Η οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα οφείλεται στην ανεπάρκεια όλων των μετά το 1975 κυβερνήσεων να εκμεταλλευθούν τις πραγματικές δυνατότητες του εθνικού πλούτου και του δημιουργικού πνεύματος των Ελλήνων
Κωνσταντίνος Καραμανλής
Το άρθρο μου αυτό εδημοσιεύθη στην ΗΛΙΑΙΑ το 2007 και αξίζει επαναλήψεως σήμερα. Ήταν προφητικό; Ασφαλώς όχι. Ο Κάλχας και η Κασσάνδρα ανήκουν μόνο στα Ομηρικά έπη. Η «προφητεία» αρχίζει από μία αρχική κατάσταση και είναι απλώς επέκταση με διορατικότητα στις συνέπειες που επιβάλλει η αλληλουχία του δικτύου της Αιτιότητος.
Το άρθρο αυτό ήταν απλώς η ανάλυση και οι συνέπειες μιας καταστάσεως που ήταν τόσο εμφανής στο εξωτερικό (όπου ευρίσκομαι) όσο παρέμενε αφανής στην Ελλάδα. Διότι ο πολύς κόσμος δεν αφίνετο (από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ) να αντιληφθεί ότι ήδη από το 1975 γράφεται το προοίμιο της σημερινής τραγικής καταστάσεως της χώρας μας και του λαού της. Ένα προκαθορισμένο και συντονισμένο σχέδιο πλήξεως του ελληνισμού χρειάζεται μακρό χρόνο επωάσεως.
(I) Η ανατομία ενός εγκλήματος
Σε συζητήσεις οικονομικών κύκλων στην Ευρώπη έχει γενικευθεί πλέον η αντίληψις ότι η οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα οφείλεται στην ανεπάρκεια όλων των μετά το 1975 κυβερνήσεων να εκμεταλλευθούν τις πραγματικές δυνατότητες του εθνικού πλούτου και του δημιουργικού πνεύματος των Ελλήνων. Το ότι η ελληνική Ναυτιλία είναι πρώτη στον κόσμο αποδίδεται αβίαστα στο γεγονός ότι η ναυτιλιακή δραστηριότης των Ελλήνων δεν εξαρτάται από τις αγκυλώσεις των ελληνικών κυβερνήσεων.
Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι ελεύθεροι να αναπτύξουν τις ικανότητές που διαθέτουν για την αντιμετώπιση του διεθνούς ανταγωνισμού. Ο Καναδός οικονομολόγος με βραβείο Νόμπελ Μέντελ έχει δηλώσει το 2000 ότι η Ελλάς θα μπορούσε να είναι χώρα οικονομικώς ισχυρότερη από την Αγγλία εάν η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορούσε ελεύθερα να αναπτυχθεί και στην ξηρά. Απόδειξις ότι όπου οι Έλληνες ανέπτυξαν στο εξωτερικό επιχειρηματική πρωτοβουλία διακρίθηκαν.
Ουδείς όμως έχει διερωτηθεί, διατί η Ελλάς δεν είναι οικονομική δύναμη ενώ έχει όλες τις δυνατότητες, και σε έμψυχο και σε άψυχο υλικό, για ανάπτυξη. Αλλά πρέπει να αναπτυχθούν στους πολίτες οι λόγοι οι οποίοι είναι τόσο εξωγενείς όσο και ενδογενείς. Οι εξωγενείς είναι απότοκοι του «Ανατολικού Ζητήματος» που σημαίνει ότι οι εκάστοτε «μεγάλες» δυνάμεις (η Αγγλία άλλοτε, η Αμερική σήμερα) δεν είναι δυνατόν να αφήσουν την Ελλάδα, στον ζωτικό γι’αυτούς χώρο που ευρίσκεται, να αναπτυχθεί ώστε να μπορεί να ακολουθεί και επιβάλει αυτόνομη πολιτική.
Από αυτόν τον αρχικό παράγοντα ακολουθούν οι ενδογενείς λόγοι διότι οι εκάστοτε πολιτικοί, από το 1975, ενδιαφέρονται περισσότερο στην δημαγωγική αναζήτηση ψήφων για να νέμονται την εξουσία και όχι στην ευσυνείδητη προσπάθεια μακροχρονίου πολιτικού σχεδιασμού για οικονομική ανάπτυξη. Αποτελούν Ειδικές βουλήσεις που αντιπαρατάσσονται στην Γενική βούληση. Συνεπώς, για την εξασφάλιση της επαγγελματικής τους θέσεως, επιδιώκουν την εύνοια των παραδοσιακών «μεγάλων δυνάμεων».
(Ας θυμηθούμε μόνον το του Stern «δεν μας ενδιαφέρει τι λέγει ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά τι κάνει» και τις επεμβάσεις του «συμμαχικού παράγοντος» είτε άκουγε στο όνομα Πιουριφόϊ, είτε Κρίστοφερ, είτε Ωλμπράϊτ!). Εξασφαλίζοντας τον (δήθεν) «συμμαχικό παράγοντα» οι Ειδικές βουλήσεις δεν διστάζουν να καταχρεώσουν την Ελλάδα προσφέροντας «παροχές» για κατανάλωση με την τακτική, που εισήγαγε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου, του «δανείσου και μοίραζε».
Οι λόγοι αυτοί αθροιστικώς κατέληξαν στην αποκαλυφθείσα ιδιορρυθμία του προϋπολογισμού του 2007. Σε αυτόν, ο φορολογούμενος υποχρεούται να καταβάλει τοκοχρεολύσια για το υπέρογκο δημόσιο χρέος (που άρχισε αναπτυσσόμενο από το μοιραίο έτος 1981) 34 δις. ευρώ όταν το σύνολο των φορολογικών εσόδων δεν υπερβαίνει τα 48 δις.
Απομένουν δηλαδή μόνον 14 δις. για να πληρωθούν οι λειτουργικές δαπάνες του κράτους οι οποίες όμως ανέρχονται σε 85 δις. παρ’όλον ότι οι μισθοί βρίσκονται στο χαμηλότεροι επίπεδο από τα κράτη της δυτικής Ευρώπης. Άρα η Ελλάς, το 2007, θα χρειαστεί να συνάψει νέο δάνειο, για να συνεχιστεί έτσι ο φαύλος κύκλος. Αυτό εξηγεί διατί, το 2007, η καμπύλη του χρέους που είχε υποστεί κάποια μείωση επαναλαμβάνει την προς τα επάνω πορεία της.
Αυτά συμβαίνουν (και οι ξένοι στην Ευρώπη το γνωρίζουν καλώς και χωρίς οίκτο) διότι η πολιτική των κυβερνήσεων προκειμένου να εξασφαλίσουν την εξουσία δεν ήταν δανεισμός για παραγωγικά έργα αλλά έξαλλος δανεισμός για παροχές με καταναλωτικούς σκοπούς κατά το σύστημα που εξέθρεψε ο «οικονομολόγος» από το Berkeley Ανδρέας Παπανδρέου με μοναδικό σκοπό την άγρα ψήφων που θα του εξασφαλίζουν την εξουσία.
Ο ψηφοθηρικός αυτός σκοπός, επί πλέον, συντελεί στην αύξηση των εισαγωγών (λόγω παράλληλης συστηματικής καταστροφής της ελληνικής βιομηχανίας) με συνέπεια τον συνεχώς πρόσθετο δανεισμό διευρύνοντας τον φαύλο κύκλο. Αντιθέτως, εάν ο δανεισμός, σύμφωνα με υγιείς οικονομικές αρχές, είχε στραφεί σε παραγωγικά έργα και αν δεν είχε δημιουργηθεί χάριν δημαγωγίας κλίμα εχθρικό προς το επενδυτικό κεφάλαιο, προς τους «εφοπλιστές και τους βιομηχάνους που πίνουν το αίμα του λαού» (sic!!), η Ελλάς θα ήταν, όπως είπε ο Μέντελ, πλουσιότερη χώρα από την Αγγλία και οι μισθοί θα ευρίσκοντο στα σημερινά Ευρωπαϊκά επίπεδα.
Όπως μου έλεγε Ελβετός τραπεζίτης, η Ελλάς βρίσκεται σε επικίνδυνο αδιέξοδο αλλά πρέπει να στραφείτε προς αυτούς που το εδημιούργησαν με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσουν την εξουσία (αυτό ελέγετο το 2007).
Σοβαρά συζητείται στους διπλωματικούς κύκλους το ότι όχι μόνον η Ιταλία αλλά και η Ελλάς είναι οι μεγάλοι άρρωστοι της Ευρώπης. Για την Ελλάδα, το έργο αυτό συντελείται χωρίς ενδοιασμό και οίκτο από το 1975, με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον οποίον δεν άφηνε «καθεύδειν το του Ανδρέα τρόπαιον». Τότε, και από αυτόν, ερρίφθη η πρώτη πέτρα του αναθέματος κατά του «μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφάλαιου». Η Αμερικανική Εταιρία Standard and Poor’s που αξιολογεί την οικονομική κατάσταση επιχειρήσεων και κρατών, υπεβάθμισε ήδη την Ιταλία της οποίας το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ σε ανάλογη κατάσταση με της Ελλάδος. Αλλά και η Ελλάς, σε λίγο, υπεβαθμίσθη ως προς το λεγόμενο rating της ιδίας Εταιρίας. Τούτο σημαίνει ότι τα συναπτόμενα δάνεια γίνονται υπό εξαιρέτως δυσμενείς συνθήκες επιτοκίου το οποίον οι κυβερνήσεις θα σύρονται να πληρώνουν για να αποφύγουν την αναγνώριση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Οι οικονομικοί κύκλοι ασχολούνται με ανάλυση των συνθηκών που επικρατούν στις δύο χώρες, ανατρέχοντες στα πρώτα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την απελπιστική κατάσταση. Γενικός παράγων στις δύο χώρες είναι ο εκφυλισμός του κοινοβουλευτικού συστήματος όπου οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την εξασφάλιση του βιοποριστικού τους επαγγέλματος και όχι για το γενικό συμφέρον. Θεωρούν ότι ως «αντιπολίτευση» έχουν καθήκον έναντι του «κόμματος» να βυσσοδομούν κατά του κυβερνητικού έργου. Η Ειδική βούλησις τίθεται έναντι της Γενικής βουλήσεως. Επικρατεί και στην Ιταλία όπως και στην Ελλάδα η τακτική της ικανοποιήσεως διαρκώς πολλαπλασιαζομένων παροχών με συνεχή δανεισμό ο οποίος, με την υποχρέωση εξοφλήσεως των τεραστίων χρεολυσίων, εξελίσσεται σε φαύλο κύκλο που πνίγει το Έθνος.
Η διελκυνστίδα των κομμάτων που μόνο μέλημα έχουν την εξασφάλιση της εξουσίας, τα αναγκάζει να ωθούν τα συνδικάτα σε απαιτήσεις παροχών. Οι παροχές του τύπου «Τσοβόλα δόσ’τα όλα» συνεπάγονται δανεισμό. Η ανάγκη ικανοποιήσεως των δανείων προς αποφυγή χρεοκοπίας οδηγούν σε νέα δάνεια και οι παρακινούμενες από την αντιπολίτευση κινητοποιήσεις και απεργίες, ελαττώνουν την αποδοτικότητα, αποδιώχνουν οποιονδήποτε καλοπροαίρετο επενδυτή και εμποδίζουν την ικανοποίηση των δανείων με ιδίους πόρους.
Ειδικώς για την Ελλάδα, αναφέρεται η ιδιορρυθμία, μετά το 1975, της δημιουργίας εχθρικού κλίματος έναντι των κεφαλαιούχων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις επενδύσεις οι οποίες ακολούθως θα πολλαπλασίαζαν τις θέσεις εργασίας με βαθμιαία αυτοδύναμη αύξηση των αποδοχών μέχρι τα επίπεδα που ισχύουν στην λοιπή Ευρώπη. Στην Ελλάδα παρατηρείται ότι το κλίμα εχθρότητος προς το παραγωγικό κεφάλαιο αποθαρρύνει τους επενδυτές ενώ το άρθρο 106 του ισχύοντος Συντάγματος (όπως θα δείξουμε στο επόμενο άρθρο) ενεργεί ως σκιάχτρο για κάθε πιθανό επενδυτή. Η πολιτική του «δανείσου και μοίραζε», της προωθήσεως από την αντιπολίτευση των συνδικάτων για κινητοποιήσεις, το εχθρικό κλίμα εναντίον των «εφοπλιστών και των βιομηχάνων», έχουν εκδιώξει από την Ελλάδα όλα τα στοιχεία εκείνα, του «ντόπιου και ξένου κεφάλαιου», που θα είχαν αναδείξει την χώρα σε μεγάλη οικονομική δύναμη και εξασφαλίσει στους κατοίκους τα επίπεδα διαβιώσεως που ισχύουν στην λοιπή Ευρώπη.
(ΙΙ) Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Το άρθρο 106 του Συντάγματος το εφεύρε και κατεσκεύασε κατά την μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο επιλεγόμενος και «Εθνάρχης») σε εποχή που ο «σοσιαλισμός» αποτελούσε μόδα. Πρόθεσή του ήταν η σειρά από κρατικοποιήσεις στις οποίες προέβη για δημαγωγικούς λόγους αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1975, με κύριο στόχαστρο τον Ανδρεάδη, τον Νιάρχο και άλλους δημιουργούς μεγάλων επιχειρήσεων διεθνούς κύρους. Όπως εξομολογήθηκε τότε στον συμπαραστάτη του Γεώργιο Μαύρο, πολιτικός σκοπός του ήταν «να προλάβουμε τον Ανδρέα»!
Το άρθρο 106 λέγει τα εξής:
§2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται εις βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
(ΣΗΜ. Ποία ιδιωτική πρωτοβουλία, κατά τον Κ.Καραμανλή, υπήρχε ποτέ, στην Ελλάδα ή σε άλλη ευνομούμενη χώρα, που ανεπτύσσετο εις βάρος της ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Δεν αρκεί γι’αυτά το υπάρχον Ποινικό Δίκαιο και οι νόμοι; Ποίος καθορίζει τι είναι προς «βλάβην της εθνικής οικονομίας» και με ποία αντικειμενικά κριτήρια; Είναι προφανής ο a priori εχθρικός τόνος του νομοθέτου προς την «ιδιωτική πρωτοβουλία» και η πρόθεση προς αποπομπή της).
§3. Με την επιφύλαξη της προστασίας που παρέχεται από το άρθρο 107 ως προς την επανεξαγωγή κεφαλαίων εξωτερικού, μπορεί να ρυθμίζονται με νόμο τα σχετικά με την εξαγορά επιχειρήσεων ή την αναγκαστική συμμετοχή σ’αυτές του κράτους ή άλλων δημοσίων φορέων, εφόσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποιήση των πηγών εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.
(ΣΗΜ. Ο αναγνώστης καλείται να εύρει μίαν (αρ.1) επιχείρησιν η οποία δεν είναι (α) «αξιοποίηση εθνικού πλούτου» ή (β) δεν έχει «κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο». Εδώ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέλαβε τα πάντα, από (α) τον «εθνικό πλούτο» των αμπελώνων και ελαιώνων μέχρι τα ορυχεία υπογείου πλούτου και την αφαλάτωση των θαλάσσιων υδάτων. Και από (β) τις αεροπορικές συγκοινωνίες μέχρι τα ταξί που «παρέχουν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο»! Όπως παρατήρησε ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, όταν το ΚΚΕ έλθει στην εξουσία δεν έχει ανάγκη να αλλάξει το Σύνταγμα για να κρατικοποιήσει τα πάντα κατά το σύστημα της Σοβιετικής Ενώσεως.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά την απόπειρα αναθεωρήσεως του Συντάγματος το 2007, έγινε σειρά παραστάσεων προς την κυβέρνηση της ΝΔ για αναθεώρηση του ατυχούς αυτού άρθρου (βλ. σχετ. Αναστ. Ζολώτα, Αντισυνταγματικαί διατάξεις του Συντάγματος και Πάνου Καζάκου, Αναθεώρηση του Συντάγματος και Οικονομία). Η European League of Geneva, ένα Think Tank διεθνούς κύρους του οποίου είμαι Πρόεδρος στην Γενεύη, απετάθη και στην Commission της ΕΕ στις Βρυξέλλες με το επιχείρημα ότι οι μαζικές εθνικοποιήσεις, όπως εκείνες των Ανδρεάδη, Νιάρχου, Τσάτσου κλπ, που έγιναν στην Ελλάδα βάσει του άρθρου 106, συνιστούν, σε τελευταίαν ανάλυση, «μονοπώλιο» του κράτους που αντιτίθεται στις βασικές αρχές της ΕΕ περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Η απάντηση της Commission, με επιστολή της 10ης Ιανουαρίου 2007 ήταν η εξής:
«Αντιλαμβανόμεθα ότι το άρθρο 106 χωρίς αμφιβολία αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια επενδύσεων στην Ελλάδα και πράγματι έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. Όμως δυστυχώς, η ΕΕ δεν έχει νομικόν βάθρον για να επέμβει σε αυτή την περίπτωση. Θα έχουμε πάντως υπ’όψιν να επέμβουμε όταν μια συγκεκριμένη ενέργεια κυβερνήσεως έρχεται εις αντίκρουσιν προς την αρχήν του ελεύθερου ανταγωνισμού».
Όταν, τον Απρίλιο 2007, η European League of Geneva επληροφορήθη ότι τελική απόφαση του Προέδρου της κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή ήταν να μη περιλάβει την αναθεώρηση του καταστρεπτικού για την οικονομία άρθρου στον κατάλογο των υπό αναθεώρησιν άρθρων, απέστειλε επιστολήν προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως με την ειδοποίησιν ότι, σε περίπτωση που η απόφασις αυτή είναι οριστική, θα προβεί σε αποστολή Οδηγίας προς όλα τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα επισημαίνοντας τον σοβαρό κίνδυνο που ενέχει το άρθρο του Συντάγματος για κάθε επενδυτή. Είναι φυσικόν ότι ο επενδυτής ο οποίος αποφασίζει μακροχρόνια επένδυση στην Ελλάδα διαθέτοντας, αφού έχει λάβει άδειαν εγκαταστάσεως από το Ελληνικό Κράτος, κεφάλαια, know-how και goodwill, δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται συνεχώς υπό την Δαμόκλειο σπάθη του άρθρου 106 το οποίον μπορεί να εφαρμόσει κατά το δοκούν οιαδήποτε προσωρινή και περιστασιακή κυβέρνηση ή οιοσδήποτε Υπουργός μετρίου ή …ανύπαρκτου βεληνεκούς! Μη έχοντας, μέχρι τα μέσα Μαϊου 2007, λάβει απάντηση από τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως, η European League of Geneva προέβη στην αποστολή της κάτωθι Οδηγίας προς όλα κύρια χρηματιστικά κέντρα της ΕΕ και ΗΠΑ:
CIRCULAR to prospective investors of the European Union and of USA
The European League of Geneva wishes to bring to the attention of all prospective investors in the Greek economy a particular situation prevailing in Greece on account of article 106 of the Greek Constitution showing the danger that a long-term investment involves. The European Commission in Brussels, in a letter addressed to the European League dated 10th January 2007 admits that “the article concerned is likely to discourage investments in Greece and even have a negative impact οn the country’s economic growth. However, it is regretted that the European Union possesses no juridical basis to intervene on this issue”. Please note the following paragraphs of article 106:
Ҥ3. With the reservation of the protection provided in article 107 in connection with the re-export of foreign capital, the law may regulate the acquisition by purchase of enterprises or the compulsory participation therein of the State or other public agencies, in the event these enterprises are of the nature of a monopoly or are of vital importance to the development of sources of national wealth or are primarily intended to offer services to the community as a whole.
§4. The cost of purchase or the counterpart to the compulsory participation of the State or other public agencies must indispensably be determined by a court and must be in full, so as to correspond to the value of the purchased enterprise or of the participation therein.
§5 A shareholder, partner or owner of an enterprise, the control of which devolves upon the State or upon an agency controlled by the State as a result of compulsory participation in accordance with §3, is entitled to request the purchase of his share in the enterprise, as specified by law”.
…..
Be it noted that this article has been applied on several occasions since 1975 among which the Andreadis set of companies (banks, shipbuilding etc) and the Niarchos oil Refinery. Ever since, no important investments were made in Greece. On the occasion of the present revision of the Constitution, all efforts made for the revision of this article were rejected by the present government particularly under the pressure of powerful left-wing parties and syndicates that dominate the political scene in that country.
Investors planning a long term participation in the Greek economy are advised to carefully examine the risks involved on account of the stipulations of article 106 of the Greek Constitution, matched with the observations of the European Commission’s letter of 10th January 2007 mentioned above.
Η καταστρεπτική επίδραση του άρθρου 106 §3 του Καραμανλείου Συντάγματος αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις από 1953 μέχρι 1973 ήσαν κατ’έτος της τάξεως του 10% του ΑΕΠ αμέσως μετά το 1975 κατέρρευσαν στο 0,6% και εκεί παρέμειναν μονίμως έκτοτε!
Η European League παραθέτει με διαύγεια τα βαθύτερα αίτια που ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να αρνηθεί την αναθεώρηση του καταστρεπτικού για την οικονομία άρθρου 106. Είναι ο φόβος της κυβερνήσεως, η οποία βάλλεται πανταχόθεν από τα πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν να την ανατρέψουν, ότι θα προκαλέσει μίαν ακόμη διείσδυση της κομματικής προπαγάνδας που θα την κατηγορήσει ότι «υπερασπίζεται το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την πλουτοκρατία». Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε, τα αντιπολιτευτικά κόμματα την ολέθρια επίδραση του άρθρου στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Το αντιλαμβάνονται διότι δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπούνται από ηλιθίους. Αλλά γι’ αυτούς ισχύει περισσότερο το συμφέρον της Ειδικής Βουλήσεως παρά η ευημερία της Γενικής Βουλήσεως.
Σε τελευταίαν ανάλυση, η βασική αιτία του ότι η Ελλάς «δεν είναι πλουσιότερη της Αγγλίας» όπως παρετήρησε ο Καναδός οικονομολόγος Mendel, δεν είναι τίποτε άλλο από το εκφυλισμένο κοινοβουλευτικό σύστημα.
Το σύστημα αυτό ήταν Βρετανική εφεύρεσις (με την Glorious Revolution του 1688) κατά το πρότυπο της Αθηναϊκής δημοκρατίας την οποίαν ο Πλάτων απεκάλεσε «πόλεως νόσημα». Σύστημα εκφυλισμένο, το οποίον πρέπει να αλλάξει εάν είναι δυνατόν να ευημερήσει ο τόπος. Η αλλαγή δεν μπορεί να είναι κυβέρνηση εθνικής ενότητος και συναινέσεως. Διότι παρόμοια κυβέρνηση εθνικής ενότητος κατά το πρότυπο της Γερμανίας, θα είναι ακόμη πιο καταστρεπτική λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Θα σημάνει πλήρη αδράνεια και καχεξία πάνω στα πεπατημένα όπως έχουν δείξει προηγούμενα παραδείγματα.
Το μεγάλο πρότυπο που είναι ακριβώς προσαρμοσμένο στα μέτρα (πληθυσμιακά και γεωγραφικά) της Ελλάδος με πρότυπο την δημοκρατία της Σπάρτης, είναι η κοινοβουλευτική «ημι-άμεση» δημοκρατία της Ελβετίας την οποίαν προσπαθούμε να γνωρίσουμε στο ελληνικό κοινόν με σειρά άρθρων μας. Αλλά είναι τόσον ενσφηνωμένα τα κομματικά συμφέροντα στην συνείδηση των κληρονομικών «δυναστειών» της νοσηράς κομματοκρατίας και τόσο προχωρημένο το «πὀλεως νόσημα» των αρτηριοσκληρωτικών ιδεολογημάτων, ώστε το μέλλον της Ελλάδος και των παιδιών μας να καθίσταται αυτόχρημα προβληματικό. Εκτός εάν, εκτός εάν ...κάτι συμβεί!
Δεστε πως διαμορφωθηκε το χρεος.
Dr. Νίκος Καλογερόπουλος.
* O Νίκος Καλογερόπουλος (γνωστός στήν Γενεύη Ελβετίας όπου διαμένει από το 1951 ως Nicolas Kaloy), είναι Πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ και της London School of Economics, Πτυχιούχος Φιλοσοφίας και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Γενεύης, συγγραφέας πολυαρίθμων βιβλίων και άρθρων πολιτικού ή φιλοσοφικού περιεχομένου και έχει εργαστεί ως στέλεχος Διεθνών Οργανισμών με κέντρο την Γενεύη από το 1951. Σήμερα συνταξιούχος, είναι Πρόεδρος της European League of Geneva, "Think Tank" με σκοπό την προώθηση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης.
Email : nicolas.kaloy@sunrise.ch
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου