Corpus Christi και Σκίτσα του Μωάμεθ

«…Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς…" (Κατά Ιωάννην, Η’ – 32)

(Το αν την αντέχουμε ή όχι θα φανεί στο τέλος του κειμένου...)

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Σάτιρα και προπαγάνδα. Ή αλλιώς, η Προπαγάνδα μέσω της Τέχνης.

 Η «έντεχνη λασπολογία» μέσω του «πολιτισμένου γέλωτος».

Λέγε λέγε, κάτι θα ριζώσει στην ψυχή του άλλου.

Ρίξε λάσπη, στο τέλος κάτι θα μείνει.

Γνωστά τσιτάτα όλα...

Η ουσία παραμένει όπως κι αν το πεις όμως:

 Ο πιο κόσμιος, χαριτωμένος, «πολιτισμένος» και πάνω απ’ όλα «νόμιμος» τρόπος να «φθείρεις» κάτι ή κάποιον είναι η «Τέχνη». Και να λερώσεις κάποιον, φυσικά με το αζημίωτο. Ή να «απομυθοποιήσεις». Κι αφού τον «κατεβάσεις από τον Μεταφυσικό Θρόνο» του, να τον σύρεις στη λάσπη μέχρις εξοντώσεώς του.

Η «Προπαγάνδα των (δήθεν) Προοδευτικών» στοχεύει σε δύο επίπεδα.

Πρώτον, τις έννοιες Πατρίδα/Σημαία. Με απώτερο σκοπό μια «πολυπολιτισμική-πολυεθνική» κοινωνία αυτά τα «Σύμβολα» - που «στηρίζουν την Εθνική Κοινωνία» - πρέπει να συντριβούν. Να γελοιοποιηθούν, να αποηθικοποιηθούν, να αποσαθρωθούν πρώτα τα θεμέλιά τους και κατόπιν να καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι.

Δεύτερον, την έννοια «Πίστη». Λοιδωρισμός της μέχρι την απομυθοποίηση και το γκρέμισμά της.

Τρίτον, στηρίζει τα δύο παραπάνω «Μέτωπα», ακυρώνοντας στην πράξη την δυνατότητα πολιτικοκοινωνικής, πολιτιστικής αντιμετώπισής τους από μέρους του ευρύτερου Πατριωτικού Χώρου.

Πως;

Μα «στερώντας τους όπλα».

Ποιά είναι αυτά;

Δεν μένει παρά να εξεταστεί το «βασικό ΤΟΥΣ επιχείρημα» στην πιο πρόσφατη «σκηνή αυτού του διαρκούς επαίσχυντου αντεθνικού τους έργου». Την υπόθεση Corpus Christi.

Ποιό ήταν αυτό;

«Γιατί ρε Φασίστες δεν μας αναγνωρίζετε το δικαίωμα Λόγου και έκφρασης»;

Κοίτα ποιός μιλάει! Ποιοί το ρωτούν αυτό;

Αυτοί που δεν αναγνώρισαν το δικαίωμα Λόγου στην Ολυμπιακή Αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου και την καρατόμησαν ατιμωτικά από την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου 2012.

Αυτοί που χτύπησαν αμείλικτα πριν ελάχιστες δεκαετίες την ταινία «Ελένη» του Γκατζογιάννη.

Αυτοί που πάλεψαν αδυσώπητα την ταινία «Κατίν» που ξεμπρόστιαζε το έγκλημα των «προοδευτικών» σοβιετικών να εκτελέσουν 20,000 Πολωνούς αξιωματικούς στο ξεκίνημα του Β’ Παγκ. Πολέμου.

Αυτοί που έχουν «πιάσει όλα τα πόστα» στην Ελληνική Πολιτεία κλείνοντας όλες μα όλες τις πόρτες στους Έλληνες Πατριώτες ώστε να μην μπορούν να αντιδράσουν στην (δήθεν) «Προοδευτική» τους (αντεθνική) Λαίλαπα.

Τολμάνε και μιλάνε για λογοκρισία.

Ποιοί; Αυτοί που έχουν μπλοκάρει τα πάντα. Που έχουν λογοκρίνει κάθε τι Πατριωτικό με τον χειρότερο τρόπο. Κλείνοντάς του «όλες τις πόρτες» έκφρασής του.

Πόσοι Έλληνες Πατριώτες καλλιτεχνικοί δημιουργοί κάθε είδους άραγε δημιουργούν σε θιάσους, σε ατελιέ, σε μουσικές ή θεατρικές σκηνές και σε πλατώ;

Πότε ανέβηκε η τελευταία «Πατριωτική» Παράσταση;

Πότε προβλήθηκε η τελευταία «Πατριωτική Ταινία»;

Πότε έγινε τελευταία φορά παρουσίαση στα κρατικά ΜΜΕ Πατριωτικής Λογοτεχνίας – Ποίησης – Δοκιμίου ή έθεσαν υπό την αιγίδα τους μια συναυλία Πατριωτικών Τραγουδιών;

Πόσοι Έλληνες Πατριώτες συγγραφείς βρίσκουν άραγε ανοιχτές θύρες στους χιλιάδες εκδοτικούς οίκους και στα ΜΜΕ;

Πόσοι Έλληνες Πατριώτες δημοσιογράφοι άραγε απασχολούνται σ’ αυτά τα ΜΜΕ;

Πότε ενίσχυσε η Πολιτεία των «Προοδευτικών» τις Πατριωτικές Ιστοσελίδες για να προάγουν κι αυτές με τη σειρά τους ακόμη πιο πολύ τον Πατριωτικό Εθνικό Λόγο, Τέχνη και Γράμματα;

Πόσοι από τους παραπάνω «ενισχύονται οικονομικά» από την Πολιτεία για να δημιουργήσουν ελεύθερα στο χώρο του Πνεύματος και του Πολιτισμού όπως «αφειδώς» συμβαίνει με τους αντίστοιχους «άλλους ημέτερους και καλοζωϊσμένους» του αντεθνικού κατεστημένου;

Η εξοργιστική απάντηση είναι γνωστή σε όλους...

Άλλος λοιπόν κήρυξε τον Πόλεμο στους Πατριώτες,  στην Πατρίδα και στα Σύμβολά τους.

Στο παρόν θα δοθεί όμως έμφαση στον έναν από τους δύο παραπάνω «Στόχους» τους.

 Τις επιθέσεις κατά των Συμβόλων της Πίστεως.

Όπως και στην «απαγκίστρωση» αυτού του θέματος από το άλλο θέμα που «εκ του πονηρού» όλοι αυτοί οι (δήθεν) Προοδευτικοί προσπαθούν εσκεμμένα να το «εμπλέξουν». Τουτέστιν, με ένα άλλο διεθνές σοβαρό ζήτημα, την (δήθεν) απόπειρα προσβολής των Συμβόλων του Ισλάμ. Θα δείτε πιο κάτω τα «περιβόητα (δήθεν) Σκίτσα του Μωάμεθ». Και θα δείτε επίσης το ότι αποτελούν απλά μια (δήθεν) προπαγάνδα κατά του Ισλάμ ενορχηστρωμένη απ’ «αυτούς τους ίδιους». Τους Ισλαμιστές.

Ένα ένα όμως.

Στα «δικά μας» πρώτα.

Corpus Christi: το Ιερό «Αδελφάτο» με τις «τρελές»...

Ενοχλητικός ο τίτλος, έτσι;

Γι’ αυτό τον διάλεξα.

Έψαχνα έναν τίτλο που σε οχτώ λέξεις να μπορεί να δείξει με «ενοχλητική ένταση» όλη την «δυσώδη σκοτεινιά» αυτού του (δήθεν) «τεχνουργήματος».

Η Θεατρική Παράσταση Corpus Christi, όπου ο Χριστός και οι Μαθητές του παρουσιάζονται ως μια «Ομοφυλοφιλική Σέχτα» είναι το πιο πρόσφατο ηχηρό παράδειγμα. Ανάλογες προσπάθειες υπήρξαν πολλές στο παρελθόν. Όχι μόνον στο σύγχρονο. Αλλά και στο ιστορικό.

Σκοπός πάντα ένας:  «Απομυθοποίηση», «Ηθική Αποκαθήλωση του βαλλόμενου (Θεολογικού) Προσώπου/Συμβόλου», «Γκρέμισμα και Συντριβή» όλου του Πνευματικού Οικοδομήματος που στηρίζεται σ’ αυτό.

Τόσο απλά. «Χειραγώγηση»!!!

Θα πει κάποιος ίσως απ’ αυτούς τους «κυρίους»:

Μα σταματήστε πια να βλέπετε φαντάσματα. Απλά ένα έργο είναι. Πως είναι δυνατόν από μόνο του ένα θεατρικό έργο να φιλοδοξεί να επιτύχει όλα αυτά που του καταμαρτυρείτε παραπάνω;

Να ήταν μια απλή ιστορική εξαίρεση, ίσως και να μην ασχολούταν κανείς μαζί του. Δεν είναι όμως. Παρά είναι ένας ακόμη «κρίκος» σε μια μακρά ιστορική αλυσίδα από τέτοιες «επιθέσεις».

Πάμε λοιπόν προς τα πίσω.

Στα γρήγορα θα περάσουμε τις αντίστοιχες απόπειρες των ταινιών «Ο Τελευταίος Πειρασμός» και ο «Κώδικας Ντα Βίντσι». Γνωστές οι περιπτώσεις τους. Εντάσσονται ξεκάθαρα στο σκεπτικό της παραπάνω προπαγάνδας.

Τα υπόλοιπα όμως, θα αποπειραθούμε να τα «βιώσουμε». Και όχι απλά να τα διαβάσουμε. Αυτό σημαίνει ότι θα παρουσιαστεί και δεν θα αποκρυφτεί το ανάλογο οπτικό υλικό. Πρέπει να αναδυθεί όλη η «δυσωδία» αυτής της «ενορχηστρωμένης φιλοσοφικής/αντιθεολογικής επίθεσης». Σε όλη την «ιστορική αλληλουχία» της. Και όχι να κρυφτεί. Μπας και καταλάβουν μερικοί από «εκεί απέναντι» στο (δήθεν) Προοδευτικό μπλοκ «τι κάνουν» και «που οδηγούν τα πράγματα» σ’ αυτόν τον τόπο.

Υπόθεση Outlook

Κλασσικό πλέον παράδειγμα αποτελεί το γνωστό ζήτημα του Πίνακα του «Σταυρού και της εκσπερμάτισης επ’ αυτού». Και αυτό παρουσιάστηκε ως «Τέχνη»:

Ο πίνακας του Thierry de Cordier «Πότισέ με»,

 ο οποίος αφού εκτέθηκε στα μάτια 22,000 θεατών της έκθεσης Outlook, μόλις λίγα χρόνια πριν, (συμπεριλαμβανομένου του τότε Έλληνα Προέδρου κου Στεφανόπουλου) αποσύρθηκε μετά από διαμαρτυρία της Εκκλησίας – αν και «προκλητικά καθυστερημένης».

Η Εκκλησία σ’ εκείνη την περίπτωση προτίμησε να υποκριθεί ότι «ουδέν συμβαίνει». Το ίδιο έπραξε (όπως και συνολικότερα η Πολιτεία) και με όλες εκείνες τις ιστοσελίδες που – ήδη καιρό πριν και ως σήμερα – διακωμωδούσαν (και διακωμωδούν) Σύμβολα της Πίστης, στο πρότυπο του «Γέροντας Παστίτσιος» που από τότε διακινούνται σε ογκώδη αριθμό στο διαδίκτυο και που επιχειρούν να τα καμουφλάρουν με το προσωπείο της «αθώας σάτιρας».

Να όμως που δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι:

Όπως έγραφα στο διαδίκτυο εκείνη την περίοδο:

«…Η Πίστη προς τα Θεία ακολουθεί την Ατραπό του μυστικιστικού Δέους κι επ’ ουδενί αυτήν της Λογικής. Ο  (εξ)ευτελισμός των Θείων Συμβόλων (μέσω της «προβιάς» της (δήθεν) Τέχνης των Αθέων) ευνουχίζει αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα του Δέους να συμβάλλει καίρια στη γέννηση της Πίστης και στην "ενίσχυση και στήριξη" αυτής. Παύοντας να αισθάνεσαι δέος για τα Θεία, παύει και η Πίστη σου. Αυτή είναι η "εκ βάθρων ζημιά" που κάνει η (δήθεν αθώα) σάτιρα και ο (εξ)ευτελισμός των Θείων από μέρους των Άθεων. Αποτελούν συγκεκαλυμμένη πλην εσκεμμένη και  σαφή κατασυκοφάντηση με απώτερο σκοπό την συντριβή των θεμελίων του Μεταφυσικού Συμβολισμού του συκοφαντούμενου…»

«Ύπουλη αποσάθρωση των ψυχοπνευματικών νευρώνων της Πίστεως», θα πρόσθετα σήμερα.

Ο (εξ)ευτελισμός των Θείων επιτελεί ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που προέτρεπε ο Γέρος του Μωριά:

«…Φυλάξτε την πίστη σας και στερεώστε την, διότι όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος…» (Θ. Κολοκοτρώνης)

Η γελοιοποίηση των Συμβόλων της Πίστης είναι ακριβώς η «αποστερέωσή» της.

Βεβαίως, το συγκεκριμένο περιστατικό, για τους γνωρίζοντες δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κεραυνός εν αιθρία. Ήταν λογική συνέχεια ενός ολόκληρου «αντιχριστιανικού (δήθεν) καλλιτεχνικού κινήματος» που η (Καθολική και Προτεσταντική κυρίως) Εκκλησία αμέλησε να αντιμετωπίσει έγκαιρα. Αντιθέτως, αν και φαινομενικά από το 1550 άρχισε να το αντιμετωπίζει, ουσιαστικά σήμερα το εκτρέφει ξεκάθαρα με την άρνησή της να το αντιμετωπίσει δυναμικά.

To Chorpus Christi έρχεται σε συνέχεια του Cordier. Του οποίου ο παραπάνω αρρωστημένος πίνακάς του έρχεται σε αναμενόμενη συνέχεια της «Βλάσφημης Σχολής του Λιο Στάϊνμπεργκ» και της «νοσηρής εμμονής του να ανατέμνει μια – σαφώς ανύπαρκτη θεολογικά - Χριστολογική Σεξουαλικότητα».

Διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία 26/12/09):

"Ο Λίο Στάινμπεργκ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της ιστορίας της τέχνης και έχει ειδικευτεί στην ανάλυση της Αναγέννησης. Η έρευνά του στις αρχές της δεκαετίας του '80 τον οδήγησε στη μελέτη για τη σεξουαλικότητα του Χριστού στους πίνακες της εποχής.
Για πρώτη φορά τόλμησε να αναλύσει την αναπαράσταση των γεννητικών οργάνων του Χριστού στην τέχνη της Αναγέννησης και κατέληξε σε σημαντικά συμπεράσματα, τα οποία ανατρέπουν τις μέχρι τότε εδραιωμένες βεβαιότητες της εικαστικής (αλλά και θεολογικής) κριτικής.
Η επιχειρηματολογία του Στάινμπεργκ συνοδεύεται από 200 πίνακες της εποχής. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι είναι αναγκαία η αναφορά σε πολυάριθμα παραδείγματα, έτσι ώστε να πειστεί ο αναγνώστης ότι οι ισχυρισμοί του είναι βάσιμοι και δεν στηρίζονται σε κάποιες εξαιρέσεις.


Οι πίνακες αυτοί (που θα μπορούσαν εύκολα να αυξηθούν σε χίλιους κατά τον συγγραφέα) έχουν ένα κοινό παρονομαστή: απεικονίζουν με ευκρίνεια το πέος του νηπίου ή του ενήλικα Χριστού. Προέρχονται από δεκάδες καλλιτέχνες της περιόδου από τον δέκατο τέταρτο ώς τον δέκατο έκτο αιώνα. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι Ιταλοί (Μαντένια, Μπελίνι, Βερόκιο, Τισιανός κ.ά.), αλλά εκπροσωπούνται και καλλιτέχνες από τις βορειότερες ευρωπαϊκές χώρες.


Η κεντρική θέση της μελέτης είναι ότι αυτές οι απεικονίσεις δεν μπορούν να ερμηνευτούν από την ακαταμάχητη κλίση προς «το νατουραλισμό» που χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αυτή η εύκολη εξήγηση θεωρείται εντελώς πλανημένη από τον Στάινμπεργκ. Ο συγγραφέας απορρίπτει επίσης το ενδεχόμενο να εξηγηθούν τα απεικονιζόμενα γεννητικά όργανα από τη μίμηση των κλασικών προτύπων, όπου η γυμνότητα είναι κοινό στοιχείο. Ουσιαστικά όλοι οι προηγούμενοι ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η μίμηση της κλασικής εποχής ενίσχυσε τη νατουραλιστική τάση και το γυμνό θείο σώμα πρέπει να ερμηνευτεί μ' αυτό τον τρόπο.
 

Ομως ο Στάινμπεργκ πάει παρακάτω: Διαπιστώνει ότι δεν αρκεί στους ζωγράφους να εμφανίζουν τον Ιησού σε πλήρη γυμνότητα, αλλά καθιστούν τα γεννητικά του όργανα κεντρικό στοιχείο της σύνθεσής τους. Σε σκηνές γέννησης τα γεννητικά όργανα του θείου βρέφους επισημαίνονται από το χέρι της μητέρας ή του ίδιου του βρέφους, ενώ οι προσκυνητές Μάγοι συχνά εμφανίζονται να κοιτούν προς την περιοχή του σώματος του Ιησού μεταξύ του ομφαλού και των γεννητικών οργάνων. Κατά την αναπαράσταση της περιτομής και πάλι αναδεικνύεται το πέος σε κεντρικό στοιχείο, ενώ παρόμοια εμμονή συναντάται και σε πολλές απεικονίσεις της Μητέρας και του Βρέφους. Αλλά ακόμα και μετά τη Σταύρωση, το τέλος και την αποκαθήλωση, το χέρι του νεκρού Χριστού παρουσιάζεται συνήθως πάνω στη βουβωνική χώρα, επισημαίνοντας τη σχέση σεξουαλικότητας και θανάτου.


Η ερμηνεία του Στάινμπεργκ στηρίζεται στα θεολογικά δεδομένα της εποχής. Σύμφωνα με την ανάλυσή του, η απεικόνιση και η εμμονή στη σεξουαλικότητα του Χριστού πηγάζει από το χριστιανικό δόγμα της πλήρους ενανθρώπισης: Δεν νοείται «ενσαρκωμένο» θείο χωρίς τη σεξουαλική του πλευρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι παύει ο Ιησούς να είναι αγνός κατά τους καλλιτέχνες της Αναγέννησης (ένα ζήτημα που αποπειράθηκαν να αντιμετωπίσουν νεότεροι καλλιτέχνες). Ομως η αγνότητά του αυτή δεν προκύπτει από κάποια ανικανότητα ή αναπηρία, αλλά από τη συνειδητή απόκρουση των πειρασμών της σάρκας.


Ο Στάινμπεργκ στηρίζει την ανάλυσή του στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451) που καταδίκασε το μονοφυσιτισμό και αποφάνθηκε ότι οι δύο φύσεις του Ιησού υπήρξαν ολοκληρωμένες και τέλειες: «τέλειον τον αυτόν εν Θεότητι και τέλειον αυτόν εν Ανθρωπότητι, Θεόν αληθώς και Ανθρωπον αληθώς τον αυτόν εκ ψυχής και σώματος». Ανάλογη είναι η διατύπωση του Απόστολου Παύλου στην Επιστολή προς Εβραίους: «Ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών, πεπειραμένον δε κατά πάντα καθ' ομοιότητα χωρίς αμαρτίας» (Δ', 15).


Ο Χριστός, λοιπόν, έπρεπε να είναι απολύτως ολοκληρωμένο άτομο από κάθε άποψη, και ο στόχος του αναγεννησιακού καλλιτέχνη ήταν να τον αναπαραστήσει υπ' αυτήν τη μορφή. Αυτό που σήμερα μπορεί να μας μοιάζει βέβηλη ή ακόμα και αντιχριστιανική επιμονή, είναι κατά τον Στάινμπεργκ η ρητή έκφραση μιας θεολογικής πεποίθησης!
Εκεί που αρχίζουν να δυσκολεύουν τα πράγματα είναι όταν διαπιστώνει ο ερευνητής ότι σε ορισμένους πίνακες εικονογραφείται ορθωμένο το παιδικό πέος του μικρού Χριστού, προκειμένου να τονιστεί η ανθρώπινη φύση του και η ζωτικότητά του.


«Για προφανείς λόγους, αυτό το γεγονός δεν έγινε ποτέ αντικείμενο σχολιασμού», παρατηρεί ο Στάινμπεργκ. Αλλά από το πλήθος των σχετικών παραδειγμάτων συμπεραίνει ότι εκείνη την εποχή δεν προκαλούσε σκάνδαλο αυτή η εικόνα.
Από το 1550, όμως, τα ήθη έπαψαν να ανέχονται παρόμοιες σκηνές. Οι πίνακες άρχισαν να αποσύρονται, ή να σκεπάζονται τα επίμαχα σημεία με επιζωγραφήσεις.
Ενας μικρός αριθμός πινάκων που επισημαίνει ο Στάινμπεργκ θέτουν ακόμα πιο δύσκολα ζητήματα. Πρόκειται για σκηνές με τον Χριστό Πάσχοντα ή Νεκρό και στις οποίες διακρίνεται καθαρά ερεθισμένο το ανδρικό μέλος. Σε όλους αυτούς τους πίνακες το σημείο αυτό του σώματος του Ιησού είναι σκεπασμένο από το περίζωμα ή κάποιο μακρύτερο ένδυμα, αλλά δεν αμφισβητείται ότι διαγράφεται σαφώς το ορθωμένο του πέος. Αλλωστε οι ζωγράφοι της Αναγέννησης φημίζονται για την ικανότητά τους να αποδίδουν κάτω από την πτύχωση των ενδυμάτων τις ανατομικές λεπτομέρειες του ανθρώπινου σώματος.


Ας δει κανείς την περίφημη «Πιετά» του Ζακ Μπελάνζ ή τον αντίστοιχο πίνακα του Βίλεμ Κέι ή και το «Ιδού ο Ανθρωπος» του Μάρτεν βαν Χέεμσκερκ και το «Χριστός πάσχων» του Λούντβιγκ Κρουγκ.
Μια πρώτη ερμηνεία που προτείνει ο Στάινμπεργκ είναι η προφανής: Το πέος συμβολίζει τη δύναμη, την εξουσία. Πρόκειται για έναν πανάρχαιο συμβολισμό, που υπογραμμίζεται από την επίσης αρχαία αναλογία του σεξουαλικού ερεθισμού με την ανάσταση. Ανάλογο συμβολισμό διακρίνει ο συγγραφέας και στο περίζωμα του Λάζαρου, στην κολοσσιαία εικόνα του Σεμπαστιάνο ντελ Πιόμπο, στην οποία συνεργάστηκε ο Μικελάντζελο."

Αυτά ως προς την Ιστορία του θέματος. Όπως φαίνεται, το Corpus Christi έχει όχι μόνον παρόν, αλλά και παρελθόν και μέλλον.

Κι αν τα εν τω Χριστιανικώ Κόσμω «ψευδοκαλλιτεχνίζοντα ψυχοπαθητικά ατοπήματα» έχει βρει τον τρόπο η κοινωνία μας να τα αντιμετωπίζει απορροφώντας εν πολλοίς τους «κραδασμούς» - και αντιδρώντας δυναμικά μόνον όταν ξεπερνιούνται τα όρια και «δεν πάει άλλο» - δεν συμβαίνει το ίδιο με την άλλη, τη «Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης», το Ισλάμ.

Διαβαίνοντας την Σκοτεινή Κοιλάδα: Τα Σκίτσα του Μωάμεθ

«…Το περιστατικό με τα σκίτσα του Μωάμεθ σύντομα θα περάσει στην ιστορία, ενδεχομένως με την έκφραση συγγνώμης εκ μέρους της δανικής εφημερίδος….» έγραφαν οι Ελληνικές Γραμμές στις 12/02/2006 αναδημοσιεύοντας παράλληλα και τα «γνήσια Σκίτσα» όπως αυτά φαίνονται παρακάτω.

Κι όμως, παρ' ότι κακόγουστη και παιδαριώδης η ισλαμική προπαγάνδα, όχι μόνον επιβίωσε ως τα σήμερα, αλλά ζει και βασιλεύει. Και όχι μόνον. Αλλά και θεριεύει και φιλοδοξεί να κάνει ακόμη χειρότερα.

Απόδειξη είναι τα τελευταία τους «κατορθώματα». Για ένα ιστορικό φιλμάκι που ουσιαστικά εξιστορεί την ιστορία του Ιδρυτή τους, επειδή δεν τους αρέσει να παρουσιάζεται το πρόσωπο του Μωάμεθ, ξεσηκώθηκαν παντού στον κόσμο και .... τά’ σπασαν κανονικά. Θανατώνοντας και όποιον βρέθηκε μπροστά τους. Συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανού Πρέσβη στην Λιβύη. 

Ας δούμε λοιπόν την ιστορία του «Σκοτεινού αυτού» δείγματος Προπαγάνδας.

 

Την 29/12/10 απετράπη σοβαρή ισλαμική τρομοκρατική ενέργεια κατά της Δανέζικης εφημερίδας που προ λίγων ετών δημοσίευσε τα Σκίτσα του Μωάμεθ.

Και να η αλήθεια για τα περιβόητα σκίτσα του Μωάμεθ που δεν είναι τίποτε άλλο από κακοστημένη Ισλαμική προπαγάνδα στηριγμένη στον "μέχρι θανάτου φανατισμό", νόσο τόσο μα τόσο ενδημική στο χώρο του Ισλάμ...

Η διαμάχη ξεκίνησε όταν η δανική εφημερίδα «Τζιλάντς Πόστεν» (Ο Ταχυδρόμος της Γιουτλάνδης) δημοσίευσε 12 σκίτσα του προφήτη του Ισλάμ Μωάμεθ στις 30 Σεπτεμβρίου 2005.

Αυτά:

Όπως διαβάζουμε στο http://e-rooster.gr/02/2006/239 (που αναδημοσίευσε με τη σειρά του στοιχεία από το www.andrianopoulos.gr ) «…Η οργάνωση «Ισλαμική Κοινότητα της Δανίας» που έχει σαν επικεφαλής της ένα γνωστό ακραίο ισλαμιστή και πολέμιο της Δύσης σε ταξίδι μελών της στην Μέση Ανατολή έδωσε στην δημοσιότητα τρία προσβλητικά σκίτσα για το Ισλάμ (τα δύο φαίνονται παρακάτω) που όμως δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί σε δυτικές εφημερίδες. Ηταν κατασκευασμένα αποκλειστικά από τα μέλη της οργάνωσης αυτής με στόχο να ερεθίσουν τους μουσουλμάνους εναντίον της Δύσης. Και είναι φανερό πως το σχετικό τους σχέδιο πέτυχε απόλυτα!!»

Ενας προσευχόμενος μουσουλμάνος βιάζεται από ένα σκύλο

Ο Μωάμεθ σαν δαίμονας παιδεραστής

Στην όλη ιστορία όμως υπάρχει και κάποια άλλη παρανόηση. Που επιβεβαιώνει έμμεσα τον υπονομευτικό ρόλο της Ισλαμικής αυτής οργάνωσης. Πρώτον, δεν είναι αλήθεια πως στην μουσουλμανική παράδοση απαγορεύεται η απεικόνιση του Προφήτη. Όπως φαίνεται από τις δύο παλιές εικόνες που ενδεικτικά παραθέτω, στη διάρκεια της ιστορίας έχουν υπάρξει πολλές καλλιτεχνικές απεικονίσεις του Προφήτη Μωάμεθ:

Από το Jami Al-Tawarikh (The Universal History του Rashid Al-Din)

Από χειρόγραφο στην Βιβλιοθήκη του Εδιμβούργου (Tabriz, Persia, c. 1315.)
(Hat tip: Brett K.)

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι πως έχουν υπάρξει δεκάδες σκίτσα σατιρικά του Μωάμεθ στην Δύση τα τελευταία τουλάχιστον οκτώ χρόνια (παραθέτω δύο από αυτά παρακάτω) δίχως να έχει υπάρξει η παραμικρή αντίδραση.

Το σκίτσο είναι του Steph Bergoul και στα Γαλλικά λέει:
Μωάμεθ: «Πρόκειται περί δικαστικού λάθους! Είμαι ο Μωάμεθ, ο Προφήτης!»
Αγιος Πέτρος: (με το γιαταγάνι καρφωμένο στο στήθος) «Απόλυτα ΕΝΟΧΟΣ!».

Από τον σκιτσογράφο Cabu στην σατιρική Γαλλική έκδοση Hebdo το 2002.
H ταμπέλα πίσω γράφει: «Εκλογή της Μις Σάκκος με Πατάτες που οργανώνει ο Μωάμεθ».
Ο οποίος, πίνοντας και καπνίζοντας, δηλώνει:«Διάλεξα την Καλλονή του Φοντεναύ».
(Αναφέρεται σε είδος πατάτας που προέρχεται από το ομώνυμο Παρισινό προάστιο, στο οποίο ζούν κυρίως μετανάστες – και στο οποίο ξέσπασαν ταραχές το 2005).

Είναι λοιπόν αυτονόητο πως η σχετική εξέγερση είναι ενορχηστρωμένη με στόχο την διάβρωση των αξιών του Δυτικού πολιτισμού. Με σκοπό δηλαδή η Δύση να αρχίσει να υποχωρεί στις μουσουλμανικές απαιτήσεις αφήνοντας βαθμιαία να διαφανεί η «ανωτερότητα» του Ισλάμ σαν αρχές και αξίες. Θα υποκύψουμε τελικά στον διάφανο και απαράδεκτο αυτό σχεδιασμό; …»

Έγραφαν και πάλι οι Ελλ. Γραμμές την ίδια παραπάνω ημερομηνία.

«.…Η ελευθερία λόγου υπάρχει για να υπηρετεί την αλήθεια και όχι για να εξευτελίζει την θρησκεία των άλλων. Όμως η περίπτωση των σκίτσων του Μωάμεθ δεν είναι το πρώτο σχετικό περιστατικό. Στο παρελθόν είχαν συμβεί αντίστοιχα περιστατικά βλασφημίας κατά του Χριστού με την ταινία «Ο τελευταίος πειρασμός» και το βιβλίο «Ο κώδικας Ντα Βίντσι». Από τις διαφορετικές αντιδράσεις απέναντι σε αυτά βγαίνουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα.

Πρώτον η φύση του μουσουλμανικού πολιτισμού είναι εντελώς διαφορετική από αυτή του ευρωπαϊκού. Οι αντιδράσεις των μουσουλμάνων έχουν φτάσει στα όρια του παροξυσμού με δολοφονίες, πυρπολήσεις πρεσβειών, απειλές κατά της ζωής των σκιτσογράφων κ.λπ. Από την έκταση των αντιδράσεων φαίνεται πως δεν αντιδρά μία μερίδα μουσουλμάνων μόνο, αλλά σχεδόν όλοι: από τους «φανατικούς» Ταλιμπάν μέχρι τους «μετριοπαθείς» μουσουλμάνους μετανάστες στην Ευρώπη. Οι αντιδράσεις των χριστιανών στα αντίστοιχα περιστατικά βλασφημίας κατά του Χριστού ήταν συγκριτικώς ανύπαρκτες…»

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως ο Δανός σκιτσογράφος άλλα σκίτσα σχεδίασε και το περιοδικό εκείνα δημοσίευσε κι επ’ ουδενί αυτά που «πονηρώς διακινήθηκαν μεταξύ του Ισλαμικού κόσμου». Τα οποία είναι δημιούργημα Ισλαμιστών σκιτσογράφων με σκοπό ακριβώς να «προκαλέσουν το κοινό αίσθημα» των μουσουλμάνων. Κάποιοι Ισλαμιστές εγκέφαλοι βλέπετε το θεώρησαν ως ιδανική ευκαιρία για να «τσιτώσουν» το παγκόσμιο Ισλάμ. Πείτε το κι επαναστατική γυμναστική. Που δημιούργησε νεκρούς (δηλαδή Μάρτυρες) και επαναστατικά ορόσημα.

Το περίεργο όμως είναι άλλο.

Όχι το ότι έκαναν οι Φανατικοί Ισλαμιστές αυτό που έκαναν.

Αλλά γιατί η Δύση δεν έκανε χρήση των πανίσχυρων media και πόρων που διαθέτει για να εξουδετερώσει αυτή την παιδαριώδη σκηνοθεσία των μουσουλμάνων…

Αντ’ αυτού, η Δύση χρησιμοποίησε πόρους, media και διπλωματικό κεφάλαιο για να στηρίξει τις ανεδαφικές διαμαρτυρίες και τις παράδοξες απαιτήσεις των μουσουλμάνων όχι μόνον ανά τον κόσμο αλλά μέχρι και μέσα στη Δύση…

Λες και κάποια «ισχυρά κέντρα της Δύσης» παλεύουν με νύχια και με δόντια να «βάλουν το Ισλάμ στην καρδιά της Ευρώπης»….

Όπως και τους «έβαλαν» δημιουργώντας δύο πανίσχυρες ισλαμικές βάσεις στην καρδιά της Ευρώπης: την Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο.

Προσφάτως δε, συνέχισαν την «ενίσχυση του Παγκοσμίου Ισλάμ» μέσω της στήριξης της «Αραβικής Άνοιξης» με αποτέλεσμα να αναδειχτούν ως ηγέτες οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι οι οποίοι βεβαίως αμέσως κήρυξαν Τζιχάντ.

Για να μην αναφέρουμε την «οιονεί στήριξη» της Ισλαμικής (λαθρο)μετανάστευσης προς την Γηραιά Ήπειρο.

Γιατί τάχα;

Αυτούς είναι που υποστηρίζει και το εγχώριο (δήθεν) «προοδευτικό» μπλοκ.

Πόσο σίγουροι είμαστε λοιπόν ότι η αλήθεια είναι πάντα αυτή που επιφανειακά φαίνεται ότι είναι;

Γιώργος Ανεστόπουλος