Έλληνες πολιτικοί. Και πρωτίστως δούλοι αυτής της σύμβασης είναι ΟΛΟΙ οι πολιτικοί της χώρας, που σιωπηλά αποδέχτηκαν να ΜΗΝ εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας μας, την οποία υποτίθεται πως υπηρετούσαν!!!
Ο μακαρίτης ο Μπάτσης στο βιβλίο που ειχε γραψει το 1947 με τιτλο "Η βαρια βιομηχανια στην Ελλαδα", αποκάλυψε την υπαρξη της λεγόμενης "συμβασης cooper"(υπεγραφη το 1940 και ληγει το 2010 και ειμαι περιεργος να δω αν.....
οι ξεφτιλισμενοι οι πολιτικάντηδες θα την ανανεώσουν!
Υπαρχει στο υπουργειο βιομηχανίας και παραδιδεται-σαν "ιερο κειμενο"-απο υπουργο σε υπουργο!), βασει της οποιας τα λεγομενα "στρατηγικα ορυκτα" της Ελλαδας καθως και ο υδατινος μας πλουτος,τιθενται υπο την αιγιδα ενος Αμερικανικου consortium εταιρειων! Το αποτελεσμα αυτης της αποκαλυψης ηταν να τουφεκιστει ο Μπάτσης μαζι με τον Μπελογιαννη το 1952!Απο τους 12 που ηταν για "ντουφεκι", επελεξαν μονον 3, ενας εκ των οποιων ηταν και ο Μπατσης! Kαταλαβατε γιατι κανενας πολιτικος δεν αποτολμα να ακουμπησει τα παρθενα κοιτασματα ορυκτου πλουτου που βρισκονται στην Ελλαδα.Ειμαστε η μονη χωρα στην Ευρωπη με σιδερο-χρωμιο και νικελιο και δεν παραγουμε ουτε γραμμαριο ανοξειδωτου χαλυβα.
Ο πουλημένος ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (σύμβαση Cooper)
Στα χρόνια του πολέμου ο ιδεολόγος επαναστάτης Δημήτρης Μπάτσης ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του δεκαπενθήμερου περιοδικού ΑΝΤΑΙΟΣ.
Ο Ανταίος πρωτοκυκλοφόρησε στην Αθήνα στις 20 του Μάη του 1945.
Ο Δημήτρης Μπάτσης συγγραφέας του βιβλίου Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα
εκτελέστηκε στα 1952 μαζί με τους Μπελογιάννη, Καλούμενο και Αργυριάδη.
Με την εκτέλεση ειδικά του Μπάτση τελείωνε και οποιοδήποτε όραμα για μία διαφορετική πορεία της Ελλάδας με αξιοπρέπεια και πρόοδο βασισμένη στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων μας.
Στο παραπάνω αναφερόμενο βιβλίο του Μπάτση, αναφέρεται και η σύμβαση της Ελλάδας με τις μεγάλες γνωστές δυνάμεις για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας.
Η σύμβαση Cooper, υπεγράφη το 1940 και λήγει την 31/12/2010.
Το κείμενο της συμφωνίας υπάρχει στο υπουργείο Βιομηχανίας και παραδίδεται -σαν "ιερό κείμενο"- από υπουργό σε υπουργό. Βάσει της σύμβασης, τα λεγόμενα "στρατηγικά ορυκτά" της Ελλάδας καθώς και ο υδάτινός μας πλούτος, τίθενται υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών!!
Σας αναφερώ από διάφορες πηγές της τότε, αλλά και της σημερινής εποχής τα δρώμενα:
«Σήμερα, λοιπόν, προϋπόθεση για να τεθούν τα θεμέλια της ανοικοδόμησης στο απώτερο μέλλον σε πλατιές και κοινωνικές βάσεις είναι να ελευθερωθεί ο λαός και η οικονομία του, από κάθε αντιπαραγωγικό, αντιοικονομικό και εκμεταλλευτικό εμπόδιο που έστηνε στην πρόοδο της χώρας μια μονοπωλιακή κερδοσκοπική ολιγαρχία… Ο λαός κάνει το καθήκον του με στερήσεις και εξαντλητική εργασία. Ποιος όμως δεν κάνει το καθήκον του απέναντι στη χώρα και το λαό; Να, το βασικό πρόβλημα της ανοικοδόμησης. Πρέπει να εξεταστεί κατά κλάδους και τομείς της οικονομίας ποια ενδογενής αιτία εμποδίζει την ανασυγκρότηση και πως μπορεί να εξουδετερωθεί …»
(Δ. Μπάτσης στο περιοδικό Ανταίος)
"Γύρω από την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων παίχθηκε στην Αθήνα ένα περίπλοκο και πολυεπίπεδο πολιτικό παιχνίδι. Νικητές του εμφυλίου πολέμου ήσαν δύο παρατάξεις: το βενιζελογενές κέντρο και η «βασιλόφρων» Δεξιά που είχε και την υποστήριξη των δυναμικών κέντρων της εξουσίας, του Παλατιού, της ισχυρής Αστυνομίας, της ηγεσίας του στρατεύματος και του ξένου παράγοντα, κυρίως των Αμερικανών.
Το ζήτημα ετέθη λίγους μήνες, μετά το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις εκλογές του Μαρτίου του 1950.
Ποιος από τους δύο νικητές, το Kέντρο ή η Δεξιά θα κυβερνήσει τη μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα. Τα κεντρικά προβλήματα ήταν δύο:
- η ανασυγκρότηση και η επάνοδος της χώρας σε ομαλό πολιτικό βίο, με τη χορήγηση αμνηστίας ή τουλάχιστον με την εφαρμογή «μέτρων ειρηνεύσεως», πολιτική που εξέφραζε κυρίως ο Νικόλαος Πλαστήρας από τα κόμματα του Kέντρου.
Αντιθέτως η Δεξιά, και τα δυναμικά στηρίγματά της, επιδίωκε την κυριαρχία της με τη συνέχιση της «εμπολέμου καταστάσεως» εναντίον του «εσωτερικού εχθρού», στον οποίο πλην των κομμουνιστών κατέτασσε και όλους τους αριστερούς δημοκράτες, παρ’ όλο που δεν συμμετείχαν στην ανταρσία, αλλά και με τον χαρακτηρισμό του «συνοδοιπόρου», μεγάλο τμήμα του Kέντρου. Σε συνθήκες «ψυχρού πολέμου» στα όρια του «θερμού» η θέση αυτή υποστηριζόταν απολύτως από την μακαρθική τότε Αμερική.
- Ενα περίεργο παιχνίδι εξτρεμισμού μεταξύ του ηττημένου KKΕ και της νικήτριας Δεξιάς (πολλές φορές οι δύο παρατάξεις έδιναν την εντύπωση ότι η μία τροφοδοτούσε την πολιτική της άλλης) είχε αποτέλεσμα τη συντήρηση της «εμπολέμου καταστάσεως» επί δύο δεκαετίες με πλήρη εξουδετέρωση των μετριοπαθών δυνάμεων της Αριστεράς και του Kέντρου.
Στις εξελίξεις αυτές η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του ήταν ένας σταθμός.
Πρωθυπουργός ήταν τότε ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας και αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος. Την επαύριο της εκτελέσεως, θυμάμαι τον πρόεδρο της ΕΔΑ, τον Ιωάννη Πασαλίδη, στο βήμα της Βουλής να απευθύνεται στον Παπάγο και με την ποντιακή του προφορά να τον ρωτάει: «Εσύ στρατάρχη θα τον εκτελούσες;». Kαι ο στρατάρχης έμεινε βουβός. Λίγους μήνες μετά κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 52%."
(Απόσπασμα από κείμενο του Α.Καρκαγιάννη)
"Για την προσωπικότητα του Νίκου Μπελογιάννη έχουν γραφεί πολλά και θα γραφούν περισσότερα. Εδώ θέλω να πω δυο λόγια για τον Δημήτρη Μπάτση.
Ανήκε στην «ανώτερη κοινωνία» γιος ναυάρχου ε.α., γνωστός δικηγόρος της Αθήνας και ακόμη πιο γνωστός για την πνευματική του παρουσία και δράση. Συγγραφέας του πολύ γνωστού τότε βιβλίου «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» και εκδότης του 15νθήμερου περιοδικού «Ανταίος». Εκτελέσθηκε στα 35 του χρόνια, όσο περίπου και ο Μπελογιάννης.
(Καθημερινή, 1-4-2001)
________________________________________________
Επειδή πολλά ακούγονται για την σύμβαση Cooper και που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, οφείλω να ξεκαθαρίσω το εξής:
Ο ισχυρισμός ότι η σύμβαση αναφέρεται αποκλειστικά στην υδροηλεκτρική εκμετάλλευση του Αχελώου, δεν ισχύει! Ναι μεν είναι η κύρια αναφορά, αλλά ως συνήθως, όταν θέλει κάποιος να παραχωρήσει (πουλήσει) ένα δημόσιο αγαθό, το προσθέτει στο δευτερεύον άρθρο…
Οπότε, στην επίμαχη σύμβαση του Αναγκ. Νόμου 2220, που δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ της 17 Φεβρουαρίου 1940, εκτός από την παραχώρηση της υδραυλικής δυνάμεως του Αχελώου ποταμού, διαβάζουμε στην σελίδα 421, Μέρος Β΄της συμβάσεως και Άρθρο 52:
«Προνόμιον ἱδρύσεως βιομηχανικών ἐγκαταστάσεων.
1. Συμφώνως πρός τό ἂρθρον 1ον, ὑποδιαίρεσης 1η, παράγραφος στ’ τῆς παρούσης συμβάσεως καί πρός τούς ὃρους τοῦ παρόντος ἂρθρου, παρέχεται εἰς τόν Ἀνάδοχον (εταιρεία) τό δικαίωμα ὃπως μέχρι τῆς 31 Δεκεμβρίου τοῦ ἒτους 1965, χρησιμοποιῶν πρός τοῦτο μόνον τήν ἐκ τῶν ὑδροηλεκτρικῶν ἐν Ἀχελώῳ αὐτοῦ ἐγκαταστάσεων παραχθησομένην ἡλεκτρικήν ἐνέργειαν, ἱδρύσῃ ἐν Ἑλλάδι βιομηχανικάς ἐγκαταστάσεις ἠλεκτρομεταλλουργίας και ἠλεκτροχημίας, μέ τό δικαίωμα να παράγῃ ἐν αὐταῖς τά ἐν ἂρθρῳ 56ῳ τῆς παρούσης συμβάσεως ὁριζόμενα προϊόντα ἂνευ οὑδενός οἱουδήποτε περιορισμοῦ ὃσον ἀφορᾷ τήν ποσότητα αὐτῶν, τήν ἐφαρμοζομένης μέθοδον παρασκευῆς, παραγωγῆς, κατεργασίας, χρησιμοποιήσεως ὑλῶν καί βιομηχανοποιήσεως…[….]».
Δηλαδή, εδώ διαβάζουμε ότι η Ανάδοχος Εταιρεία (Hellenic Hydro-Electric and Metallurgical Corporation, συσταθείσης διά τής συμπράξεως τών αμερικανικών εταιριών Hugh L. Cooper & Co Inc. καί Chemical Construction Corporation) μέχρι της 31 Δεκεμβρίου του 1965, έχει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται την ηλεκτρική ενέργεια που θα παρήγαγε στον Αχελώο και τις εγκαταστάσεις που θα οικοδομούσε για αυτόν τον λόγο.
Από την ημερομηνία αυτή όμως και πέρα, είχε το δικαίωμα να ιδρύσει στην Ελλάδα (εδώ μπαίνει η Ελλάδα στο σύνολό της), βιομηχανικές εγκαταστάσεις ηλεκτρομεταλλουργίας και ηλεκτροχημείας , με το δικαίωμα να παράγει και να κατεργάζεται χωρίς κανέναν περιορισμό.
Πάμε να δούμε τώρα το περίφημο άρθρο 56 της συμβάσεως που έχει τον τίτλο «Εἰδικαί προστασίαι ‘Αναδόχου» και που αναφέρει αναλυτικά τι θα παράγει η Ανάδοχος Εταιρεία…
«Εἰδικαί προστασίαι ‘Αναδόχου
1. Ὁ ἀνάδοχος θα δικαιοῦται νά παράγῃ εἰς τάς παρ’ αυτοῦ ἱδρυθησόμενας βιομηχανίας πάντα ἢ τινά τῶν κάτωθι προἱόντων:
α’) ἂζωτον (ἀζωτοῦχα προϊόντα), συνθετικήν ἀμμωνίαν, νιτρασβέστιον (NITRO-LIME), καυστικήν σόδαν, νιτρικόν ὀξύ.
β’) Μή σιδηροῦχα μέταλλα (NONFERROUS METALS), ἀργίλιον και ὀξείδιον ἀργιλίου, μαγνήσιον, χαλκόν, νικέλιον, ψευδάργυρον, μαγγάνιον, μόλυβδον και κασσίτερον, εἲτε εἰς σχήματα ὂγκων, πλακῶν, ράβδων, φύλλων, κόνεως καλωδίων εἲτε λειαντικῶν.
γ’) Χρώμιον εἰς σχήματα ὂγκων, πλακῶν, ράβδων ἠ φύλλων.
δ’) Πάντα συνδυασμόν τῶν ἀνωτέρω μετάλλων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου