Πώς ζουν τα κόμματα;

Θα δανείζατε ποτέ τα μεγάλα κόμματα με τα δικά σας χρήματα; Προφανώς όχι! Κάθε νουνεχής άνθρωπος θα απέφευγε να δώσει χρήματα σε κάποιον όταν δεν έχει τρόπο να τα πάρει πίσω, αν εκείνος αποφασίσει να μην τα επιστρέψει. Πώς, τότε, έφτασε ο κομματικός δανεισμός στο απίθανα υψηλό ποσό των 244,2 εκατομμυρίων ευρώ; Γιατί οι τράπεζες και όσοι τις διοικούν δεν έχουν το ίδιο κριτήριο και ποιο ήταν το όφελός τους από αυτές τις συναλλαγές;


Μεταξύ όσων λογικών και έμπειρων τραπεζικών η πεποίθηση είναι απολύτως όμοια: οι τράπεζες που δάνεισαν τα χρήματα αυτά, θα τα χάσουν. Το συμπέρασμα ενισχύεται από το γεγονός ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. οφείλουν, μαζί, τα 235 εκατομμύρια ή το 96,2% του συνολικού χρέους! Παρόμοια είναι η κατανομή της κρατικής επιδότησης. Εξήγησε ο υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έγινε τη Δευτέρα 19 τρέχοντος στη Βουλή: «Με βάση το νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας περίπου, δηλαδή 2000-2011, τα κόμματα έλαβαν ενισχύσεις μεταξύ 41 και 85 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο ή αθροιστικά 655 εκατομμύρια».

Είναι αυτονόητο πως το ποσό αυτό αποτελεί μέρος του δημόσιου χρέους, δεδομένου ότι όλες αυτές οι οικονομικές χρήσεις υπήρξαν ελλειμματικές. Ο ίδιος παρατήρησε ότι η χρηματοδότηση είναι «περίπου 10 ευρώ ανά ψήφο, ενώ στη Γερμανία είναι 0,7-0,8 ευρώ, αντίστοιχα». Το στοιχείο αυτό εμπλουτίστηκε από τον Γιώργο Κοντογιάννη (Ηλείας), βουλευτή της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που είχε κάνει και την επερώτηση. Κάθε Ελληνας επιδοτεί τα κόμματα με 4,5 ευρώ, ο «φτωχός» Πορτογάλος δίνει μόλις 80 λεπτά και ο «πλούσιος» Βέλγος 1,57 ευρώ. Εχουμε λοιπόν τρυφηλά κόμματα, που ζουν με κρατικό χρήμα και δανεικά από τις τράπεζες, με αποτέλεσμα, όπως το έθεσε ο αναπληρωτής καθηγητής Νίκος Μαρατζίδης («Κ» της 18/12/2011) να ξοδεύουν «ασύστολα χρήματα σε ένα σωρό άχρηστες πολυτέλειες» αποδεικνύοντας ότι «έχουν μάθει να κάνουν πολιτική με σπατάλες» και «να αντιμετωπίζουν τους δημόσιους πόρους ως ανεξάντλητους και για ιδία χρήση».


Ορθώς ο κ. Γιαννίτσης θύμισε ότι η πολιτική της δημόσιας χρηματοδότησης διαμορφώθηκε σε βάθος χρόνου, στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η διαφθορά που όλοι αποδώσαμε στη διαπλοκή μεταξύ προμηθευτών του δημοσίου και κομματικού ταμείου, καθώς και άλλων παρόμοιων ύποπτων σχέσεων. Πράγματι, είναι σωστό να πληρώνουν οι πολίτες την καλή λειτουργία της Δημοκρατίας μας. Γιατί όμως πρέπει τα κόμματα να παίρνουν, αυτομάτως, το 1,02 τοις χιλίοις επί των κρατικών εσόδων που εγγράφονται στον προϋπολογισμό; Δεν θα μπορούσε το ποσοστό να είναι μικρότερο; Δεν θα έπρεπε να δίνεται απολογιστικά;


Οι πληροφορίες μας λένε ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα είναι οικονομικώς πτωχευμένα. Με τη νέα επιδότηση των 40 και κάτι εκατομμυρίων, ξεπλήρωσαν τις τράπεζες. Ποιος πολίτης μπορεί να εμπιστευθεί πολιτικούς που έριξαν έξω το ταμείο του δικού τους κόμματος, κόμματα βουτηγμένα στα χρέη και τα οποία δεν διστάζουν να γδύσουν τη δουλειά και την περιουσία καθημαγμένων πολιτών; Ακόμη όμως και η αρπακτικότητα των κομμάτων δεν αρκεί για να δώσει κανείς απάντηση στο ερώτημα, «Πού βρίσκουν, σήμερα, τα χρήματα;».





 Tου Mπαμπη Παπαδημητριου
kathimerini