Γιατί όχι ένα Μουσείο Μακεδονικού Πολιτισμού;

Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
http://www.thinkfree.gr/ 
Ένα μουσείο για την ελληνιστική περίοδο της Θεσσαλονίκης και της βόρειας Ελλάδας, ανάλογου βεληνεκούς με το μουσείο της Ακρόπολης, θα είναι ένα βήμα με πολλαπλές σημασίες για τη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα.

Είκοσι χρόνια συμπληρώνει το κράτος των Σκοπίων από την ημέρα ίδρυσής τους, όταν διαλύθηκε η πρώην Γιουγκοσλαβία. Από την πρώτη στιγμή οι βόρειοι γείτονες ξεκίνησαν επίσημα, με φωνές και φανφάρες, τον «αγώνα» τους για την οικειοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας. Ένας «αγώνας» που κρύβει από πίσω αφενός έναν δήθεν αλυτρωτισμό που φτάνει στη λεγόμενη «Μακεδονία του Αιγαίου» και αφετέρου τα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων για να πατούν πόδι στα Βαλκάνια.


Η πολιτική ηγεσία που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στα Σκόπια, ο Ν. Γκρούεφσκι και οι λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις, όλοι απόφοιτοι αμερικανικών πανεπιστημίων, έχει φέρει αυτόν τον αγώνα στο αποκορύφωμά του. Ειδικά μετά το Βουκουρέστι, την περίφημη σύνοδο του ΝΑΤΟ το 2008 που η Ελλάδα έβαλε βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στην ευρωατλαντική συμμαχία, ο Γκρούεφσκι… τρελάθηκε –και η Ελλάδα φυσικά πληρώνει το «όχι» της. Η προπαγάνδα ξεπέρασε τα όρια του κιτς, στην προσπάθεια των Σκοπιανών να αποδείξουν και να πείσουν –μάλλον πρώτα τους εαυτούς τους- ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Μέχρι και ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Λιούπκο Γκεοργκίεφσκι, αντιπολίτευση τώρα, χαρακτήρισε «καρναβαλική παρέλαση» τη φιέστα που ετοιμάζει για αύριο η κυβέρνηση Γκρούεφκσι. Με τα αγάλματα του Αλέξανδρου και του Φιλίππου να… κλέβουν την παράσταση, η κεντρική πλατεία «Μακεδονία» των Σκοπίων θυμίζει… Disneyland.


Όλη αυτή η κατάσταση που φυσικά δεν στοχεύει στο όνομα αλλά στα στοιχεία που θεμελιώνουν έθνος και κράτος, δηλαδή την εθνικότητα και τη γλώσσα, σε πιο μακροπρόθεσμα οφέλη για τους Σκοπιανούς τυχοδιώκτες, αντιμετωπίζεται από την Ιστορία μας, από την Ιστορία της Μακεδονίας. Η Ελλάδα έχει μπροστά της δύο ευκαιρίες για διεθνή προβολή της ιστορικής αλήθειας, της ελληνικότητας της Μακεδονίας: το 2012 και την μεγάλη έκθεση για τον Μεγαλέξανδρο στο Λούβρο, το μεγαλύτερο σε επισκεψιμότητα μουσείο του κόσμου.


Η πρώτη ευκαιρία είναι χαμένη. Το αθηνοκεντρικό κράτος όχι απλώς δεν ασχολείται, αλλά δεν δίνει και στη Θεσσαλονίκη τη δυνατότητα να κάνει κάτι μεγάλο. Η δεύτερη ευκαιρία είναι μπροστά μας και γι’ αυτό είναι αξιοπρόσεκτη και αξιέπαινη η πρωτοβουλία της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας να διοργανώσει εκδηλώσεις στην καρδιά του Παρισιού, που άπτονται της ιστορίας, του πολιτισμού, του τουρισμού. Η Ιστορία δεν διαγράφεται, ούτε ξαναγράφεται. Και η παραχάραξή της αντιμετωπίζεται απλά μόνο μέσα από την ίδια την ιστορία. Το έχουν επισημάνει εξάλλου πολλοί αυτό ακριβώς. Η Ιστορία είναι με το μέρος μας, έστω κι αν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας πολεμούν.


Εκείνο που θα μπορούσε να διεκδικήσει η Θεσσαλονίκη, μέρες ΔΕΘ που είναι, είναι ένα Μουσείο Μακεδονικού Πολιτισμού, ανάλογου βεληνεκούς με εκείνο της Ακρόπολης, πλάι στο μουσείο – «κόσμημα» του Βυζαντινού Πολιτισμού. Όλα τα εκθέματα να συγκεντρωθούν εκεί και να γεννηθεί ένα σημείο αναφοράς –ένας πόλος έλξης- για τη Θεσσαλονίκη και ολόκληρη της βόρειας Ελλάδα, Μακεδονία και Θράκη. Ούτως ή άλλως, η Μακεδονία χαρακτηρίζεται ιστορικά από τις δύο αυτές ιστορικές περιόδους: την ελληνιστική και τη βυζαντινή.


Θα μου πεις, εδώ δεν κάνουν τα απλά και τα αυτονόητα. Ναι, αλλά εμείς δεν πρέπει να πάψουμε να διεκδικούμε ως πολίτες και μακάρι να διεκδικούσαν και οι πολιτικοί μας. Θα ήταν μια ελπίδα για όλους όσους ζούμε σ’ αυτήν την πόλη, όπου τα πάντα κλείνουν και τα οράματα εξανεμίζονται.