Απολιθωμένο κέρατο μαρτυρεί ότι η εξαφάνισή των δεινοσαύρων επήλθε βίαια από την πτώση ενός μετεωρίτη

 

Η συνεχιζόμενη επιστημονική διαμάχη σχετικά με το ποια ήταν η αιτία εξαφάνισης των δεινοσαύρων παίρνει τώρα νέα τροπή: ένα απολιθωμένο κέρατο το οποίο ανήκε σε έναν από τους τελευταίους δεινοσαύρους στη Γη έδειξε στους ειδικούς ότι τα τεράστια όντα εξαφανίστηκαν λόγω πτώσης μετεωρίτη στον πλανήτη μας.

Το απολίθωμα ενός κεράτου που φυόταν στο φρύδι και το οποίο έχει μήκος 45 εκατοστών ανήκε σε έναν φυτοφάγο δεινόσαυρο – η συγκεκριμένη οικογένεια περιλαμβάνει και τον διάσημο Τρικεράτοπα. Εντοπίστηκε από ειδικούς του Πανεπιστημίου Γέιλ σε μια περιοχή της νοτιοανατολικής Μοντάνα που είναι γνωστή ως «Hell Creek Formation» – στο συγκεκριμένο σημείο έχουν έρθει στο φως και πολλά άλλα απολιθώματα δεινοσαύρων.

Αυτό που έκανε το συγκεκριμένο εύρημα ξεχωριστό ήταν το σημείο ανίχνευσής του, καθώς βρισκόταν μόλις 13 εκατοστά κάτω από το στρώμα ιζημάτων που σηματοδοτεί το αποκαλούμενο Κρητιδικό – Τριτογενές Όριο (K-T) – πρόκειται για την χρονική περίοδο κατά την οποία εκτιμάται ότι εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι βάσει των απολιθωμάτων που έχουν βρεθεί.

Ξαφνικός θάνατος

Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι οι δεινόσαυροι ζούσαν και βασίλευαν μέχρι τη στιγμή που ένα ξαφνικό γεγονός τους έσβησε από τον χάρτη! Η εξαφάνισή τους δεν ήταν αργή και σταδιακή, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, αλλά επήλθε βίαια.

Δεν είναι λίγοι οι επιστήμονες που πιστεύουν ότι ένας τεράστιος μετεωρίτης που συγκρούστηκε με τη Γη κοντά στις ακτές του Μεξικού στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια αφάνισε τους δεινοσαύρους.

Ωστόσο ορισμένοι σκεπτικιστές τονίζουν ότι η απουσία απολιθωμάτων δεινοσαύρων για μια περίοδο τριών εκατομμυρίων ετών, μαρτυρεί ότι πιθανότατα οι δεινόσαυροι δεν υπήρχαν πια στη Γη όταν «χτύπησε» ο μετεωρίτης.

Ετσι,  επί μακρόν,  αυτό το χρονικό κενό των τριών εκατομμυρίων ετών «πυροδοτεί» διαμάχες μεταξύ των ειδικών σχετικά με το ποια ήταν η μοίρα των δεινοσαύρων. Το απολίθωμα του κεράτου που εντοπίστηκε τώρα δείχνει να κλείνει αυτό το κενό, σημειώνουν ερευνητές του Πανεπιστημίου Γέιλ στην επιθεώρηση «Βiology Letters» της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών.