Τα υπερατλαντικά ταξίδια των αρχαίων Αιγυπτίων και Ελλήνων

«Αυτό που κατάφεραν οι σοφοί του παρελθόντος που είναι ανθρώπινα μεγάλο, ήταν να μας εφοδιάσουν με τον καλύτερο δυνατό εξοπλισμό έτσι ώστε το ταξίδι μας να είναι όχι λιγότερο οδυνηρό, αλλά περισσότερο οικείο και αγαπητό. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γίνουμε αντάξιοί τους και να αξιοποιήσουμε ότι μας προσέφεραν.»

γράφει ο Βασίλης Χλέτσος (Πλωτίνος)

Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε σε υπερατλαντικά ταξίδια τα οποία φαίνεται πως πραγματοποίησαν τόσο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήδη από το 3000 π.χ, όσο και οι Αρχαίοι Έλληνες.
Σχετικές αναφορές είχα κάνει ήδη από το 2003 τόσο στο διαδύκτιο, όσο και στην μελέτη μου : «Η χαμένη κιβωτός της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και των μυστηρίων» .

Θα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας, όπου βρέθηκαν από τον Αυστραλό εξερευνητή Paul White αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά, που διηγούνται την ιστορία Αιγυπτίων ναυαγών στην Αυστραλία πριν από 5.000 χρόνια. Τα ιερογλυφικά (πάνω από 100) βρίσκονται στο Αυστραλιανό Εθνικό πάρκο Brisbane Water στην περιοχή Kariong, 60 περίπου χιλιόμετρα βόρεια του Σϊδνευ.

Είναι σκαλισμένα σε δύο παράλληλους βράχους που απέχουν 1.5 μέτρο μεταξύ τους, σε αρχαϊκό στυλ των πρώτων Αιγυπτιακών δυναστειών σε μία περιοχή όπου υπάρχουν επίσης πολλά σχέδια των γηγενών ιθαγενών Αβοριγίνων..

Όταν πρώτο ανακαλύφθηκαν τα ιερογλυφικά, η περιοχή ήταν καλυμμένη από πυκνή βλάστηση και καλυμμένη με βότσαλα και χώμα. Ήταν επίσης εμφανές πως πολλοί είχαν σκάψει για να βρεθούν ίσως αντικείμενα αρχαιολογικής αξίας.

Τα εγχάρακτα αυτά αρχαϊκά ιερογλυφικά είναι ελάχιστα γνωστά και δύσκολα να ερμηνευτούν. Ο Αιγυπτιολόγος Ray Johnson ο οποίος έχει μεταφράσει πολλά αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα στο Μουσείο των Αρχαιοτήτων στο Κάιρο, μετέφρασε τα σκαλισμένα στους βράχους Αιγυπτιακά ιερογλυφικά τα οποία όπως φαίνεται προέρχονται από την Τρίτη Δυναστεία.

Τα ιερογλυφικά διηγούνται την ιστορία αρχαίων Αιγυπτίων εξερευνητών που ναυάγησαν σε μία παράξενη και εχθρική γη. (Αυστραλία)

Αναφέρεται το όνομα «RA-JEDEF» ως ο ανερχόμενος Βασιλιάς του Άνω και Κάτω Νείλου, και υιός του «KHUFU», που στη συνέχεια είναι υιός του Βασιλιά «SNEFERU». Αυτό το γεγονός χρονολογεί την εξερεύνηση αμέσως μετά την βασιλεία του Κhufu (γνωστός στα Ελληνικά ως «Χέοπας», ο διάσημος «υποτιθέμενος» δημιουργός των Μεγάλων Πυραμίδων), περίπου δηλαδή μεταξύ του 1779 και του 2748 π.Χ. Ο Dies-eb πιθανόν να υπήρξε ένας από τους υιούς του Φαραώ Ra Djedef, που βασίλευσε μετά τον Khufu.

Το κείμενο των ιερογλυφικών είναι εμφανώς γραμμένο σύμφωνα με τις οδηγίες κάποιου αξιωματούχου του πληρώματος. Σύμφωνα με την μετάφραση το κείμενο αναφέρει:

«Μιλώντας εκ μέρους της αυτού εξοχότης, του Πρίγκιπα από αυτό το ερημωμένο μέρος που μας έφερε αυτό το πλοίο».

Ο αρχηγός της εξερεύνησης, όπως αναφέρθηκε πριν, περιγράφεται ως ο υιός του Βασιλιά «Εξοχότατος Djes-eb», που κατέληξε να ταλαιπωρείται μακριά από την πατρίδα του και ο οποίος τελικά ξαφνικά πέθανε.

Τα ιερογλυφικά αναπαριστούν το ταξίδι του και την τραγική κατάληξη:

«Για δύο εποχές ταξίδεψε δυτικά με δυσκολίες αλλά τα κατάφερε. Πάντα προσευχόμενος, πάντα αισιόδοξος, και αντιμαχόμενος τα έντομα. Αυτός ο υπηρέτης του Θεού, είπε ο Θεός έφερε τα έντομα ...;.Πήγε σε λόφους και ερήμους, σε άνεμο και βροχή, χωρίς λίμνες κοντά ...;. Σκοτώθηκε ενώ οδήγησε το Χρυσό Γεράκι σε μία άγνωστη γη, διασχίζοντας βουνά, ερήμους και νερά ...;.Αυτός που πέθανε αναπαύεται εδώ. Είθε να έχει αιώνια ζωή. Ποτέ ξανά δεν θα σταθεί δίπλα στα νερά του Ιερού Μερ».

Στον δεύτερο βράχο, υπάρχει το ιερογλυφικό ενός φιδιού (Heft), με ένα ανάγλυφο σαγονιών και το σύμβολο του «δύο φορές» ...; ...;Το φίδι δάγκωνε διπλά.

«Οι πιστοί του ιερού Κυρίου «KHUFU» του ισχυρού της Κάτω Αιγύπτου Βασιλιά των Δύο «Adzes», δεν θα επιστρέψουν όλοι. Πρέπει να προχωράμε μπροστά και να μην κοιτάμε πίσω. Όλα οι κόλποι και τα ποτάμια είναι στεγνά. Το πλοίο μας κατεστραμμένο και δεμένο με σχοινιά. Τον θάνατο προκάλεσε ένα φίδι. Δώσαμε αφέψημα αυγού από το ιατρικό κουτί και προσευχηθήκαμε στον ΑΜΕΝ, τον Κρυμμένο, γιατί χτυπήθηκε διπλά».

.

Περιγράφονται στην συνέχεια, τελετές προσευχές και προετοιμασίες ταφής ...;

«Καταλήξαμε στην πλαϊνή είσοδο του προθαλάμου, μαζεύοντας πέτρες από γύρω. Στοιχίσαμε τον προθάλαμο με τους Δυτικού Ουρανούς ...;Οι τρεις θύρες της αιωνιότητας συνενώθηκαν με το τέρμα του βασιλικού τάφου και σφραγίστηκαν. Τοποθετήσαμε δίπλα του ένα σκάφος, την ιερή προσφορά αν ξυπνήσει από τον τάφο. Μακριά από το σπίτι βρίσκεται το ιερό σώμα και οι υπόλοιποι» ...;.

Όπως και στην περίπτωση των πετρών του ΙCA, δεν υπάρχει καμία επιστημονική αξιολόγηση των ευρημάτων, πέρα το ότι τα χαράγματα φαίνεται εξ όψεως να είναι φθαρμένα και πολύ παλαιά .

Προφανώς εάν πρόκειται περί αυθεντικών ιερογλυφικών, τα σχέδια είναι ηλικίας έως και 5000 χρόνων, εκτός και εάν κάποιος που γνώριζε αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά επινόησε μία ιστορία, και στην συνέχεια επέλεξε μία δύσκολα προσπελάσιμη και φυλασσόμενη περιοχή για να χαράξει τα ιερογλυφικά αυτά. Όλα αυτά βέβαια θα πρέπει να έγιναν πολύ μετά το 1788, όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι εγκαταστάθηκαν στην Αυστραλία. (1)

Φαντάζει βέβαια απίθανο οι Αιγύπτιοι οι οποίοι είχαν χαρτογραφήσει τον ουρανό, και είχαν αναπτύξει ένα πολιτισμό ικανό να κατασκευάσει τις Αιγυπτιακές πυραμίδες, να μην μπορούσαν να πραγματοποιήσουν υπερατλαντικά ταξίδια.

Παρόλα αυτά, κάποιοι κάνουν λόγο για ακόμα μία πλαστογραφημένη περίπτωση (hoax). Σύμφωνα με την εκτίμηση του ερευνητή David Coltheart, ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή και μελέτησε τα ιερογλυφικά, αυτά εντοπίστηκαν από τον Alan Dash το 1975. Σύμφωνα με τον τελευταίο από το 1975 έως το 1980, τα ιερογλυφικά έγιναν περισσότερα, προφανώς από αυτόν που τα χάραζε. Και όχι μόνο αυτό. Σύμφωνα με όσα του είπε ο φύλακας του πάρκου Neil Martin, το 1984 έπιασε έπ' αυτοφώρω έναν ηλικιωμένο νοητικά καθυστερημένο Γιουγκοσλάβο να χαράσσει τα ιερογλυφικά ...;! Έκτοτε την περιοχή κάλυψε η βλάστηση έως ότου ο Paul White ανακάλυψε τα ιερογλυφικά εκ νέου.

Σύμφωνα με τον David Coltheart οι αποικίες λειχήνων που έχουν εντοπιστεί στα ιερογλυφικά, δεν δηλώνουν κατ΄ ανάγκη παλαιότητα καθώς η υγρασία που επικρατεί στην περιοχή ευνοεί την ανάπτυξη τους πολύ γρήγορα, όπως επίσης και το άγγιγμα των ανθρώπων, λόγω του ότι μεταφέρει θρεπτικά συστατικά που βοηθούν στην ανάπτυξη των λειχήνων ...; .

Αναφέρει επίσης πως το 1983 έστειλε φωτογραφίες από τα ιερογλυφικά στον Καθηγητή Nageeb Kanawati, ο οποίος διευθύνει το τμήμα Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Macquarie University του Σύδνει.

Ο Καθηγητής ανέφερε πως τόσο τα ιερογλυφικά, όσο και τα ονόματα των Βασιλέων είναι μεν Αιγυπτιακά, αλλά πως το κείμενο έχει πολλά λάθη και είναι ασυνάρτητο. Σε σχέση πάντως με την αξιοπιστία της άποψης του David Coltheart, θα πρέπει να αναφέρουμε πως στην ιστοσελίδα του ο ίδιος αναφέρει, πως εξερευνεί ότι έχει σχέση με την ιστορία της Εβραϊκής Βίβλου ...;! (2)

Εκτός όμως της ανακάλυψης των συγκεκριμένων ιερογλυφικών στην Αυστραλία, υπάρχουν πολλές ακόμα αναφορές αρχαίων πολιτισμών (Ελλήνων, Σουμέριων, Μάγια κ.λπ), που υποδεικνύουν ότι οι αρχαίοι ήταν δεινοί θαλασσοπόροι, και συνεπώς γνώριζαν όχι μόνο την Αυστραλία αλλά και την Αμερική πολύ πριν τον Κολόμβο. Σε αυτό όμως θα αναφερθούμε αργότερα.

Κατά την διάρκεια της έρευνα μου, ανακαλύψα μία καινούργια αναφορά για αποκρυπτογράφηση Αιγυπτιακής επιγραφής στην οποία αναφέρεται το ταξίδι ενός Αιγυπτιακού στολίσκου, περίπου το 232 π.χ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πτολεμαίου III.

Τα έξι πλοία ταξίδεψαν υπό την διεύθυνση του Καπετάνιου Rata και του πλοηγού Maui, φίλου του αρχαίου Έλληνα αστρονόμου Ερατοσθένη (275-195 π.Χ.)

Πιο συγκεκριμένα στο τεύχος του περιοδικού «21ος Αιώνας», υπάρχει άρθρο του Rick Sanders με τίτλο «Οι αρχαίοι Θαλασσοπόροι Μπορούσαν να Μετρήσουν το Γεωγραφικό Μήκος». Εκεί ο Rick Sanders μαζί με το φίλο του αστρονόμο Bert Cooper , ο Sanders αφηγείται την ιστορία του αιγυπτίου ναυτικού Rata και του πλοηγού Maui, οι οποίοι ταξίδεψαν από την Αίγυπτο ως τη δυτική Νέα Γουϊνέα, το 232 π.χ. Ο Maui, χρησιμοποιώντας μια υπολογιστική συσκευή που ονομαζόταν τανάβα, η οποία μπορούσε να καθορίσει μετρήσεις των σχετικών θέσεων της Σελήνης σε σχέση με τα άστρα, υπολόγισε το γεωγραφικό τους μήκος. Οι Sanders και Cooper πιστεύουν ότι ήταν θεωρητικά δυνατό να έχουν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τη δυνατότητα υπολογισμού του γεωγραφικού μήκους με απόκλιση 10΄ της μοίρας. (3)

Το ταξίδι των Αιγυπτίων ναυτικών το 232 π.χ.

Γνωρίζουμε εξάλλου πως ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (275-195 π.Χ.), ο οποίος διεύθυνε τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, υπολόγισε στην Αλεξάνδρεια το μέγεθος της γήινης σφαίρας. (4) Στο έργο του μάλιστα «Γεωγραφικά» περιλαμβάνεται ένας χάρτης τον οποίο προφανώς γνώριζε ο Αιγύπτιος πλοηγός Maui. Ο χάρτης απεικονίζει όλο τον τότε γνωστό κόσμο πάνω σε ένα κάναβο επτά μεσημβρινών και επτά παραλλήλων, και δίνει πολλές γεωγραφικές πληροφορίες που είχαν συγκεντρωθεί από την Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο χάρτης αυτός δεν έχει σωθεί, ωστόσο από τις περιγραφές υπολογίζεται πως ήταν περίπου έτσι :

Ο χάρτης του Ερατοσθένη

.

Στον χάρτη εμφανίζεται για πρώτη φορά η Σρι λάγκα, ως Taprobana αρκετά ωστόσο μετατοπισμένη. Παραμορφωμένες επίσης φαίνονται οι ακτές της Αφρικής και της Ινδίας. Ο Ερατοσθένης υποστήριζε ότι η γη καλύπτεται κυρίως από νερό σε αντίθεση με άλλους όπως λ.χ ο Κράτης, που υποστήριζε ότι καλύπτεται κυρίως από στεριά.

Ο στωικός φιλόσοφος Κράτης (2ος αιώνας π.χ) από τον Μάλλο της Κιλικίας, υπήρξε διευ­θυντής της Βιβλιοθήκης της Περγάμου, και υπήρξε ο πρώτος ο οποίος σχεδίασε χάρτη της Γης σε σχήμα σφαίρας γνωστή ως «Κράτειος σφαίρα». Την «Κράτειο σφαίρα», την σχεδίασε ο Κράτης προσπαθώντας να αποδείξει ότι στα Ομηρικά ποιήματα υπήρχε ήδη (βασιζόμενος στην αλληγορική ερμηνεία (5) η περί Κόσμου θεωρία της Στοάς (σφαιρικό σχήμα της γης). Ερμήνευσε κατ' αυτόν τον τρόπο, την περιγραφή της ασπίδας του Αχιλλέα ως παράσταση του Κόσμου, και παρέστησε σχηματικά τις περιπλανήσεις του Οδυσσέως και του Μενελάου στον έξω ωκεανό. Στην Κράτειο σφαίρα απεικονίζονται συμμετρικά τέσσερις ήπειροι, δύο στο βόρειο και δύο στο νότιο ημισφαίριο, που διαχωρίζονται από στενές λουρίδες νερού (αργότερα Ωκεανός) εμφανίζεται η Αυστραλία με το όνομα «Αντιόχεια» («Antoecie»).

Η «Κράτειος σφαίρα» του Κράτη 2ος αιώνας π.χ

.

O πα­λα­ιό­τε­ρος χάρτης που έχει βρεθεί,­ κα­τα­σκευάστηκε στο 2500 π.Χ. κα­ι βρέθη­κε στα­ ερεί­­πια­ τη­ς Ga Sur (250 km βό­ρεια­ τη­ς Βα­βυλώ­να­ς) (Raisz 194. Σήμερα­, βρί­­σκετα­ι στο Ση­μιτικό­ μουσεί­ο του Πα­νεπιστήμιου του Harvard. O χάρτη­ς εί­να­ι προσα­να­τολισμένος με τη­ν α­να­τολή προς τα­ πάνω. Απεικονί­ζει κοιλάδα­ που δια­σχί­ζετα­ι α­πό­ ποτα­μό­ (πιθα­νό­ν τον Ευφράτη­), κα­ι τα­ γύρω βουνά με ιδια­ί­τερο συμβολισμό­. Το δέλτα­ του ποτα­μού κα­τα­λήγει σε λί­μνη­ ή θάλα­σσα­. Το πιο ενδια­φέρον στοιχεί­ο τη­ς α­πεικό­νιση­ς εί­να­ι ο συμβολισμό­ς με κύκλους των ση­μεί­ων του ορί­ζοντα­. Χα­ρα­κτη­ριστική εί­να­ι επί­ση­ς η­ κα­θα­ρό­τη­τα­ των χα­ρα­κτήρων σφη­νοειδούς γρα­φής. Η­ πιο ση­μα­ντική ωστό­σο συνεισφορά των Βα­βυλωνί­ων στη­ χα­ρτογρα­φί­α­ εί­να­ι η­ δια­ί­ρεση­ του κύκλου σε μοί­ρες.

Ο πρώτος όμως γνωστός σε εμάς χάρτης που περιλαμβάνει το σύνολο του τότε γνωστού αρχαίου κόσμου, κατασκευάστηκε από τον Αναξίμανδρο τον Μιλήσιο (610-545 π.Χ.). Ο χάρτης αυτός βελτιώθηκε στη συνέχεια από τον Εκαταίο το Μιλήσιο (549-472 π.Χ.), ο οποίος θεωρούσε τη γη ένα επίπεδο δίσκο που περιβάλλεται από τον ωκεανό. Ο Θαλής ο Μιλήσιος (640-546 π.Χ.) δεχόταν τη σφαιρικότητα του σύμπαντος, και θεώρησε τη Μικρή Άρκτο και τον Πολικό αστέρα ως κύριο και σταθερό προσανατολισμό για τους ταξιδιώτες. Την σφαιρικότητα της γης αλλά και την περιστροφή της γύρω από τον άξονα της, δίδασκε επίσης ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (580-500 π.χ.). (5)

Στα τέλη του 4ου και αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. δραστηριοποιούνται πολλοί ανώνυμοι χαρτογράφοι, που στήριζαν τις χαρτογραφήσεις τους στα στοιχεία του Πυθέα του Μασσαλιώτη. Ο Πυθέας έπλευσε το 330 π.Χ. στις Βρετανικές θάλασσες, φθάνοντας μέχρι τον ωκεανό του «χάους και του σκότους» στην νήσο Θούλη όπως την αποκαλεί, η οποία πιθανολογείται πως είναι η Νορβηγία, ή η Ισλανδία, ή ίσως ακόμα και ο Βόρειος Πόλος. Ο τρόπος που ξεκίνησε το ταξίδι του ο Πυθέας δεν είναι γνωστός. Μπορεί να πέρασε από το Πορθμό του Γιβραλτάρ, είναι επίσης πιθανό να ταξίδευσε αρχικά δια ξηράς μέσω της Γαλατίας (Γαλλίας). Στη συνέχεια βρέθηκε στη Βρετανία για την περίμετρο της οποίας υπολόγισε τιμή που διαφέρει κατά 2,5% από την πραγματική. Το ταξίδι του Πυθέα αποτέλεσε τον πρώτο καταγεγραμμένο περίπλου των Βρετανικών Νήσων.

Μετά από θαλάσσιο ταξίδι έξι ημερών προς το βορρά έφτασε σε έναν τόπο που ονομάζει Θούλη. Ο Στράβων (63 π.Χ. - 23 μ.Χ.) στα «Γεωγραφικά» (βιβλίο Β τέταρτο κεφάλαιο) μας δίνει τις εξής πληροφορίες:

«Ο Πολύβιος εξ άλλου γράφοντας γεωγραφία για τις χώρες της Ευρώπης λεει να αφήσουμε τους αρχαίους και να εξετάσουμε εκείνους που τους ελέγχουν, όπως τον Δικαίαρχο και τον Ερατοσθένη που ασχολήθηκαν με την Γεωγραφία, και τον Πυθέα από τον οποίο πολλοί παρασύρθηκαν και ο οποίος υποστηρίζει ότι γύρισε όλη τη Βρετανική και αποδίδει περίμετρο στο νησί πάνω από σαράντα χιλιάδες στάδια. Ιστόρησε δε και τα σχετικά με τη Θούλη στους οποίους ούτε γη υπήρχε, ακόμη δε ούτε θάλασσα, ούτε αέρας, αλλά ένα κράμα από όλα αυτά, που έμοιαζε με θαλάσσιο πνεύμονα στον οποίο όλα ταλαντεύονται και ο θαλάσσιος πνεύμονας τα έδερνε όλα αυτά, ώστε σε αυτόν κάποιος δεν μπορούσε ούτε να πορευτεί ούτε να πλεύσει ...;Επισκέφτηκε τα παράλια όλης την Ευρώπης που βρέχονται από Ωκεανό από τα Γάδειρα μέχρι τον Τάναιν (ποταμός Δον της Ρωσίας) ...;Ο μεν λοιπόν Πυθέας ο Μασσαλιώτης σχετικά με την Θούλη, λεει ότι είναι βορειότερη από τα Βρετανικά νησιά και αποτελεί το έσχατο μέρος του κόσμου, όπου και ο θερινός τροπικός κύκλος είναι ίδιος με τον αρκτικό κύκλο. Από δε τους άλλους τίποτε δε διηγούμαι (εννοεί συγγραφείς), ούτε ότι υπάρχει κάποιο νησί Θούλη, ούτε εάν τα μέρη αυτά τώρα είναι κατοικήσιμα, εκεί όπου ο θερινός τροπικός γίνεται αρκτικός».

Στην αρχαία Ελληνική γραμματεία όμως υπάρχουν αρκετές αναφορές που μας κάνουν να υποθέτουμε πως οι Έλληνες ίσως είχαν ταξιδέψει ακόμα και στην Αμερική. Υπάρχουν τόσο αναφορές από τον Όμηρο στον οποίο γίνεται για έξοδο πλοίων πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (τα Στενά του Γιβραλτάρ) στον Ατλαντικό Ωκεανό, τον Πλάτωνα και τις αναφορές του για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο, όσο και στην αναφορά του Πλουτάρχου περί της Ωγυγίας, (Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης, 941 A - C) :

«Η Ωγυγία, κάποιο νησί που βρίσκεται μακριά στη θάλασσα που απέχει δρόμο πέντε ημερών από τη Βρετανία, πλέοντος προς τα δυτικά. Τρία άλλα νησιά που απέχουν σε ίση απόσταση από εκείνη και μεταξύ τους προεκτείνονται πολύ προς τα εκεί που δύει ο ήλιος το καλοκαίρι. Σε ένα από αυτά οι βάρβαροι λένε στο μύθο τους ότι φυλακίστηκε ο Κρόνος από τον Δία κι εκείνος έχοντας φρουρό τον γιο του είχε εγκατασταθεί σ' εκείνα τα νησιά και τη θάλασσα, την οποία ονομάζουν Κρόνιο πέλαγος. Όσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία, όμως, γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. Γιατί λένε οι βάρβαροι ότι το πέλαγος διαπερνάται αργά και είναι λασπώδες εξαιτίας των πολλών ρευμάτων. Τα ρεύματα εξέρχονται από τη μεγάλη γη και γίνονται προσχώσεις από αυτά και η θάλασσα είναι βαθιά και γεώδης η θεωρήθηκε ότι έχει παγώσει. Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη) του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας. Εκείνοι καλούν και θεωρούν τους ίδιους ηπειρώτες, ενώ νησιώτες όσους αυτή τη γη κατοικούν, επειδή περιβρέχεται κυκλικά από τη θάλασσα. Πιστεύουν ακόμα ότι αναμείχθηκαν με τους λαούς του Κρόνου όσοι έφτασαν ύστερα με τον Ηρακλή ( Ο Ηρακλής ταξίδεψε εκεί για τον άθλο των Εσπερίδων) και απέμειναν και ότι το ελληνικό στοιχείο που έσβηνε ήδη εκεί και είχε κυριευθεί από τη βαρβαρική γλώσσα και τους νόμους και τον τρόπο ζωής, σα να αναζωπυρώθηκε, έγινε πάλι ισχυρό και σπουδαίο. Γι' αυτό τις πρώτες τιμές έχει ο Ηρακλής, ενώ τις δεύτερες ο Κρόνος».

Πολλοί ερευνητές κάνουν επίσης λόγο για αρχαιοελληνικά ευρήματα αμφορείς, νομίσματα, κοσμήματα, που έχουν βρεθεί τόσο στην Αμερική, όσο και σε νησιά του Ατλαντικού. Γλωσσικές ομοιότητες έχουν επίσης εντοπιστεί, από ερευνητές ανάμεσα στην αρχαία Ελληνική και σε διαφόρους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής και της Πολυνησίας.

Ο αρχαιολόγος, φωτογράφος και συγγραφέας Augustus Le Plongeon (1826-190, για παράδειγμα έγραφε :

« το ένα τρίτο της γλώσσας της Μάγια είναι καθαρά ελληνικά, ποιος έφερε την γλώσσα του Ομήρου στην Αμερική; Ή ποιος έφερε στην Ελλάδα την γλώσσα των Μάγια; »

Το 1987 ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Nors.S.Josephson στην έρευνα του: «Greek Linguist Elements in the Polynesian Languages-Hellenicum Pacificum» (Ελληνικά Γλωσσικά Στοιχεία στις Πολυνησιακές Γλώσσες-Ελληνικός Ειρηνικός), υποστηρίζει πως οι Αρχαίοι Έλληνες άριστοι θαλασσοπόροι έφτασαν μέχρι τις Άνδεις και πέρασαν στα απέναντι νησιωτικά συμπλέγματα (Νησιά του Πάσχα,Χαβάη,Ταϊτή ). Απόδειξη αυτής της διείσδυσης είναι οι εκατοντάδες Ελληνικές λέξεις που υπάρχουν σε αυτές τις διαλέκτους.

Και όχι μόνο αυτό. Τα δεκατρία γράμματα του αλφαβήτου των Μάγια έχουν σχέση με τα ιερογλυφικά σημάδια των αιγυπτίων που αποδίδουν τα ίδια τα γράμματα.

Είναι επίσης τυχαίο πως στους αρχαίους πολιτισμούς της Αμερικής υπάρχουν παραδόσεις για άφιξη λευκών «Θεών» που ήρθαν από την δύση. ;

Θα ήταν λογικό εξάλλου, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, ή Φοινικικά πλοία στην αρχαιότητα να έπλευσαν έξω από τις Ηράκλειες Στήλες. Κάποια ίσως δε γύρισαν ποτέ πίσω, συνεπώς αν δεν ναυάγησαν θα έφτασαν σε κάποια ακτή της Αμερικής και οι επιβάτες τους θα έμειναν για πάντα εκεί.

Η αρχαιολογική έρευνα έχει επιβεβαιώσει πως στην περιοχή του Ecuado στον κόλπο της Guayaquil, έχουν βρεθεί αγγεία πανομοιότυπα με ανάλογα δείγματα της Ιαπωνικής κεραμικής του 3000 π.Χ., ενώ από άλλες αρχαιολογικές έρευνες εξακριβώθηκε ότι οι Ινδιάνοι της βορειοδυτικής ακτής είχαν πυκνές και μάλλον συνεχείς επαφές με τους κατοίκους των ακτών της Ανατολικής Σιβηρίας, αλλά οι συνέπειες των επαφών αυτών είχαν μόνο τοπική σημασία.

Ο Nορβηγός εθνολόγος και αρχαιολόγος Thor Heyerdahl θέλοντας να αποδείξει πως ήταν εφικτός ο διάπλους τόσο του Ειρηνικού, όσο και του Ατλαντικού ωκεανού από τους αρχαίους ναυτικούς, πραγματοποίησε ταξίδι πάνω στην σχεδία «Κοn Τiki», από τις ακτές του Περού ως την Ανατολική Πολυνησία, στα τέλη της δεκαετίας του 40. (1947) Ένα ταξίδι που διήρκησε 101 ημέρες, καλύπτοντας μία απόσταση μεγαλύτερη των 4.300 ναυτικών μιλίων.

H σχεδία «Κοn Τiki»

.

Παρά το γεγονός ότι το «Κοn Τiki» έφτασε τελικά στον προορισμό του, οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι δε δέχθηκαν πως έτσι αποδεικνύεται η δυνατότητα πραγματοποίησης τέτοιων μεγάλων ταξιδιών στους αρχαίους χρόνους, καθώς το «Κοn Τiki» χρειάστηκε να ρυμουλκηθεί για τα πρώτα 50 μίλια από την ακτή λόγω επικινδυνότητας των νερών, κάτι που προφανώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι αρχαίοι. Βέβαια ο Thor Heyerdahl και προηγούμενη εμπειρία δεν είχε, και το ταξίδι δεν πραγματοποιήθηκε άλλη φορά, ώστε να είναι δυνατόν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.

Ο Thor Heyerdahl όμως δεν κάμφθηκε. Το 1970 με το πλοίο «Ra» αυτή την φορά, φτιαγμένο από δέσμες καλαμιών παπύρου όπως δηλ κατασκεύαζαν τις βάρκες τους οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, κατάφερε να διαπλεύσει τον Ατλαντικό ωκεανό, πλέοντος από την Αίγυπτο έως τις Αντίλλες, ώστε να αποδείξει πως οι πολιτισμοί των Άνδεων κατάγονται από την αρχαία Αίγυπτο. Και πάλι βέβαια η επιστημονική κοινότητα δεν πείστηκε.

Ο Thor Heyerdahl με το πλοίο «Ra»

.

Παρόλα αυτά ο Thor Heyerdahl, ο Αμερικανός Καθηγητής Dixon και άλλοι επιστήμονες πίστευαν, πως αυτό ήταν εφικτό, και μάλιστα πως ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε τουλάχιστον φτάσει στην Αυστραλία. Ο στόλος του Μ. Αλεξάνδρου αρχικά περιλάμβανε 150 - 160 πολεμικά πλοία, και δεκάδες μεταγωγικά. Τα πληρώματα τους ήταν από διάφορα μέρη της Ελλάδος.

Ναύαρχος του στόλου ήταν ο Νέαρχος, γιο του Ανδρότιμου με καταγωγή από την Κρήτη, που ζούσε στην Αμφίπολη κοντά στο Στρυμόνα. Ξεκινώντας ο Νέαρχος από τον Υδάσπη ποταμό, έπλευσε στις ακτές του Περσικού κόλπου και έφτασε στις εκβολές του Ευφράτη ποταμού στην Ινδία.

Αποκομμένος ο στόλος περνώντας από άγνωστα μέρη έφτασε μετά από πολλές δυσκολίες στο Ευφράτη, χάρη στην ικανότητα του Νέαρχου. Η κάθοδος του Ινδού ποταμού από το στόλο του Μ. Αλεξάνδρου με ναύαρχο τον Νέαρχο και το μεγάλο ταξίδι από τις εκβολές του Ινδού ποταμού μέχρι τον Περσικό Κόλπο, αποτελεί μια απ' τις μεγαλύτερες εποποιίες του αρχαιοελληνικού ναυτικού.

Λέγεται μάλιστα πως ο μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε μια πρωτόγονη μορφή υποβρυχίου για να παρατηρήσει από κοντά τα παράξενα ψάρια στον βυθό του Ινδικού ωκεανού (332 π.Χ.). Ο Αριστοτέλης επίσης (Προβλήματα) αναφέρει πως ο Μ. Αλέξανδρος θέλοντας να ελέγξει τα ναυτικά αμυντικά έργα της Τύρου πριν την πολιορκήσει, μπήκε μέσα σε ένα βαρέλι που είχε γυάλινο παράθυρο και στη συνέχεια διέταξε να το βυθίσουν στη θάλασσα. Το γεγονός αυτό αναφέρεται επίσης σε ρωμαϊκό έγγραφο του 12ου αι. της Αλεξάνδρειας. Ενώ ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Σκυλίας και η κόρη του Κυάνα (γύρω στο 500 π.Χ.) ήταν Έλληνες δύτες που επινόησαν τα εργαλεία των δυτών, για να ανασύρουν από τη θάλασσα ένα βυθισμένο σκάφος με θησαυρούς του Ξέρξη.

Στην συνέχεια θα ακολουθήσει από τον στόλο του Μ. Αλεξάνδρου, η εξερεύνηση των ακτών της Αραβίας και της Κασπίας Θάλλασας.

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου προετοιμάστηκε στόλος με πλοία κάποια εκ των οποίων μετέφεραν άνω των 1.000 ατόμων για τον μεγαλύτερο περίπλου που ποτέ δεν μάθαμε τι απέγινε. Οι χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες δεν γνωρίζουμε τι έγιναν και που πήγαν, ενώ ο Νέαρχος πέθανε δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου άγνωστο που και πως ...;! Ερευνητές λοιπόν όπως οι προαναφερθέντες πιστεύουν πως εκούσια ή ακούσια ο Νέαρχος πήγε στην Αμερική και εκπολίτισε τους Μάγια και τους Ατζέκους.

Ίσως λοιπόν Έλληνες ναυτικοί πήγαν στην Αμερική και σχεδίασαν χάρτες τους οποίους ο Πτολεμαίος τους κατέγραψε μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε χάρτες, που αργότερα βρήκε ο Κολόμβος. Ο χάρτης του Πτολεμαίου πα­ρέμενε άγνωστος (6) στον Μεσα­ίωνα­, κα­ι ξανακαλύφθηκε τον 15ο α­ιώ­να, κα­θώ­ς μετά τη­ν πτώ­ση­ του Βυζα­ντί­ου Έλλη­νες λό­γιοι που κα­τέφυγα­ν στη­ν Ι­τα­λί­α­ εί­χα­ν δια­σώ­σει κάποια­ αρχαία­ χειρό­γρα­φα­ του σημαντικού α­υτού έργου. Το γεγονό­ς α­υτό­ συνδυάστη­κε με το επί­ση­ς σπουδα­ί­ο γεγονό­ς τη­ς εφεύρεση­ς τη­ς τυπογρα­φί­α­ς το 1456 α­πό­ τον Γουτεμβέργιο (Gutenberg) , χάρη­ στη­ν οποί­α­ έγινε δυνα­τή η­ ­πα­ραγωγή των χα­ρτώ­ν σε μεγάλο α­ριθμό­ α­ντιτύπων κα­ι η­ ευρεί­α­ κυκλοφορί­α­ τους σε ό­λο τον κό­σμο.

Πιο συγκεκριμένα­, η­ «Γεωγρα­φί­α­» του Πτολεμα­ί­ου μετα­φράστη­κε στα­ λα­τινι­κά το 1405, κα­ι α­ποτέλεσε πολύτιμο βοή­θη­μα­ για­ τους χα­ρτογράφους τη­ς Δύση­ς. Τα­ γεγονό­τα­ α­υτά, σε συνδυασμό με την πρόοδο στην Ναυπηγική, και τη­ν πα­ράλλη­λη­ τελειοποί­η­ση­ οργάνων κα­ι μεθό­δων μέτρη­σης, συνετέλεσα­ν στη­ δη­μιουργί­α­ μια­ς χρυσής εποχής τη­ς χα­ρτογρα­φί­α­ς αλλά και της εξερεύνησης με σπουδαιότερη όλων την ανακάλυψη ( της Αμερικής από τον Κολόμβο.

Είναι γενικά αποδεκτό πως οι γεωγραφικοί χάρτες της εποχής του Κολόμβου έχουν προέλευση τους χάρτες του Πτολεμαίου. Στην Columbina Library της Σεβίλλης υπάρχει ένα αντίγραφο της Γεωγραφίας του Πτολεμαίου που είχε εκδοθεί στην Ρώμη το 1478 στο οποίο υπάρχει και η υπογραφή του Χριστόφορου Κολόμβου, μαζί με τρία συμβολικά για αυτόν γράμματα.

Στις ημέρες μας έχουν διασωθεί τρεις γεωγραφικοί χάρτες εκείνων των ταξιδιών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τον αδελφό του Χριστόφορου, τον Βαρθολομαίο Κολόμβο και τον Έλληνα Αλέξανδρο Ζώρζο (καταγωγή από την Θήρα) όπου την αναφέρουν ως «Δυτικές Ινδίες».

Οι χάρτες σχεδιάστηκαν μετά την επιστολή με χρονολογία της 7ης Ιουλίου 1503, του Χριστόφορου Κολόμβου προς τον Βασιλέα της Ισπανίας Φερδινάνδο. Αντίγραφα δόθηκαν και στον αδελφό του Χριστόφορου τον Βαρθολομαίο, ώστε να έρθει σε επαφή στην Ρώμη το 1506, με τον Πάπα και να ζητήσει την υποστήριξή του. Οι πιο σύγχρονες μελέτες για τον Κολόμβο και τους χάρτες του των τριών αυτών σχεδίων, ανυπολόγιστης ιστορικής αξίας, έχουν εκπονηθεί από τους καθηγητές ιστορίας Franz R. von Wieser, Edward Gaylord Bourne, A.E. Nordenskiold, Martin Waldseemuller, οι οποίοι αναφέρουν ότι τα σχέδια προέρχονται από το 4ο ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική, το 1498 -1500.

Βασισμένος σε Αρχαίους Ελληνικούς χάρτες που περιείχαν πληροφορίες από την Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φαίνεται πως σχεδιάστηκε και ο περίφημος χάρτης του Τούρκου Ναυάρχου Piri Reis. Τον ανακάλυψε τυχαία τον Νοέμβριο του 1929 ο Halil Edhem, διευθυντής του Εθνικού Μουσείου της Τουρκίας αρχειοθετώντας κάποια έγγραφα.

Η έρευνα έδειξε πως ήταν ένα αυθεντικό έγγραφο που σχεδιάστηκε το 1513 πάνω σε δέρμα γαζέλας. Ο χάρτης εμφανίζει πέρα από τον τότε γνωστό κόσμο, τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, τη Γροιλανδία και Ανταρκτική, ηπείρους που το 1513 δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί.!

Το σωζόμενο μέρος του χάρτη είναι περίπου 90 επί 65 εκ. Ο ίδιος ο Piri Reis προσδιορίζει τις πηγές του: οκτώ χάρτες του Πτολεμαίου, τέσσερις σύγχρονοι (του Reis) πορτογαλικοί χάρτες, ένας αραβικός χάρτης της νότιας Ασίας, και ένας χάρτης του Κολόμπου για τα μέρη του νέου κόσμου. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Piri reis :

«Συμπυκνώνοντας όλους αυτούς τους χάρτες σε έναν, ολοκλήρωσα τον παρόντα χάρτη. Ο χάρτης μου είναι τόσο σωστός και αξιόπιστος για τις επτά θάλασσες, όσο οι χάρτες που απεικονίζουν τις θάλασσες των χωρών μας».

Από τον χάρτη λείπει εξαιτίας μερικής καταστροφής του ή λόγω ελλείψεως χώρου, το δυτικό μισό της νότιας Αμερικής, η βόρεια Αμερική και το υπόλοιπο ανατολικό μισό του κόσμου. Ο ίδιος ο Piri Reis αναφέρει ότι στο χάρτη περιέλαβε τις Ινδικές και Κινεζικές θάλασσες με γεωμετρική απεικόνιση, οπότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του αρχικού έργου έχει χαθεί.

Το εκπληκτικότερο όλων όμως είναι, πως όχι μόνο απεικονίζει την Ανταρκτική που προηγείται χρονικώς της ανακάλυψης της ηπείρου το 1820, αλλά όπως σύγχρονες έρευνες αποκάλυψαν, ότι το έδαφος που απεικονίζει ο χάρτης στο νότο του Ατλαντικού Ωκεανού, είναι μια απεικόνιση της Ανταρκτικής κάτω από τον πάγο

.

Ο χάρτης του Piri Reis

.

Για την ακρίβεια του χάρτη έχουν προταθεί αρκετές θεωρίες, αρκετές από τις οποίες περνούν στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας, καθώς προϋποθέτουν εναέρια παρατήρηση. Η ακρίβεια ωστόσο του χάρτη προϋποθέτει γνώσεις σφαιρικής τριγωνομετρίας και γνώση της μεθόδου της αζιμουθιακής προβολής των ίσων αποστάσεων. Η παραδοχή του τούρκου ναυάρχου ότι χρησιμοποίησε παλαιότερους χάρτες, οδηγεί στην υπόθεση ότι υπήρχε η δυνατότητα τέτοιου είδους μετρήσεων σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας. Ο χάρτης όμως του Piri Reis δεν είναι ο μοναδικός που απεικονίζει το έδαφος της Ανταρκτικής κάτω από τον πάγο. Ο Oronteus Finaeus (1494-1555), σχεδίασε επίσης το 1531 χάρτη ο οποίος απεικόνιζε επίσης την Ανταρκτική κάτω από τον πάγο, αλλά και τους ποταμούς που την διέσχιζαν, και την ακτογραμμή της. Ο χάρτης βρέθηκε το 1960 στην Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Washington, από τον Charles Hapgood.

Ο χάρτης του Oronteus Finaeus

.

Η ιστορία συνεπώς με τα ανεξήγητα μυστήρια του παρελθόντος της, μας αποκαλύπτει ένα παζλ από τo οποίo λείπουν πάρα πολλά κομμάτια, καθώς είναι προφανές πως οι αρχαίοι πολιτισμοί, είχαν αναπτύξει ένα επίπεδο πολιτισμού ανώτερο από αυτόν που πιστεύουμε πως είχαν. Από μία άποψη λοιπόν - τηρουμένων πάντα των αναλογιών -, οι ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης σε σχέση με τις γνώσεις των αρχαίων πολιτισμών, μπορούν να συγκριθούν με τον πολύ έξυπνο μορφωμένο και κοσμοπολίτη κύριο τον οποίο συνάντησε κάποτε ο Ιπποκράτης στην Σάμο και τον περιγράφει ως πολύ καλό χαρακτήρα.

Με πληροφόρησε αναφέρει ο πατέρας της ιατρικής, ότι ανακάλυψε πρόσφατα ένα φυτό άγνωστο ως τώρα στην Ευρώπη και την Ασία, στις θαυματουργές ιδιότητες του οποίου δεν μπορούσε να αντισταθεί καμία αρρώστια όσο χρόνια ή υποχθόνια και αν είναι. Θέλοντας να είμαι και εγώ ευγενής, επέτρεψα να πεισθώ και να τον ακολουθήσω στο θερμοκήπιο όπου είχε μεταφυτεύσει το θαυματουργό αυτό φυτό. Αυτό που βρήκα ήταν ένα από τα κοινότερα φυτά στην Ελλάδα το σκόρδο, το οποίο έχει τις λιγότερες αξιώσεις από όλα στις θεραπευτικές ιδιότητες ...;!

______________________________

Παραπομπές:

(1) Επίσημα το πρώτο ευρωπαϊκό πλοίο που κατέπλευσε στις ακτές τις Αυστραλίας και ήρθε σε επαφή με τους γηγενής Αβοριγίνες ήταν το Ολλανδικό Duyfken με πλοίαρχο τον Ολλανδό Willem Janszoon το 1606. Μέχρι το 1770, 53 πλοία από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, εμπορικά και πολεμικά, κατέπλευσαν στις ακτές της Αυστραλίας. Το 1770, ο πλοίαρχος James Cook κατέκτησε τη δυτική ακτή της Αυστραλίας, δίνοντάς της το όνομα Νέα Νότια Ουαλία. Υπάρχουν όμως θεωρίες πως Πορτογάλοι ναυτικοί είχαν ανακαλύψει τις ακτές της Αυστραλίας πολύ πριν τους Ολλανδούς και τους Βρετανούς, βασισμένοι σε χάρτες που ονομάζονται Dieppe (από το όνομα της Γαλλικής πόλης Dieppe) μεταξύ του 1540 και του 1560. Είναι μεγάλοι χειροποίητοι χάρτες που απεικονίζουν τον κόσμο όπως ήταν γνωστός στο έτος δημιουργίας τους. Ένας από τους υποστηρικτές της θεωρίας, ο αυστραλός Kenneth McIntyre, υποστήριξε πως ο Πορτογάλος ναυτικός που ουσιαστικά ανακάλυψε την Αυστραλία ήταν ο Cristσvγo de Mendonηa.

(2) «Digging up the Past is a news and resource centre for Biblical archaeology. We aim to provide accurate, reliable, up-to-date information about excavations and discoveries past and present which have a relevance to Biblical history. Our emphasis, however, is on archaeology and we have no truck with the pseudo-science and fake discoveries that sometimes appear on other sites.» http://www.diggingsonline.com/

(3) Οι μετρήσεις έγιναν στην Αλεξάνδρεια και τη Σιήνη (Ασσουάν), δύο τόποι που ο Ερατοσθένης θεωρούσε ότι βρίσκονταν στον ίδιο μεση΅βρινό. Στη Σιήνη υπήρχε ένα πηγάδι στον πυθ΅ένα του οποίου καθρεφτίζονταν οι ακτίνες του ηλίου ΅όνο το ΅εση΅έρι του θερινού ηλιοστασίου, στις 21 Ιουνίου. Προέκυπτε, έτσι, ότι η Σιήνη βρισκόταν στον Τροπικό του Καρκίνου. Η απόσταση ΅μεταξύ Σιήνης και της Αλεξάνδρειας ήταν ήδη γνωστή στον Ερατοσθένη (5000 στάδια) γιατί ήταν ετρη΅ένη από τους Αιγυπτίους. Το 220 π.Χ., στο θερινό ηλιοστάσιο, ΅μέτρησε στην Αλεξάνδρεια την ηλιακή ζενίθεια απόσταση (΅ε τη βοήθεια γνώ΅ονα), την οποία βρήκε να ισούται ΅ε το 1/50 του κύκλου, δηλαδή ΅ε 7.2 ΅ οίρες. Με τα δεδο΅ένα αυτά (γωνία τόξου, ΅ήκος τόξου ΅εση΅βρινού) υπολόγισε το ήκος τόξου ΅ιας ΅ οίρας ΅εση΅βρινού (Σχή΅α 10). Η μέτρηση του Ερατοσθένη αντιστοιχεί σε ακτίνα της Γης μήκους 7420 χιλιο΅έτρων αντί για τα 6370 χιλιό΅ετρα της ση΅ερινής τι΅ής (16% ΅εγαλύτερη της πραγ΅ατικής). Η ΅μέτρηση είναι πολύ ακριβής λα΅βάνοντας υπόψη ότι η Σιήνη δε βρίσκεται ακριβώς στον Τροπικό του Καρκίνου αλλά κάπου βορειότερα, η Αλεξάνδρεια δε βρίσκεται στον ίδιο ΅εση΅βρινό ΅ε τη Σιήνη αλλά 3ο πιο δυτικά, η ΅εταξύ τους απόσταση δεν είναι 5000 στάδια αλλά 4530 και η γωνία δεν ΅ετρήθηκε ΅ε ακρίβεια. Τα τέσσερα σφάλ΅ατα αλληλοαναιρέθηκαν και έτσι το αποτέλεσ΅α έχει πολύ ΅ικρή απόκλιση. Ανεξαρτήτως του αποτελέσ΅ατος, ο συλλογισ΅ός και η εφαρ΅ογή του, για την εποχή εκείνη, είναι καταπληκτικοί.

(4).Ως αλληγορική ερμηνεία εννοείται εδώ ο συστηματικός αποσυμβολισμός των μύθων με σκοπό την αποκάλυψη και ανάδειξη μεγάλων, απόκρυφων αληθειών. Αυτή η μέθοδος ερμηνείας καθιερώθηκε από τους Έλληνες φιλοσόφους, κυρίως τους στωικούς, σε μια προσπάθεια να συμβαδίσουν οι αρχαίοι μύθοι, π.χ. του Ομήρου και του Ησίοδου, με τα τότε σύγχρονα πορίσματα της διανόησης.

(5) Υπάρχει η άποψη πως η σφαιρικότητα της γης από τους αρχαίους Έλληνες προέκυψε κυρίως από μία φιλοσοφική θεώρηση , και όχι τόσο από αστρονο΅ικές παρατηρήσεις. Και αυτό διότι η σφαίρα έχει το τελειότερο σχή΅α, συνεπώς η γη που είναι το δη΅ιούργη΅α των θεών, όφειλε να έχει το σχήμα της σφαίρας. Ο Αριστοτέλής (384-322 π.Χ.) παράθεσε αργότερα ι τέσσερα επιχειρή΅ατα που αποδείκνν την σφαιρικότητα της Γης (340 π.Χ.):

• Η κα΅πυλότητα της θαλάσσιας επιφάνειας,
• η αλλαγή του ύψους των αστέρων σε διάφορα γεωγραφικά πλάτη της γης, .
• η αλλαγή του ύψους του ήλιου σε διαφορά γεωγραφικά ΅ήκη της γης και
• το στρογγυλό της σκιάς της γης κατά την έκλειψη της σελήνης.

(6) Χαρακτηριστικό γεγονός είναι πως έως τον 12ο μ.χ α­ιώ­να­, οι θα­λα­σσοπό­ροι έπλεα­ν κοντά στις α­κτές ώστε να κα­θορίζουν τη­ν πορεί­α­ τους με τη­ βοήθεια­ των α­κρωτη­ρί­ων χωρί­ς να­ χρειάζοντα­ι χάρτη­. Αυτό άλλαξε με τη­ν α­να­κάλυψη­ τη­ς μαγνη­τικής πυξί­δα­ς τον 12ο α­ιώ­να­, όταν και έγινε δυνα­τή η­ α­πευθεί­α­ς πλεύση­ α­πό­ το ένα­ λιμάνι στο άλλο κα­ι η­ κα­τα­σκευή θα­λάσ­σιων χα­ρτώ­ν. Ο πα­λα­ιό­τερος τέτοιος χάρτη­ς που δια­σώ­ζετα­ι εί­να­ι γνωστό­ς με τη­ν ονομασί­α­ Carta Pisana, βρέθη­κε στη­ν Pisa­ κα­ι σήμερα­ φυλάσσετα­ι στη­ν Εθνική Βιβλιοθήκη­ του Πα­ρισιού. Πιστεύετα­ι ό­τι κα­τα­σκευάστη­κε γύρω στα­ 1275 μ.Χ. Έχει σχεδια­στεί­ με το χέρι πάνω σε δέρμα­ προβάτου κα­ι α­πεικονί­ζει ολό­κλη­­ρη­ τη­ν Μεσό­γειο θάλα­σσα­. Τέτοιοι να­υτικοί­ χάρτες εί­να­ι γνωστοί­ με τη­ν ονομα­σί­α­ «πορτολάνοι» (Portolans) α­πό­ το πορτολάνο ή βιβλί­ο των πλοη­γώ­ν α­πό­ Ι­τα­λούς κα­ι Κα­τα­λα­νούς κυρί­ως σχεδια­στές.

 

vickytoxotis.blogspot