Και τώρα την πούτσισες. Στεγνά!
Είχαμε μάθει σε όλες τις πετυχημένες απεργίες, να λέμε ότι «νέκρωσε η Ελλάδα». Στην πιο επιτυχημένη απεργία μετά τη μεταπολίτευση, η Ελλάδα αναστήθηκε. Βγήκε στους δρόμους και ανέπνευσε. Μία Ενωμένη Ελλάδα, σε όλους τους δρόμους. Ούτε με νοιάζει αν μας μέτρησαν σωστά, κι αν ήμασταν 100.000 ή 500.000. Το θέμα είναι ότι κι αυτοί που δεν ήταν στις συγκεντρώσεις, ήταν εκεί. Και αύριο θα είναι σίγουρα, έτσι ώστε να μην έχει αρχή και τέλος καμιά πορεία.
Επιτέλους, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες της ΔΕΗ και στελέχη ελληνικών εταιρειών, συνταξιούχοι του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ κατάλαβαν ποιος είναι ο κοινός εχθρός και τον έδειξαν.
Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011 οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν την τελευταία τους ευκαιρία να αποκτήσουν άλλοθι για τα εγκλήματα εναντίον του ελληνικού λαού, που μέχρι τώρα έχουν διαπράξει.
Έχουν την ευκαιρία να συνταχθούν με τη Δημοκρατία και να δείξουν ότι έστω και την ύστατη στιγμή θυμήθηκαν ποιον έχουν χρέος να εκπροσωπούν και να υπερασπίζονται. Δε μιλάμε για συγχωροχάρτι. Μιλάμε όμως για ελάφρυνση της θέσης τους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Την Τετάρτη, ο ελληνικός λαός δεν στάθηκε έξω από τη Βουλή να μουντζώσει συμβολικά, πρόσωπα και αποφάσεις. Την Τετάρτη οι Έλληνες πήγαν στο κοινοβούλιο και κατέθεσαν αίτημα επιστροφής της Ελλάδας στους πολίτες της.
Δεν ήταν μια διαμαρτυρία εναντίον κάποιου κυβερνητικού μέτρου. Ήταν μια δήλωση απέχθειας απέναντι στο καθεστώς, στην οικονομοκρατία της Ευρώπης, στις δυνάμεις κατοχής του ΔΝΤ.
Δεν ξέρω ποιοι πέταξαν τις μολότοφ κι αν ήταν παρακρατικοί, αναρχικοί, «γνωστοί – άγνωστοι». Ξέρω ότι αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα θα γίνουν από δω και πέρα έτσι και τεθεί σε ισχύ το πολυνομοσχέδιο, έτσι και συνεχιστεί το Μνημόνιο, έτσι και αποφασίσει να πάει ο Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής ως εκπρόσωπος μιας χώρας που δεν τον αναγνωρίζει πλέον ούτε ως πολίτη της.
Οι υπουργοί αυτού του καθεστώτος είναι βουτηγμένοι μέχρι τα μαλλιά στα σκατά. Το ξέρουν και πλέον δε μπορούν να κάνουν πίσω. Η πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ μπορεί ακόμη να μετανοήσει και να ζητήσει συγγνώμη. Να κερδίσει τον παράδεισο, δηλαδή να μπορεί να ζήσει ανάμεσά μας.
Αν την Πέμπτη καταφέρει να χάσει αυτή την ευκαιρία, τότε θα ξέρει ότι απέναντί της θα έχει 11 εκ. εχθρούς. Όχι αντίπαλους, όχι ανθρώπους που διαφωνούν με την πολιτική τους, αλλά εχθρούς με όλη τη σημασία της λέξης.
Αν ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο που οδηγεί οριστικά τους Έλληνες στην εξαθλίωση και τη μετανάστευση, τότε θα καταγραφούν ως οι χειρότεροι προδότες. Θα έχουν θέση χειρότερη από εκείνη των ναζί κατακτητών. Επειδή ακόμη και οι κατακτητές, μας έδωσαν το δικαίωμα να πολεμήσουμε για την ελευθερία μας.
Αυτοί οι βουλευτές, θα μας το έχουν στερήσει αυτό το δικαίωμα. Θα μας έχουν εγκλωβίσει σε μία οργανωμένη εξαπάτηση, σε ένα οργανωμένο έγκλημα κατά της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μας.
Την Τετάρτη επιδόθηκε στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ η λαϊκή απαίτηση να αποχωρήσουν ησύχως από τις ζωές μας. Ως καλοί άνθρωποι που είμαστε, λειτουργήσαμε τελευταία φορά εξωδικαστικά και δώσαμε το περιθώριο να ενημερωθούν για τις προθέσεις μας, να το σκεφτούν και να αποφασίσουν.
Αν ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο, αποφασίζουν αυτομάτως να χαρακτηριστούν ως ανεπιθύμητοι στη χώρα. Να τεθούν στη διάθεση των απελπισμένων θυμάτων τους. Να οδηγηθούν γουλί στο Γουδί ή στο αεροδρόμιο για να αποχωρήσουν δια παντός από την Ελλάδα.
Την Τετάρτη δείξαμε ότι δε θέλουμε να φεύγουμε μετανάστες. Ότι μετανάστες θα κάνουμε αυτούς που θέλουν να θάψουν ζωντανά τα παιδιά μας. Δεν τίθεται θέμα να απευθυνθούμε στην ευαισθησία των βουλευτών.
Αυτά τελείωσαν με την ψήφιση του Μνημονίου. Την Τετάρτη υπήρξε η τελευταία προειδοποίηση. Από τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά και από όλους μαζί. Ενωμένους. Μας μίλησαν για μονόδρομο. Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε το δικό μας μονόδρομο.
Μας μίλησαν για διλλήματα. Τους δείχνουμε το δικό τους δίλλημα. Την Πέμπτη δεν θα ψηφίσουν για το πολυνομοσχέδιο. Την Πέμπτη έχουν να επιλέξουν αν θα είναι μαζί μας ή απέναντί μας. Πάντα έρχεται η ώρα για εκείνο το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι». Δεν είναι παρά πέντε. Είναι ακριβώς! Ακούμε…
Είχαμε μάθει σε όλες τις πετυχημένες απεργίες, να λέμε ότι «νέκρωσε η Ελλάδα». Στην πιο επιτυχημένη απεργία μετά τη μεταπολίτευση, η Ελλάδα αναστήθηκε. Βγήκε στους δρόμους και ανέπνευσε. Μία Ενωμένη Ελλάδα, σε όλους τους δρόμους. Ούτε με νοιάζει αν μας μέτρησαν σωστά, κι αν ήμασταν 100.000 ή 500.000. Το θέμα είναι ότι κι αυτοί που δεν ήταν στις συγκεντρώσεις, ήταν εκεί. Και αύριο θα είναι σίγουρα, έτσι ώστε να μην έχει αρχή και τέλος καμιά πορεία.
Επιτέλους, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες της ΔΕΗ και στελέχη ελληνικών εταιρειών, συνταξιούχοι του ΤΕΒΕ και του ΙΚΑ κατάλαβαν ποιος είναι ο κοινός εχθρός και τον έδειξαν.
Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011 οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν την τελευταία τους ευκαιρία να αποκτήσουν άλλοθι για τα εγκλήματα εναντίον του ελληνικού λαού, που μέχρι τώρα έχουν διαπράξει.
Έχουν την ευκαιρία να συνταχθούν με τη Δημοκρατία και να δείξουν ότι έστω και την ύστατη στιγμή θυμήθηκαν ποιον έχουν χρέος να εκπροσωπούν και να υπερασπίζονται. Δε μιλάμε για συγχωροχάρτι. Μιλάμε όμως για ελάφρυνση της θέσης τους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Την Τετάρτη, ο ελληνικός λαός δεν στάθηκε έξω από τη Βουλή να μουντζώσει συμβολικά, πρόσωπα και αποφάσεις. Την Τετάρτη οι Έλληνες πήγαν στο κοινοβούλιο και κατέθεσαν αίτημα επιστροφής της Ελλάδας στους πολίτες της.
Δεν ήταν μια διαμαρτυρία εναντίον κάποιου κυβερνητικού μέτρου. Ήταν μια δήλωση απέχθειας απέναντι στο καθεστώς, στην οικονομοκρατία της Ευρώπης, στις δυνάμεις κατοχής του ΔΝΤ.
Δεν ξέρω ποιοι πέταξαν τις μολότοφ κι αν ήταν παρακρατικοί, αναρχικοί, «γνωστοί – άγνωστοι». Ξέρω ότι αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα θα γίνουν από δω και πέρα έτσι και τεθεί σε ισχύ το πολυνομοσχέδιο, έτσι και συνεχιστεί το Μνημόνιο, έτσι και αποφασίσει να πάει ο Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής ως εκπρόσωπος μιας χώρας που δεν τον αναγνωρίζει πλέον ούτε ως πολίτη της.
Οι υπουργοί αυτού του καθεστώτος είναι βουτηγμένοι μέχρι τα μαλλιά στα σκατά. Το ξέρουν και πλέον δε μπορούν να κάνουν πίσω. Η πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ μπορεί ακόμη να μετανοήσει και να ζητήσει συγγνώμη. Να κερδίσει τον παράδεισο, δηλαδή να μπορεί να ζήσει ανάμεσά μας.
Αν την Πέμπτη καταφέρει να χάσει αυτή την ευκαιρία, τότε θα ξέρει ότι απέναντί της θα έχει 11 εκ. εχθρούς. Όχι αντίπαλους, όχι ανθρώπους που διαφωνούν με την πολιτική τους, αλλά εχθρούς με όλη τη σημασία της λέξης.
Αν ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο που οδηγεί οριστικά τους Έλληνες στην εξαθλίωση και τη μετανάστευση, τότε θα καταγραφούν ως οι χειρότεροι προδότες. Θα έχουν θέση χειρότερη από εκείνη των ναζί κατακτητών. Επειδή ακόμη και οι κατακτητές, μας έδωσαν το δικαίωμα να πολεμήσουμε για την ελευθερία μας.
Αυτοί οι βουλευτές, θα μας το έχουν στερήσει αυτό το δικαίωμα. Θα μας έχουν εγκλωβίσει σε μία οργανωμένη εξαπάτηση, σε ένα οργανωμένο έγκλημα κατά της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μας.
Την Τετάρτη επιδόθηκε στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ η λαϊκή απαίτηση να αποχωρήσουν ησύχως από τις ζωές μας. Ως καλοί άνθρωποι που είμαστε, λειτουργήσαμε τελευταία φορά εξωδικαστικά και δώσαμε το περιθώριο να ενημερωθούν για τις προθέσεις μας, να το σκεφτούν και να αποφασίσουν.
Αν ψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο, αποφασίζουν αυτομάτως να χαρακτηριστούν ως ανεπιθύμητοι στη χώρα. Να τεθούν στη διάθεση των απελπισμένων θυμάτων τους. Να οδηγηθούν γουλί στο Γουδί ή στο αεροδρόμιο για να αποχωρήσουν δια παντός από την Ελλάδα.
Την Τετάρτη δείξαμε ότι δε θέλουμε να φεύγουμε μετανάστες. Ότι μετανάστες θα κάνουμε αυτούς που θέλουν να θάψουν ζωντανά τα παιδιά μας. Δεν τίθεται θέμα να απευθυνθούμε στην ευαισθησία των βουλευτών.
Αυτά τελείωσαν με την ψήφιση του Μνημονίου. Την Τετάρτη υπήρξε η τελευταία προειδοποίηση. Από τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά και από όλους μαζί. Ενωμένους. Μας μίλησαν για μονόδρομο. Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε το δικό μας μονόδρομο.
Μας μίλησαν για διλλήματα. Τους δείχνουμε το δικό τους δίλλημα. Την Πέμπτη δεν θα ψηφίσουν για το πολυνομοσχέδιο. Την Πέμπτη έχουν να επιλέξουν αν θα είναι μαζί μας ή απέναντί μας. Πάντα έρχεται η ώρα για εκείνο το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι». Δεν είναι παρά πέντε. Είναι ακριβώς! Ακούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου