Μανιτάρια! Αυτός ο παράξενος ξένος

Η λέξη μανιτάρι είναι υποκοριστικό της αρχαιοελληνικής αμανίτης και ακόμη σε πολλές περιοχές ονομάζονται έτσι. Αρχαιοελληνικής προέλευσης είναι και η ονομασία του είδους Boletus Edulis (βασιλομανίταρο), οι λέξεις Boletus και Edulis (εδώδιμον-έδεσμα) προέρχονται από το αρχαιοελληνικό γλυκόριζα (κομμάτι γης) και από το μέλλοντα του ρήματος εσθίω (τρώγω), έδομαι.

Το κυνήγι ή μάζεμα του μανιταριού περιγράφει τη δραστηριότητα της συλλογής μανιταριών στην άγρια φύση, συνήθως για φαγητό. Αυτή η εποχιακή δραστηριότητα είναι περισσότερο δημοφιλής στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Γαλλία και Ιταλία. Επειδή πολλά μανιτάρια είναι δηλητηριώδη, προκάλεσαν και προκαλούν το φόβο αλλά και το δέος στους ανθρώπους. Ωστόσο, τα εδώδιμα μανιτάρια χρησιμοποιούνται στην κουζίνα διαφόρων λαών, οι οποίοι τα καταναλώνουν ωμά ή μαγειρεμένα.

Ζώο, ορυκτό η φυτό; Δύο από τους τρεις επιστήμονες θεωρούν ότι οι μύκητες είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό βασίλειο, στο ότι δεν είναι ούτε φυτά ούτε ζώα. Είναι αυτό το ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο που κάνει τους μύκητες τόσο υπέροχους για μελέτη και με πολύ προσοχή τροφή σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτά τα όχι ακριβώς ζώα και όχι ακριβώς φυτά, είναι απαραίτητα στην Ιατρική. Δεν θα υπήρχε η πενικιλίνη που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των αντιβιοτικών. Μάλιστα κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι εάν δεν υπήρχαν οι μυκητοειδείς φίλοι μας, η ανθρωπότητα δεν θα υπήρχε ή στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν πολύ δυστυχισμένη !

Ιστορικά τα μανιτάρια είχαν μακρόχρονη ιατρική χρήση, ιδίως στην παραδοσιακή κινέζικη ιατρική και φαρμακευτική πρακτική, αλλά και στην αρωματοποϊία, όπως το κίτρινο μανιτάρι: Laetiporus Sulphaureus. Τα μανιτάρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βαφή μαλλιού και τη βαφή άλλων φυσικών ινών.

Οι μύκητες υπάρχουν σε αφθονία σε ολόκληρο τον κόσμο και έχουν ουσιαστικό ρόλο στην αποσύνθεση της οργανικής ύλης και στην ανακύκλωση των θρεπτικών στοιχείων. Αποτελούν επίσης άμεση πηγή τροφίμων, όπως τα γνωστά σε όλους μανιτάρια, αλλά και ως βασικό συστατικό στο φούσκωμα της ζύμης του ψωμιού και στο στάδιο της ζύμωσης του κρασιού και της μπύρας. 1.500.000 – 5.000.000 είδη απαντούν σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ μόλις το 5% από αυτά έχουν ταξινομηθεί επίσημα. Παρακάτω θα βρείτε μια συλλογή από μερικούς από τους πιο συναρπαστικούς μύκητες που κερδίζουν τις εντυπώσεις με το χρώμα και την εμφάνισή της γενικότερα.

Τα μανιτάρια είναι οργανισμοί ετερότροφοι, που ζουν είτε σαπροφυτικά είτε παρασιτικά. Αυτό που βλέπουμε και το χαρακτηρίζουμε ως μανιτάρι είναι μόνο το ορατό μέρος του σώματός του, που στις περισσότερες περιπτώσεις έχει πολύ μικρή διάρκεια ζωής, έχοντας σκοπό την παραγωγή σπόρων. Το υπόλοιπο τμήμα του μανιταριού έχει τη μορφή ενός τριχόμορφου αραχνοειδούς έως και βαμβακόμορφου ιστού που ονομάζεται μυκήλιο. Αυτό το τμήμα λοιπόν διάγει μια κρυφή ζωή μέσα στο έδαφος και μέσα σε νεκρούς ή ζωντανούς κορμούς δέντρων.

Τα μανιτάρια, σε αντίθεση με τα πράσινα φυτά, στερούνται χλωροφύλλης με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εκτελέσουν τη λειτουργία της φωτοσύνθεσης, έχουν όμως την ικανότητα να αποσυνθέτουν τη νεκρή οργανική ύλη, παίζοντας έτσι αναντικατάστατο ρόλο στη φυσική ανακύκλωση. Τα αυτοφυόμενα στα λιβάδια και τα δάση ονομάζονται διεθνώς Fungoepigeo και τα υπογείως αναπτυσσόμενα τρούφες, το γνωστό ύδνον που αναφέρει κατ΄ επανάληψιν ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης.

>Οὐτε γάρ ρίζαν πάντ΄ἔχει ούτε καυλόν, τό ὺπέρ γῆς πεφυκός, στέλεχος λέγω, ούτε ἀκρεμόνα (κλωνάρι) ούτε φύλλον ούτε καρπόν ούτ΄αύ φλοιόν ή μήτραν ή ίνας ή φλέβας, οίον μύκης ὑδνον

>Ύδνον ρίζα ἐστί περιφερής, ἄφυλλος, ἄκαυλος, ὑπόξανθος, ἔαρος ὁρυττομένη (την άνοιξη ανασκαπτομένη).ἐδώδιμος δέ ἐστί ώμή τε καί ἐφθηεσθιομένη.

Λένε και πολύ σωστά, πως: «όλα τα μανιτάρια τρώγονται, μερικά όμως, μόνο μια φορά». Στη Ελλάδα είναι γνωστά περίπου 2.200 είδη άγριων μανιταριών (περίπου 150 εδώδιμα), από τα οποία τα περισσότερα δεν είναι ούτε δηλητηριώδη ούτε φαγώσιμα. Γενικότερα, χωρίζονται σε αυτά που προκαλούν ελαφρές γαστρεντερικές διαταραχές, που μπορεί να οφείλεται ακόμα και στο υψηλό ποσοστό μυκοχιτίνης,  που περιέχουν και είναι δύσπεπτη σε μεγάλες ποσότητες κατανάλωσης, όπου η θεραπεία έρχεται μόνη της, σε αυτά που προκαλούν μέτριας επικινδυνότητας δηλητηριάσεις, από τις οποίες χωρίς υποστήριξη μπορεί να επέλθει και ο θάνατος.

1. Blue Milk Mushroom (Lactarius indigo)

2. Bitter Oyster (Panellus stipticus)

3. Golden Jelly Fungus (Tremella mesenterica)

4. The Wrinkled Peach (Rhodotus palmatus)

5. Violet Coral (Clavaria zollingeri)

6. Rounded Earthstar (Geastrum saccatum)

7. Drayd’s Saddle (Polyporus squamosus)

8. Anemone Stinkhorn (Aseroe rubra)

9. Coral Fungi (Clavulinopsis corallinorosacea)

10. Umber-Brown Puffball (Lycoperdon umbrinum)

11. Caesar’s Mushroom (Amanita caesarea)

12. Pixie’s Parasol (Mycena interrupta)

13. Elegant Sunburst Lichen (Xanthoria elegans)

14. The Black Morel (Morchella conica)

15. Fly Agaric (Amanita muscaria)

 

16. Hydnellum peckii «μανιτάρι που αιμορραγεί»

 

17. Mycena luxaeterna

Επίσης θεωρώ πως είναι σκόπιμο να επαναλάβω τελειώνοντας την παρουσίαση πως,  τα μανιτάρια είναι μύκητες και η συνεχής και άλογη χρήση τους δημιουργεί στον οργανισμό μούχλα. Πρέπον είναι να καλό-μαγειρεύονται ή να καλό-ψήνονται και να καταναλώνονται μια δυο φορές τον χρόνο μονάχα, για να λύνουν τα χέρια και τον νου στο θέμα “τι να φάμε στο γιορτινό τραπέζι, αφού δεν θέλουμε να φάμε αίμα;” Διεκόπη η χρήση «μαγικών μανιταριών»

Δοκιμάστε τις συνταγές μας μα και αντικαταστείστε το κρέας με μανιτάρια, σε οποιαδήποτε συνταγή θέλετε.

Che pasticcio
Μαγειρίτσα ή Φρικασέ με μανιτάρια

terrapapers