Στα όχι και τόσο παλιά χρόνια, η αριστερή διανόηση, προτού κάποια από τα πιο δυνατά μυαλά της ασπαστούν με πάθος τον… «δημιουργικό καπιταλισμό», σπαταλούσε τόνους μελάνι για να απαντήσει σε διάφορα θεωρητικά ερωτήματα, ένα εκ των οποίων αφορούσε το ρόλο του ηγέτη στην Ιστορία.
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Τι χαμένος κόπος… Αν περίμεναν να δουν τη σημερινή Ελλάδα και τη σημερινή Τουρκία, θα είχαν λάβει όλες τις απαντήσεις…
Δεν χρειάζεται να πει και πολλά κανείς για το τι έγινε στα χρόνια που η Ελλάδα κυβερνάται από τους δύο επιγόνους των πολιτικών οικογενειών, τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου: τον εφιάλτη τον ζούμε κάθε μέρα.
Τι έγινε όμως το ίδιο ακριβώς διάστημα στην Τουρκία του ταπεινής καταγωγής Ερντογάν;
Από τον καιρό που εμείς ζούσαμε τα ολυμπιακά και άλλα ψευτομεγαλεία μας και κοιμόμασταν ύπνο βαθύ με τη γνωστή ανεκδιήγητη συνέχεια του τελευταίου ενάμιση χρόνου, εκείνος παραλάμβανε τη χώρα του σε πτώχευση, ακριβώς εκεί που βρέθηκε η Ελλάδα σήμερα.
Περνούσε μέσα από τις συμπληγάδες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τις οποίες και τελικά, πολύ γρήγορα αποτίνασσε.
Εβγαζε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της χώρας του από τη φτώχεια, προσείλκυε μαζικά ξένες επενδύσεις, έφερνε απίστευτους ρυθμούς ανάπτυξης, διαδραμάτιζε σημαντικό διεθνή πολιτικό και οικονομικό ρόλο και καθιστούσε την Τουρκία περίπου μήλον της έριδος ανάμεσα στις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου: ακόμα και ο Μπαράκ Ομπάμα στην Τουρκία έκανε το παρθενικό του προεδρικό διμερές ταξίδι στην Ευρώπη, όταν ο Ερντογάν υπέγραφε και έθετε σε εφαρμογή θηριώδεις οικονομικές ενεργειακές και άλλες συμφωνίες με τη Ρωσία και όχι μόνον…
Ο Ερντογάν άφησε για το τέλος την πιο μεγάλη πρόκληση: την κατάκτηση της πλήρους εξουσίας μέσα στην Τουρκία και τη ριζική ανατροπή των συσχετισμών ισχύος με το παλιό κατεστημένο. Και, χθες, εμφανίστηκε για πρώτη φορά μόνος στην κεφαλή του ανώτατου στρατιωτικού συμβουλίου της χώρας του έχοντας κυριολεκτικά αποδεκατίσει ένα πολύ σκληρό στρατιωτικό «βαθύ κράτος» πολλών δεκαετιών. Κι όλα αυτά, έχοντας πρώτα καταστήσει την Τουρκία μια υπολογίσιμη περιφεριακή στρατιωτική δύναμη - αυτό είναι ίσως και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα…
Ουδείς γνωρίζει αν ο Ερντογάν θα κερδίσει αυτή την τελική του μάχη, αν και η μέχρι στιγμής εικόνα είναι ότι μάλλον θα τα καταφέρει. Ακόμα και αν δεν το πετύχει, ακόμα κι αν τελικά τον ανατρέψουν, είναι ήδη αναμφίβολα ένας ιστορικού διαμετρήματος ηγέτης όχι μόνον με τα τουρκικά αλλά με τα διεθνή μέτρα. Αν μάλιστα τα καταφέρει, πολύ δύσκολα, η ιστορία θα βρει κάποιον άλλο ηγέτη στο διεθνές στερέωμα της εποχής μας που θα έχει αλλάξει τόσο δραστικά μια μεγάλη χώρα σε τόσο λίγο χρόνο, για να τον συγκρίνει μαζί του…
Πέρα βεβαίως από τον όχι πολύ μεγάλο μα πάντα υπαρκτό κίνδυνο να καταφέρει να ανασυνταχθεί το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο και να τον ανατρέψει, η ραγδαία άνοδος της Τουρκίας του Ερντογάν μπορεί τελικά να ανακοπεί στο μέλλον από τις ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις, ίσως γιατί οι μεγάλοι ηγέτες είναι εκείνοι που κάποτε κάνουν και τα πιο μεγάλα λάθη: αν λ.χ. υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του και έρθει στρατηγικά κοντά με το Ιράν, αυτό θα αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Ισως αυτή η σχέση να είναι και η μόνη μας ελπίδα, καθώς ήδη δημιουργεί προυποθέσεις επανενίσχυσης της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι η ίδια δεν κάνει τίποτα γι αυτό.
Όπως και νά'χει και όσα επώδυνα κι αν είναι όλα αυτά για την Ελλάδα των επιγόνων πρωθυπουργών, έτσι έχουν τα πράγματα. Ο Τούρκος ομόλογός τους συνομιλεί σε πρώτο πρόσωπο με την Ιστορία. Γι' αυτό και προκαλεί θλίψη και ζόφο η σκέψη της σύγκρισης.
Τι να του πουν, παλιότερα ή τώρα, ένας Καραμανλής ή ένας Παπανδρέου που, με τα περιορισμένα τους μεγέθη βρίσκονται αμφότεροι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και οι δύο μαζί απόλυτα συμπληρωματικά, στην καρδιά της νέας ελληνικής τραγωδίας; Και πώς αυτή η Ελλάδα με τέτοιες ηγεσίες θα μπορέσει να σταθεί απέναντί του στα μεγάλα ανοιχτά μέτωπα των δύο χωρών; Ούτε τολμά κανείς να το σκεφτεί…
Το μόνο που μπορεί να ελπίζει, είναι οι συγκυρίες να οδηγήσουν, μέσα απ’ την κάθετη πτώση που έφεραν στον τόπο οι διαδοχικές πολύχρονες «δικτατορίες της μετριότητας», να αναδειχθεί σύντομα κι εδώ ένας τέτοιος ηγέτης. Και, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου