Γιατί υποστηρίζουμε τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και όχι τους 300.000 Ελληνορθόδοξους, στη Συρία;

Ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δ. Αβραμόπουλος, στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον ομόλογό του κ. Α. Νταβούτογλου, τον διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο πλευρό της Τουρκίας στην αντίθεσή της με τη Συρία. Και αφού η Τουρκία εξοπλίζει τους ακραίους ισλαμιστές και μισθοφόρους που αντιμάχονται το καθεστώς Άσαντ, εξυπακούεται ότι βρισκόμαστε και στο δικό τους πλευρό.

Βέβαια, αυτή είναι η θέση του ΝΑΤΟ. Χλιαρή βέβαια, χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις μέχρι στιγμής, αλλά στο διπλωματικό επίπεδο η Τουρκία την χρησιμοποιεί. Ιδιαίτερα στο εσωτερικό της. Εδώ -και όχι μόνον εδώ- δημιουργείται ένα μεγάλο θέμα. Υπάρχουν στη Συρία περί τους 300.000 Ελληνορθόδοξοι, πολλοί των οποίων εντάχθηκαν στο αντίστοιχο πολιτικό κόμμα. Ο αρχηγός του οποίου δήλωσε, ότι παλεύει μόνος για να διατηρήσει τον εκεί ελληνισμό.

Κι ενώ εμείς, δεν κάναμε μέχρι τώρα κάποια προσπάθεια -κατ’ ελάχιστον, όπως αυτή που κάνει η Τουρκία με την προσπάθεια τουρκοποίησης όλων των μουσουλμάνων της χώρας μας- στρεφόμαστε και εναντίον τους, αφού στόχος των ισλαμιστών είναι και οι χριστιανοί της Συρίας (και της Αιγύπτου, και της Τυνησίας και όπου γης, μηδέ των «χριστιανικών» κρατών εξαιρουμένων).

Ένα ενδιαφέρον άρθρο είχε ο κ. Σάββας Καλεντερίδης, το οποίο ελπίζω να έτυχε της προσοχής ελληνοφρόνων διπλωματών και πολιτικών του αρμοδίου υπουργείου μας. Και όπου υποστηρίζει ότι το καλό σενάριο για τους Ελληνορθόδοξους της Συρίας αλλά και της ίδιας της χώρας γενικότερα, θα είναι η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος όμοιου μ’ αυτό του Λιβάνου. Θα προέλθει φυσικά μόνον κατόπιν κοινής συμφωνίας των ισχυρών της γης και θα εξασφαλίζει την ηρεμία στη χώρα και τον αποκλεισμό της Τουρκίας από τα εκεί δρώμενα.

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι μπορεί να προκύψει τέτοιο σενάριο, ούτε καν ως υπόθεση εργασίας. Επειδή αυτοί που εξοπλίζουν και χρηματοδοτούν τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», δεν θα το έπρατταν αν είχαν κάτι τέτοιο κατά νου. (Ο κ. Σ. Καλεντερίδης φυσικά, ως υπόθεση εργασίας το αναφέρει).

Το πιθανότερο είναι να επικρατήσουν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» -οι ισχυροί επείγονται, για να προχωρήσουν παρά πέρα, και όπου νά ’ναι οι αμερικανικές εκλογές θα διεξαχθούν, για να λύσουν τα χέρια της αμερικανικής κυβέρνησης- και θα εγκαθιδρύουν στη Συρία ένα δημοκρατικοφανές καθεστώς, όπως αυτό της Αιγύπτου. Και θα υπάρξει μια σουνιτική δικτατορία που επιβάλλεται με υποτιθέμενες δημοκρατικές διαδικασίες και καταπιέζει Χριστιανούς και μειονότητες, όπως συμβαίνει και στις άλλες ισλαμικές χώρες.

Μεταφέρω στη συνέχεια τα συμπεράσματα του κ. Καλεντερίδη, ο οποίος πραγματεύεται τα θέματα που αφορούν ζωτικά συμφέροντα του Ελληνισμού: «Οι κυβερνήσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων, -αν δεν ελέγχονται απολύτως από την Τουρκία- υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό κοινή στρατηγική με την Άγκυρα στα ζητήματα που άπτονται του Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών και των θαλασσίων ζωνών.

» Δηλαδή, η Τουρκία θα επιβάλλει τις δικές της απαράδεκτες απόψεις στα ζητήματα των θαλασσίων ζωνών και της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο, συνεπικουρούμενη από τις συγγενείς ιδεολογικο-θρησκευτικά κυβερνήσεις της Δαμασκού, της Αιγύπτου και της Λιβύης. Αυτό σημαίνει ότι η ΝΑ Μεσόγειος θα καταστεί μια μουσουλμανική λίμνη που σταδιακά θα καταπνίξει την Κύπρο και το Καστελόριζο, ενώ εν καιρώ θα αρχίσει να απειλεί Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο, Κρήτη, και φυσικά την καρδιά του Αιγαίου.

» Αυτός είναι ένας λογαριασμός που θεωρούμε ότι όφειλαν να κάνουν όλοι εκείνοι που συντάσσονται ακρίτως με την πολιτική της Τουρκίας στη Συρία, με δεδομένο ότι υπηρετούν και διακονούν πολιτικές και υπηρεσιακές θέσεις με ένα και μοναδικό ιερό καθήκον, χρέος και υποχρέωση: Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ελληνισμού και όχι της Τουρκίας και των Αδελφών Μουσουλμάνων».



Ο Μακεδών