωστού περιοδικού στη χώρα μας Νίκος Μάργαρης.
Επειδή η αγριαγκινάρα είναι η ίδια ζιζάνιο, εξηγεί ο κ. Μάργαρης, όχι μόνο επιβιώνει χωρίς λιπάνσεις και αρδεύσεις, αλλά παράλληλα δείχνει να δημιουργεί στις καλλιέργειές τις ιδιαίτερα μεγάλη βιοποικιλότητα.
Πιο συγκεκριμένα, το λουλούδι της αγριαγκινάρας, προσελκύει μεγάλο αριθμό εντόμων, τα οποία το γονιμοποιούν, τρεφόμενα από το νέκταρ του.
Στη συνέχεια αυτά τα έντομα προσελκύουν μεγάλο αριθμό μεταναστευτικών πουλιών, τα οποία εγκαθίστανται στις καλλιέργειες, όπου και κατασκευάζουν τις φωλιές τους.
Στα θετικά της αγριαγκινάρας πρέπει να προστεθεί ότι δεν έχει ανάγκη αρδεύσεων, γεγονός που σημαίνει ότι προστατεύει τους υδατικούς πόρους, ενώ θεωρείται ένα από τα λίγα ενεργειακά φυτά που εγγυώνται θετικά για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Tο όραμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για την παραγωγή του «πράσινου ελληνικού πετρελαίου», με τη καλλιέργεια του ενεργειακού φυτού της αγριαγκινάρας, έχει μπει σε τροχιά παραγωγής από εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο της «πράσινης ενέργειας».
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», ο πυρετός του «πράσινου πετρελαίου» έχει κυριεύσει τον θεσσαλλικό κάμπο, όπου ήδη έχουν καλλιεργηθεί 17.000 στρέμματα.
Ο στρατηγικός στόχος είναι μέχρι και τον Οκτώβριο να έχουν καλλιεργηθεί 100.000 – 150.000 στρέμματα με αγριαγκινάρα.
Για την τριετία, ο στόχος που έχει τεθεί είναι η καλλιέργεια 300.000 στρεμμάτων που μαζί με άλλα γεωργικά υπολείμματα (άχυρο, πριονίδια κ.ά.) θα δώσουν την πρώτη ύλη για παραγωγή πράσινης ενέργειας.
Η εταιρεία που υλοποίησε την ιδέα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρέχει συμβόλαια για την καλλιέργεια της αγκινάρας για πάνω από 10 χρόνια.
Σε αντίθεση με άλλες καλλιέργειες, το εν λόγω ενεργειακό φυτό έχει πολύ μικρό κόστος παραγωγής.
Επίσης, η αγκινάρα εκμεταλλεύεται άριστα τις χειμερινές βροχές, δίνει υψηλές αποδόσεις χωρίς άρδευση.
Η απόδοση ξηρής ουσίας κυμαίνεται από 1.200 – 1.600 κιλά σε μη αρδευόμενα χωράφια, ενώ με 2 – 3αρδεύσεις από τα μέσα Απριλίου μέχρι το τέλος Μαΐου, οι αποδόσεις κυμαίνονται από 2.000 – 2.500 κιλά ξηρής ουσίας ανά στρέμμα, ενώ συχνά η στρεμματική απόδοση φτάνει και τα 3.000 κιλά.Με βάση την τιμή ζήτησης του προϊόντος από χώρες του εξωτερικού, τουλάχιστον 200 ευρώ ο τόνος, η αντικατάσταση χωραφιών που σήμερα καλλιεργούνται με σιτάρι, για παράδειγμα, με αγριαγκινάρα θα αποδώσει στον αγρότη ένα πρόσθετο ακαθάριστο κέρδος της τάξης των 80 έως 100 ευρώ το στρέμμα, ενώ η απόσβεση της μονάδας μετατροπής της βιομάζας σε πελλέτες μπορεί να γίνει σε λιγότερο από 5 χρόνια.
econews
Η αγριαγκινάρα ανήκει στην οικογένεια Asteraceae και λέγεται ότι ήταν από τα αγαπημένα εδέσματα των αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων. Άλλες ονομασίες της είναι αγριαντζινάρα ή τρουμπελίνα. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι την έφεραν οι Έλληνες από τη Σικελία.
Πρόκειται για έναν πολυετή θάμνο, που μπορεί να φτάσει τα τρία μέτρα ύψος. Η ρίζα της είναι εύρωστη και βαθιά, τα στελέχη όρθια, χοντρά με αυλακώσεις. Τα φύλλα έχουν λευκο-πράσινο χρώμα, είναι αντίθετα, λογχοειδή, σύνθετα, με ισχυρό κεντρικό νεύρο, βαθιά διαιρεμένα, με αγκάθια. Οι ανθοφόροι βλαστοί βγαίνουν από τις μασχάλες των φύλλων και καταλήγουν σε ωοειδείς ταξιανθίες, που η βάση τους καλύπτεται από λεία βράκτια φύλλα, που επικαλύπτονται, σχηματίζοντας μια σαρκώδη ανθοδόχη τα εξωτερικά και τα μεσαία καταλήγουν σε αγκάθι. Τα βράκτια φύλλα της είναι μικρά, σε αντίθεση με τα βράκτια της καλλιεργούμενης αγκινάρας, που είναι μεγαλύτερα και χωρίς αγκάθια.
Τα ανθίδια είναι πολλά (300-400), σωληνοειδή, ερμαφρόδιτα, με πέταλα πορφυρά ή μοβ. Τα άνθη της αγκινάρας είναι από τα αγαπημένα των μελισσών, ενώ η γονιμοποίηση γίνεται μόνον από τα έντομα. Οι καρποί περιέχουν πολλούς σπόρους, που έχουν στην κορυφή τους αρκετά μακριά τριχίδια, που διευκολύνουν τη διασπορά τους με τον αέρα και τη διάδοση έτσι του φυτού. Οι ανθοκεφαλές εμφανίζονται νωρίς την άνοιξη, αλλά το φυτό ανθίζει όψιμα, από το Μάιο.
Σε μερικές χώρες της Ευρώπης καλλιεργούν πολυάριθμες ποικιλίες αγριαγκινάρας, την οποία και θεωρούν άριστο χειμωνιάτικο λαχανικό. Περιέχει βιταμίνες Α, Β, Ο, ασβέστιο και φώσφορο. Τα συστατικά της είναι χολαγωγά και διουρητικά. Έχουν ακόμα την εξαίρετη ιδιότητα να απομακρύνουν τη χοληστερίνη από το αίμα. Ειδικότερα, θεωρείται φάρμακο του συκωτιού. Ενεργεί ακόμα κατά των κνησμών του δέρματος, των ρευματισμών και κατά του τεταρταίου πυρετού.
Επιπλέον, πέρα και από τη χρήση της ως βιοκαυσίμου, η αγριαγκινάρα θεωρείται διεθνώς μια από τις καλύτερες ζωοτροφές, τόσο από την άποψη ότι κάνει καλό στην υγεία του ζώου, όσο και από τα πλεονεκτήματα που έχει ως καλλιέργεια, αφού είναι ένα πολυετές φυτό που δεν χρειάζεται συχνά πότισμα.
Η ιστορία της αγριαγκινάρας
Η αγριαγκινάρα ανήκει στην οικογένεια Asteraceae και λέγεται ότι ήταν από τα αγαπημένα εδέσματα των αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων. Άλλες ονομασίες της είναι αγριαντζινάρα ή τρουμπελίνα. Ο Θεόφραστος αναφέρει ότι την έφεραν οι Έλληνες από τη Σικελία.
Πρόκειται για έναν πολυετή θάμνο, που μπορεί να φτάσει τα τρία μέτρα ύψος. Η ρίζα της είναι εύρωστη και βαθιά, τα στελέχη όρθια, χοντρά με αυλακώσεις. Τα φύλλα έχουν λευκο-πράσινο χρώμα, είναι αντίθετα, λογχοειδή, σύνθετα, με ισχυρό κεντρικό νεύρο, βαθιά διαιρεμένα, με αγκάθια. Οι ανθοφόροι βλαστοί βγαίνουν από τις μασχάλες των φύλλων και καταλήγουν σε ωοειδείς ταξιανθίες, που η βάση τους καλύπτεται από λεία βράκτια φύλλα, που επικαλύπτονται, σχηματίζοντας μια σαρκώδη ανθοδόχη τα εξωτερικά και τα μεσαία καταλήγουν σε αγκάθι. Τα βράκτια φύλλα της είναι μικρά, σε αντίθεση με τα βράκτια της καλλιεργούμενης αγκινάρας, που είναι μεγαλύτερα και χωρίς αγκάθια.
Τα ανθίδια είναι πολλά (300-400), σωληνοειδή, ερμαφρόδιτα, με πέταλα πορφυρά ή μοβ. Τα άνθη της αγκινάρας είναι από τα αγαπημένα των μελισσών, ενώ η γονιμοποίηση γίνεται μόνον από τα έντομα. Οι καρποί περιέχουν πολλούς σπόρους, που έχουν στην κορυφή τους αρκετά μακριά τριχίδια, που διευκολύνουν τη διασπορά τους με τον αέρα και τη διάδοση έτσι του φυτού. Οι ανθοκεφαλές εμφανίζονται νωρίς την άνοιξη, αλλά το φυτό ανθίζει όψιμα, από το Μάιο.
Σε μερικές χώρες της Ευρώπης καλλιεργούν πολυάριθμες ποικιλίες αγριαγκινάρας, την οποία και θεωρούν άριστο χειμωνιάτικο λαχανικό. Περιέχει βιταμίνες Α, Β, Ο, ασβέστιο και φώσφορο. Τα συστατικά της είναι χολαγωγά και διουρητικά. Έχουν ακόμα την εξαίρετη ιδιότητα να απομακρύνουν τη χοληστερίνη από το αίμα. Ειδικότερα, θεωρείται φάρμακο του συκωτιού. Ενεργεί ακόμα κατά των κνησμών του δέρματος, των ρευματισμών και κατά του τεταρταίου πυρετού.
Επιπλέον, πέρα και από τη χρήση της ως βιοκαυσίμου, η αγριαγκινάρα θεωρείται διεθνώς μια από τις καλύτερες ζωοτροφές, τόσο από την άποψη ότι κάνει καλό στην υγεία του ζώου, όσο και από τα πλεονεκτήματα που έχει ως καλλιέργεια, αφού είναι ένα πολυετές φυτό που δεν χρειάζεται συχνά πότισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου