1. Κατά ένα τρόπο είναι λογικό οι άνθρωποι της Τρόικας να ζητούν τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και με παράλογους τρόπους, όπως θα ήταν η συμφωνία συνδικάτων και εργοδοτών για μία νέα «σφαγμένη» Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Λογικό, γιατί από τη στιγμή που έχει δρομολογηθεί – στην πασοκική διάλεκτο – η μείωση των μισθών στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά 35%, θα ήταν «παράλογο» να διατηρηθούν στα προπέρσινα επίπεδα οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα.
Για παράδειγμα, με το ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου τομέα ένας εκπαιδευτικός, παντρεμένος με παιδί, με μεταπτυχιακό και επτά χρόνια προϋπηρεσία θα πάρει τον Ιανουάριο περίπου 850 ευρώ καθαρά, όταν περίπου 850 ευρώ καθαρά παίρνει – σύμφωνα με την ισχύουσα ΕΓΣΣΕ – ένας ανειδίκευτος εργάτης, παντρεμένος με παιδί και εννιά χρόνια προϋπηρεσία. Το σημαντικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι με τη γενική μείωση των μισθών των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα – που αποτελούν περίπου το 16,3% του εργατικού δυναμικού της χώρας – δεν μπορεί να επιτευχτεί ο στόχος της εσωτερικής υποτίμησης.
Για να γίνει αυτό πρέπει να μπουν στο «χορό» και όλοι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που πλήττονται μεν από ατομικές συμβάσεις εργασίας και προγράμματα εκ περιτροπής απασχόλησης, αλλά προς το παρόν οι μειώσεις στους μισθούς τους δεν ξεπερνούν – μεσοσταθμικά – το 14%, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεση του το ΙΚΑ. Άρα έχουμε μπροστά μας ένα 21% έξτρα μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.
2. Το πως θα γίνει αυτό αποτελεί εδώ και καιρό, νομίζω από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν οι συζητήσεις μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας, ένα ανοιχτό ζήτημα. Η Τρόικα, αντιμετωπίζοντας – είναι η αλήθεια – ένα περίεργο εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα, κατέληξε σε πρώτη φάση ότι θα πρέπει να χτυπηθούν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Η ελληνική κυβέρνηση το δέχτηκε ψηφίζοντας νόμους που στην ουσία καταργούν το θεσμό των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, όμως στην πράξη ακόμα δεν έχουν καταργηθεί οι ίδιες τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας, που οι όροι τους ισχύουν, ακόμα και αν έχουν καταγγελθεί οι συμβάσεις, ως ατομικοί όροι εργασίας.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι σήμερα να έχουν υπογραφτεί λιγότερες από 15 ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας και εργοδότες, εργαζόμενοι και συνδικάτα να παίζουν – κατά ένα τρόπο – έναν γενικευμένο κλεφτοπόλεμο για το τι ισχύει και το τι δεν ισχύει με τους μισθούς. Φυσικά αυτοί που χάνουν σε αυτή την ιστορία είναι οι εργαζόμενοι, καθώς στον ιδιωτικό τομέα το να είσαι απλήρωτος κανένα δίμηνο αποτελεί πλέον κανόνα και όχι εξαίρεση. Έτσι, καθώς δεν έβγαλε άκρη η Τρόικα με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, εδώ και μερικούς μήνες έχουν ξεκινήσει τα χτυπήματα στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Προφανώς και οι άνθρωποι της Τρόικας εκτιμούν πως αν χτυπηθούν τα θεμέλια τότε εύκολα – ή πιο εύκολα – θα καταρρεύσει ολόκληρο το κτίριο, οπότε μετά θα πλακώσουν οι επενδυτές στην Ελλάδα καθώς θα έχει υπάρξει μία γενική και πολύ μεγάλη μείωση του εγχώριου μισθολογικού κόστους και παράλληλα θα έχει εξυπηρετηθεί ο στόχος της εσωτερικής υποτίμησης.
3. Πριν από λίγο καιρό, όταν η Τρόικα έκανε ξεκάθαρο ότι θέλει να χτυπήσει την ΕΓΣΣΕ, η εκτίμηση της δημοσιογραφικής πιάτσας ήταν ότι το πράγμα είναι σε γενικές γραμμές ψιλομούφα και ότι ο αληθινός στόχος είναι ο οριστικός θάνατος των κλαδικών συμβάσεων εργασίας. Στη χειρότερη περίπτωση – σύμφωνα με αυτή την εκτίμηση – η Τρόικα θα ζητούσε μία μείωση των κατώτερων ορίων κατά 20%. Σε αυτήν την περίπτωση ο πρώτος μισθός του ανειδίκευτου θα έπεφτε από τα 750(μεικτά) στα 600 ευρώ, δηλαδή ονομαστικά στα επίπεδα του 2005 και όσον αφορά την αγοραστική δύναμη θα υπήρχε μία επιστροφή κάπου στο 1982.
Οπότε το σενάριο για μισθούς Πορτογαλίας (ο βασικός του ανειδίκευτου είναι στα 566 ευρώ μεικτά) στην Ελλάδα, δεν είναι κάτι το καινούριο, όπως τουλάχιστον προσπαθούν τώρα κάποια ΜΜΕ να παρουσιάσουν. Σε αντίθεση όμως με την εκτίμηση που υπήρχε προ Λουκά – «αγαπούλα, πούλα» – Παπαδήμου, τώρα αυτό το σενάριο μοιάζει να είναι περισσότερο πιθανό, αν και το πώς μπορεί αυτός ο στόχος να επιτευχθεί παραμένει μυστήριο, καθώς ούτε η ΓΣΕΕ ούτε όμως και οι εργοδοτικές οργανώσεις των εμποροβιοτεχνών πρόκειται να δεχτούν μία τέτοια συμφωνία.
Αυτό που παρουσιάζει ένα έξτρα ενδιαφέρον είναι το πιο ακραίο σενάριο σύμφωνα με το οποίο η Τρόικα θέλει να βάλει την Ελλάδα στην τρίτη (τώρα είναι στη δεύτερη) μισθολογική ταχύτητα της Ε.Ε. με κατώτερους μισθούς στα 480 ευρώ, περίπου όσο ήταν ο τελευταίος κατώτερος μισθός σε δραχμές (162.000) το 2001. Σε αυτή την περίπτωση, ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, οι μισθοί – και οι μισθωτοί – θα επιστρέψουν στη δραχμή και οι δύο ταχύτητες δεν θα αφορούν γενικά και αόριστα την Ευρώπη αλλά πολύ συγκεκριμένα την Ελλάδα, όπου σχηματικά το κεφάλαιο θα κονομάει σε ευρώ (όχι ότι έχει πρόβλημα να κονομάει σε οποιοδήποτε νόμισμα) και η εργασία θα προσπαθεί (και δεν θα καταφέρνει) να τα βγάλει πέρα με ευρωδραχμές.
Βέβαια όλα αυτά τα «λογικά», τα «προφανή» και τα «σενάρια» δεν αποτελούν τίποτα άλλο από συνταγές κανίβαλων.
alterthess.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου