Τι κρύβει η 2η επίσκεψη Αλεξέι Μύλλερ – Gazprom – στην Ελλάδα σε 10 ημέρες;

 γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Πως να το ερμηνεύσεις τώρα αυτό;

Οι Ρώσοι αποφάσισαν να εντείνουν τις πιέσεις τους;

Αποφάσισαν να εντείνουν την παρουσία τους;

Ν’ αποδείξουν ότι το ενδιαφέρον τους είναι όντως ειλικρινές;

Ήταν άραγε καθαρά συμβολική η επίσκεψη του «Ισχυρού Ανδρός» ; Ή περιλάμβανε κι άλλα «κρυφά πιάτα το μενού»;

Είχε προκαθοριστεί – είπαν από την κυβέρνηση – η (επαν)έλευσή του από την προηγούμενη φορά.

Κι ένα τόσο ισχυρό (από πλευράς «συμβολικής δυναμικής») γεγονός έμεινε «πολιτικά ανεκμετάλλευτο» επί δέκα ημέρες;

Πολύ μικρότερα γεγονότα τα «εξαντλούν επικοινωνιακά» έτσι που τα έχουν κάνει μαντάρα με τα μνημόνια.

Κι αυτό το «άφησαν έτσι»;

Μάλλον ξαφνική ήταν λοιπόν η «(επαν)επίσκεψη». Πράγμα που την κάνει ακόμη πιο «κρίσιμη».

Αν πάμε στις πιθανές αιτίες αυτής της ασυνήθους και ξαφνικής επανεπίσκεψης, το τοπίο είναι πάρα μα πάρα πολύ θολό. Πρόσφορο λοιπόν για εικασίες. Άλλωστε, αν δεν ήθελαν εικασίες, ας πρόσεχαν όλοι. Να το διαχειρίζονταν πιο προσεκτικά. Και όχι με τόση «έκπληξη», «ταραχή», «σύγχυση» και «μυστικοπάθεια». Αυτά ως προς την Κυβέρνηση.

Πως το διαχειρίστηκαν τα ΜΜΕ τώρα:

Με δύο τρόπους. Και βεβαίως, εν πλήρη συγχύσει και αυτοί.

Κάποιοι αποφάσισαν (ξαφνικά) να αναδείξουν την πρόταση των Ρώσων για Ρωσοελληνικές Μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από Ρωσικό Αέριο (αυτά χτες, στο Δελτίο των 8. Σήμερα, στον Τύπο τους προτίμησαν την «γενικόλογη Οδό». Έτσι γενικά, «επενδύσεις»). Απλοϊκή και βεβιασμένη προσπάθεια να ρίξουν στάχτη στα μάτια (ποιανών άραγε;)....

 Και ήταν λοιπόν αυτό αρκετό για μια τέτοιου μεγέθους ασυνήθη, μεγαλοεπίσκεψη, δεύτερη φορά σε δέκα ημέρες;

Εντάξει, κατατέθηκε η «γενικής κατεύθυνσης πρόταση» την προηγούμενη εβδομάδα στην Ελληνική κυβέρνηση από το «Μεγάλο Ρώσο/Αφεντικό». Τι νέο προέκυψε και την έκανε ξαφνικά τόσο κρίσιμη;

 Το Big Boss κάνει την πρόταση και κατόπιν η «μπάλα» πάει στους μικρούς τεχνοκράτες υφισταμένους να την επεξεργαστούν. Άλλωστε, δεν είναι αυτό τώρα το κρίσιμο. Είναι η ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ (και η Κύπρος). Άρα, χρησιμοποιήθηκε ως «πρόσχημα» από τα συγκεκριμένα ΜΜΕ για να δώσει ένα «άλλοθι» στην δεύτερη (μεγαλο)επίσκεψη και τους πραγματικούς (άγνωστους) σκοπούς της.

Κάποια άλλα ΜΜΕ επέλεξαν να «αναδείξουν» (και πάλι με εμφανή την «σύγχυση» και την «έκπληξη» κι αυτοί) το άλλο το θέμα εντόνου ρωσικού ενδιαφέροντος.

Μην και χαθεί η εγγύηση σε περίπτωση που ναι μεν κατοχυρωθεί σ’ αυτούς ο διαγωνισμός αλλά μπλοκαριστεί κατόπιν από την ΕΕ. Τουτέστιν, το 20% του τιμήματος. Που είναι, 200 εκατομμύρια ευρώ.

Μας δουλεύουν σε ψιλό γαζί δηλαδή. Μια τέτοιου μεγέθους ασυνήθης, επαναλαμβανόμενη (μεγαλο)επίσκεψη για .... 200(ψωρο)εκατομμύρια;...

...γιατί, μη γελιόμαστε, δεν ταιριάζει το ποσό για «τόση φασαρία». Θα μπορούσε εν πάση περιπτώσει να λυθεί το πρόβλημα και διαμέσου των τεχνοκρατών, κατώτερων στελεχών, πρεσβείας, νομικών, κλπ. Και κυρίως διακριτικά.  Έτσι κι αλλιώς, το θέμα τέθηκε πριν μια εβδομάδα σε ανώτατο επίπεδο και δη «κραυγαλέα».

Ναι, έχουν δίκαιο οι Ρώσοι. Ο δίκαιος όρος θα ήταν «αν φύγεις μόνος σου αφού κερδίσεις τον διαγωνισμό, χάνεις την εγγύησή σου. Αν σε θέσει εκτός η ΕΕ, εφόσον δεν είναι δική σου ευθύνη, σου επιστρέφεται η εγγύηση». Θέματα τεχνοκρατών δηλαδή. Και όχι λόγος να έρθει «ολόκληρος Μύλερ» ξανά Ελλάδα. Άσε που «επικοινωνιακά» λειτουργεί  εις βάρος της Ρωσίας που θέλει να ξαναλανσάρει την «ιστορική αυτοκρατορική αύρα» της. Κι αντί γι’ αυτό παρουσιάζεται σαν τον «γκρινιάρη φτηνιάρη» που στέλνει τις «κορυφές» της να κλαψουρίσουν για τέτοια «μικροπράγματα».

Κάτι δεν κολλάει εδώ...

Γιατί τόση θέρμη λοιπόν να ξανατεθεί και πάλι μ’ αυτόν τον «ασυνήθη τρόπο» και μάλιστα σε μια εβδομάδα;

Εκτός αν....

Λέμε, εκτός αν, δεν αφορά σε 200 εκ...δηλαδή, ναι, αφορά στο 20% αλλά όχι σε 200....αλλά, σε «πολλά, πολλά παραπάνω»....

ΩΠ! τι έχουμε εδώ;

Μα για να έχουμε το 20% να αντιστοιχεί σε ποσά που «ανησυχούν» μια «ολόκληρη Ρωσία», τότε φαντάσου για τι ποσό μιλάμε στην τελική προσφορά.

Βρε λες να δούμε καμιά σοβαρή έκπληξη επιτέλους από τους Ρώσους;

Λες να έχουν πραγματικά σκοπό να «βάλουν πόδι» στην «Δυτική Αποικία»;

Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε – αν είναι έτσι – όπως λένε και στα χωριά μας.

Καλοδεχούμενο νέο βεβαίως βεβαίως...

Το περίεργο είναι άλλο φυσικά....

Τέτοιες σκέψεις κάνουν πάντα και οι... «αντίπαλοι» σε έναν Διαγωνισμό...

Του στυλ :

«πόσα λες να προσφέρουν οι άλλοι; Τι λένε οι κατάσκοποί μας;»
Με σκοπό βεβαίως να σχηματίσουν κι αυτοί μια ανώτερη προσφορά.

Κάνοντας αυτά τα τελευταία οι Ρώσοι (με την δεύτερη επίσκεψη Μύλερ) είναι σαν να λένε στους άλλους, «κοιτάξτε, έχουμε σκοπό να ανεβάσουμε πολύ, πάρα πολύ την προσφορά. Πάρτε κι εσείς τα μέτρα σας για μια καλύτερη πρόταση για να υπερκεράσετε την δική μας».

Κι αυτό «ασύνηθες». Ποτέ δεν προειδοποιείς τον αντίπαλο.

Από την άλλη, τι κάνουν οι ... «αντίπαλοι»; (μια και το ξεκινήσαμε σαν «περιγραφή Αγώνα», άντε να το συνεχίσουμε έτσι).

Πολύ απλά «τίποτα»....

Αλλά δεν είναι δυνατόν να μην κάνουν τίποτα από την στιγμή που ενδιαφέρονται τόσο έντονα κι αυτοί. Μιλάμε για κάτι πάρα μα πάρα πολύ σπουδαίο. Έναν σημαντικότατο ενεργειακό κόμβο της Μεσογείου – Βαλκανίων – Μ. Ανατολής.

Άρα; Κάνουν, πλην όμως τίποτα «φανερό»...

Κι εδώ αρχίζουν τα «δύσκολα».

Αυτό σημαίνει πως δεν έχουν σκοπό ν’ αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ως έναν «απλό διαγωνισμό» που θα τον κερδίσουν με το μεγαλύτερο τίμημα. Έχουν σκοπό – όπως φαίνεται – να το «παλέψουν αλλιώς». Υπόγεια, με τα γνωστά μέσα: «επηρεασμούς», εξαγορές κέντρων αποφάσεων, απειλές, χειραγωγήσεις, κλπ κλπ (Και βεβαίως, χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη – όπως θα έπρεπε. Θέλουν το φιλέτο και το θέλουν «τζάμπα»...όπως πάντα...όπως σε όλα...)

Σ’ αυτό το μέτωπο είναι που «χώλαινε» πάντα η Ρωσία έναντι της Δύσης ως προς την Ελλάδα.

Το «υπόγειο» και την «αυτοκρατορική παρουσία». Την «εικόνα ισχύος και αποφασιστικότητας».

Ξεκινούσε να αυξήσει την παρουσία της στην Ελλάδα, η Δύση έδειχνε τα δόντια της στην Ελλάδα, μούγκριζε λίγο η Ρωσία προς τους Δυτικούς, έδινε η Δύση κάποια ανταλλάγματα (κάπου αλλού στον πλανήτη) στη Ρωσία, η Ρωσία έκανε πίσω, άφηνε την Ελλάδα «ξεκρέμαστη» και μονίμως βρίσκονταν αυτή «εκτός Ελλάδας» και η Ελλάδα «ακόμη πιο βαθιά στα μπουντρούμια της Δύσης»...

Ααα, απλά πράγματα. Απλή ιστορική καθημερινότης, έτσι;

Και ιδού λοιπόν ερωτήματα που προβάλλουν:

Πιστεύει κανείς ότι η Ελληνική Πολιτική (δηλαδή Κυβέρνηση) θα μπορούσε ν’ αντέξει τις «Δυτικές Υπόγειες (και όχι μόνο) Πιέσεις»;

Εάν ο Αλεξέι Μύλλερ στις πραγματικές off the record και αφανείς συναντήσεις – συζητήσεις που είχε με την κεφαλή της κυβέρνησης (αμφιβάλει κανείς ότι εκεί αποσκοπούσε η χτεσινή του αιφνίδια έλευση;) τους έδωσε την «πραγματική ρωσική προσφορά» - ακόμη και προφορικά - πιστεύει κανείς ότι αυτό δεν το έχουν «σφυρίξει» κιόλας κάποιοι «αγορασμένοι κυβερνητικοί» στην «άλλη ενδιαφερόμενη πλευρά» (Δυτικούς);

Κι αυτοί άραγε γιατί δεν έχουν αντιδράσει ακόμη στο ίδιο επίπεδο;

Μήπως γιατί ήδη «αντιδρούν» πλην «υπόγεια»;

Και τι έχει σκοπό να κάνει αυτή τη φορά η Ρωσία; Θα ξανακάνει πίσω όπως πάντα ιστορικά;

Θ’ αποδείξει για μια ακόμη φορά ότι δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τους Δυτικούς στα παρασκήνια;

Και τότε γιατί ξαναμπλέκει η Ελλάδα σε φασαρίες αν είναι έτσι;

Θ’ αφήσει έκθετους και αθωράκιστους τους Έλληνες υποστηρικτές της όπως έκανε τότε με τον Καραμανλή; (και όχι μόνον, απλά επελέγη το πιο πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα).

Ή μήπως «αυτό ακριβώς» τελικά εξυπηρέτησε η «αιφνίδια επίσκεψη Μύλλερ»; Μήπως αυτό αφορούσε; Εγγυήσεις για την πραγματική θέληση των Ρώσων να «μπουν στην Ελλάδα»....

Αν είναι έτσι, καλοδεχούμενο κι αυτό...Είναι όμως;

Θα πρέπει πάντως να θυμούνται ότι το να «λανσάρουν την αυτοκρατορική αύρα» της Ρωσίας μέσα στην επικράτεια της Δύσης είναι εν πολλοίς και θέμα εικόνας. Με απλούς «συμβολισμούς» και «περίεργες επισκέψεις» (όσο υψηλές κι αν είναι αυτές) δεν θα το επιτύχουν. Χώρια που έχουν ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους. Και φυσικά, την εικόνα την χτίζουν τα ΜΜΕ. Τα οποία πουλάνε τις υπηρεσίες τους σε όποιον πληρώνει καλύτερα. Δεν έχουν οποιουδήποτε είδους ευαισθησίες όταν ρέει το χρήμα.

Αυτή η εικόνα είναι που πείθει από την μια την κοινή γνώμη για τις γνήσιες προθέσεις του «Νεοερχόμενου Διεκδικητή» κι από την άλλη τον Πολιτικό ότι αυτός δεν είναι «ψευδοφανής» και πως έχει την απαραίτητη ισχύ και βούληση να τον προστατέψει εάν κάνει το τόλμημα να πάει προς τον «Νέο Διεκδικητή».

Έτσι λειτουργούσε πάντα η αρένα της Πολιτικής, είτε εσωτερική είτε εξωτερική.

Λέτε να μην τα ξέρουν αυτά οι Ρώσοι;

Για να μην βλέπουμε λοιπόν γύρω μας μια τέτοια «εκτεταμένη φιλορωσική καμπάνια» παντού στα ελληνικά ΜΜΕ, τι να σημαίνει άραγε;

Ότι οι Ρώσοι δεν ξέρουν πως παίζεται το παιγνίδι των εντυπώσεων; Το πως «χτίζεται μια ισχυρή εικόνα»; Ότι είναι τσιγκούνηδες και αρνούνται να σκορπίσουν τα απαραίτητα εκατομμύρια στο Ελληνικό παιγνίδι Επικοινωνίας;

 Κοροϊδευόμαστε τώρα;

Άρα;

Άρα, δεν θέλησαν να παίξουν αυτό το παιγνίδι.

Μήπως γιατί - όπως είπαμε και σε προηγούμενα σημειώματα – δεν ενδιαφέρονται πραγματικά παρά μόνον «παρενοχλούν» τους Δυτικούς για να λάβουν κάποια γεωπολιτικά ανταλλάγματα σε άλλα σημεία της υφηλίου;

Άντε, να υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι όντως ενδιαφέρονται για την δυναμική είσοδό τους στην Ελλάδα.

 Ενώ από την μια λοιπόν αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα τους είναι απαραίτητη για τα ενεργειακά τους παιγνίδια, από την άλλη αποδεικνύονται – για μια ακόμη ιστορική φορά – ανεπαρκείς στην «κόντρα τους με τη Δύση».

Και περιμένουν αλήθεια να μην το «εισπράττει αυτό» η Ελληνική Κοινή Γνώμη και Πολιτική;

Πως θα τις έλξουν, πως θα τις πείσουν με τέτοια «χλιαρή στάση» να πάνε μαζί τους εάν με την στάση τους τις πείθουν πως και πάλι «ξεκρέμαστες» θα τις αφήσουν σε λίγο;

Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε και το άλλο timing που συμβαίνει αυτή η «παράξενη κάθοδος Μύλερ».

Η Κρίση της Κύπρου σε συνδυασμό με τα δικά της κοιτάσματα και τις ρωσικές βλέψεις προς τα εκεί.

Όσο κι αν το αρνούνται οι πάντες πως αυτή η επίσκεψη Μύλλερ είχε οποιαδήποτε σχέση με την Κύπρο, ποιός το πίστεψε άραγε;

Δικαιούμαστε όλοι να φανταζόμαστε πως η Ρωσική αιφνίδια, «μυστήρια» (Νέα) πρόταση περί ΔΕΠΑ – ΔΕΣΦΑ πιθανότατα περιλαμβάνει και τα.... «Κυπριακά Οικόπεδα Αερίου»...άγνωστο πως...

Για να δούμε πως θα εξελιχθεί λοιπόν αυτό το θρύλερ...

Γεγονός είναι ένα πάντως:

Το αν πρέπει να κάνεις αποκρατικοποιήσεις (και μάλιστα τόσο κρίσιμων στρατηγικών τομέων) είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα που σηκώνει από μόνο του πάρα πολλή συζήτηση.

Τώρα, αν πρέπει σώνει και καλά να τις κάνεις – κι αυτό είναι ένα άλλο θέμα - τις κάνεις όταν πατάς γερά στα πόδια σου ως χώρα.

Και όχι όταν διαβαίνεις Κρίση και Σκοτεινές Κοιλάδες...

Επ’ ουδενί δεν τις κάνεις όταν είσαι «αδύναμος» και πανταχόθεν βαλλόμενος...

Η πιο σοφή λύση θα ήταν να ακυρωθεί ο Διαγωνισμός και να μετατεθεί (επ’ αόριστον) για μια καλύτερη – ισχυρότερη για την Ελλάδα – μελλοντική χρονική στιγμή...ένα άλλο timing, με συγκριτικά πλεονεκτήματα και όχι μειονεκτήματα για την Χώρα...

Αλλά αυτά είναι για τους Σοφούς Ανθρώπους...για την (ξεπουλημένη) Ελλάδα είναι ψιλά γράμματα...

Όπως ανέκαθεν σ’ αυτόν τον τόπο...

Γιώργος Ανεστόπουλος
aegeanhawk