Εντέλει, το προσδόκιμο ζωής του μέσου Έλληνα 40άρη ή 50άρη, ποιο είναι ώστε να προτείνεται η 40ετής διάρκεια των δανείων του;

Εμπαιγμός έως την ύστατη ώρα…

του Ν.Γ.Δρόσου

Εάν σήμερα χιλιάδες Έλληνες πολίτες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις κάθε λογής δανειακές
τους υποχρεώσεις, τούτο οφείλεται στη δίνη της ύφεσης και της υπερφορολόγησης, στην οποία τους έριξαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας.

Εάν σήμερα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται υπό κατάρρευση και χρήζει άμεσης ανακεφαλαιοποίησης, τούτο οφείλεται στην απομείωση των κεφαλαίων του λόγω της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους, στη μαζική φυγή καταθέσεων, εξαιτίας της απουσίας εμπιστοσύνης προς το κράτος αυτό, αλλά και στην αδυναμία μεγάλου μέρους του πληθυσμού να εξυπηρετήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις λόγω, για ακόμη μια φορά, της άστοχης οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε την τελευταία τριετία.

Υπό το πρίσμα αυτό, οι υποσχέσεις Βενιζέλου, χθες, για ρυθμίσεις τραπεζικών δανείων, αντηχούν μάλλον το λαϊκό ρητό «σφάξε με αγά μου, να αγιάσω», παρά οτιδήποτε άλλο.

Αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην οποία ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος διετέλεσε αντιπρόεδρος και υπουργός των Οικονομικών από πέρυσι το καλοκαίρι και αν η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, στην οποία, επίσης, κατείχε τα ίδια αξιώματα, είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν υλοποιήσει τις δεσμεύσεις τους σχετικά με την προώθηση των μεταρρυθμίσεων και την πάταξη της φοροδιαφυγής, ούτε οι πολίτες θα είχαν γονατίσει, αλλά ούτε και οι τράπεζες.

Αποτελεί δε, προσβολή στην ύβρη η επίκληση του ιδίου, περί «υποχρέωσης» του ελληνικού τραπεζικού συστήματος να προχωρήσει σε ρυθμίσεις του είδους αυτού, επειδή ανακεφαλαιοποιείται με δημόσιο χρήμα, όταν η ανάγκη αυτής της ανακεφαλαιοποίησης προκύπτει από τη χρεοκοπία του ίδιου του κράτους και την απομείωση της αξίας των ομολόγων που διακρατούσαν οι τράπεζες.

Ποιόν συμφέρει να καταρρεύσει η πιστωτική αγορά; Ποιόν συμφέρει να γίνουν «βουνό» τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια; Ποιόν συμφέρει, τελικά να βγουν χιλιάδες ακίνητα στο σφυρί και να καταρρεύσει η κτηματική αγορά;

Προφανώς κανέναν.

Το ίδιο το τραπεζικό σύστημα δεν αναγνώρισε πρώτο την κατάσταση αυτή και προχώρησε, όπως ο κ. Βενιζέλος παραδέχθηκε χθες, στη ρύθμιση εκατοντάδων χιλιάδων δανείων, ήδη από το τέλος του περυσινού καλοκαιριού, όταν ο ίδιος ανακοίνωνε το χαράτσι στα ακίνητα και το μπαράζ των λοιπών φόρων, στερώντας το κάθε νοικοκυριό από πολύτιμα κεφάλαια;

Γιατί είναι, άρα, απαραίτητη η επίκληση του «υποχρεωτικού» χαρακτήρα των ρυθμίσεων αυτών, αν όχι αμιγώς για προεκλογικούς λόγους;

Το παράδειγμα δε, του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, το οποίο επικαλέσθηκε ο φίλτατος κ. Βενιζέλος ως «οδηγό» για την οδό που θα ακολουθηθεί στη ρύθμιση των δανείων, είναι μάλλον ατυχές.

Η αποπληρωμή των δανείων των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να ρυθμίζεται βάσει του διαθέσιμου εισοδήματός τους, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, καταβάλουμε εμείς οι φορολογούμενοι, στον ιδιωτικό τομέα, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς…

Τα δάνεια των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, ή όσων έχουν πλέον ψιχία εισοδήματος, εξαιτίας της κρίσης, πώς θα ρυθμιστούν;

Εντέλει, το προσδόκιμο ζωής του μέσου Έλληνα 40άρη ή 50άρη, ποιο είναι ώστε να προτείνεται η 40ετής διάρκεια των δανείων του;

Μέχρι πότε θα πληρώνουμε τα σπασμένα του κράτους αυτού;










euro2day.gr