Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΒΒΑΛΑΣ" "ΤΟ ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ "

...Όλες οι Κοσμογονίες χωρίς εξαίρεση βασίζονται, πλέκονται και συσχετίζονται εσωτερικά με τους Αριθμούς και τις γεωμετρικές μορφές. Ένας Μύστης θα πει ότι αυτές οι εικόνες και εξισώσεις δίνουν αριθμητικές αξίες, βασισμένες στις ολοκληρωματικές αξίες του Κύκλου ονομαζόμενου από τους Αλχημιστές "Απόκρυφη κατοικία της πάντα αόρατης Θεότητας"

...Συσχετίζοντας τις ιδέες (λέξεις) με τους αριθμούς, μπορούμε να ενεργούμε με ιδέες με τον ίδιο τρόπο όπως με τους αριθμούς, καθιερώνοντας έτσι τα Μαθηματικά της Αλήθειας" Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, Μυστική Διδασκαλία, 5ος τόμος, σελ. 85 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Για πολλούς αιώνες αυτή η θαυμάσια Γνώση της αποκαλούμενης "Ελληνικής Καββάλας" με το Λεξαριθμικό Κλειδί Ερμηνείας, υπήρξε ξεχασμένη, σαν ένας ακόμα μύθος μέσα στην ομίχλη του παρελθόντος, ή κρυμμένη από τα μάτια του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως τόσες άλλες επιτεύξεις των αρχαίων Ελλήνων, ενώ παράλληλα καμάρωνε ότι ήταν ο άμεσος κληρονόμος του Από την κατάρρευση της Ρωμαϊκής δυτικής αυτοκρατορίας με την εισβολή των βαρβαρικών εθνών μέχρι την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση η αρχαία ελληνική κουλτούρα και μαζί οι επιστήμες, οι τέχνες και τα γράμματα που αποτελούσαν κύριο κατόρθωμα των πολιτισμών της Δύσης, είχαν σκεπαστεί από το πέπλο της λησμονιάς. Σιγά σιγά και με την άνθιση των κλασσικών σπουδών που αναβιώνονταν στις πιο προηγμένες χώρες της αναγεννησιακής εποχής, ξανααποκαλύφθηκε η σφαιρικότητα της Γης, το γεωμετρικό σύστημα, οι νόμοι της Οπτικής, της Ανατομίας, της Χημείας, της Βιολογίας, η προοπτική στη ζωγραφική, η δυναμική κίνηση στην γλυπτική και τόσα άλλα. Σήμερα πλέον ξέρουμε ότι, για παράδειγμα, ο Παρθενώνας της Ακρόπολης αποτελεί ένα θαυμάσιο πέτρινο βιβλίο μαθηματικής οπτικής επιστήμης και γεωμετρίας.

Ότι οι Ναοί και τα κέντρα λατρείας των Ελλήνων, αλλά και των αρχαίων ελληνικών πολιτισμών εν γένει, ήταν τοποθετημένα ακολουθώντας ένα ακριβώς προκαθορισμένο γεωδαιτικό σχέδιο, με συμβολικές αποστάσεις μεταξύ τους που περιείχαν την γνώση των υπερβατικών αριθμών π, φ και ε (των Νεπέρειων Λογαρίθμων) που σημάδευαν πάνω στη Γη τους δρόμους των αστερισμών, τα ενεργειακά κέντρα της Φύσης απ' όπου ανάβλυζαν, σαν από πηγή, αόρατες δυνάμεις (σήμερα γνωστές ως ηλεκτρομαγνητικές, τελουρικές και άλλες) και σχημάτιζαν μαγικά γεωμετρικά σχήματα με βαθύ συμβολικό χαρακτήρα. 

Αυτή η ξεχασμένη "ολιστική" επιστήμη, ικανή να συνδυάζει όλες τις όψεις των διαφόρων επιστημονικών, καλλιτεχνικών και γραμματικών κλάδων, μέσα σε μια μόνο θεώρηση, συνολική και ενιαία, σ' ένα μόνο έργο τέχνης, για παράδειγμα έναν Ναό ή έναν πίνακα ζωγραφικής, καθώς και αυτήν με τον άνθρωπο και το περιβάλλον, με τρόπο υψηλά οικολογικό, είναι κάτι το οποίο ακόμα και σήμερα, την εποχή της επιστημονικής ανάπτυξης και της προηγμένης τεχνολογίας, μας καταπλήσσει και μας διδάσκει. Και ακόμα το γεγονός ότι είναι σχετικά πρόσφατα που ο πολιτισμός μας είναι σε θέση να εκτιμήσει, να αξιολογήσει και να αναλύσει, αποδεχόμενος εκείνα τα θαυμάσια μεγαλουργήματα, προσθέτει περισσότερη ακόμη γοητεία και μυστήριο. 

Ερευνητές σε όλο τον κόσμο με ενωμένες συλλογικές προσπάθειες ή ατομικά, προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν και να ανασυντάξουν εκείνη την παλιά χαμένη Σοφία. Θα ήταν πολύ μακροσκελές να απαριθμήσουμε όλη την σχετική επιστημονική βιβλιογραφία σε δεκάδες γλώσσες, που έχει καταπιαστεί με τέτοιες μελέτες και δεν είναι εξάλλου το θέμα του παρόντος άρθρου.

Ήδη από την εποχή του ύστερου Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, με την αναβίωση του ενδιαφέροντος για τις κλασσικές μελέτες, οι φιλόσοφοι, λόγιοι και διανοούμενοι γενικά άρχισαν να υποψιάζονται το τεράστιο βάθος της Ελληνορωμαϊκής κουλτούρας. Δειλά δειλά μιλούσαν για γνώσεις που η σύγχρονή τους εποχή δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Έπρεπε να περάσουν αιώνες, μέχρι την εποχή μας τον 20ό αιώνα, για να γίνουν όλες αποδεκτές και κατανοητές, αφού κατέρρευσε σε μεγάλο βαθμό το σύστημα πίεσης της εκκλησιαστικής "Ιεράς Εξέτασης", βασισμένο στο φανατισμό και τον δογματισμό, αντί την ανεκτικότητα και την ελευθερία της σκέψης, στοιχεία που προωθούν κάθε επιστημονική έρευνα.

Ανάμεσα σ' εκείνους τους πρωτοπόρους, διακρίνονται ένας Κέπλερ, ένας Κοπέρνικος, ένας ντε λα Μιράνδολα, ένας Ντα Βίντσι, ένας Νεύτωνας αλλά κυρίως ένας Τζορντάνο Μπρούνο, μια μυστηριώδης προσωπικότητα του 16ου αιώνα που μόλις σήμερα αρχίζει να αποκαθίσταται στο ύψος που της αρμόζει. Κάηκε όμως ζωντανός στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης, στη Ρώμη το έτος 1600, μάρτυρας της ελεύθερης σκέψης και της αρχαίας παραδοσιακής Σοφίας. 

Κανένας όμως απ' αυτούς τους μεγάλους πρωτοπόρους της επιστήμης και της τέχνης, υποστηρικτές και αναβιωτές, ο καθένας στον τομέα του, των ξεχασμένων γνώσεων του αρχαίου κλασσικού κόσμου, δεν μπόρεσε να παρουσιάσει μια ολοκληρωτική, πανοραμική ιδέα των πολιτιστικών μυστικών των αρχαίων, όσο η Έλενα Π. Μπλαβάτσκυ, η μεγάλη Ρωσίδα ερευνήτρια, γεννημένη το 1831. Το ερευνητικό της έργο, που σκάβει βαθιά στις παραδοσιακές ρίζες της ανθρωπότητας, κάνοντας συγκριτικές μελέτες όλων των πολιτισμών, των πανθέων, των παραδόσεων και των γνώσεων των αρχαίων, είναι ασύγκριτο. Ακατανόητη για τους συγχρόνους της, καταδιωγμένη από τις εκκλησιαστικές και τις επιστημονικές κατεστημένες ιδέες, όπως οι πρωτοπόροι όλων των εποχών, μόλις σήμερα είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε αυτήν, το πνευματικό της κατόρθωμα και το ερευνητικό κληροδότημά της. 

Δεκαετίες αργότερα, ονόματα ξακουστά σε όλο τον επιστημονικό κόσμο όπως ο Μιρσέα Ελιάντ, ο Φρέιζερ, ο Τζόζεφ Κάμπελ, ο Φ. Κάπρα και άλλοι σε διάφορους τομείς των επιστημών και των γραμμάτων, επιβεβαιώνουν με τις έρευνές τους πολλά απ' όλα εκείνα που η Ε.Π.Μπ. είχε φανερώσει σχεδόν έναν αιώνα πριν και σιγά σιγά αλλά σταθερά αποκαθίσταται πλέον η μνήμη και το όλο έργο της. Ανάμεσα στις παλιές γνώσεις που ξέθαψε από την σκόνη της λήθης, των οποίων η ανάμνηση φαίνεται είχε διατηρηθεί ως την εποχή της σε κάποιους μάγους της Ανατολής όπου μυήθηκε, προβάλλει αυτή που αφορά στην ύπαρξη μιας "Καββαλιστικής" επιστήμης στην αρχαία γλώσσα των Ελλήνων.
Παρόλο που ήδη από την μεσαιωνική εποχή οι λόγιοι γνώριζαν ότι τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχούσαν με αριθμούς -δηλ. η παράσταση των αριθμών γινόταν με βάση τα γράμματα- η Μπλαβάτσκυ είναι η πρώτη που αναφέρει την ύπαρξη ενός μυστικού κώδικα αλληλουχίας και μετατροπής των λέξεων σε αριθμούς γνωσιολογικής σημασίας και αντίστροφα, όπως ήταν γνωστό ότι υπήρξε στην Εβραϊκή παράδοση με την Καββαλιστική επιστήμη και πιο συγκεκριμένα με τον τομέα της λεγόμενης "Γεματρίας". Κατά την Ε.Π.Μπ. αυτή ήταν μια επιστήμη διαδεδομένη σε όλες τις αρχαίες γλώσσες σαν κατάλοιπο μιας ακόμη αρχαιότερης γλώσσας, παγκόσμιας εμβέλειας.
Με την πάροδο των χιλιετιών και την διακλάδωση των γλωσσικών κορμών, αυτή η επιστήμη, που επέτρεπε να "διαβαστεί" ένα κείμενο ή ψηφίο με πολλά νοήματα ή κλειδιά ερμηνείας, καθώς και να διαφυλαχτούν από τους βέβηλους κάποιες μυστικές πληροφορίες, πέρασε σε διάφορους λαούς και αργότερα ξεχάστηκε καθώς οι γλώσσες επεξεργαζόντουσαν και έχαναν το ιερό και συμβολικό τους περιεχόμενο. Στην Εβραϊκή Καββάλα αυτή η γνώση κωδικοποίησης διατηρήθηκε... αλλού ξεχάστηκε, ώσπου ο μεταγενέστερος κόσμος αγνόησε την ύπαρξή της. Η Ε. Π. Μπ. επέμενε όμως ότι πάντα υπήρχε και υπάρχει ακόμη. Πολλοί λόγιοι κλασσικών γλωσσών δεν την πίστεψαν τότε. 

Σήμερα όμως είναι πλέον αποδεκτό, τουλάχιστον όσον αφορά την ελληνική γλώσσα, όπως θα δούμε στη συνέχεια αυτής της μελέτης. Αν κάτι παρόμοιο γινόταν στην σανσκριτική, περσική, κέλτικη και άλλες γλώσσες -γιατί στα λατινικά είναι επίσης αποδεκτό πια- πιθανόν να είχαμε μεγάλες εκπλήξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Πριν μερικές δεκαετίες και κυρίως στη δεκαετία του '70, διάφοροι ερευνητές στους οποίους διακρίνεται ο Δρ. Θεόφιλος Μανιάς, άρχισαν να μελετούν τις αντιστοιχίες των λέξεων και των αριθμών στην αρχαία Ελληνική γλώσσα, αποκαλύπτοντας ένα ολόκληρο σύστημα κωδικοποίησης που ήταν μυστικό και κανείς δεν το υποψιαζόταν ως τότε, αν εξαιρέσουμε τις αναφορές που είχε κάνει η κυρία Μπλαβάτσκυ έναν αιώνα πριν. Το σύστημα αυτό ονομάστηκε "λεξαριθμητικό" από τις ονομασίες "λέξη" και "αριθμός" που έχουν μια σχέση αλληλουχίας. Έτσι θα ονομάσουμε "λεξαριθμητικό κλειδί" εκείνο που επιτρέπει την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων σύμφωνα με αυτό το σύστημα. ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΛΕΞΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
..Πιο κοπιαστική ακόμα δουλειά απαιτεί ο Συμβολισμός του Πυθαγόρα, η άφθονη ποικιλία του οποίου θα απαιτούσε χρόνια μελέτης για να καταλάβει κανείς μονάχα το Γενικό Κλειδί των ABSTRUSAS διδασκαλιών του. Οι κύριες εικόνες του πυθαγορικού συμβολισμού είναι: το Τετράγωνο (Τετρακτύς), το Ισόπλευρο Τρίγωνο, το Σημείο στον Κύκλο, ο Κύβος, το τριπλό Τρίγωνο και τέλος η τεσσαρακοστή έβδομη πρόποση του Ευκλείδη, που εφεύρε ο ίδιος ο Πυθαγόρας, ο οποίος, εκτός από αυτήν την εξαίρεση και ενάντια σ' αυτά που κοινώς πιστεύεται, δεν υπήρξε εφευρέτης των υπόλοιπων συμβόλων." Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, Μυστική Διδασκαλία, τόμος 5ος, σελ. 119 ~Το λεξαριθμητικό σύστημα ερμηνείας των αρχαίων κωδικοποιημένων κειμένων βασίζεται όπως είπαμε πριν, στην αντιστοιχία και ταύτιση των αριθμών με τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου.

Έτσι η κάθε λέξη περιέχει ή "σημαίνει" έναν αριθμό και το αντίθετο, οδηγώντας μας σε πληροφορίες και γνωσιολογικές σχέσεις που δεν ήταν εμφανείς στην απλή, "κατά γράμμα" ανάγνωση. ~Το σύστημα αυτό έχει λοιπόν εξαιρετική σημασία στην Ερμηνευτική επιστήμη. Αν όχι μόνο του, τουλάχιστον σε συνδυασμό με άλλα, όπως το φιλοσοφικό, μυθικό-συμβολικό, γεωγραφικό, αστρολογικό κ.λ.π. Εξάλλου κανένα σύστημα μόνο του δεν μπορεί να θεμελιώσει ένα πραγματικά αποτελεσματικό Ερμηνευτικό έργο. ~Οι αντιστοιχίες γραμμάτων - αριθμών στην ελληνική γλώσσα, που διατηρούνται και σήμερα, κυρίως για τα επίσημα έγγραφα, παρόλο που, αιώνες τώρα χρησιμοποιείται κοινώς η αραβική γραφή αριθμών, έχουν ως εξής: α - 1 β - 2 γ - 3 δ - 4 ε - 5 στ- 6 ζ - 7 η - 8 θ - 9 ι - 10 ια'- 11 κ - 20 λ - 30 μ - 40 ν - 50 ξ - 60 ο - 70 π - 80 ρ - 100 ρα'- 101 ρι'- 110 σ - 200 τ - 300 υ - 400 φ - 500 χ - 600 ψ - 700 ω - 800 'α- 1000 'β- 2000 'γ- 3000 Σημειωτέον ότι κάποια αρχαία γράμματα που αντιστοιχούσαν με τους αριθμούς 90 και 900 (*) έπαψαν να χρησιμοποιούνται από την αρχαία εποχή, την ομηρική και ύστερα.
Στο έργο του "Τα θεολογούμενα της Αριθμητικής", ο μεγάλος Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ιάμβλιχος, ανέφερε μερικά παραδείγματα της αρχαίας λεξαριθμικής παράδοσης όπως, ότι αν αθροιστούν τα γράμματα της λέξης "Μονάς", υπολογισμένα σε αριθμούς, θα έχουμε 361, που είναι ο αριθμός των μοιρών του ζωδιακού κύκλου. Πράγματι, Μ=40 + Ο=70 + Ν=50 + Α=1 + Σ=200 }=361. Επίσης λέει ότι ο λεξάριθμος της λέξης "κόσμος" είναι 600, στο κεφάλαιό του "περί εξάδας", 37-20. Στο "περί δεκάδας" 64-15, 20, μας λέει ότι η δεκάδα γεννά τον αριθμό 55, που περιέχει θαυμαστά κάλλη και ότι ο λεξάριθμος της λέξης "Εν" είναι55.
Όντως, το άθροισμα των πρώτων δέκα αριθμών είναι 55, αποδεικνύοντας ότι η δεκάδα είναι Ένα. Ο ίδιος ο Ιάμβλιχος αναφέρει ότι η χρήση των μαθηματικών λέξεων ή λεξαρίθμων ήταν πολύ διαδεδομένη στους Πυθαγόριους για συμβολικούς σκοπούς. Οι Πυθαγόριοι όμως ήταν απλά οι συνεχιστές μιας ακόμη αρχαιότερης παράδοσης. Ποιοι ήταν όμως εκείνοι οι αρχαίοι σοφοί που είχαν θεμελιώσει μια τόσο ακριβή δομή στη γλώσσα και στην αριθμολογία;
Δεν το ξέρουμε αλλά το βέβαιο είναι ότι αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα και ευφυέστερα κατορθώματα του ανθρώπινου πνεύματος, που σήμερα, με μεγάλη δυσκολία, θα καταφέρναμε να μιμηθούμε ακόμη και με την χρήση των πιο σύγχρονων ηλεκτρονικών υπολογιστών. Από τον Όμηρο, με τα πρώτα γνωστά γραπτά ελληνικά λογοτεχνικά κείμενα, ως τον τελευταίο νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πρόκλο (του 4ου μ.Χ. αι.) περνώντας από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα, όλοι χρησιμοποίησαν αυτή την συμβολική κρυπτογραφημένη γλώσσα των λεξαρίθμων, όπως θα δείξουμε παρακάτω.
Όμως μέχρι πρόσφατα αυτό ήταν άγνωστο και οι νύξεις που γι' αυτό το σημαντικότατο ζήτημα, έκανε η Ε.Π.Μπ. έμειναν ως "φωνή βοώντος εν τη ερήμω". Καιρός είναι να επανεκτιμηθούν σοβαρά και αξιολογημένα. Στον δεύτερο τόμο του μνημειώδους έργου της "Μυστική Διδασκαλία"(1), που ασχολείται με την σύνθεση της αρχαίας φιλοσοφίας, θρησκείας και επιστήμης μέσω συγκριτικών μελετών, συμφωνεί με τα λόγια του Μυστικιστή και Καββαλιστή κ. Ράλστον Σκίννερ όταν λέει: "ο συγγραφέας είναι εντελώς βέβαιος ότι υπήρξε μια αρχαία γλώσσα η οποία χάθηκε για την μοντέρνα εποχή μέχρι την παρούσα εποχή, αλλά της οποίας υπάρχουν άφθονα κατάλοιπα... Η ιδιαιτερότητα αυτής της γλώσσας ήταν ότι μπορούσε να συμπεριληφθεί μέσα σε άλλη, με τρόπο απόκρυφο και ότι δεν μπορούσε να την αντιληφθεί κανείς παρά μόνο με την βοήθεια κάποιων ειδικών οδηγιών.
Γράμματα και συλλαβικά σήματα είχαν ταυτόχρονα τις δυνάμεις ή σημασίες των αριθμών, των γεωμετρικών μορφών, των εικονογραφημάτων ή των ιδεογραμμάτων και συμβόλων... και ταυτόχρονα μπορούσαν να εκτεθούν ξεχωριστά, ανεξάρτητα και με ποικίλους τρόπους, μέσω ζωγραφιών, πέτρινων έργων ή κατασκευών στη γη". (Πρώτο τμήμα: "Ο συμβολισμός και τα ιδεογράμματα", σελ. 10).
Στο τρίτο τμήμα του ίδιου τόμου με τίτλο "Η πρωταρχική ουσία και η Θεία Σκέψη" διαβάζουμε: "Αν διαβαστεί με τη βοήθεια της Καββάλας -εδώ πρέπει να εννοήσουμε τον όρο γενικά και όχι με την αυστηρή έννοια της Εβραϊκής Καββάλας- βρίσκει κανείς έναν ναό απαράμιλλο από απόκρυφες αλήθειες, ένα πηγάδι βαθιά κρυμμένης ομορφιάς, κάτω από μορφές, των οποίων η "ορατή" δομή, παρόλη την φαινομενική της συμμετρία, δεν μπορεί να αντέξει την κριτική της κρύας λογικής ούτε να αποκαλύψει την ηλικία της γιατί ανήκει σε όλες τις εποχές.
Υπάρχει περισσότερη σοφία στις Πουράνας και στη Βίβλο -θα προσθέσουμε ότι και στους Ελληνικούς μύθους καθώς και σε άλλους- κρυμμένη κάτω από τα εξωτερικά τους παραμύθια από ότι σε όλη την εξωτερική επιστήμη και τις πράξεις της λογοτεχνίας του κόσμου" (σελ. 50). Από τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια , μπορούμε να σκιαγραφήσουμε κάποιες γενικές αρχές που διαποτίζουν όλο το λεξαριθμικό Σύστημα των αρχαίων και πιο συγκεκριμένα των Ελλήνων. 1η αρχή: Τα ονόματα των ιερών και κέντρων λατρείας ή πόλεων περιέχουν στον λεξάριθμό τους τις αποστάσεις, σε ελληνικά στάδια (το μετρικό σύστημα της εποχής), με βάση κάποια σημεία αναφοράς. Ας δούμε μερικά παραδείγματα: Το Ιερό της Δήλου απέχει 1020 στάδια από το Ασκληπιείο της Κω και η λέξη Κως έχει αριθμητική αξία 1020 (Κ=20 + Ω=800 + Σ=200). Η πόλη Σμύρνη, το στόλισμα της Ιωνίας, απέχει από το Μαντείο των Δελφών 2198 στάδια . Προσθέτοντας τις αριθμητικές αξίες των λέξεων Σμύρνη + Μαντείον + Εν(2) + Δελφοί έχουμε την απόσταση των 2198 σταδίων.
Η Σμύρνη επίσης απέχει από την πόλη του ήρωα Θησέα 1620 στάδια, που είναι και χίλιες φορές ο χρυσός αριθμός Φ. Και πράγματι ο λεξάριθμος της φράσης "Η πόλις Θησέως" μας δίνει τον αριθμό 1620. Τι θαυμάσια αρμονία κρύβεται σ' αυτές τις σχέσεις! Το όρος Ίδη της Κρήτης, αρχαιότατο λατρευτικό κέντρο του Δία, απέχει εξίσου από την Κάσο και τα Κύθηρα 1051 στάδια, αριθμός που βγαίνει όμως και από το λεξαριθμικό άθροισμα των λέξεων Ίδη + Κάσος + Κύθηρα.
Από την Κνωσό, πρωτεύουσα της αρχαίας Μινωικής Κρήτης ως την Αθήνα και από αυτή ως την πρωτεύουσα της αρχαίας Μακεδονίας την Πέλλα υπάχουν ίσες αποστάσεις, δηλ. 1765 στάδια. Και το άθροισμα των λέξεων Αθήνα + Πέλλα + Κνωσσός είναι ακριβώς αυτός ο αριθμός. Θέλουμε κι άλλο παράδειγμα; Από την πρωτεύουσα της Κύπρου, την Λευκωσία ως την Κνωσό και το Βυζάντιον υπάρχει απόσταση 3896 σταδίων, αριθμός που βγαίνει από το λεξαριθμικό άθροισμα των τριών αυτών λέξεων. Αυτό σημαίνει: 1ο) ότι η αρχαία Κύπρος συμπεριλαμβανόταν στους ιερούς υπολογισμούς του Ελληνικού Συστήματος και 2ο) ότι αυτή η γνώση είχε διατηρηθεί ακόμη μέχρι την εποχή της ίδρυσης του Βυζαντίου. Αυτή η πρώτη αρχή σχετίζεται με την Ιερή Γεωγραφία της αρχαίας Ελλάδας. 2η αρχή: Τα ονόματα δείχνουν αστρονομικές διάρκειες, κύκλους ή άλλες ιδιότητες χρονικού και ουράνιου χαρακτήρα. Για παράδειγμα ο λεξάριθμος του θεού Ερμή (Ε=5 + Ρ=100 + Μ=40 + Η=8 + Σ=353) μας δίνει την διάρκεια του σεληνιακού έτους, με το οποίο, σ' ένα συμβολικό κλειδί ερμηνείας, ήταν συνδεδεμένος ο θεός αυτός τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αίγυπτο σαν Θωτ. Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, στον δεύτερο τόμο του αναφερόμενου έργου, στο 9ο τμήμα "Η Σελήνη, Deus Lunus, Φοίβη", αναφέρει στην σελ. 125: "Ο Όσιρις ήταν, με εμφανή τρόπο, ο Ήλιος και ο ποταμός Νείλος (ήταν) το τροπικό έτος των 365 ημερών, που ο αριθμός του είναι η τιμή της λέξης Νείλος και ο ταύρος, καθώς επίσης ήταν και η αρχή της Φωτιάς και της δύναμης που παράγει τη ζωή. Ενώ η Ίσις ήταν η Σελήνη, η κοίτη του ποταμού Νείλου ή Μητέρα Γη...". Τι εννοεί με την τιμή της λέξης Νείλος; Αν εξετάσουμε το λεξάριθμο της λέξης θα βρούμε την απάντηση γιατί: Ν=50 + Ε=5 + Ι=10 + Λ=30 + Ο=70 + Σ=200 }=365, που είναι η διάρκεια του ηλιακού έτους. Αλλά γιατί ο Νείλος; Εδώ μας απαντάει η Θεολογική Συμβολολογία, κατά την οποία στην αρχαία Αίγυπτο ο ποταμός αυτός, όπως ήδη αναφέρει η Μπλαβάτσκυ, ήταν ο ρυθμιστής και ο δότης της ζωής, ο γενεσιουργός που με τις τακτικές πλημμύρες του συνδεόταν με την πορεία του Ήλιου στον ουρανό και συνεπώς με τον θεό Όσιρη.

Επίσης ο λεξάριθμος του Νείλου αποτελεί μια σχέση διαμέτρου-περιφέρειας με τον λεξάριθμο του Ωκεανού, ώστε: Νείλος π 114 = Ωκεανός, γιατί συμβολικά ο Ωκεανός αποτελεί την περιφέρεια του Ηλιακού μας συστήματος, το οριακό "δακτυλίδι που δεν περνιέται" των ανατολικών εσωτερικών παραδόσεων, ο Θεός που περιβάλλει τα πάντα μέσα στο Κοσμικό Αυγό, που πλέει μέσα του. Αν προχωρήσουμε λίγο την λεξαριθμική εμβάθυνση σ' αυτό το σημείο, που μας δίνει αφορμή το απόσπασμα της Μυστικής Διδασκαλίας, θα βρούμε ότι ο λεξάριθμος της λέξης Πυρ (580), που όπως αναφέρθηκε στο απόσπασμα προηγουμένως, ταυτίζεται συμβολικά με τον θεό Όσιρη, συν της θεάς Ίσιδας (Ισις - 420) ισούται με τον λεξάριθμο της λέξης Ήλιος (318) * π * 1000. Εξάλλου έχουμε: Όσιρις (590) + Πυρ (580) = Ώρος (1170). Από την σύγκριση αυτών των δύο σχημάτων βγαίνει το συμπέρασμα ότι τόσο ο Ήλιος όσο και ο Νείλος λειτουργούν ως διάμετροι στους αντίστοιχους κύκλους τους και γι' αυτό μπορούμε να μιλήσουμε για μια συμβολική και μαγική ταύτιση ανάμεσά τους, ώστε ο ποταμός να εκφράζει την διάρκεια του ηλιακού έτους.
Υπάρχουν όμως ακόμα βαθύτερες σχέσεις και θεολογικές ερμηνείες, που ξεπερνούν τις δυνατότητες αυτού του κάπως εκλαϊκευτικού άρθρου. Στο 2ο τμήμα του ίδιου τόμου, "Η γλώσσα του μυστηρίου και τα κλειδιά της" η Ε.Π. Μπ. λέει: "Αλλά ο αριθμός 318 αντιπροσωπεύει στους Γνωστικούς την αξία της λέξης Χριστός, όπως και τον περίφημο αριθμό απελεύθερων ή περιτμηθέντων δούλων του Αβραάμ. αν υποθέσουμε ότι ο αριθμός 318 είναι αφηρημένος και παγκόσμιος και εκφράζει την τιμή της περιφέρειας, που η διάμετρός της είναι η μονάδα, αποβαίνει πρόδηλος η χρησιμοποίησή του στη σύνθεση ενός πολιτικού ημερολογίου. Όμοια σημεία, εσωτερικοί αριθμοί και σύμβολα βρίσκονται στην Αίγυπτο, στο Περού, στο Μεξικό, στο Νησί του Πάσχα, στην Ινδία, στην Χαλδαία και στην Κεντρική Ασία..." (σελ. 32).
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ταυτιζόταν ο Χριστός με τον Ήλιο, ο λεξάριθμος του οποίου είναι ο 318 και να δικαιολογήσουμε την αναφορά στο ημερολόγιο των 318 ημερών, που λίγο παραπάνω από αυτή την παράγραφο, παραθέτοντας τα λόγια του Βαρώνου Χούμπολντ που μιλάει για τις πυραμιδικές κατασκευές των Αζτέκα, γράφει: "Η μορφή αυτής της πυραμίδας που έχει 7 ορόφους... τρεις σκάλες οδηγούν στην κορυφή, τα σκαλοπάτια των οποίων είναι στολισμένα με ιερογλυφικά αγάλματα και μικρές κοιλότητες, που παρουσιάζονται με μεγάλη συμμετρία. Ο αριθμός αυτών των κοιλωμάτων φαίνεται κάνει αναφορά στα 318 απλά και σύνθετα σήματα των ημερών του αστικού ημερολογίου τους (των Αζτέκα)". Να όμως που βρίσκουμε τον ελληνικό λεξάριθμο του Ηλιου στην αστρονομία των Αζτέκα του αρχαίου Μεξικού! Ένα άλλο παράδειγμα της αστρονομικής γνώσης στους λεξαρίθμους: η λέξη Γη (11) επί τη λέξη Ζενίθ (81) μας δίνει το 891 που είναι ο λεξάριθμος του Ουρανού. Παραστατικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκφράζεται με το εμβαδόν (Ουρανός) ενός ορθογώνιου με κάθετη πλευρά το Ζενίθ και οριζόντια τη Γη Και ο Ουρανός είναι "οι Αστέρες" γιατί έχουν την ίδια ακριβώς λεξαριθμική αξία. Δηλ. συμβολικά το Ζενίθ "ορίζει τον Ουρανό και τους αστέρες επί τη Γη". Μια ποιητική φράση γεμάτη όμως νόημα κάτω από το φως του λεξαριθμικού κλειδιού. ~Η διάρκεια του χρονικού κύκλου του άστρου Σείριος, που ονομαζόταν Σωθιακό Έτος στην Αίγυπτο και οι Έλληνες το μετονόμασαν σε Σωτηριακό Έτος (από το όνομα του Σείριου στα εξελληνισμένα αιγυπτιακά Σωτήρ) διαρκεί 1460 χρόνια και ήταν ένας πολύ μυστηριακός χρονικός ρυθμός που οι ιερείς της αρχαιότητας, όχι μόνο στις 2 αναφερόμενες χώρες αλλά και σε άλλους πολιτισμούς, τον θεωρούσαν μεγάλης αστρονομικής και θρησκευτικής σημασίας.

Είναι σύμπτωση πως η απόσταση που χωρίζει τα δύο κύρια κέντρα λατρείας του Απόλλωνα, του Ελληνικού θεού "Σωτήρα", συνδεδεμένου συμβολικά με το άστρο Σείριος, είναι ακριβώς 1460 στάδια; Επίσης το άθροισμα των λεξαρίθμων των λέξεων Σωτήρ (1408) + Αίγλη (52) μας κάνει 1460. Και τον ίδιο αριθμό μας δίνει το άθροισμα των λέξεων Απόλλων + Ήλιος + Ζενίθ. Την διάρκεια του Σεληνιακού έτους, που είδαμε ότι την εκφράζει ο λεξάριθμος της λέξης Ερμής, μας δίνει επίσης το άθροισμα Σελήνη (301) + Αίγλη (52) = 353. Και Δήλος (312) + Ήλιος (318) + Γη (11) = Ήλιος (318) + Σελήνη (301) που ισούται με: Δελφοί (619) + Γη (11) = 630. Από αυτές και τόσες άλλες εξισώσεις θα μπορούσε κάποιος, γνώστης θεολογικής συμβολολογίας, να εξάγει και να αποκαλύψει πλούτο σημαντικών ερμηνειών.
Υπάρχουν επίσης ζωδιακές και πλανητικές σημασίες που κρύβονται στους λεξαρίθμους. Για παράδειγμα, ο λεξάριθμος του πλανήτη Ποσειδώνα είναι ίδιος με του αστερισμού που διοικεί, δηλ. Ποσειδών = Ιχθύς = 1219. Και ο αστερισμός του Κριού δείχνει την σχέση του με τον Άρη και την Αθηνά, θεούς του "αλόγιστου" και του "λογικού" πολέμου αντίστοιχα, γιατί: Κριός(400) = Άρης(309) + Θεά Αθήνη(91).
Ένα ακόμη παράδειγμα, με πιο περίπλοκες συμβολικές σχέσεις, ζωδιακού τύπου, είναι αυτό που εκφράζει μια διδασκαλία των μιθραϊκών λατρειών, που τόση επίδραση είχαν στον Ρωμαϊκό κόσμο και αργότερα στους Γνωστικούς Χριστιανούς. Έτσι έχουμε: Ταύρος(1071) + Κόσμος(600) = Ήλιος(318) + Μίθρας(360) + Αφροδίτη(993) = 1671. Ας θυμηθούμε την κύρια παράσταση των μιθραϊκών λατρειών όπου ο θεός Μίθρας, σύμβολο του Ήλιου και με τη βοήθεια του πλανήτη Αφροδίτη σκοτώνει τον Ταύρο (αστερισμός που προστατεύεται επίσης από την Αφροδίτη), σύμβολο του γήινου κόσμου. 3η αρχή: Τα ονόματα δείχνουν, είτε στο λεξάριθμό τους είτε μέσω σχέσεων αριθμητικού τύπου με άλλα ονόματα, τους υπερβατικούς αριθμούς Φ, Π και ε (των Νεπέρειων λογαρίθμων) που θεωρούνταν ιεροί και μαγικοί στην αρχαιότητα.
Η γνώμη ότι αυτοί οι κυρίαρχοι αριθμοί είχαν "εφευρεθεί" στην κλασσική Ελλάδα έχει πλέον απορριφθεί, γιατί σε πολύ παλαιότερους πολιτισμούς όπως της Αιγύπτου, της Ινδίας ή της Κίνας και ακόμα στο λεγόμενο πολιτισμό των μεγαλίθων, έχει αποδειχθεί η χρήση τους. Τον αριθμό ε * 2,72 φαίνεται ότι τον υπολόγιζαν οι αρχαίοι κατά μεγάλη προσέγγιση, ίσο προς το ήμισυ της πλευράς ενός ισόπλευρου τριγώνου εγγεγραμμένου σ' ένα κύκλο με ακτίνα τον αριθμό π, δηλ. π =3,14 . Αυτός ο αριθμός, υπεύθυνος συμβολικά για την σπείρα της Ζωής και τους ελικοειδείς ρυθμούς της, περιέχεται εκατό φορές στον λεξάριθμο της λέξης ΑΡΜΟΝΙΑ, που ισούται με 272. Επίσης επί 365, διάρκεια του ηλιακού έτους, κάνει τον λεξάριθμο της θεάς του Ερωτα: Αφροδίτη = 993 * 365 * 2,72.
Με τον αριθμό π, που ορίζει την σχέση ανάμεσα στην περιφέρεια και την διάμετρο ενός κύκλου, υπάρχουν άφθονες σχέσεις. Ας δούμε για παράδειγμα τις πιο ενδιαφέρουσες: - Ο Ουρανός (961): Γαλαξίας(306) * π, δηλαδή η αστρική "χορδή" που είναι ο Γαλαξίας μας λειτουργεί ως διάμετρος του "ουρανού" μας, ορίζοντας την περιφέρειά του. - Ωκεανός (1146): Νείλος(365) * π, στην οποία σχέση αναφερθήκαμε προηγουμένως. - Ουρανός (891): Θεός(284) * π, δηλ. ο Θεός είναι διάμετρος του κύκλου με τον οποίο οι αρχαίοι παρίσταναν το "Σύμπαν". - 2 * Ο Ουρανός(1922): Ζευς(612) * π - 2 * Η Ηώς (2016): Θάλαττα(641) * π Από τέτοιες λεξαριθμικές σχέσεις προκύπτουν διάφοροι συνδυασμοί που, αν μελετηθούν και ερμηνευθούν κάτω από το φως της αρχαίας θεολογικής συμβολολογίας, μπορεί να δώσουν σημαντικές πληροφορίες ή και "διαισθητικές αναλαμπές" εσωτερικών διδασκαλιών. .
Σε γεωμετρική ερμηνεία θα λέγαμε ότι τα εμβαδά που ορίζουν αντίστοιχα η Θάλαττα επί δύο φορές τον Ουρανό (θα ήταν δηλ. συμβολικά οι δύο ουράνιοι θόλοι που σχηματίζονται όταν το Κοσμικό Αυγό χωρίζεται στη μέση από τα Ύδατα) και ο Ζευς επί δύο φορές την Ηώ, ισούνται. ~Η Ε.Π. Μπ. μας μιλάει σε διάφορα σημεία των έργων της για την μεγάλη σημασία που έχει στην Ανατολική και Εβραϊκή Καββαλιστική παράδοση η λεξαριθμική αξία ορισμένων θείων ονομάτων, που εκφράζουν τον αριθμό π (π.χ. βλ. 3ο τόμο της Μυστικής Διδασκαλίας, σελ. 50), με διάφορους συνδυασμούς. Αυτή η εσωτερική προγονική γνώση, όπως βλέπουμε, υπήρξε και στην ελληνική γλώσσα, κρυμμένη στους λεξαρίθμους της, έτοιμους να διαφωτίσουν τις ομίχλες τις μυθολογίας. Παρών είναι και ο χρυσός αριθμός Φ * 0,618... όπως βλέπουμε από κάποιες ενδιαφέρουσες "αρμονικές" σχέσεις ανάμεσα στα ονόματα των θεών: - Εστία (516): Ήλιος (318) * φ - Απόλλων (1061): Άρτεμις (656) * φ - Αφροδίτη (993): Ζευς (612) * φ Επίσης ο αριθμός 162 (φ επί εκατόν) είναι η λεξαριθμική αξία της ιερής φράσης του Μαντείου των Δελφών "Μηδέν Άγαν". - Ερμής (353): Ήρα (109) * 2φ Τέτοιες αριθμητικές σχέσεις, με βάση τους ιερούς αριθμούς π, φ και ε, βρίσκονται άφθονες στις αξίες των αποστάσεων ανάμεσα στους ναούς και τα κέντρα λατρείας του αρχαίου Ελλαδικού κόσμου (στην Ελλάδα και όχι μόνον), που σχηματίζουν, όπως έχει αποδείξει ο Δρ. Θ. Μανιάς και άλλοι, γεωμετρικά σχήματα γεμάτα συμβολισμούς, κανονικά πολύγωνα, κύκλους, αστέρια και ακόμα ιδεατές εικόνες ορισμένων αστερισμών, σαν να επρόκειτο για έναν αόρατο ουράνιο χάρτη, μια μακέτα των άστρων πάνω στη Γη. Αυτό συμβαίνει π.χ. στην περιοχή της Ελευσίνας, όπου κατά την πληροφορία του Θ. Μανιά, παριστάνεται ο αστερισμός της Παρθένου, ή στην περιοχή του Μαραθώνα όπου απεικονίζεται ο αστερισμός του Σκορπιού κ.λ.π. ~Πρέπει όμως, προς τιμήν της αλήθειας ν' αναγνωρίσουμε την μεγάλη συμβολή της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, πρωτοπόρου σε αυτό, και σε τόσα άλλα θέματα που σήμερα απασχολούν σοβαρά τον επιστημονικό κόσμο γιατί ήταν η πρώτη, μετά από αιώνες σιωπής, που τόλμησε να κάνει τέτοιες "θρασείς" νύξεις, για την αρχαία σοφία, χωρίς να κάνει πίσω, ούτε μπροστά στις επιθέσεις των εκκλησιών, ούτε στις περιφρονητικές αρνήσεις της τότε κατεστημένης επιστήμης. 4η αρχή: Τα ονόματα δείχνουν συμβολικές σχέσεις ταύτισης και αντιστοιχίας θεολογικών, μυθολογικών, σημειωτικών και γενικά εννοιών φιλοσοφικού και εσωτερικού χαρακτήρα. Δίνουν δυνατότητες για την καθιέρωση συμβολικών "εξοικειώσεων" με πλούσιο ερμηνευτικό περιεχόμενο.
Αυτή η τέταρτη αρχή των ελληνικών λεξαρίθμων (που μπορούμε χωρίς φόβο να την γενικεύσουμε σε άλλες "μυητικές" γλώσσες), είναι αυτή που μας προσφέρει ένα απεριόριστο πλάτος και βάθος στην έρευνα και την κάθε ερμηνευτική κατανόηση. ~Μας λέει η Μπλαβάτσκυ στο 3ο τμήμα "Η πρωταρχική ουσία και η Θεία σκέψη", του 2ου τόμου της Μ.Δ., σελ. 57: "Ζευς - Ζεν (Αιθήρ) και η Χθόνια (η Χαοτική Γη) και η Μήτις (το Ύδωρ), οι σύζυγοί του. Ο Όσιρις -που επίσης συμβολίζει τον Αιθέρα, την πρώτη εκδήλωση της Άνω Θεότητας, του Άμμωνα, πρωταρχική αρχή του Φωτός- και η Ίσιδα-Λητώ, η Θεά Γη και το Ύδωρ ξανά...". Και μόνο σ' αυτή την μικρή πρόταση μπορούμε να ανακαλύψουμε ενδιαφέρουσες συμβολικές σχέσεις, εφαρμόζοντας το λεξαριθμικό κλειδί ερμηνείας. Έτσι, για παράδειγμα, βλέπουμε ότι: Ζευς(612) + Αιθήρ(128) = Χθόνια(740) = Κύκλος(740). Άρα η χαοτική Γη είναι κυκλική και ισοδυναμεί με τον Δία των Αιθέρων, της φωτεινής λάμψης. Και Χθόνια + Κύκλος = Αρχή(709) + Χάος(771) (3). Στην παραπάνω παράγραφο από το απόσπασμα που παραθέσαμε, η συγγραφέας αναφέρει το Χάος και το Πνεύμα και τη δημιουργία των πάντων, γράφοντας: "Ο Σανχθονιάθων στην Κοσμολογία του δηλώνει ότι όταν ο Άνεμος ερωτεύθηκε τις ίδιες του τις αρχές (το Χάος), έλαβε χώρα μια εσωτερική ένωση, της οποίας η σύνθεση ονομάστηκε Πόθος και από αυτήν βγήκε ο σπόρος των πάντων". Οι λεξάριθμοι μας δίνουν πρόσθετες σημαντικές πληροφορίες για να επιχειρήσει ο κάθε μαθητής της αρχαίας σοφίας να ερμηνεύσει και να μάθει περισσότερα. Πράγματι, Χάος (871) = Χθόνια (740) + ΠΑΝ (131) και ισούται επίσης με: Ζευς + Αιθήρ + Παν. Οι σχέσεις περιπλέκονται ακόμα με Έρως (1105) + Πνεύμα (576) = Χάος (871) + Πόθος (449) + Παν (131) = Οίνος Πάντων (1681). Η Μονάδα και η Δεκάδα συνδέονται στενά με την σχέση ΠΑΝ + ΔΕΚΑΣ = ΜΟΝΑΣ. Η Δεκάδα δηλ. του Παντός είναι και μια Μονάδα. Ο λεξάριθμος επίσης της λέξης Πνεύμα είναι ο ίδιος της λέξης Αετός, το σύμβολο του Υπέρτατου Πνεύματος σε τόσους πολιτισμούς. Κατανοούμε περισσότερο και το λόγο για τον οποίο τόσες φορές ο Όμηρος στην Ιλιάδα μιλάει για τη θάλασσα Οίνοι * που περιέχει τα πάντα.

Συνεχίζοντας τις σχέσεις βλέπουμε ότι Παν (131) + Τα 7 φωνήεντα (προσθέτοντας την λεξαριθμική αξία των φωνηέντων έχουμε 1294) + Ένας (250) = 1681, δηλ. ισούται με το καθένα από τα σκέλη της προηγούμενης εξίσωσης. Η Ε.Π.Μπ. λέει κάτι πολύ ενδιαφέρον στον 1ο τόμο της Μ.Δ. σελ. 119: "...Ο Γνωστικός Όφις, με τα 7 φωνήεντα πάνω στο κεφάλι του ήταν το έμβλημα των 7 Ιεραρχιών των Επταδικών ή Πλανητικών Δημιουργιών. Από αυτό επίσης προέρχεται η ιδέα του Ινδικού φιδιού "Shesha" ή "Ananda", το Άπειρον, ένα όνομα του Βισνού, του οποίου ο Όφις είναι ο πρώτος Yamada ή φορέας, πάνω στα πρωταρχικά Ύδατα" Από αυτό το απόσπασμα μπορούμε να καθιερώσουμε την εξής σχέση: Όφις(780) + Φορεύς(1275) + τα 7 ελληνικά φωνήεντα(1294) = Ιεραρχία(830) + Πλανήται(479) + Τροχός(1340) + Γη(11) = 2660. Δηλ. οι Πλανητικές ιεραρχίες αφορούν τον Τροχό (Αλυσίδα) της Γης, άρα πρόκειται για τα πνεύματα των Μπαλονιών της Γης, που η Ε.Π.Μπ. σε άλλα κείμενα ονομάζει "πλανήτες", σεβόμενη την "ορολογία" των αρχαίων. Τα 7 φωνήεντα της ελληνικής αλφαβήτου έπαιζαν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην λεγόμενη "Ελληνική Καββάλα" και στην τελετουργία των Μιθραϊκών και Γνωστικών Μυστηρίων, όπως θα δούμε παρακάτω.
Σχετικά με αυτά η συγγραφέας αναφέρει στον 2ο τόμο, τμήμα 2ο, σελ. 13 της Μ.Δ., ότι το σχήμα του Γνωστικού φιλοσόφου Βαλεντίνου, λεγόμενο "Ελληνική Καββάλα", βασισμένο στον συνδυασμό των ελληνικών γραμμάτων, μπορεί να χρησιμεύσει σαν μοντέλλο. Και στο 13ο τμήμα του ίδιου τόμου "Οι Επτά Δημιουργίες", λέει: "Ο Βαλεντίνος επεκτείνεται για την δύναμη των μεγάλων Επτά που κλήθηκαν να παράγουν αυτό το σύμπαν, αφού ο Άρρητος ή Ανέκφραστος, που το όνομά του αποτελείται από 7 γράμματα, είχε αναπαραστήσει την πρώτη Εβδομάδα. Το όνομα αυτό, Άρρητος, δείχνει την Επταπλή Φύση του Ενός, του Λόγου. Η θεά Ρέα -λέει ο Πρόκλος- είναι μια Μονάδα, Δυάδα και Επτάδα, συμπεριλαμβάνοντας μέσα της όλους τους Τιτάνιδες που είναι επτά" Η Ρέα ως Επτάδα είναι ο ίδιος ο παγκόσμιος κοσμικός κύβος γιατί: Ρέα + Επτά = Κύβος και ο λεξάριθμος της φράσης "η θεά Ρέα" είναι 129, δηλαδή 1 + * *, η μονάδα συν επτά φορές τη δυάδα. ~Συνεχίζοντας τα παραδείγματα, στον 4ο τόμο, τμήμα 7ο σελ. 103, λέει αναφερόμενη στον Ενώχ και τους Αβατάρα εν γένει: "Στην Ελλάδα ονομάστηκε Ορφεύς, αλλάζοντας έτσι όνομα σε κάθε έθνος. Αφού ο αριθμός 7 σχετίζεται με τον καθένα από αυτούς τους αρχέγονους Μυσταγωγούς, καθώς και ο αριθμός 365 των ημερών του έτους, αστρονομικά, αυτό πιστοποιεί την ιερή απόσταση, τον χαρακτήρα και το έργο όλων αυτών των ανθρώπων, αν και βέβαια όχι των προσωπικοτήτων τους" . Πράγματι ο λεξάριθμος του θεού Αβραξάς είναι 365, του Μίθρας 360 (οι μοίρες του κύκλου). Στον Ορφέα δεν φαίνεται άμεσα γιατί ο λεξάριθμός του είναι 1275, αλλά η μυθική σύζυγός του, η Ευριδίκη έχει λεξάριθμο 563, που είναι το ανάποδο του 365. Σχετικά μ' αυτούς τους αναγραμματισμούς η ίδια η Μπλαβάτσκυ αναφέρει στον ίδιο τόμο, τμήμα 8ο σελ. 115, τα εξής: "Οι αριθμοί του ονόματος του Μωυσή είναι του "ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ". Ώστε τα ονόματα του Μωυσή και του Ιεχωβά βρίσκονται σε αριθμητική αρμονία. Η λέξη Μωυσής (στα εβραϊκά) είναι άθροισμα των αξιών των γραμμάτων της 345. Ο Ιεχωβάς (ο κατ' εξοχήν δαίμονας του Σεληνιακού Έτους) παίρνει την αξία 543, δηλ. το αντίστροφο του 345 και το Σεληνιακό Έτος έχει 354 ημέρες (παρατηρούμε έναν άλλο αναγραμματισμό). Εξηγεί ότι γι' αυτό το λόγο, στο τρίτο κεφάλαιο της Εξόδου ο Μωυσής βλέπει μόνο την πλάτη του Ιεχωβά και όχι το "πρόσωπό" του. Στον μύθο της καθόδου του Ορφέα στον Άδη για να φέρει την Ευρυδίκη από τον κόσμο των νεκρών, δεν καταφέρνει το σκοπό του γιατί "γυρίζει την πλάτη του" για να την δει πίσω του, παραβιάζοντας τις εντολές της Περσεφόνης και του Πλούτωνα. Και πάλι το λεξαριθμικό κλειδί μας δίνει λίγο περισσότερο φως στην κατανόηση της μυθολογίας.
Αντιστοιχίες όπως οι παρακάτω είναι εξίσου διαφωτιστικές για την ερμηνεία και την κατανόηση της μυθολογίας: Άνθρωπος = Φύσις = 1310, το δεκαπλάσιο της λεξαριθμικής αξίας της λέξης Παν και δείχνει τον παραλληλισμό ανάμεσα στην οντογενετική και τη Φυλογενετική εξέλιξη για τον οποίο μας μιλάει η εσωτερική διδασκαλία. Ήλιος(310) + Σελήνη(301) = Δελφοί(619), σε σχέση με τους Διδύμους Απόλλωνα και Άρτεμη. Ζευς(612) + Ήρα(109) = Μούσαι(721) Μήτις(558) + Ζευς(612) + Αιθήρ(128) = Λητώ(1138) + Κοίλον(250). Αφήνουμε τα συμπεράσματα και ερμηνείες στον φιλομαθή αναγνώστη. Οι δυνατότητες για έρευνα είναι τόσο πλατιές που θα πρέπει να περιοριστούμε προς το παρόν στα όσα αναφέραμε και θα αναφέρουμε στη συνέχεια. ~Για να τελειώσουμε με τα παραδείγματα σχετικά μ' αυτή την 4η αρχή χρήσης και εφαρμογής των λεξαρίθμων, ας αναφερθούμε στα τμήματα 4 και 6 του 2ου τόμου της Μ.Δ., που αφορούν αντίστοιχα τα θέματα "Χάος, Θεός, Κόσμος" και "Το Αυγό του Κόσμου". Τα όσα λέει στο πρώτο, θα μπορούσε να μας τα εκφράσει με συνοπτικό συμβολισμό η παρακάτω λεξαριθμική εξίσωση, που δείχνει πόση σοφία κρύβεται στις ελληνικές λέξεις.
Η Ε.Π.Μπ. εκεί ταυτίζει τις λέξεις Θεός με Κέντρο, Χάος, Διάστημα και Κόσμος με Περιφέρεια.. Σε λεξαρίθμους πραγματικά έχουμε μια θαυμάσια εξίσωση: [Θεός(284) + Κέντρον(595)] + [Χάος(871) + Διάστημα(564)] + [Κόσμος(600) + Περιφέρεια(816)] = 3730 = ΛΟΓΟΣ * 10, δηλ. η κρυμμένη τριαδική Θεότητα, που εκφράζεται παρόμοια μέσω του Κύκλου και του Τριγώνου, όπως θα δούμε παρακάτω. Ας προσέξει καλά αυτή την εξίσωση ο αναγνώστης γιατί θα την επικαλεστούμε στο επόμενο σημείο, με την αρχή των "αναγραμματισμών", για περαιτέρω εμβαθύνσεις.
Στο 6ο τμήμα "Το Αυγό του Κόσμου" η Μπλαβάτσκυ κάνει επίσης πολύ σημαντικές αποκαλύψεις και συσχετισμούς εννοιών που βρίσκονται από κοινού σε όλες τις Κοσμογονίες των αρχαίων πολιτισμών. Η εφαρμογή του λεξαριθμικού κλειδιού σ' αυτές επεξηγεί και ξεκαθαρίζει, για άλλη μια φορά, τα σκοτεινά απόκρυφα και συμβολικά νοήματα. Έτσι, το μεδούλι του κεφαλαίου βρίσκεται στις εξής αντιστοιχίες: ~Ωόν(920) + Κόσμος(600) = Όφις(780) + Κύκλος(740) και Ωόν + Όφις = Κύκλησις(888) + Σφαίρα(812). ~Ένα ξεκάθαρο ερμηνευτικό συμπέρασμα είναι ότι ο Όφις σε κύκλο (Ουροβόρος) επωάζει το Αυγό του κόσμου, ή ο Όφις γύρω από το Αυγό του Κόσμου (το Αιγυπτιακό και Γνωστικό σύμβολο του Κνεφ ή Χνούφις) σε σχήμα σπείρας, κυκλώνει και περιστρέφει την σφαίρα του κόσμου. ~Προχωρώντας κι άλλο ακόμα στους συμβολισμούς της Κοσμογονίας με βάση τους λεξαρίθμους, αυτή τη φορά εφαρμοσμένους στον "Τίμαιο" του Πλάτωνα, διαπιστώνουμε ότι: Ταυτόν(1121) = Θάτερον(535) + Επτάς(586), δηλ. ο, κατά τον Πλάτωνα, Κύκλος του Ταυτού (η Αλυσίδα στην εσωτερική ορολογία) αποτελείται από 7 κύκλους του Θάτερου, δηλ. τους7 πλανήτες ή τα 7 Μπαλόνια του ανατολικού Εσωτερισμού. Νέο Φως λοιπόν αποκτάει το "σκοτεινό" κείμενο του Πλάτωνα. ~Αλλά επίσης Επτάς(586) + Κύκλος(740) = Ύλη(438) + Κύκλησις(888) και Επτάς + Τροχός = ΤΕΤΤΡΑΚΤΥΣ (1926). Άρα η Πυθαγορική Τεττρακτύς μπορεί να ταυτιστεί συμβολικά με τους 7 κοσμικούς τροχούς ή κύκλους, που σχηματίζονται από την κύκληση ή περιδίνηση της Ύλης. Σχετικά μ' αυτήν την ερμηνεία η Ε.Π.Μπ. κάνει μια νύξη στον 4ο τόμο σελ. 197 όταν λέει: "Ο Πυθαγόρας ρωτάει: Πώς μετράτε εσείς; Η απάντηση είναι: Ένα, Δύο, Τρεις, Τέσσερις. Τότε ο Πυθαγόρας λέει: Βλέπετε; σ' αυτό που εσείς αντιλαμβάνεστε Τέσσερα υπάρχουν Δέκα: ένα τέλειο Τρίγωνο και ο όρκος μας (η Τεττρακτύς, το Τέσσερα ή Επτά στο σύνολο)" Από το Auction του Λουκιανού. ~Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε ακόμα πολύ σε τέτοιου είδους συμβολικές αντιστοιχίες, γιατί το βάθος που αποκαλύπτει η εφαρμογή του λεξαριθμικού κλειδιού ερμηνείας στα αρχαία εσωτερικά κείμενα είναι απέραντο.
Και θα χρειαστούν ίσως πολλά χρόνια ακόμα σ' αυτή την ερευνητική κατεύθυνση μέχρι να μπορέσει να αποκατασταθεί όλη η σοφία των αρχαίων. 5η αρχή: Τα ονόματα στους λεξαρίθμους τους, μπορεί να διαβαστούν "αναγραμματισμένα" περιέχοντας δηλ. τους ίδιους αριθμούς αλλά σε διαφορετική θέση, αλλά ωστόσο δηλώνοντας εννοιολογικές και συμβολικές συγγένειες, ταυτίσεις και αντιστοιχίες κάτω από διαφορετικές αριθμητικές σχέσεις. Αυτή η αρχή των λεξαριθμικών ονομάτων, η τελευταία, αποτελεί μια παραλλαγή και προέκταση της προηγούμενης με το πρόσθετο όμως στοιχείο, μεγάλης συμβολικής σημασίας, όπως θα δούμε, του αναγραμματισμού των ψηφίων που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "αποτέλεσμα καθρέπτη". Ήδη αναφέραμε ένα παράδειγμα με την περίπτωση του Ορφέα και της Ευρυδίκης με την αφορμή της αναφοράς που έκανε η Ε.Π.Μπ. στην λεξαριθμική αντιστροφή των ονομάτων του Μωυσή και του Ιεχωβά στο τρίτο κεφάλαιο της Βιβλικής Εξόδου. Πολλά όμως μπορούν ακόμα να ειπωθούν και ακόμη περισσότερα να ερευνηθούν στο μέλλον. Εδώ η χρήση των σύγχρονων ηλεκτρονικών υπολογιστών θα ήταν πολύτιμη βοήθεια για την ανασύνταξη της λεξαριθμικής σοφίας των αρχαίων... μόνο που εκείνοι δε φαίνεται να τους χρειάστηκαν για να την οικοδομήσουν, τόσο γεμάτη αρμονία και κάλλος.
Για παράδειγμα, ο αναγραμματισμένος λεξάριθμος της λέξης ΦΑΟΣ (0771) είναι 1770 δηλ. ο "σκοτεινός" ΧΩΡΟΣ. Η λέξη Τροχός έχει αξία 1340, που σ' ένα αναγραμματισμό μας κάνει 1034, που είναι ο λεξάριθμος της λέξης Δωδεκάς και το κανονικό Δωδεκάεδρο είναι κατά τους Πυθαγόρειους και τον Πλάτωνα, το θεμελιώδες εσωτερικό σχήμα του Τροχού των κόσμων. Ο αναγραμματισμός πάλι της λέξης Αιθήρ(128), μας κάνει την Σφαίρα(812), της Περιφέρειας(816) μας κάνει, αντικατοπτρικώς τον 681, λεξάριθμο της λέξης Ουσία, υπονοώντας μας έτσι την έννοια του κέντρου ως ταυτόσημη της Ουσίας. Ο Δράκων (975) επίσης εκφράζει τον θεό των Ορφικών, γιατί σ' ένα αναγραμματισμό έχουμε Φάνης = 759 και σε άλλον 795, που είναι ο λεξάριθμος του Εν(55) + Κύκλος(740). Στην Κοσμογονία των Ορφικών και αργότερα των Χριστιανών Γνωστικών και των Οφιτών, ο Φάνης συμβολίζεται μ' έναν Δράκοντα ή Όφη που σχηματίζει έναν κύκλο, τον Κύκλο του Φωτός. Γι' αυτό επίσης: Εν + Σφαίρα + Όφις = Κύκλησις + Φάνης. Στον 1ο τόμο της Μ.Δ. σελ. 139, η Μπλαβάτσκυ μας μιλάει για τον αναγραμματισμό των γραμμάτων και αριθμών όταν λέει: "Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο Skinner, ο συγγραφέας του Scurse of measures, ανακαλύπτει την εβραϊκή λέξη Alhim στους ίδιους αριθμούς διαγράφοντας όπως το είπαμε ήδη, τα μηδενικά και χρησιμοποιώντας τη μετάθεση, δηλ. γράφοντας 13.514...με αναγραμματισμό δηλ., όπως το εξηγεί" . Αυτό το σύστημα του αναγραμματισμού με διάφορους συνδυασμούς αποτελεί ένα ειδικό τμήμα της Καββάλας (της εβραϊκής και όχι μόνο), που λέγεται Τέμουρα στα εβραϊκά.
Οι εφαρμογές του στην Ελληνική Καββάλα ανοίγουν καταπληκτικές προοπτικές που οδηγούν σε διασυνδέσεις με την Αριθμοσοφία, άλλο σημαντικότατο κλάδο των παραδοσιακών εσωτερικών επιστημών. ~Αιτία του αναγραμματισμού των λεξαρίθμων ήταν επίσης η ανάγκη να αποκρύβονται ορισμένες μυστικές έννοιες, που θα αποκαλύπτονταν μόνο στον κύκλο της Μύησης. Ήταν, θα λέγαμε, ένα σύστημα αυτοπροστασίας και ασφάλειας των ιερών εννοιών από την κάθε πιθανή βεβήλωση, χειραγώγηση και κακή χρήση. ~Στο έργο της "Αποκαλυμμένη Ίσις" η Ε.Π.Μπ. μας λέει: "Το όνομα Ιάω δείχνει το σημείο όπου υποτίθεται κατοικεί ο Άγνωστος και γύρω από αυτό το όνομα διαβάζεται η επιγραφή: ΣΕΜΕΣ ΕΙΛΑΜ ΑΒΡΑΣΑΞ (ο αιώνιος Ήλιος Αβρασαξ)", μιλώντας μας για τα μυστικά των Γνωστικών και Οφιτών (3ος τόμος). Εφαρμόζοντας το λεξαριθμικό κλειδί παρατηρούμε: Σέμες(450) + Ειλαμ(86) = 536, που είναι αναγραμματισμός του λεξαρίθμου του Αβρασάξ = 365, δηλ. της διάρκειας του ηλιακού έτους. Και ακόμα: Σέμες + Ειλάμ + Αβρασάξ = 901. Αλλά ο λεξάριθμος του ονόματος ΙΑΩ είναι 811. Αν όμως του προσθέσουμε τον αριθμό 091 (αναγραμματισμός του προηγούμενου), θα έχουμε τον αναγραμματισμένο λεξάριθμο της προηγούμενης πρόσθεσης, δηλ. 901. Και 9+0+1=10 και 1+0=1, σε πυθαγορικό αριθμοσοφικό άθροισμα, δηλ. το σύμβολο του Κύκλου, του Κέντρου, της Διαμέτρου και της Περιφέρειας, εννοιών που θα εξετάσουμε πιο εκτεταμένα παρακάτω. Στην Θεολογία του Γνωστικού φιλοσόφου Βαλεντίνου, ο Βυθός και η Σιγή (ο Ωκεανός, Χάος, Ύλη γεννημένη από την σιωπή) παριστάνουν, λέει η Ε.Π.Μπ. (4ος τόμος, τμήμα 10ο σελ. 161) την πρωταρχική Δυάδα. Και οι Πυθαγόρειοι απεχθάνονταν τη Δυάδα... και τα αυγά, σαν σύμβολά της. Λεξαριθμικά αυτό εκφράζεται θαυμάσια στην εξίσωση Βυθός(681) + Σιγή(221) = 902, που είναι αναγραμματισμός του Ωόν, με αξία 920.
Ήδη είδαμε την σχέση ανάμεσα στο Αυγό του Κόσμου και το Όφις. Και ο λεξάριθμος της λέξης Απόφις(861) είναι αναγραμματισμένος ο λεξάριθμος της λέξης Βυθός. Στην σελίδα 177 του ίδιου τμήματος στην σημείωση λέει ότι ο όφις Απόφις είναι ο εχθρός του Ρα, του Φωτός δηλ. η Σκιά της Ουσίας, που ο λεξάριθμός της είναι 681. Έχουμε Τετράγωνον = Βυθός + Σιγή + 777, όπου το 777 = Ευταξία. Αυτό δείχνει τη στενή σχέση που έχει το τετράγωνο των Γνωστικών Χριστιανών με την Επτάδα. Το τετράγωνο, η Τετρακτύς, περικλείει την Επτάδα των Σφαιρών μιας βαθμίδας της κοσμικής εξέλιξης. ~Αυτή η Επτάδα είναι η ίδια η έννοια της Διάταξης γιατί: ΕΠΤΑΣ = ΔΙΑΤΑΞΙΣ = 586. Όταν όλα διαταχτούν κανονικά έχουμε την Ευταξία = 777, δηλαδή την Επταδική σειρά. ~Ας θυμηθούμε τώρα εκείνη την προηγούμενη εξίσωση που συσχετίζει το Κέντρο, το Διάστημα και την περιφέρεια με το Θεό, το Χάος και τον Κόσμο αντίστοιχα, τις όψεις της Θεότητας που το άθροισμά τους ισούται με τον Λόγο * 10, την κρυμμένη θεότητα που μας μιλούσε η Ε.Π.Μπ. στα τμήματα 4 και 5 του 2ου τόμου της Μ.Δ. ~Άλλες όψεις της κρυμμένης Θεότητας ή Λόγου είναι επίσης Πνεύμα, Ύλη και Ήλιος, όπως λέει η Ε.Π.Μπ. στον ίδιο τόμο στην σελ. 61 του 4ου τμήματος: "Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η ίδια η Ανώτερη Θεότητα κατασκεύασε το Σύμπαν με το γεωμετρικό σχήμα του δωδεκάεδρου. Και ο "Πρωτότοκός" της γεννήθηκε από το Χάος και το Πρωταρχικό Φως, ο Κεντρικός Ήλιος" ~Αυτές οι άλλες όψεις της Θεότητας συσχετίζονται όμως πάλι μεταξύ τους λεξαριθμικά και μας επεξηγούν ακόμη περισσότερο τις φιλοσοφικές έννοιες, γιατί: [Κέντρον + Πνεύμα] + [Διάστημα + Ύλη] + [Περιφέρεια + Ήλιος] = 3307, αναγραμματισμένος λεξάριθμος του 3730 που είδαμε παραπάνω ως λεξάριθμος του Λόγος * 10. Ο κυρίαρχος Τριαδικός ρόλος του κρυμμένου Λόγου (που περιέχει την Δεκάδα) διαφαίνεται ξανά καθαρά. Στο Αριθμοσοφικό κλειδί θα λέγαμε ότι ο αριθμός αυτός περιέχει την Δεκάδα, την Επτάδα και Δύο Τριάδες, δηλ. τους μαγικούς αριθμούς της Δημιουργίας σε όλες τις Κοσμογονίες. ~Αλλά, Κέντρον + Διάστημα + Περιφέρεια = Τρίγωνον + Θεότης που μας εκφράζει, στην συμβολική Γεωμετρία, τον τριγωνισμό του Θείου Κύκλου ώστε το εμβαδόν του Κύκλου με Κέντρο το Θεό και περιφέρεια τον Κόσμο, ισούται μ' αυτό ενός Ισόπλευρου Τριγώνου. Το Μυστήριο του Τρισυπόστατου Θεού μέσα στον Κύκλο του Ενός - Παντός (Μονάς=Παν, όπως αναφέραμε). ~Προχωρώντας βλέπουμε ότι "Ισόπλευρον Τρίγωνον" = Πνεύμα + Υλη + Ήλιος = 3730, δηλ. ξανά ο λεξάριθμος του "δεκαδικού κρυμμένου Λόγου", δηλ. Λόγος * 10. ~Μετά από αυτά, αποκτά πολύ πιο ξεκάθαρο νόημα εκείνη η πρόταση της Ε.Π.Μπ. με την οποία αρχίσαμε, σαν επικεφαλίδα, το δεύτερο σημείο της εργασίας. ~Η Ε.Π. Μπ. στο 10ο τμήμα "Ο Σταυρός και η Πυθαγορική Δεκάδα" και στο 8ο "Ο Συμβολισμός των Ονομάτων του Μυστηρίου, Ιαω και Ιεχωβάς, στις σχέσεις τους με τον Σταυρό και τον Κύκλο", του 4ου τόμου της Μυστικής Διδασκαλίας, καταπιάνεται με αυτές τις έννοιες και άλλα, δίνοντας πολλά ερεθίσματα στον μελετητή.
Συνιστούμε στον αναγνώστη μας την προσεκτική μελέτη τους, σε συνδυασμό με το νέο φως που προκύπτει από την εφαρμογή του λεξαριθμικού κλειδιού. ~Σύμφωνα με την Ε.Π.Μπ. το Ουράνιο Τρίγωνο είναι το Εν, η Μονάς-Παν -δηλ. η Θεότητα που προέκυψε όταν ο Άπειρος Κύκλος του Απόλυτου απέκτησε Κέντρον, Διάστημα και Περιφέρεια (3)- που εκδηλώνεται Τριαδικά. Αποτελεί μια σύνθεση του κεντρικού Σημείου με το Τρίγωνο που εκπορεύεται απ' αυτό, σχηματίζοντας έτσι την απόκρυφη Τετράδα, τον Κοσμικό Σταυρό του Διαστήματος. Σχετικά μ' αυτά η Μπλαβάτσκυ, στον 2ο τόμο, σελ. 71 αναφέρει τα εξής: "Ο Μάρκος, ο αρχηγός των Μαρκοσιανών, που άνθισε στα μέσα του 2ου αιώνα και που δίδασκε ότι η θεότητα έπρεπε να θεωρηθεί κάτω από το σύμβολο τεσσάρων συλλαβών, έδωσε περισσότερες εσωτερικές αλήθειες από οποιονδήποτε άλλον Γνωστικό. Αλλά ούτε ακόμα και αυτός δεν κατανοήθηκε ποτέ καλά.
Γιατί μόνον επιφανειακά ή στο νεκρό γράμμα της "Αποκάλυψής" του είναι όπου εμφανίζεται η άποψη ότι ο Θεός είναι μια Τετράδα, ως εξής: "Ο Ανέκφραστος, η Σιγή, ο Πατέρας και η Αλήθεια"." ~Αυτά όμως φαίνονται από τις παρακάτω λεξαριθμικές εξισώσεις: Σύνθεσις(1074) + Σημείον(383) + Τρίγωνον(1385) = 2840 = Θεός * 10. Αυτός ο "δεκαδικός" θεός, είναι Τετραγράμματος γιατί αποτελεί τον Πρωταρχικό Κοσμικό Σταυρό που εκδηλώνεται μέσα στον Κύκλο, σύμφωνα με την εξίσωση: Διάμετρος(730) + Διάμετρος + Διάστημα + Περιφέρεια = Θεός * 10 ~Οι δύο Διάμετροι σχηματίζουν τον Κοσμικό Σταυρό μέσα στο Διάστημα που κλείνει η Περιφέρεια του Θείου Κύκλου του "Δεκαδικού" Θεού. Κύκλος, Τρίγωνο και Σταυρός των 4ων κατευθύνσεων του Διαστήματος είναι ταυτόσημες έννοιες που εκφράζουν λοιπόν τον εκδηλωμένο Θεό. ~Η ερευνητική αυτή κατεύθυνση μας οδηγεί ακόμα σε σημαντικές αποκαλύψεις των απόκρυφων μεταφυσικών εννοιών, που τόσο άφθονα αναφέρει η Ε.Π.Μπ. στα διάφορα γραπτά της, παρμένες από τα αρχαία φιλοσοφικά κείμενα, Κοσμογονίες και μύθους. Δεν πρέπει όμως να κουράσουμε περισσότερο τον υπομονετικό αναγνώστη που διάβασε μέχρι εδώ. .

Η λεξαριθμική ερμηνεία μπορεί να συμβάλλει ακόμα πολύ στην αποκωδικοποίηση της Θεολογικής Συμβολολογίας, της Κοσμογονίας και της Μεταφυσικής των αρχαίων, ρίχνοντας περισσότερο φως στις εσωτερικές "σκοτεινές" έννοιες. Έτσι παρόλο που είναι ατέλειωτες οι δυνατότητες λεξαριθμικής έρευνας στα αρχαία εσωτερικά και ιερά κείμενα, που η Ε.Π.Μπ. τόσο θαυμάσια ήξερε να ξεθάψει για μας, να τα συγκρίνει και να τα εναρμονίσει, κάποτε πρέπει να κλείσουμε αυτή την μικρή εργασία. Και θα το κάνουμε παραθέτοντας τα ίδια τα λόγια της μεγάλης αυτής Δασκάλας, της οποίας φέτος τιμάμε την επέτειο των εκατό χρόνων από το θάνατό της, που συνέβη στις 8 Μαΐου του 1891 στο Λονδίνο. "Υπάρχουν στην εποχή μας άνθρωποι που έφθασαν να "ανακαλύψουν μυστικά", χωρίς ξένη βοήθεια, από την δική τους σοφία και οξυδέρκεια, καθώς έχουν σωστή συμπεριφορά και δεν τους φοβερίζουν οι απειλές και οι ικεσίες. Γιατί δεν έχουν ορκιστεί να κρατούν την σιωπή, και εκπλήσσονται μπρος σε τέτοιες αποκαλύψεις. Ένας από τους ανθρώπους αυτούς είναι ο λόγιος συγγραφέας ενός "Κλειδιού των Εβραϊκό-Αιγυπτιακών Μυστηρίων"...
Αυτό που ως σήμερα μόνο οι Καββαλιστές γνώριζαν, στην Ευρώπη και Ασία, δημοσιεύεται και αποδεικνύεται στις ημέρες μας, όντας μαθηματική αλήθεια" (5ος τόμος, Μ.Δ., σελ. 60 και 65) Σήμερα, κοντά στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας, το μεγαλείο της αρχαίας σοφίας αποκαθίσταται, ακολουθώντας τα πρωτοποριακά βήματα της Ε.Π.Μπ. Μετά τις έρευνες των Jean Richer, Θεόφιλου Μανιά και άλλων, ξέρουμε πλέον ότι υπήρξε μια Ιερή Γεωγραφία στην Ελλάδα με αποστάσεις θεολογικής και συμβολικής σημασίας, υπολογισμένες με μαθηματική ακρίβεια, με τέλειους αστρονομικούς προσανατολισμούς... ότι υπήρξε μια λεξαριθμική γλώσσα που σύνδεσε λέξεις και αριθμούς κρύβοντας μεταφυσικές μυστικές έννοιες που δεν αποκαλύπτονταν στο νεκρό γράμμα των ιερών κειμένων... ότι είχαν κατορθώσει να αποτυπώσουν στη γη, στους ναούς και στα διδάγματά τους τα βήματα των Θεών, των Άστρων στον ουρανό. Αλλά αυτά είναι θέματα για να αναπτυχθούν σε άλλες εργασίες.
Ελπίζουμε αυτή η εργασία για την λεξαριθμική απόκρυφη Γλώσσα των Αρχαίων Ελλήνων να συμβάλλει στην αφύπνιση μιας ακόμα φλόγας εκείνης της χιλιόχρονης Γνώσης που τοποθετεί τον Άνθρωπο πλησιέστερα στο Θείο φως. "Ο ΘΕΟΣ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙ" . ΄.