Σαλιγκάρια - γίγαντες, το νέο αφρικανικό έδεσμα της μόδας

Εξυπνος επιχειρηματίας αναμένει υψηλά κέρδη με μικρή δαπάνη

Οι καλλιέργειες σαλιγκαριών είναι συνήθως μικρής κλίμακας και βρίσκονται στο πίσω μέρος σπιτιών στην πρωτεύουσα της Νιγηρίας, Λάγκος

 

Η χρήση των σαλιγκαριών ως λιχουδιά είναι παράδοση σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά και στην Κρήτη, οι επισκέπτες της οποίας μπορούν να γευθούν «χοχλιούς μπουρμπουριστούς».

Ένας έξυπνος επιχειρηματίας στη Νιγηρία, όμως, σκέφτηκε ότι αυτό το μαλάκιο μπορεί να τον βοηθήσει να μπει σε μία αγορά που θα του εξασφαλίσει, όπως λέει, υψηλά κέρδη με μικρή αρχική δαπάνη. Και ξεκίνησε πρώτος την συστηματική καλλιέργεια σαλιγκαριών-γιγάντων, τα οποία ευδοκιμούν στην αφρικανική χώρα. Το μήκος τους μπορεί να ξεπεράσει τα 20 εκατοστά !

Οι καλλιέργειες σαλιγκαριών είναι συνήθως μικρής κλίμακας και βρίσκονται στο πίσω μέρος σπιτιών στην πρωτεύουσα της Νιγηρίας, Λάγκος. Εκεί ο επιχειρηματίας Ισμαίλ Αμπντούλ Αζίζ εκτρέφει τα σαλιγκάρια-γίγαντες της Αφρικής.

Από τη στιγμή που τα σαλιγκάρια έρχονται σε πλήρη ανάπτυξη, μπορούν να πουληθούν για 1 ευρώ και 10 λεπτά το ένα, ανάλογα με την εποχή, ενώ για μία καλλιέργεια περίπου 10,000 σαλιγκαριών, η απαραίτητη αρχική δαπάνη είναι μόλις 11 λεπτά του ευρώ ανά σαλιγκάρι.

Η τελευταία σοδειά του Αμπντούλ Αζίζ πουλήθηκε σε πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια του Λάγκος. Αλλά το μεγάλο μέγεθος των σαλιγκαριών και η σχετικά χαμηλή τιμή τους έχει τραβήξει και την προσοχή ξένων αγοραστών στην Ευρώπη και αλλού. Ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα σαλιγκάρια συγκαταλέγονται το Ηνωμένο Βασίλειο και η Νορβηγία.

Ωστόσο, τη στιγμή που ο νιγηριανός εκτροφέας επισημαίνει ότι «μία μικρού μεγέθους τέτοια επιχείρηση μπορεί να αποφέρει καθαρό κέρδος μέχρι και 10,000 ευρώ στη διετία», άλλοι υποστηρίζουν ότι οι καλλιέργειες σαλιγκαριών στη Νιγηρία και σε άλλες χώρες της δυτικής Αφρικής είναι κάτι ουτοπικό.

Σύμφωνα με τον K.A. Μάνι, επικεφαλής του Τμήματος Εντομολογίας και Άγριας Ζωής στο Πανεπιστήμιο Cape Coast στη Γκάνα, «επιχειρηματίες σαν τον Αμπντούλ Αζίζ αποτελούν εξαίρεση, αφού δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή για τη δημιουργία επαγγελματικών καλλιεργειών».